Όσες σημαίες κι αν κυματίσουν μεσίστιες, όσα εντυπωσιακά τελετουργικά κι αν στηθούν για τον αποχαιρετισμό τους, όσα παράσημα κι αν βάλουν στο στήθος τους οι βασιλιάδες αυτού του κόσμου, η αιώνια μοίρα τους θα είναι ίδια με ενός λιμενεργάτη στο Πέραμα. Κι αν οφείλουμε όλοι μας τον απαραίτητο σεβασμό σε οποιονδήποτε νεκρό, ιδίως τον μόλις τεθνεώτα, είναι τα έργα του που πρέπει να δοξάζουμε, αν τα έργα του αξίζουν του θαυμασμού μας. Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ κάποιο έργο τής Ελισάβετ που θα πρέπει να δοξάσω. Τουλάχιστον η Νταϊάνα είχε αξιοποιήσει τη δική της διασημότητα για να κινητοποιήσει την ανθρωπότητα για ζητήματα όπως το AIDS ή οι νάρκες...
Αν συναντούσα τον Κάρολο, θα έσκυβα το κεφάλι μπροστά του όχι από σεβασμό στο θεσμό, αλλά για το ότι ο ίδιος και η φαμίλια του έχουν φτιάξει ένα από τα καλύτερα επιχειρηματικά brands στην ιστορία. Έχουν κατορθώσει να βασιστούν πάνω στα ανθρώπινα πάθη κι ατέλειές τους ακόμα και καλογυρισμένες σειρές μυθοπλασίας όπως το "Crown". Υπό αυτή την έννοια συμβάλλουν και στο ΑΕΠ της Μεγάλης Βρετανίας, σε αντίθεση με τους "δικούς μας" Γλύξμπουργκ που πέρα από γελοίες φιλοδοξίες δεν έχουν να επιδείξουν τίποτα άλλο πέρα από πραξικοπήματα, κοινοβουλευτικά και στρατιωτικά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου