Άριστοι χωρίς πτυχία θέλουν πρότυπα σχολεία...

Ο νεοφιλελευθερισμός θα μπορούσε να αποτελεί βάση συζήτησης μόνο αν όλοι οι άνθρωποι ξεκινούσαν τη ζωή τους από την ίδια αφετηρία. Μόνο που ο νεοφιλελευθερισμός για να έχει λόγο ύπαρξης θα πρέπει πρώτα να εφαρμοστεί ο σοσιαλισμός, η κοινωνική δικαιοσύνη δηλαδή που δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους. Επομένως, και τα πρότυπα σχολεία θα συντελούσαν στην κοινωνική κινητικότητα, όπως είναι το κυβερνητικό αφήγημα, αν είχαν την πραγματική δυνατότητα να ενταχθούν σε αυτά και τα παιδιά φτωχών ή μικρομεσαίων οικογενειών που έχουν, λόγω του ότι ξεκινούν από pole position, οι κανακάρηδες της ανώτερης οικονομικώς τάξης...

Δεν αμφιβάλλω πως υπάρχουν παιδιά από τα χαμηλότερα οικονομικώς στρώματα που τα κατάφεραν στη ζωή τους χάρη στο ταλέντο και στη σκληρή τους προσπάθεια. Η πολιτεία, όμως, έχει χρέος να κάνει ό,τι μπορεί για να καλύπτει το κενό που δημιουργεί το χρήμα και να μην επαφίεται στην εξαίρεση ώστε να δικαιολογεί την ελιτίστικη ταξικότητά της. Πολλώ δε μάλλον όταν η σημερινή κυβέρνηση έχει κάνει σημαία της την αριστεία την ώρα που δεν έχει μείνει αδιόριστο στο Δημόσιο κανένα "γαλάζιο" παιδί και που κάθε τόσο πληροφορούμαστε για έναν ακόμα γενικό γραμματέα ή υπουργό χωρίς αναγνωρισμένο πτυχίο...

Ο νόμος Κεραμέως είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των ιδιωτών σχολαρχών, φροντιστηρίων και καθηγητών που κάνουν ιδιαίτερα κι ανάμεσα σε άλλα αυξάνει τις εξετάσεις και τον αριθμό των μαθητών στα νηπιαγωγεία και στα δημοτικά. Οι μαθητές πρέπει να είναι παραγωγικοί και να κρίνονται για τη δουλειά που κάνουν, η παιδική κι εφηβική ηλικία ωστόσο είναι κρίμα να χαραμίζεται από εξεταστικό κέντρο σε εξεταστικό κέντρο όταν υπάρχουν κι άλλοι τρόποι πολύ πιο δημιουργικοί για την απασχόληση των μαθητών δίχως τη σωματική και ψυχική τους εξόντωση, όπως οι εργασίες, ατομικές κι ομαδικές. Όσο για την επιστροφή τής διαγωγής στα απολυτήρια, ποιος είχε την παραμικρή αμφιβολία πως ο νεοφιλελευθερισμός πάει πακέτο με το νεοσυντηρητισμό;...

Η σλαβομακεδονική ρίχνει κυβερνήσεις μόνο στις υπανάπτυκτες χώρες...

Με ξεπερνά ότι μόλις μερικές ημέρες πριν μπει το 2019, σε αυτήν τη χώρα, η οποία βίωσε τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η κυβέρνησή της κινδυνεύει να πέσει επειδή υπάρχει το ενδεχόμενο να διδάσκεται η σλαβομακεδονική διάλεκτος σε ιδιωτικά φροντιστήρια. Αν αυτό δεν αποτελεί χαρακτηριστικότατο παράδειγμα πολιτικής ανωριμότητας, δεν ξέρω ποιο θα μπορούσε να αποτελέσει. Είναι, αλήθεια, η πατριδοκαπηλία και η επαναφορά τού σχήματος "εθνικόφρονες- εθνομηδενιστές" αυτό που θα μας επιτρέψει να αφήσουμε πίσω μας μια για πάντα το πρόσφατο καταστροφικό παρελθόν;...

Ο Αλ. Τσίπρας, εξάλλου, έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως η έξοδος από τα μνημόνια δεν είναι νομοτέλεια. Φυσικά κι οφείλεται σε πολιτική προσπάθεια και, κυρίως, στις θυσίες των Ελλήνων. Θα διαφωνήσω, ωστόσο, μαζί του ως προς τον πραγματικό χρόνο επίτευξής της, ο οποίος είναι δυστυχώς μελλοντικός κι όχι παροντικός...

Η Ελλάδα έχει τυπικώς και μόνο εξέλθει αυτής της σκοτεινής περιόδου και δεν αναφέρομαι στην αυστηρή εποπτεία που έτσι κι αλλιώς ως κράτος- μέλος τής ΕΕ θα είχε, έστω κι ελαφρύτερη υπό άλλες περιστάσεις. Αναφέρομαι στην κατάσταση της πραγματικής οικονομίας, η οποία δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από ορισμένα στατιστικά στοιχεία που ευνοούν πράγματι το κυβερνητικό αφήγημα...

Η ανεργία μειώνεται, αλλά οι θέσεις εργασίας που δημιουργούνται είναι σε σημαντικό βαθμό προσωρινές και οι αμοιβές χαμηλότερες των προσόντων των προσλαμβανόμενων. Το δημόσιο χρέος μειώνεται, αλλά το ιδιωτικό βρίσκεται ακόμα στα ύψη.

Οι εξαγωγές αυξάνονται, αλλά οι τιμές προϊόντων και υπηρεσιών παραμένουν υψηλές σε σχέση με τα εισοδήματα, επιχειρήσεις κλείνουν και νέες δεν ανοίγουν. Στα σχολεία και στα νοσοκομεία, επίσης, η κατάσταση επ' ουδενί επιτρέπει τους πανηγυρισμούς, μολονότι έχουν γίνει βήματα προόδου...

Τα παραδείγματα είναι πολλά, αλλά η δημόσια συζήτηση εξακολουθεί να περιστρέφεται γύρω από την παρελθοντολογία και τη σκανδαλολογία. Το μέλλον δεν φαίνεται να μας προβληματίζει, γι' αυτό και είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε ξανά και ξανά τις χειρότερες στιγμές μας...