Όποιος δεν οραματίζεται, πεθαίνει...

Ο απλός πολίτης έχει κάθε δικαίωμα να είναι κυνικός, ιδίως ο απλός Έλληνας πολίτης που έχει ζήσει όσα έχει ζήσει τα τελευταία χρόνια. Οι κυβερνήσεις, ωστόσο, έχουν υποχρέωση να είναι ρομαντικές. Και με αυτό δεν εννοώ να αποτάσσουν το ρεαλισμό, αλλά να σκέφτονται και να πράττουν οραματικά. Αλλιώς δεν έχουν λόγο ύπαρξης...

Ένας ταλαιπωρημένος κι απογοητευμένος από τις εκάστοτε κυβερνήσεις πολίτης μπορεί να λέει, για παράδειγμα, πως όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει. Όταν το ισχυρίζεται, όμως, ένας υπουργός, όπως εν προκειμένω ο λίστας Πέτσας, οφείλει και να παραιτείται την ίδια στιγμή. Κι αυτό γιατί δουλειά του δεν είναι να σχολιάζει την επικαιρότητα, αλλά να προσπαθεί να βελτιώνει την ποιότητα ζωής όσων ζουν σε αυτήν τη χώρα. Αν δεν το μπορεί, υπάρχει πάντοτε και το σπίτι του...

Για να είμαι, πάντως, δίκαιος, δεν χρεώνω ανικανότητα στον Στ. Πέτσα ή στον Κ. Μητσοτάκη, που είχε δηλώσει πως οι ταξικές ανισότητες είναι φυσικό φαινόμενο. Τα συμφέροντα της ολιγαρχίας υπερασπίζονται, χρησιμοποιώντας ως ιδεολογικά οχήματα το νεοφιλελευθερισμό και τον κοινωνικό δαρβινισμό... 

Ξέρουν τι λένε και γνωρίζουν τι κάνουν. Κι αν αυτό θα με ανακούφιζε αν ήμουν κάτοικος Εκάλης, θα με εξόργιζε αν έμενα στο Χαϊδάρι. Θα έπρεπε τουλάχιστον να με εξοργίζει, για να μην θεωρούμουν λούμπεν προλετάριος και δικαίως...