Η όχι και τόσο κρυφή γοητεία του εθνικισμού για το ΣΥΡΙΖΑ...

Η κυβέρνηση, στην ουσία, πανηγυρίζει γιατί το πρόσφατο Συμβούλιο Κορυφής δεν επέβαλε κυρώσεις στην... Ελλάδα για τις τουρκικές ενέργειες στα εν δυνάμει ελληνικά χωρικά ύδατα. Η ίδια κυβέρνηση που προαναγγέλλει εδώ κι έξι μήνες κυρώσεις που θα δαγκώνουν, η ίδια ΕΕ η οποία αδυνατεί να καθορίσει δική της εξωτερική πολιτική κι αναμένει την ορκωμοσία τού Τ. Μπάιντεν, προέδρου μιας ανταγωνιστικής της χώρας, των ΗΠΑ, προκειμένου να της δώσει γραμμή. Την ίδια ώρα, όμως, πολλοί στο ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριλαμβανoμένου του Αλέξη Τσίπρα, έχουν επιλέξει να τη βγουν από τα δεξιά στην κυβέρνηση για τα ελληνοτουρκικά, χρησιμοποιώντας ορισμένες φορές και φρασεολογία που παραπέμπει σε Ελληνική Λύση κι όχι σε κόμμα τής Αριστεράς...

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και η αντίθεση του ΣΥΡΙΖΑ στο δανεισμό αρχαιοτήτων σε μουσεία τού εξωτερικού για χρονικό διάστημα 25 χρόνων, με υποχρέωση ανανέωσης της μίσθωσης ανά πενταετία. Δεν στέκομαι στο ότι αυτός ο δανεισμός μπορεί να αποτελέσει σημαντικό όπλο πολιτιστικής διπλωματίας ή στο ότι είναι άδικο πολλές από τις αρχαιότητες να σκουριάζουν στις αποθήκες μας λόγω έλλειψης χώρου στα δικά μας μουσεία ή στο ότι και οι ξένοι που δεν έχουν τη δυνατότητα να ταξιδέψουν στην Ελλάδα- ιδίως οι ομογενείς- έχουν δικαίωμα να τις απολαμβάνουν. Στέκομαι στο ότι για ένα κόμμα τής Αριστεράς οι αρχαιότητες συνιστούν εθνική κυριαρχία, ιδιοκτησία μας που δεν μπορούμε να μοιραζόμαστε με άλλους, λες κι ο πολιτισμός φτιάχτηκε για να έχει σύνορα και πατρίδες...

Ύστερα από τη Συμφωνία των Πρεσπών, στο ΣΥΡΙΖΑ διακατέχονται από το άγχος να πείθουν με κάθε ευκαιρία πως δεν είναι εθνομηδενιστές, αλλά πατριώτες. Συμπεριφέρονται σαν να μην μπορούν να σηκώσουν στην πλάτη τους την ιστορική παρακαταθήκη μιας συμφωνίας που πήγαινε κόντρα ακριβώς στην εθνικιστική ρητορική και πρακτική που κρατούσε την Ελλάδα αγκυλωμένη επί δεκαετίες σε μια διαφορά που δεν είχε ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. Οφείλει, συνεπώς, η αξιωματική αντιπολίτευση να συμβάλει στο να αντιληφθεί ο ελληνικός λαός ότι έχει και η Τουρκία τα δίκια της- το Αιγαίο, για παράδειγμα, δεν είναι δυνατό να γίνει ελληνική λίμνη με τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα τουρκικής ακτογραμμής και το Καστελόριζο δεν μπορεί να έχει πλήρη επήρεια- αντί να δίνει επιχειρήματα σε εκείνους που έχουν στήσει καριέρες πάνω στον εθνικισμό και οι οποίοι λόγω ιδεολογικής συγγένειας με το σοβινισμό είναι και πιθανότερο να προσελκύσουν αυτού του είδους το ακροατήριο από τους όψιμους υπερασπιστές εθνικών δικαίων που δεν είναι πάντοτε και τόσο δίκαια...