Η πειθώ είναι πια last year μέτρο...

Το ότι η Ελλάδα βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις στην Ευρώπη σε σχέση με τους εμβολιασμούς κι από τις πρώτες αναφορικώς με τα κρούσματα, τους διασωληνωμένους, τους νεκρούς από covid δεν είναι τυχαίο ούτε δεν σχετίζεται καθόλου με τους χειρισμούς τής κυβέρνησής της. Είμαστε η μόνη χώρα, άλλωστε, που πανηγυρίζει το τέλος τής πανδημίας από τον Ιούνιο του 2020 και το ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη και η μόνη που διανύει το τελευταίο μίλι από τον περασμένο Φεβρουάριο, πιο αργά κι από χελώνα. Και μόνο, άλλωστε, το ότι έχει μειωθεί κατά 900 εκατομμύρια ευρώ για το 2022 ο κρατικός προϋπολογισμός για την υγεία λέει πολλά για τις προτεραιότητες αυτής της κυβέρνησης...

Το να συζητάμε τι δεν έγινε σωστά μεσούσης μιας κρίσης έχει την αξία του, αλλά δεν λύνει το πρόβλημα. Χάνουμε ένα χωριό την εβδομάδα, ένα λεωφορείο την ημέρα κι ακόμα το κομματικό μας σύστημα δεν μπορεί να συμφωνήσει σε πέντε πράγματα και να αποσείσει από πάνω του την έγνοια για μικροκομματικά οφέλη ή πώς θα βλάψει τον αντίπαλο... 

Καμία αντίρρηση να γίνουν πιο δυναμικές καμπάνιες για τον εμβολιασμό, πιο επιθετικές και πιο στοχευμένες. Ο καιρός της πειθούς, ωστόσο, έχει παρέλθει και πρέπει να περάσουμε, ιδίως τώρα που γνωρίζουμε πόσο αποτελεσματικά είναι τα εμβόλια, στον καιρό των υποχρεωτικοτήτων...

Είναι δυνατό επαγγελματικές κατηγορίες, όπως οι παπάδες ή οι ένστολοι, που έρχονται σε καθημερινή επαφή με πολύ κόσμο να έχουν αφεθεί έξω από τις υποχρεωτικότητες και να εστιάζουμε μόνο στους γιατρούς και στους νοσηλευτές; Πού αλλού αν όχι στις εκκλησίες έχει παρατηρηθεί τις τελευταίες ημέρες κοσμοσυρροή σε κλειστούς χώρους όχι μόνο δίχως ελέγχους πιστοποιητικών εμβολιασμού ή rapid τεστ, αλλά κι αυτών ακόμα των μασκών;... 

Το πολιτικό κόστος μπορεί να είναι και χαριτωμένο όταν αφορά το πού θα μπει ένας κάδος απορριμμάτων. Όταν, όμως, σχετίζεται με μαζικούς θανάτους τότε όσοι ορκίζονται ακόμα σε αυτό δεν είναι απλώς ανεύθυνοι, είναι εγκληματίες...