Θα ήταν χαιρεκακία αν επιθυμούσα να χαθούν θέσεις εργασίας στους τηλεοπτικούς σταθμούς ή να χειροτερεύσουν οι συνθήκες εργασίας σε αυτούς, όπως συμβαίνει με το νομοσχέδιο Πέτσα που θα ψηφιστεί σύντομα από τη Βουλή. Από την άλλη, όμως, δεν διαθέτω μνήμη χρυσόψαρου, άλλωστε δεν έχουν περάσει και τόσο πολλά χρόνια από τότε που οι ίδιοι δημοσιογράφοι που κινητοποιούνται σήμερα για να διατηρήσουν τις εργασίες και τα δικαιώματά τους ήταν βασιλικότεροι των βασιλέων αφεντικών τους κατά τού νόμου Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες, που τώρα υπερασπίζονται με τόσο πάθος. Ήταν η εποχή που γινόταν λόγος για αντισυνταγματική, βορειοκορεατική παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ στα ΜΜΕ, για πλήγμα στην ελευθερία τού Τύπου κι όλα τα συναφή, μόνο και μόνο γιατί η τότε κυβέρνηση θέλησε να βάλει κανόνες σε μια αγορά που λειτουργούσε ασύδοτα για πάνω από 35 χρόνια...
Οι τηλεοπτικοί σταθμοί δεν είναι ένας τυχαίος επιχειρηματικός κλάδος, ώστε να απαιτούν σε ένα καθεστώς ελεύθερης αγοράς να μην παρεμβαίνει το κράτος στον αριθμό, για παράδειγμα, των εργαζόμενων σε αυτούς ή των αδειών τους ή στα χρήματα που θα πρέπει να καταβάλλουν στο δημόσιο ταμείο σε άμεσους κι έμμεσους φόρους. Αν μη τι άλλο, αποτελούν το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα επηρεασμού τής κοινής γνώμης από την τέταρτη εξουσία. Κι από τη στιγμή που εν τοις πράγμασι αποδείχθηκε ότι δεν έχουν τη διάθεση να αυτορυθμιστούν και να εφαρμόσουν στοιχειώδεις κανόνες δεοντολογίας, η πολιτεία δεν είχε απλώς το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να παρέμβει για να καθορίσει τους κανόνες τού παιχνιδιού...
Σε αυτό το πλαίσιο, και με δεδομένη την άπλετη στήριξη που παρέχουν οι μιντιάρχες στον Κ. Μητσοτάκη έναντι βεβαίως ανταλλαγμάτων, προφανώς και συμπαραστέκομαι στην αγωνία των εργαζόμενων στα τηλεοπτικά μίντια, δίχως να περιμένω από αυτούς, αν κι όταν περάσει η μπόρα, να θυμηθούν πως η εργασία που επιτελούν είναι λειτούργημα. Θα ήμουν αιθεροβάμων αν έβαζα τόσο ψηλά τον πήχη για ανθρώπους που με το επιχείρημα "έχω μια οικογένεια να ταΐσω" μπορούν να πουλήσουν την ίδια στιγμή αυτήν ακριβώς την οικογένεια...
Πάντα, ωστόσο, υπάρχει εναλλακτική στον εκβιασμό και στην εθελοδουλία, αρκεί να είσαι πρόθυμος να πληρώνεις το τίμημα για να περπατάς με το κεφάλι ψηλά. Κάποιοι, όμως, έχουν συνηθίσει να βαδίζουν σκυφτοί, χωρίς αυτό να τους αποτρέπει από το να γίνονται ένα με τα σκατά που υποτίθεται πως επιθυμούν να αποφεύγουν με το υποτελές τους βάδισμα...
