Δεν μου προκαλεί, συνεπώς, εντύπωση που ΜΑΤ προστατεύουν την πανεπιστημιακή αστυνομία ή που οι μπάτσοι διαλύουν συναυλίες, όπως στα "καλά μεταδικτατορικά χρόνια". Κοινωνική ένταση αναζητά η κυβέρνηση για να ξεφύγει από τα αδιέξοδά της και θεωρεί πως θα τη βρει πηγαίνοντας κόντρα στο πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας, τη νεολαία, που έτσι κι αλλιώς βρίσκεται απέναντί της. Το ζητούμενο, επομένως, είναι οι δημοκρατικοί πολίτες να μην πέσουν στην παγίδα νέων δεκεμβριανών, είτε του 1944 είτε του 2008, που θα ρίξουν περισσότερο μύλο στο βρόμικο νερό μιας διεφθαρμένης εξουσίας παρά θα την γκρεμίσουν...
Αυτό φυσικά και δεν σημαίνει να σκύβουμε το κεφάλι για να μας πετυχαίνουν καλύτερα τα κλομπς ή τα δακρυγόνα. Μια ειρηνική συγκέντρωση, για παράδειγμα, ενός εκατομμυρίου πολιτών μπροστά από τη Βουλή θα πετύχει πολύ περισσότερα από τον τραυματισμό ενός ματατζή ή το σπάσιμο βιτρινών. Δεν θέλει κόπο ούτε αίμα, θέλει τρόπο και η δημοκρατία τούς διαθέτει για να εκδικείται εκείνους που την καταπατούν ορκιζόμενοι στο όνομά της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου