ΚΙΝΑΛέμε τώρα...

Οι Έλληνες είμαστε εθισμένοι στις εκλογές κι από τη στιγμή που έχουμε πάνω από δύο χρόνια να πάμε στις κάλπες είναι λογικό να μας ιντριγκάρει η εσωκομματική διαδικασία στο ΚΙΝΑΛ. Ο συνδυασμός, εξάλλου, των εκλογών στο πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ με τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά κινητοποιεί και το συναίσθημα των έτσι κι αλλιώς συναισθηματικών Ελλήνων. Δεν εκπλήσσομαι, συνεπώς, από τη δημοσκοπική άνοδο του ΚΙΝΑΛ ούτε θα εκπλαγώ αν σκαρφαλώσει κι άλλο μετά από την εκλογή αρχηγού, ιδίως αν αυτός είναι ένας εκ των Ν. Ανδρουλάκη και ρεζίλη των Παπανδρέου...

Κάπου εδώ, όμως, τελειώνουν τα καλά νέα για το ΚΙΝΑΛ γιατί όποιος κι αν βγει πρόεδρός του είτε κουβαλά πολλούς σκελετούς στη ντουλάπα του είτε έχει να αποδείξει πολλά προκειμένου να τον πάρουμε στα σοβαρά. Ο ρεζίλης των Παπανδρέου ήταν η αιτία που όλος ο κόσμος μιλά για τον όρο "pasokification", για την καταβαράθρωση δηλαδή ενός κόμματος. Υπενθυμίζω, επίσης, ότι για τον Ανδρ. Λοβέρδο δεν έχει μπει (ακόμα;) στο αρχείο η δικογραφία που τον εμπλέκει στο σκάνδαλο Novartis, ενώ οι απόψεις τού Ν. Ανδρουλάκη για τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας είναι τόσο γνωστές όσο και οι αντίστοιχες ενός Λάπωνα...

Πέρα, ωστόσο, από τα πρόσωπα, που κι αυτά θα παίξουν το ρόλο τους, το πρόβλημα του ΚΙΝΑΛ είναι δομικό, θα έλεγα υπαρξιακό. Πού ανήκει; Στην κεντροαριστερά ή στην κεντροδεξιά; Θα είναι διατεθειμένο να συγκυβερνήσει ξανά με τη ΝΔ και ιδίως με τη ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη για να τρίξουν ακόμα περισσότερο τα κόκαλα του Ανδρέα; Και τι θα κάνουν οι ηττημένοι της αναμέτρησης; Θα παραμείνουν, θα κάνουν δικό τους κόμμα ή θα πάνε στη ΝΔ ή στο ΣΥΡΙΖΑ;... 

Τα ερωτήματα είναι πολλά κι από τις απαντήσεις που θα δώσει το ΚΙΝΑΛ σε αυτές θα εξαρτηθεί εν πολλοίς το μέλλον του. Αν θέλετε τη δική μου εκτίμηση, αργά ή γρήγορα τα δύο κομμάτια του θα απορροφηθούν από τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ κι ο πούρος δικομματισμός, ιδίως με την ενισχυμένη αναλογική, θα επιστρέψει για τα καλά...