Η Ευρώπη είναι νεκρή γιατί δε γεννήθηκε ποτέ!

Εφόσον δεν αλλάξει κάτι δραματικά τις επόμενες ώρες, η Ευρώπη όπως την ξέραμε θα αποτελέσει παρελθόν λίαν συντόμως! Αυτό δεν θα ήταν απαραιτήτως κακό αν στην θέση της δε δημιουργείτο ένα καινοφανές μόρφωμα δημοσιονομικής πειθαρχίας, στα όρια της νεύρωσης, κι απροκάλυπτου γερμανικού "ιμπέριουμ", που όμοιό του είχε να ζήσει η ήπειρός μας από την εποχή που δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση ακριβώς γι' αυτόν το λόγο: για να μη χρειαστεί δηλαδή ξανά η Ευρώπη, αλλά κι ο πλανήτης να υποστούν τις αιματηρές συνέπειες του γερμανικού εθνικισμού. Για να μη χρειαστεί να ξαναφορέσουν μαύρα γυναίκες από το Δίστομο (όπως η εικονιζόμενη Μαρία Παντίσκα) ύστερα από το πέρασμα αυτών που και σήμερα επιμένουν να εξωραΐζουν τον ιμπεριαλισμό τους με ισχυρές δόσεις προτεσταντικής ηθικής...

Ας μην κοροϊδεύομαστε όμως: αυτό που αποκαλείται εύσχημα "Ενωμένη Ευρώπη" δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα. Ο γαλλογερμανικός άξονας, για παράδειγμα, που τη διαφεντεύει σήμερα δε δημιουργήθηκε από το Ν. Σαρκοζί και την Α. Μέρκελ αλλά προϋπήρχε αυτών των δύο "μοιραίων" ηγετών. Η Ε.Ε. πολύ γρήγορα έπαψε να είναι ένας μοχλός διατήρησης της ειρήνης στην ήπειρό μας κι αλληλεγγύης μεταξύ των λαών της και μετατράπηκε σε ένα όχημα επιβολής πολιτικών που οδήγησαν σε μια άνιση κατανομή του πλούτου. Οι αποκαλούμενοι ευρωκράτες υπηρέτησαν πιστά ένα σύστημα το οποίο οδήγησε σταδιακά στην εξαφάνιση ακόμα κι αυτού του κοινωνικού κράτους, που δεν ήταν τίποτα άλλο από μια μεσοβέζικη λύση που εφηύρε ο καπιταλισμός για να μη χάσει το "παιχνίδι" από το σοσιαλισμό...

Γι' αυτό και το πρόβλημά μας σήμερα δεν είναι η απουσία χαρισματικών ηγετών. Αυτοί ποτέ δεν υπήρξαν, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που θεοποιούνται σήμερα. Πόσο οραματιστές μπορούμε, για παράδειγμα, να χαρακτηρίσουμε εκείνους που στο παρελθόν έβαλαν την άμαξα μπροστά από το άλογο, όπως συνέβη με την οικονομική ένωση που προηγήθηκε της πολιτικής; Η Ευρώπη χρειάζεται περισσότερη δημοκρατία, αλληλεγγύη κι ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη. Η Ευρώπη, ωστόσο, που ονειρεύονται οι "Μερκοζί" είναι ο εφιάλτης εκατοντάδων εκατομμυρίων πολιτών της...

Αχ, Αννούλα...ευτυχώς που δεν έχει χιονιά!

Ευτυχώς που, όπως λέει και το τραγούδι, "κρύο δεν κάνει στην Ελλάδα, κρύο δεν έκανε ποτέ"! Διαφορετικά θα είχαμε μαθητές που όχι μόνο θα πήγαιναν πεινασμένοι (κι όχι για γνώση) και με άδειες τσάντες (ελλείψει βιβλίων) στο σχολείο τους, αλλά εκεί θα τους περίμενε μια παγωμένη τάξη, κι όχι εξαιτίας της ψυχρότητας των καθηγητών. Δυστυχώς έτσι λειτουργεί σήμερα στην Ελλάδα ένας από τους βασικότερους, αν όχι ο βασικότερος πόλος που θα μπορούσε να "τραβήξει" τη χώρα μακριά από την κρίση. Γιατί είναι η παιδεία αυτή που θα μας οδηγήσει για πρώτη φορά στα χρονικά στο δρόμο της ανάπτυξης με κοινωνική δικαιοσύνη κι όχι φυσικά οι οριζόντιες περικοπές των μισθών και των συντάξεων...
Το δυστύχημα είναι, όμως, πως εκείνοι που μας κυβερνούν δεν ενδιαφέρονται τόσο για την υπεράσπιση των συμφερόντων της πλειονότητας του ελληνικού λαού (αυτή είναι για εκείνους δευτερεύουσα προτεραιότητα), αλλά η σωτηρία της κάστας και της μεγαλομανίας τους! Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, η Α. Διαμαντοπούλου να νομοθετεί για το νέο Λύκειο και το νέο Πανεπιστήμιο όταν δε μπορεί να εξασφαλίσει τους στοιχειώδεις όρους λειτουργίας τους. Κανείς δεν αντιλέγει ότι χρειάζονται μεταρρυθμίσεις και, κυρίως, να εφαρμοστούν αυτές οι μεταρρυθμίσεις, αλλά είναι εγκληματικό να αφήνεις μαθητές και φοιτητές χωρίς θέρμανση και βιβλία στις τάξεις και στα αμφιθέατρα και να περιμένεις από αυτούς να γίνουν άξιοι επαγγελματίες σε μια χώρα που φέρεται στη μισθωτή εργασία σα να είναι χολέρα...
Δεν έχω αντίρρηση να ευχηθώ χρόνια πολλά στην Αννα Διαμαντοπούλου για την αυριανή της γιορτή. Ωστόσο, με τις ευχές δε λύνονται τα προβλήματα παρά μόνο αν είναι κανείς παπάς και ζει από αυτές! Τί να ζητήσεις, όμως, από μια κυβέρνηση που έτσι κι αλλιώς σχηματίστηκε για να μη ζητά πολλά από τους δανειστές μας; Και γιατί η πολιτική ελίτ κι επιχειρηματική ελίτ να βάλει τα δάχτυλά της και να βγάλει τα μάτια της, δίνοντας ουσιαστικές γνώσεις στη νεολαία ώστε εκείνη να στραφεί μια ημέρα εναντίον τους; Γι' αυτό και στη σκέψη εκείνων που μας διαφεντεύουν είναι προτιμότερο να απαξιωθεί έτι περαιτέρω η δημόσια παιδεία και να αντικατασταθεί από την ιδιωτική, η οποία προφανώς και δεν θα ενδιαφέρεται να δημιουργήσει συνειδητοποιήμένους πολίτες, παρά μόνο πειθήνια ρομποτάκια που δεν θα έχουν το "θράσος" να θέλουν και να αμείβονται καλά!

Ας ουρλιάξουμε και λίγο πριν γίνουμε ένα με την "άσφαλτο"!

Ξέρετε με τί μοιάζουμε; Με εκείνους που τους οδηγούν, χωρίς διαμαρτυρία, ως τον τεσσαρακοστό όροφο ουρανοξύστη, τους σπρώχνουν στο κενό, αλλά δεν προσπαθούν να κρατηθούν από κάπου για να σωθούν κι αρχίζουν να ουρλιάζουν μόνο όταν φτάνουν σε απόσταση αφής από το πεζοδρόμιο! Γι' αυτό και η απορία μου με τα χθεσινά έκτροπα με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δεν είναι το ότι συνέβησαν, αλλά το ότι ήταν περιορισμένα...
Για να μην παρεξηγούμαι: η τυφλή βία, πέρα από ανόητη, είναι τόσο ωφέλιμη όσο ένα καράβι στον Ολυμπο: όταν στοχοποιείς κι επιτίθεσαι στην επαγγελματική ιδιότητα κάποιου κι όχι στις ατομικές του πράξεις το μόνο που έχεις στο πλευρό σου δεν είναι το δίκιο αλλά το φασισμό. Ωστόσο, μου προκαλεί θλίψη μια κοινωνία που έχει αυτοβυθιστεί στην κατάθλιψη και στη "μοίρα" της χωρίς να κάνει τίποτα για να την αλλάξει. "Και τί μπορούμε να κάνουμε;", αναρωτιούνται πολλοί, απογοητευμένοι κι από την άδοξη κατάληξη κινημάτων όπως των "αγανακτισμένων", τα οποία δεν θα μπορούσαν έτσι κι αλλιώς να πάνε μακριά δεδομένων των διαφορετικών αφετηριών, προσωπικών και πολιτικών, από τις οποίες ξεκίνησαν όσοι συμμετείχαν σε αυτό. Θα μπορούσαμε να κάνουμε, πάντως, πολύ περισσότερα από το να στηρίζουμε στις δημοσκοπήσεις και, κυρίως, με τη σιωπή μας μια κυβέρνηση χωρίς καμιά λαϊκή νομιμοποίηση, η οποία μην απορήσετε αν θελήσει να κυβερνήσει και μετά το 2013, επικαλούμενη έκτακτες συνθήκες...
Πολλές φορές χανόμαστε στην αναζήτηση του μεγαλειώδους, δηλαδή μιας επανάστασης του μεγέθους της γαλλικής ή της οκτωβριανής, όταν μπορούμε να ξεκινήσουμε πρώτα από τα αυτονόητα. Γιατί να μη διοργανωθούν, για παράδειγμα, πανελλαδικώς συγκεντρώσεις συμπαράστασης στους συνταξιούχους για τους οποίους έρχονται κι άλλες περικοπές; Στο κάτω κάτω μας αφορά όλους το θέμα, αφού όσο κι αν αγαπά κανείς τη δουλειά που κάνει, δεν επιθυμεί να εξαρτάται από αυτή εφ' όρου ζωής. Με λίγα λόγια, ζητώ τη δημιουργία κινημάτων που θα θέτουν την αλληλεγγύη και τη λαϊκή ενότητα πάνω από την "απλή" διαμαρτυρία για την απώλεια ατομικών κεκτημένων. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί και να διασώσει κι ο συνδικαλισμός κάτι από τη χαμένη του τιμή. Οπως και να έχει άλλωστε, και μέχρι να δω κάποια θεϊκή οντότητα να κατεβαίνει στην Ελλάδα για να μας σώσει, η σωτηρία δεν θα έρθει από τεχνοκράτες που δεν έχουν ιδέα από την πραγματική ζωή κι εφαρμόζουν τα αποστειρωμένα οικονομικά των βιβλίων και των αμφιθεάτρων, αλλά από εμάς τους ίδιους. Γι' αυτό και είναι ώρα να ουρλιάξουμε και λίγο πριν γίνουμε ένα με την άσφαλτο!

Εάν είχαμε νέο ΕΑΜ...

Ακόμα και οι δημοσκοπήσεις δε μπορούν να κρύψουν πλέον τη στροφή του ελληνικού λαού προς τα αριστερά! Την ώρα που οι "Μερκοζί" επιμένουν σε μια αδιέξοδη πολιτική- συνονθύλευμα νεοφιλελευθερισμού και...αυτοκτονικού ιδεασμού, οι ευρωπαϊκοί λαοί, κι ανάμεσά τους οι έλληνες, θέλουν αλλαγή πορείας. Δείτε, για παράδειγμα, τη δημοσκόπηση που βγήκε "στον αέρα" του ΜΕGA, που μόνο για τα αριστερά αντανακλαστικά του δε φημίζεται. Τί έδειξε; Πως η ενωμένη Αριστερά μπορεί να βγει πρώτο κόμμα στις ερχόμενες εκλογές, όποτε δεήσει τέλος πάντων η επιχειρηματική και πολιτική ελίτ να της διεξάγει...

Θα μου πείτε, όμως, και θα έχετε δίκιο, πως η Αριστερά μόνο ενωμένη δεν είναι την παρούσα περίοδο (πότε ήταν άλλωστε;). Θα συμφωνήσω, επίσης, πως οι δικαιολογίες που ανασύρουν όσοι δεν την θέλουν ενωμένη δεν είναι τίποτα άλλο παρά προφάσεις εν αμαρτίαις. Κι αυτό γιατί όταν το "καράβι" βουλιάζει και οι κυβερνητές αναζητούν τρόπο σωτηρίας μόνο των "VIP" επιβατών, είναι αστείο στο αμπάρι να μαλώνουν για τον κανονισμό λειτουργίας. Ας σωθούν πρώτα οι "σκλάβοι" και ύστερα μπορούμε να συζητήσουμε για το τί είδους σοσιαλισμός θα οικοδομηθεί. Εκτός αν κάποιοι επιθυμούν να διατηρούν εσαεί για τον εαυτό τους τα "πνευματικά δικαιώματα" της Αριστεράς ή να κρατούν το ρόλο των "εξαπτέρυγων" του δικομματισμού...Ας θυμηθούμε, εξάλλου, πως η τελευταία φορά που η Αριστερά ήταν πρώτη δύναμη ήταν την εποχή της εθνικής αντίστασης κατά των γερμανών, τότε που το ΕΑΜ μεγαλουργούσε στις πόλεις και στα βουνά. Εσείς δε βλέπετε τις ομοιότητες με τη σημερινή εποχή;...

Μιχάλη μου, κοίτα το χάλι σου!

Ο Μ. Χρυσοχοΐδης μάλλον μεγάλωσε έχοντας ως ίνδαλμα το Στιβ Μακ Κουίν και, κυρίως, το ρόλο του κλέφτη από χόμπι Τόμας Κράουν τον οποίο είχε υποδυθεί ο διάσημος ηθοποιός! Κι αυτό επειδή σε μια σεκάνς της ταινίας τον ρωτά η φιλενάδα του γιατί δείχνει στενοχωρημένος. Κι εκείνος της απαντά με φλεγματικό στιλ: "Γιατί δεν έχω αποφασίσει ακόμα ποιός θα είμαι αύριο". Φαίνεται πως το ίδιο αισθάνεται κι ο υπουργός Ανάπτυξης: χθες ήταν παπανδρεϊκός, σήμερα αντιπαπανδρεϊκός, πάντοτε όμως υποκριτής και καιροσκόπος...
Ο βραβευμένος από την ομοσπονδιακή αστυνομία των ΗΠΑ υπουργός και συχνός συνομιλητής των Αμερικανών πρέσβεων στην Αθήνα δεν έχει άδικο στη δριμεία κριτική που ασκεί στο ρεζίλη των Παπανδρέου. Μόνο που υπάρχει μια "μικρή" λεπτομέρεια, η οποία καταστρέφει τη δημόσια εικόνα που θέλει να "χτίσει" για τον εαυτό του: επί δύο χρόνια όχι μόνο δεν είχε πει κακή κουβέντα για τον πρόεδρο και πρωθυπουργό του, αλλά ήταν κι από εκείνους που δικαιολογούσαν απολύτως τις πολιτικές του και συκοφαντούσαν όσους τολμούσαν να περιγράφουν το "βασιλιά" όπως ακριβώς ήταν, δηλαδή γυμνός. Από πού κι ως πού τώρα, Μιχάλη μου, αυτός ο μέχρι πρότινος σωτήρας του έθνους μεταλλάχθηκε σε κάποιον που οδήγησε σε εθνικά και κοινωνικά αδιέξοδα, όπως υποστήριξες σε συνέντευξή σου; Και πόσο γενναίο κι έντιμο είναι εκ μέρους σου να προσκυνάς κάποιον όταν είναι δυνατός και να τον φτύνεις όταν είναι πεσμένος; Τα ελαττώματα χαρακτήρα που παρουσιάζεις, Μιχάλη μου, δεν ταιριάζουν σε εκείνους που μπορούν να γίνουν ηγέτες...
Αυτό, όμως, είναι και το μεγάλο μειονέκτημα όλων όσων έχουν ακουστεί τα ονόματα για υποψήφιοι διάδοχοι του ρεζίλη των Παπανδρέου: τα τελευταία δύο χρόνια ακολουθούσαν τη μνημονιακή πολιτική του προέδρου τους χωρίς να εκφράζουν διαφωνίες και την υπερασπίζονταν ασμένως, όταν δεν τη συνδιαμόρφωναν κιόλας. Με τί θράσος θα απευθυνθούν, επομένως, στη βάση του ΠΑΣΟΚ και θα ζητήσουν την ψήφο της για να επέλθει ρήξη με το παρελθόν και να δοθεί μια νέα πρόταση για το μέλλον; Καλώς ή κακώς στην πολιτική, όπως φυσικά και γενικότερα στη ζωή, κρίνεσαι τόσο από τα "ναι" όσο κι από τα "όχι" που έχεις πει, αλλά κυρίως από τις περιστάσεις και τους όρους με τους οποίους τα λες. Μόνο οι ηλίθιοι δεν αλλάζουν γνώμη ποτέ. Σωστά, αλλά και μόνο οι υποκριτές και καιροσκόποι μωροφιλόδοξοι αλλάζουν γνώμη συνεχώς...

Τους πυρομανείς δεν τους κάνεις πυροσβέστες...

Κάποτε, όχι πολύ καιρό πριν, όποιος ισχυριζόταν πως η Ευρώπη χρήζει επανασύστασης θεωρείτο από τους "ρεαλιστές" γραφικός της...εξωπραγματικής Αριστεράς. Πριν από τέσσερα χρόνια, για παράδειγμα, η ιδέα και μόνο πως αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση, με τις διαφορετικές οικονομίες, τη μη ενιαία δημοσιονομική πολιτική αλλά το κοινό νόμισμα, δε μπορεί να "περπατήσει" για πολύ χαρακτηριζόταν ανοησία από τους επαΐοντες ευρωκράτες, οι οποίοι μπέρδευαν το σάπιο με το ώριμο. Δυστυχώς για όλους μας, όμως, ήρθε ο καιρός να πάρουν κι εκείνοι το μάθημά τους και να φτάσουμε στο σημείο ο Ν. Σαρκοζί, ο ηγέτης ενός από τους δύο ισχυρούς πυλώνες της Ευρώπης, δηλαδή της Γαλλίας, να δηλώνει δημοσίως πως η Ευρώπη πρέπει να επανασυσταθεί. Το ίδιο, πάνω κάτω, κατανοεί πλέον και η έτερος "καππαδόκης", η Α. Μέρκελ...

Ποιός διαφωνεί πως η Ευρώπη πρέπει να "γκρεμιστεί" και να "χτιστεί" από την αρχή; Μόνο που είναι αδιανόητο αυτό να γίνει από τους ίδιους ανθρώπους οι οποίοι την οδήγησαν στην καταστροφή. Όπως οι πυρομανείς είναι δύσκολο να γίνουν επιτυχημένοι πυροσβέστες, έτσι και οι αποτυχημένοι πολιτικοί, που κοιτούσαν τη σκιά τους κι όχι μπροστά τους, είναι αδύνατο να διαχειριστούν μια κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν. Πόσω μάλλον όταν θα πρέπει να τα βάλουν και με τα...χέρια που τους τάιζαν τόσα χρόνια και τα οποία ανήκουν στο διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Το ίδιο βεβαίως ισχύει και με τους τεχνοκράτες, οι οποίοι τώρα τελευταίως πλασάρονται ως σωτήρες από μια καταστροφή της οποίας είναι και οι ίδιοι συμμέτοχοι. Ετσι δεν είναι Λουκά;...

Αν ευσταθούν οι πληροφορίες για το σχέδιο που προετοιμάζει η καγκελάριος της Γερμανίας, το οποίο είναι ένας συνδυασμός προτεσταντικής ηθικής και δημοσιονομικής ουτοπίας, τότε το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να πηδήξουμε από το καράβι όσο είναι καιρός! Λυπάμαι, αλλά δε μπορώ να βρω προοπτική σε ένα πλοίο ο καπετάνιος του οποίου το στέλνει κατευθείαν στο "παγόβουνο". Η Ευρώπη χρειάζεται να θυμηθεί τον τρόπο που την έβγαλε από το αδιέξοδο μετά από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου: χρειάζεται, δηλαδή, ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη, μέριμνα για τους ασθενέστερους, και μάλιστα στο πολλαπλάσιο από αυτό που παρείχε η σοσιαλδημοκρατία, καθώς και περισσότερη δημοκρατία. Δεν έχει ανάγκη ούτε από αυτομαστίγωμα διαρκείας, ούτε από "τυφλούς" τιμονιέρηδες...

Των συντάξεων ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν περί Μακεδονίας...

Ο ελληνικός λαός έχει αναπτυγμένο το αίσθημα του...μαζοχισμού! Εχει μάθει, για παράδειγμα, να ζει δεκαετίες "αγκαλιά" με τη λιτότητα. Αλλωστε, αν το βιοτικό επίπεδο αυξήθηκε τα τελευταία χρόνια πριν από την κρίση, αυτό δεν οφείλεται στις αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, που κυμαίνονταν στο ύψος του πληθωρισμού όταν δεν έμεναν "παγωμένες", αλλά στον ακατάσχετο δανεισμό, τον οποίο μας πλάσαρε η επιχειρηματική και πολιτική ελίτ σαν πανάκεια, ώστε τώρα να καμώνεται πως μαζί τα φάγαμε κι επειδή πέσαμε στην παγίδα είμαστε, σωρευτικά ή διαζευκτικά- δεν το διευκρίνισε ο Θ. Πάγκαλος-, φασίστες, κομμουνιστές και μαλ...
Κι έρχεται τώρα η ίδια ελίτ να "πετσοκόβει" οριζοντίως μισθούς και συντάξεις και να επιβάλλει έκτακτους και τακτικούς φόρους δίχως να λαμβάνει υπόψη κανένα κοινωνικό κριτήριο. Κι αν το "ψαλίδι" στους μισθούς όλων ανεξαιρέτως είναι μια φορά άδικο, το αντίστοιχο στις συντάξεις είναι εκατό. Πόσω μάλλον όταν από τον προϋπολογισμό τής επόμενης χρονιάς οι μόνες δημόσιες δαπάνες που αυξάνονται είναι για τα εξοπλιστικά προγράμματα και για τη συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ! Φαίνεται πως η χούντα των τραπεζιταρχών και οι τοκογλύφοι δανειστές της εκτιμούν πως οι έλληνες μπορούν να ζήσουν χωρίς ψωμί, τυρί, παιδεία και υγεία, αλλά όχι δίχως υποβρύχια που γέρνουν και ιμπεριαλιστικούς πολέμους όπου υπάρχει πετρέλαιο...
Μπορεί να ακούγεται βαρύ, αλλά θεωρώ έγκλημα εσχάτης προδοσίας τη μείωση της σύνταξης, την οποία προπλήρωνε επί δεκαετίες, σε κάποιον που έχει δουλέψει σαράντα χρόνια πιστεύοντας σε ένα σύστημα που εμφανίζεται τόσο αφερέγγυο απέναντί του την ώρα που το έχει περισσότερο ανάγκη, δηλαδή στα γεράματά του. Αν έκανε κάτι τέτοιο ένας μεμονωμένος πολίτης, θα το χαρακτηρίζαμε "ληστεία του αιώνα". Οταν το κάνει, όμως, το κράτος βαφτίζεται "εξορθολογισμός των δαπανών". Και σα μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε και την...ακροδεξιά του Κυρίου, όπως την εκπροσωπεί ο Γ. Καρατζαφίρερ, να απειλεί με αποχώρηση από την κυβέρνηση-παρωδία της δημοκρατίας στην οποία μετέχει όχι γιατί φτωχοποιείται ο ελληνικός λαός, αλλά στην περίπτωση που η ΠΓΔΜ αναγνωριστεί με όνομα που να περιέχει τη λέξη "Μακεδονία" ή παράγωγό της. Μόνο γι' αυτό το ανούσιο θέμα δικαιολογεί δημοψήφισμα η φασιστική κομπανία του ΛΑΟΣ. Ολα τα υπόλοιπα καλώς καμωμένα σε μια Ελλάδα και μια Ευρώπη που "βυθίζονται" στην άβυσσο την οποία δημιούργησαν διαχρονικώς οι ηγεσίες τους, "χαρισματικές" και μη...