Πού είναι η δικαιοσύνη στο να γίνουν όλοι φτωχοί;...

Ο κατώτατος μισθός της συντριπτικής πλειονότητας των δημοσίων υπαλλήλων θα είναι εξακόσια ευρώ χωρίς τα, ελάχιστα ούτως ή άλλως εναπομείναντα, επιδόματα. "Ωραία, επήλθε επιτέλους κοινωνική δικαιοσύνη", θα έλεγε ο...Μουσολίνι! Κι αυτό γιατί η ισοπέδωση στο όνομα της εξυγίανσης λέγεται φασισμός, τόσο απλά...

Λυπάμαι, αλλά δεν είμαι από εκείνους που κατανοούν το βαρετό πλέον επιχείρημα πως η κυβέρνηση νομοθετεί με το "πιστόλι στον κρόταφο". Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του είχαν δυο χρόνια για να καταστρώσουν ένα βιώσιμο σχέδιο και για το δημόσιο τομέα. Εν τούτοις, προτίμησαν να πετούν τη "μπάλα" στην εξέδρα, προσδοκώντας πως θα πετύχαιναν και με τους "κουτόφραγκους" ό,τι κατάφεραν και με τον ελληνικό λαό προεκλογικώς, δηλαδή την εξαπάτησή τους. Ακόμα, όμως, και τώρα που τα ψέματα τέλειωσαν ο ρεζίλης των Παπανδρέου και το παρεάκι του εξακολουθούν να αναβάλλουν μια απόφαση που θα έπρεπε να είχαν λάβει από την πρώτη στιγμή έτσι ώστε να μην πληρώσουν όλοι ανεξαιρέτως οι δημόσιοι υπάλληλοι για εκείνους που διορίστηκαν ρουσφετολογικώς και χωρίς κανένα προσόν στο Δημόσιο. Οι μετατάξεις και η εργασιακή εφεδρεία είναι ημίμετρα όσον αφορά εκείνους που όχι μόνο δε μπορεί να είναι χρήσιμοι για τους πολίτες, αλλά που καταλαμβάνουν και πόστα από άξιους ανέργους. Πείτε μου, για παράδειγμα, πού μπορεί να μεταταγεί ο μπάρμαν της "Αγρογής" και να είναι ωφέλιμος; Εκτός κι αν ανοίξουν και κρατικά μπαρ, ώστε ο λαός να μεθά και να ξεχνά ποιοί φαύλοι πίνουν στην υγειά των κορόιδων...

Με λίγα λόγια, η φτωχοποίηση όλων συλλήβδην, ιδιωτικών και δημοσίων υπαλλήλων, ούτε δίκαιη είναι ούτε παραγωγική. Οι άξιοι και χρήσιμοι υπάλληλοι δικαιούνται ενός αξιοπρεπούς μισθού και μιας αξιοπρεπούς σύνταξης, όπως έχουν ανάγκη τα σχολεία μας δασκάλους και καθηγητές και τα νοσοκομεία μας γιατρούς και νοσηλευτές. Η απαραίτητη εξοικονόμηση δαπανών μπορεί να προκύψει από την κατάργηση και συγχώνευση άχρηστων δημόσιων οργανισμών, από την απόλυση απαίδευτων κι αντιπαραγωγικών υπαλλήλων, από την ενεργοποίηση και μετάταξη ικανών εργαζομένων, καθώς κι από τη μείωση αχρειάστων λειτουργικών εξόδων. Μόνο που όλα αυτά εμπεριέχουν το διαβόητο πολιτικό κόστος, που τόσο εύκολα σνομπάρουν στο δημόσιο λόγο τους ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, αλλά τόσο πρόθυμα υποκύπτουν σε αυτόν όταν είναι να λαμβάνουν αποφάσεις και να τις εφαρμόζουν...

Η ανυπακοή στην αδικία υποχρέωση, όχι έγκλημα!

Ας το ξεκαθαρίσουμε: αν οι άνθρωποι, διαχρονικώς, τηρούσαμε χωρίς εξαιρέσεις τα Συντάγματα, τους νόμους, τις υπουργικές αποφάσεις, τους κανονισμούς, τις οδηγίες κι οποιοδήποτε άλλον κανόνα θα ζούσαμε ακόμα στις σπηλιές. Κι αυτό γιατί θα ήταν παράνομο να χτίσουμε καλύβες! Από την άλλη, όμως, τρέφω σεβασμό για εκείνους που διάγουν τη ζωή τους με συνέπεια απέναντι στη νομιμότητα, για εκείνους δηλαδή που ακόμα κι αν διαφωνούν με κάτι που έχει θεσπιστεί από την Πολιτεία το τηρούν γιατί αυτήν θεωρούν την καλύτερη μέθοδο για να μη γίνουμε ζούγκλα. Ωστόσο, μόνο περιφρόνηση έχω για εκείνους που θυμούνται τους θεσμούς, τα Συντάγματα και τους νόμους α λα καρτ, αναλόγως δηλαδή με το τί τους συμφέρει και τί όχι κάθε φορά. Κι από αυτούς έχουμε πληθώρα στον ελληνικό δημόσιο βίο κι όχι μόνο...

Από τη μια η κυβέρνηση απαιτεί από τους πολίτες να πληρώνουν κάθε έκτακτη εισφορά τούς επιβάλλει με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός, αλλά και να μη διαμαρτύρονται για τα μέτρα με συγκεντρώσεις όπως εκείνες στην πλατεία Συντάγματος. Από την άλλη, όμως, μετατρέπει το Σύνταγμα σε κουρελόχαρτο όταν αυτό περιέχει άρθρα που δεν της είναι αρεστά. Από πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω; Από την παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας που δεν ψηφίστηκε με αυξημένη πλειοψηφία ή με την επαναφορολόγηση εισοδημάτων τα οποία έχουν ήδη φορολογηθεί; Και το τραγικότερο ακόμα είναι πως τα ανώτατα δικαστήρια της χώρας εδώ και καιρό δε λαμβάνουν αποφάσεις με βάση την τήρηση της νομιμότητας, αλλά των πολιτικών ισορροπιών. Πού να απευθυνθεί, επομένως, αυτός ο έρημος πολίτης για να βρει το δίκιο του όταν του αποκλείουν, στην ουσία, το δικαίωμα προσφυγής στη Δικαιοσύνη, αλλά και στις κάλπες, ώστε να δοθεί ένα τέλος στο δράμα του;

Για να μην παρεξηγηθώ: δεν προτρέπω εμμέσως στη βία και στην αυτοδικία. Αυτές είναι πρακτικές, άλλωστε, που μόνο την εξουσία βολεύουν, αναζωπυρώνοντας τα συντηρητικά αντανακλαστικά των "νοικοκυραίων". Ωστόσο, το πολιτικό σύστημα είναι πολύ ένοχο και πολύ σάπιο για να απαιτεί από τους πολίτες να παρακολουθούν από τηλεοράσεως το βιασμό τους, δείχνοντας ανοχή στην προσπάθεια "σωτηρίας" τής χώρας από εκείνους που για το μόνο που αγωνιούν είναι για τις πολιτικές καριέρες τους και για τις θεσούλες των κομματόσκυλών τους. Δείτε, άλλωστε, με πόση ευκολία ψήφισαν το άδικο χαράτσι στα ακίνητα και πόσες αντιδράσεις φέρουν στη δίκαιη απόλυση ορισμένων "πρασινοφρουρών". Είμαστε πολύ οργισμένοι για να κάτσουμε στους τέσσερις τοιχούς των σπιτιών μας. Αν, όμως, τώρα καταφέρουμε να συγκρατήσουμε τα δάκρυά μας, θα κάνουμε σύντομα τους υπεύθυνους γι' αυτά να κλάψουν. Γι' αυτό και τη δεδομένη στιγμή η ανυπακοή στην αδικία δεν πρέπει να θεωρείται έγκλημα, αλλά κοινωνική υποχρέωση...

Σεξ, ψέματα και βιντεοκασέτες!

Αν κάποιοι πιστεύουν στην παρθενογένεση περισσότερο κι από την επιστημονική κοινότητα, αυτοί είναι ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ! Ακούγοντας, για παράδειγμα, το ρεζίλη των Παπανδρέου να διαλαλεί την "πραμάτειά" του, που δεν είναι καν δική του δηλαδή, στους γερμανούς βιομηχάνους ήμουν κι εγώ έτοιμος να χειροκροτήσω και να τον ψηφίσω στις επόμενες εκλογές γιατί...θα ήθελα να γίνει πρωθυπουργός! Μιλούσε για τις αλλαγές που έχουν γίνει στην Ελλάδα κι έψαχνα, ταυτοχρόνως, το διαβατήριό μου για να επισκεφτώ αυτήν τη χώρα όπου, επιτέλους, η ουτοπία ήρθε στην εξουσία. Από διαστροφή άκουσα και τον υπουργό Οικονομικών να αναφέρει πως οι έλληνες ανήκουν στους τριάντα πλουσιότερους λαούς παγκοσμίως, οπότε μπορούν ανέτως να γίνουν πιο φτωχοί, και σιχτίριζα την τύχη μου που δε με γέννησε απόγονο ενός Περικλή, ενός Αλέξανδρου, ενός...Βενιζέλου. Ε, μετά ή πριν δεν θυμάμαι ακριβώς, ήρθαν και οι απειλητικές δηλώσεις του "κορυφαίου" ηθοποιού τής βιντεοκασέτας και βουλευτή σήμερα Γ. Βούρου πως μπορεί να μην ψήφιζε το χαράτσι στα ακίνητα και είπα πως δεν υπάρχει περίπτωση να μην επισκεφτώ αυτήν τη χώρα που τη λένε Ελλάδα κι όπου αν μετοικήσω εκεί μπορώ να ισχυρίζομαι πως έχω το μυαλό του Αϊνστάιν, την εξωτερική εμφάνιση του Μπραντ Πιτ και τα χρήματα του Μπιλ Γκέιτς κι όχι μόνο να μη με περνούν για τρελό, αλλά να υπάρχουν κι άνθρωποι που να με θεωρούν σωτήρα...
Ξέρετε πότε μπορεί να έδειχνα οίκτο σε αυτούς που μας κυβερνούν; Αν έβγαιναν και δήλωναν πως δύο χρόνια δεν έκαναν τίποτα για τη μείωση των κρατικών δαπανών και την καταπολέμηση της αναξιοκρατίας και της φοροδιαφυγής, γι' αυτό και κάθε ημέρα παίρνουν κι από ένα φορομέτρο, που είναι τόσο σχεδιασμένο και δίκαιο όσο το επίδομα πολύτεκνης της Ελένης Μενεγάκη! Κι αν έβγαιναν, επιτέλους, στο πόπολο κι όχι μόνο δεν το τρομοκρατούσαν, αλλά του έλεγαν ξεκάθαρα: "Κύριοι, δεν πρόκειται να χρεοκοπήσουμε γιατί ακόμα δεν έχει βρεθεί τρόπος το ανθρώπινο είδος να κατοικήσει τη Σελήνη ή κάποιον άλλον πλανήτη κι έτσι δεν υπάρχει δρόμος διαφυγής από μια χρεοκοπημένη Γη! Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι δεν πρόκειται να προχωρήσουμε σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, με πρώτα θύματα τα επιχειρηματικά τζάκια που λυμαίνονται τη χώρα από το Β' παγκόσμιο πόλεμο και τους κοπρίτες του Δημοσίου που στερούν δουλειές, αμέσως ή εμμέσως, από άξιους ανέργους"...
Πολύ φοβάμαι, όμως, πως αυτή η κυβέρνηση, αυτό το πολιτικό σύστημα δεν πρόκειται να εκστομίσουν ποτέ αυτά τα λόγια. Θέλει...άντερα για να δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει κι αυτοί δεν τα έχουν. Σε αυτό το πλαίσιο, λύσεις δεν είναι ούτε τα χαράτσια στον αέρα που αναπνέουμε ούτε, φυσικά, αναδιαπραγματεύσεις του μνημονίου, όπως υπόσχεται μέσα στη δίψα του για εξουσία ο Αντ. Σαμαράς. Τη λύση έχει ιστορικό χρέος να δώσει ο... "εχθρός" λαός, είτε αυτό σημαίνει εκλογές, είτε κάτι πιο επαναστατικό σε μια εποχή που το Σύνταγμα καταπατείται πρώτα και κύρια από εκείνους που το δίδασκαν στο πανεπιστήμιο πριν γίνουν αντιπρόεδροι...

Ενας λαός που δεν παίζει για τον "προπονητή" του...

Γιατί ο Ζοζέ Μουρίνιο θεωρείται ο καλύτερος προπονητής στον κόσμο; Οχι τόσο γιατί δεν υπάρχουν καλύτεροι από τον πορτογάλο στον τομέα της τακτικής, όσο γιατί ξέρει να διαχειρίζεται τους παίκτες του και να τους προστατεύει καλύτερα από κάθε άλλον. Βγαίνοντας από το ποδοσφαιρικό τερέν και πηγαίνοντας στο πολιτικό, η σύγκριση με το ρεζίλη των Παπανδρέου προκαλεί κατάθλιψη σε όσους πίστεψαν ότι ο σημερινός πρωθυπουργός θα μπορούσε να βελτιώσει την ποιότητα ζωής όσων κατοικούν σε αυτήν τη χώρα. Κι αυτό γιατί στα σχεδόν δύο χρόνια που κυβερνά, μοιράζει τις ευθύνες για τα δεινά μας δεξιά κι αριστερά και, κυρίως, δεν πείθει παρά ελάχιστους πως είναι εκείνος που θα μας βγάλει από το τούνελ. Κι αυτός είναι ο σοβαρότερος λόγος που η κυβέρνηση έχει φτάσει στο αδιέξοδο: δεν πείθει πλέον πολλούς να συστρατευτούν μαζί της γιατί, απλούστατα, μετά από τόσα ψέματα και νέα μέτρα την εμπιστεύονται πια ελάχιστοι...

Θεωρώ πως από ένα σημείο και μετά η πλειονότητα των ελλήνων θα ήταν πρόθυμη να υποστεί θυσίες για να σωθεί η χώρα. Αυτός ο βολονταρισμός, όμως, έχει χαθεί για τα καλά γιατί η κυβέρνηση δεν έπεισε πως στα βάρη συμμετέχουν όλοι αναλογικώς με βάση τις οικονομικές τους δυνάμεις. Αντιθέτως, "χτύπησε" και "χτυπά" επανειλημμένως τους ίδιους μισθωτούς και συνταξιούχους, κάνοντας ελάχιστα για να πατάξει τη φοροδιαφυγή και να περιορίσει τις κρατικές δαπάνες. Σε αυτό το πλαίσιο, ακόμα κι εκείνοι που μπορεί να έχουν τα χρήματα για να πληρώσουν τις έκτακτες εισφορές δεν έχουν καμιά ψυχική διάθεση να το κάνουν για να διαιωνίζεται μια κοινωνική αδικία. Αυτήν την ώρα, άλλωστε, ακόμα και στην εργασιακή εφεδρεία δε μπαίνουν οι ανάξιοι, αλλά όσοι δεν είναι "πρασινοφρουροί"...

Ενώ, όμως, το ΠΑΣΟΚ έχει "βυθιστεί" στις δημοσκοπήσεις τόσο πολύ που πια απέχει περισσότερο από τη Ν.Δ. από ό,τι απέχει το ίδιο από το ΚΚΕ, η Αριστερά τείνει προς ένα νέο ιστορικό έγκλημα, όπως αυτό της αποχής της από τις εκλογές πριν από εξηνταπέντε χρόνια: επιμένει να μη δημιουργεί ένα ενιαίο μέτωπο, την ώρα που η χώρα την έχει περισσότερο ανάγκη από ποτέ. Και το ακόμα χειρότερο; Εξακολουθεί να υπερασπίζεται όλους όσοι στέκονται απέναντι στην κυβέρνηση και στην τρόικα, χωρίς να θέτει ούτε ένα αξιολογικό κριτήριο στην τοποθέτησή της. Επιτρέπει, δηλαδή, έτσι με το κάψιμο των ξερών, το κάψιμο και των χλωρών...

Γιατί οι έλληνες δε χρειαζόμαστε τα...νετρίνα!

Ας υποθέσουμε πως ο Αλμπερτ Αϊνστάιν δεν ήταν τόσο έξυπνος όσο θα ήθελαν όσοι προτιμούν να θαυμάζουν από το να κατανοούν. Ας θεωρήσουμε ως δεδομένη, δηλαδή, την ανακάλυψη ιταλών επιστημόνων σύμφωνα με την οποία τα νετρίνα τρέχουν γρηγορότερα κι από το φως κι επομένως όχι μόνο καταρρέει η θεωρία της σχετικότητας του, σπουδαίου ούτως ή άλλως, γερμανού επιστήμονα, αλλά και πως ανοίγεται ο δρόμος, όσο απίστευτο κι αν διαβάζεται, για ταξίδια στο παρελθόν! Ας σκεφτούμε, επομένως, πως μπαίνει σήμερα το ελληνικό πολιτικό σύστημα σε μια χρονοκάψουλα κι επιστρέφει στην εποχή πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες τής Αθήνας ή το σκάσιμο της "φούσκας" της "Λίμαν Μπράδερς", που αποτέλεσε το έναυσμα για μια παγκόσμια οικονομική κρίση που δε λέει να τελειώσει. Λυπάμαι για την απαισιοδοξία μου, αλλά θα έκανε τα ίδια, μολονότι υποτίθεται πως θα είχε γνώση της σημερινής κατάστασης της χώρας! Κι αυτό γιατί κανένας κομματικός σχηματισμός, είτε στα δεξιά είτε στα αριστερά του πολιτικού φάσματος, δεν έχει ακόμα κάνει την ουσιαστική αυτοκριτική του...
Για τους δεξιούς φταίει μόνο το σπάταλο Δημόσιο, η μη ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και, για τους πιο "μερακλήδες", οι μετανάστες! Στη δεξιά ρητορική επανέρχεται συχνώς η φράση, "η Ελλάδα παραμένει το μοναδικό κομμουνιστικό κράτος στην Ευρώπη", μπερδεύοντας, μέσα στην ιδεολογική απλοϊκότητα, το αυταρχικό και γραφειοκρατικό μοντέλο της Σοβιετικής Ενωση του Στάλιν με το μαρξισμό. Αδυνατούν, όμως, να μας εξηγήσουν οι Μάνοι και οι Ανδριανόπουλοι αυτής της χώρας γιατί το "παιχνίδι" της διαφθοράς δεν παίχτηκε μόνο μεταξύ της κομματικής νομενκλατούρας και των "λεγεωνάριων" ψηφοφόρων της, αλλά και μεταξύ όσων άσκησαν κρατική εξουσία και μερικών εκατοντάδων δήθεν επιχειρηματιών, οι οποίοι δε δημιούργησαν τον πλούτο τους μέσω της καινοτομίας και του ρίσκου αλλά δια των υπόγειων συναλλαγών με εκείνους που έλεγχαν το δημόσιο ταμείο. Για να μην ξεχνιόμαστε, επίσης, η Ελλάδα έχει ζήσει και την εποχή όπου οι φόροι στις επιχειρήσεις ήταν ιδιαιτέρως χαμηλοί (θυμάστε...κάποιο Γ. Αλογοσκούφη;), ωστόσο όχι μόνο δε διαπιστώθηκε αύξηση των θέσεων εργασίας, αλλά, αντιθέτως, είδαμε υπεραξίες να μετατρέπονται σε καταθέσεις σε φορολογικούς παραδείσους και βιομηχανίες να "μεταναστεύουν" σε γειτονικές χώρες, με ακόμα χαμηλότερη φορολογία και φτηνότερο εργατικό δυναμικό. Σε αυτό το πλαίσιο αδυνατώ να κατανοήσω πώς η "βουλγαροποίηση" των μισθών θα κάνει τη ζωή μας καλύτερη. Κι όσο για τη μετανάστευση, που αποτελεί και το μεγαλύτερο έγκλημα της παγκοσμιοποίησης, η δεξιά αδυνατεί να μας εξηγήσει γιατί είναι κι αυτή δημιούργημα του σοσιαλισμού κι όχι ενός συστήματος που "βάφτισε" την απληστία "ελευθερία των αγορών"...
Την ίδια ώρα, ωστόσο, ζει και η Αριστερά τις δικές της ιδεολογικές εμμονές: είναι νόμος το δίκιο του εργάτη; Οχι! Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη που δουλεύει, παράγει, δημιουργεί κι απαιτεί ο πλούτος που γεννιέται από το μόχθο του να μοιράζεται ισόποσα. Νόμος δεν είναι το δίκιο του εργάτη που τεμπελιάζει κι ανάγει την άγνοιά του για τους μηχανισμούς του κόσμου σε ιδεολογική παντιέρα. Γι' αυτό κι όσο η Αριστερά επιμένει να κατεβαίνει στους δρόμους για όλους ανεξαιρέτως όσους χάνουν τη δουλειά τους, ανεξαρτητως αν τη χάνουν δικαίως ή αδίκως, θα παραμένει κατακερματισμένη όχι τόσο σε επίπεδο κοινοβουλευτικής εκπρόσωπησης όσο λαϊκής απήχησης...
Για όλους αυτούς τους λόγους, πολύ φοβάμαι πως ακόμα κι αν τελικώς δεν έχει πλέον εφαρμογή η θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, έχει ωστόσο, διαχρονικότητα η ρήση του πως "δε μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα, αν εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε τον ίδιο τρόπο σκέψης που τα δημιούργησε". Γι' αυτό και η χρονοκάψουλα είναι μια άχρηστη εφεύρεση για μια χώρα που έτσι κι αλλιώς όχι μόνο δεν έχει απομακρυνθεί από το αυτοκαταστροφικό παρελθόν του ανέξοδου πλουτισμού και της θεοποίησης του κουτσαβακισμού, αλλά συνεχίζει να το αναπολεί με την ψευδαίσθηση του χαμένου παραδείσου...

Η τρομοκρατία, τελευταίο καταφύγιο των αποτυχημένων...

Φαίνεται πως στο ΠΑΣΟΚ,εκτός από όλα τα άλλα, είναι κι ανιστόρητοι. Διαφορετικά, θα καταλάβαιναν πως όποιος θέλει να ηγηθεί ενός λαού ώστε αυτός να "στρατευτεί" μαζί του δε μπορεί να το κάνει ούτε με τη βία ούτε με τις απειλές που δημιουργούν φόβο. Αυτές οι μέθοδοι δεν είναι παρά τα τελευταία καταφύγια των αποτυχημένων.

Ο πολλά βαρύς Ευάγγ. Βενιζέλος βγήκε να μιλήσει για τον κίνδυνο να γίνει η σημερινή Ελλάδα η Αργεντινή του २०००, καθώς, εκ νέου, και για πολεμική περίοδο. Ο αντιπρόεδρος δημιουργεί ένα κλίμα τρόμου, "ξεχνώντας" να υπενθυμίσει ότι η χώρα μας, σε αντίθεση με την Αργεντινή, χρησιμοποιεί ένα νόμισμα που το χρησιμοποιούν ακόμα δεκαέξι χώρες. Και το σημαντικότερο; Στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, που δημιούργησαν όσοι σήμερα "τρέχουν" να προλάβουν τα χειρότερα, αν καταρρεύσει η Ελλάδα, καταρρέει ο πλανήτης. Δεν θα ήθελα, επίσης, να υπενθυμίσω στον Ευάγγ. Βενιζέλο πώς δραπέτευσε ο πρόεδρος της Αργεντινής από το προεδρικό μέγαρο στο Μπουένος Αϊρες πριν από έντεκα χρόνια...

Την ίδια ώρα, βεβαίως, είχαμε και την επανεμφάνιση του "φαντομά" πρωθυπουργού μας, ο οποίος τραγούδησε ξανά το μόνο άσμα που μοιάζει να ξέρει: "στην περίπτωσή μας, όμως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος", είπε στους ψοφοδεείς βουλευτές του, οι οποίοι μόνο στον Ηλ. Μόσιαλο και στα μίντια ξέρουν να κάνουν το μάγκα. Μόνο που ο "λαοπρόβλητος" πρωθυπουργός μας δε μας έχει εξηγήσει ακόμα γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος, γιατί δηλαδή ενώ η κυβέρνησή του βάζει κάθε τρεις και λίγο "πάτο στο βαρέλι" (δική τους έκφραση) κάθε τόσο ανακοινώνει νέα μέτρα; Γιατί δε μας εξηγεί ο ρεζίλης των Παπανδρέου πώς έκανε το "μαγικό" από τη μια η συντριπτική πλειονότητα του λαού να κάνει θυσίες, αλλά οι δημόσιες δαπάνες να έχουν αυξηθεί το τελευταίο έτος; Πού είναι οι απολύσεις εκατοντάδων χιλιάδων άχρηστων κομματόσκυλων από το δημόσιο τομέα; Πού είναι η φορολόγηση του μεγάλου πλούτου;...

Ποιός, όμως, να αντιδράσει συντεταγμένα όταν και η αντιπολίτευση, δεξιά κι αριστερά, ευτελίζει το δημόσιο διάλογο σε τηλεοπτικά βαριετέ α λα Ρούλα Κορομηλά; Τί ανάγκη έχει ο λαός τα σόου με ψωμιά και γάλατα από ανθρώπους που τους τα φέρνουν στη βίλα τους στην Εκάλη οι φιλιππινέζες τους; Πώς θα βελτιωθεί η καθημερινότητά μας από εκφράσεις όπως "γομάρια", οι οποίες εκτοξεύονται στο όνομα του "χωριατισμού" και, μάλιστα, με υπερηφάνεια; Δυστυχώς, είναι ακριβώς αυτή η χωριάτικη νοοτροπία δήθεν πολιτικής παλικαριάς, που όχι μόνο δεν απαντά στα προβλήματα, αλλά ευθύνεται και για τη δημιουργία τους...

Με μια...δημοκρατία ξεχνιέσαι!

Ξέρετε ποιά είναι η μεγαλύτερη απάτη της μεταπολίτευσης; Η ψευδαίσθηση πως επανήλθε η δημοκρατία στον τόπο! Μακάρι να μη χρειαζόταν να σας γκρεμίσω κι αυτό το άγαλμα, αλλά η δημοκρατία, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο, έπαψε να υφίσταται τη στιγμή που καταργήθηκε και η τελευταία εκκλησία του δήμου. Από τότε ο πλανήτης πορεύεται με κοινοβουλευτικές ολιγαρχίες, για να μην τις χαρακτηρίσω τυραννίες. Και είναι ακριβώς αυτή η απόσταση που δημιουργήθηκε ανάμεσα στους πολίτες και στην κεντρική ή περιφερειακή εξουσία, η οποία ευθύνεται και για τα σημερινά ελληνικά δεινά, όπως ευθύνεται για οποιαδήποτε άδικη κατανομή πλούτου ανά τη γη. Με λίγα λόγια, από τη στιγμή που οι πολίτες μετατράπηκαν σε υπήκοοι, οι διαχειριστές της τύχης τους έπαψαν να υπερασπίζονται το δημόσιο συμφέρον, δίνοντας έμφαση μόνο σε εκείνο των ίδιων και των χορηγών τους...
Μα, θα μου πείτε, ο λαός ψηφίζει κάθε τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα και είναι υπεύθυνος για το πού δίνει την προτίμησή του. Τί στο διάολο θες, ενδεχομένως να με ρωτήσετε όταν οι ιστότοποι αποκτήσουν μια εντονότερη διαδραστική μορφή, μια...Σοβιετία; Οχι κύριοι, αλλά όταν με πείσετε πως κάποιος μπορεί να γίνει γιατρός αν πηγαίνει μια φορά στα τέσσερα χρόνια στην Ιατρική Σχολή, τότε θα πάω με τα νερά σας και θα ισχυριστώ πως κάποιος είναι δυνατό να είναι συνειδητοποιημένος πολίτης, αν του δίνεται το δικαίωμα να αποφασίζει για τα κοινά μια στο τόσο. Με την ίδια λογική, κάποιος θα έπρεπε να αποφασίζει για τον αν θα ήθελε να χωρίσει τη σύζυγό του κάθε τέσσερα χρόνια και στο ενδιάμεσο θα έπρεπε να δείχνει υπομονή ακόμα κι αν εκείνη ήταν η πιο ανυπόφορη του κόσμου!
Αυτή η χώρα κυβερνήθηκε από τη μεταπολίτευση και μετά, για να μην το γυρίσουμε στην αρχαιολογία, από μερικές χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι αποφάσιζαν κατά το δοκούν και με βασικό άξονα τον πλουτισμό των ίδιων και των χορηγών τους, καθώς και την επανεκλογή τους. Για να το επιτύχουν, έπρεπε να δημιουργήσουν κι ένα στρατό ανίκανωνκομματικών ταλιμπάν, οι οποίοι θα κρατούσαν "τσίλιες" έναντι ενός αξιοπρεπούς ανταλλάγματος. Μετρήστε όλους αυτούς, αλλά μετρήστε κι όλους εκείνους που τα σαράντα, περίπου, αυτά χρόνια εργάστηκαν νύχτα ημέρα όσο πιο έντιμα μπορούσαν για να μπορέσουν να ζήσουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους με αξιοπρέπεια και να σπουδάσουν τα παιδιά τους ώστε αυτά να έχουν μια καλύτερη ζωή. Κι όταν τελειώσετε την καταμέτρηση κι αναλογιστείτε τις θυσίες στις οποίες υποβλήθηκαν αυτοί οι άνθρωποι για να έρχονται τώρα οι βολεμένοι να τους ζητούν και νέες και, μάλιστα, να έχουν το απόλυτο θράσος να τις χαρακτηρίζουν δίκαιες κι αναγκαίες, ελάτε και πείτε μου αν δε βλέπετε πια χωρίς κυάλια το κοινωνικό τσουνάμι να έρχεται και να καταπνίγει αυτούς που μέσα στον επίκτητο αυτισμό τους τολμούν ακόμα να βαυκαλίζονται τους δημοκράτες και τους σοσιαλιστές...

Ωχ αδερφέ, αφού θα μας σώσει ο πρίγκιπας του...παραμυθιού!

Ποιός αμφιβάλλει ότι ο μέσος πολίτης αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα επιβίωσης, τα οποία δεν έχει δημιουργήσει, τουλάχιστον όχι στην έκταση που επιβαρύνεται γι' αυτά ο ίδιος; Από την άλλη, όμως, παρατηρώ ένα "κίνημα" παραίτησης, μια ανοχή στο βιασμό για την οποία δεν ευθύνεται ο βιαστής (τα δικά του αδικήματα είναι άλλα), αλλά το θύμα...

Φυσικά και υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ μια οποιαδήποτε εργασία για να ζήσουν τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους ή που οργανώνονται κι οργανώνουν για να γλιτώσει η χώρα από την αφρικανοποίησή της. Από την άλλη, όμως, διαπιστώνω στην καθημερινότητά μου όλο και περισσότερες περιπτώσεις ανθρώπων που περιμένουν να τους "χτυπήσουν" την πόρτα τα χρήματα χωρίς εκείνοι να χρειαστεί να ιδρώσουν και πολύ. Πρόκειται για εκείνους, και δυστυχώς δεν είναι λίγοι, που περνούν τις ημέρες τους στις καφετέριες, παραγγέλνοντας φρεντουσίνο και βρίζοντας την κακούργα κοινωνία. Είναι αυτοί που αφού τελειώσουν με το φραπόγαλό τους περνούν μια βόλτα κι από το προποτζίδικο της γειτονιάς για να παίξουν κάποιο τυχερό παιχνίδι μήπως και τα κονομήσουν. Οι πιο μυημένοι, πάλι, στις νέες τεχνολογίες παίζουν στοίχημα στο διαδίκτυο κι αν είναι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού πανηγυρίζουν με την προοπτική τού να έρθει ένας πρίγκιπας από το πουθενά για να σώσει την ομαδάρα τους. Άλλοι, εξάλλου, πιο ψαγμένοι ξεθάβουν κάθε χάρτη που μπορεί να τους οδηγήσει σε κανένα κρυμμένο θησαυρό από την εποχή της τουρκοκρατίας ή της ναζιστικής κατοχής. Κι αν, παρόλες αυτές τις "προσπάθειές" τους, η τύχη δεν τους χαμογελάσει, γιατί ως γνωστόν αυτή είναι "πόρνη" και πηγαίνει μόνο με τους δυνατούς και ικανούς, θυμούνται το βράδυ να ρίξουν και μια χριστοπαναγία κατά της κυβέρνησης πριν κοιμηθούν για να φτιάξουν επιδερμίδα...

Κι όμως, όλοι αυτοί οι "κύριοι" έχουν έτοιμη τη δικαιολογία γι' αυτό που εγώ ο συμβιβασμένος ονομάζω τεμπελιά, ωχαδερφισμό, αβουλία κι ατολμία: το λένε μάχη κατά του συστήματος, αναγορεύοντας τους εαυτούς τους σε ασυμβίβαστους που δεν υπηρετούν τη μισθωτή εργασία, αλλά είναι "αητοί που πεθαίνουν στον αέρα", όπως τόσο όμορφα τους "χαϊδεύουν" τα αφτιά και τα σκυλοτράγουδα που συνηθίζουν να ακούνε. Λυπάμαι, αλλά αν θες να πολεμήσεις ένα σύστημα, δε μπορείς να το κάνεις ούτε από την πολυθρόνα σου, ούτε από τον Αγιον Ορος, ούτε με τα λεφτά του μπαμπά, όπως μπορεί να πιστεύει ο γιος του Θ. και της Γ. Αγγελοπούλου, ο οποίος, στο περίφημο άρθρο του σε εβδομαδιαία εφημερίδα, δε μας διευκρίνισε πώς εφαρμόζεται ο εργατικός κοινωνικός έλεγχος που οραματίζεται για τους άλλους στην επιχείρηση των γονέων του. Το σύστημα πολεμιέται από τα μέσα, με καθημερινό αγώνα, με δουλειά και θυσίες. Μόνο έτσι υπονομεύεται και, στο τέλος, καταρρέει. Τα υπόλοιπα δεν είναι τίποτα άλλο από επαναστατική γυμναστική ανθρώπων που ούτε στα παραμύθια της Χαλιμάς δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν παλικάρια...

Ταπεινοί όχι, καταφρονεμένοι ναι!

Οσο περνά ο καιρός τόσο καθαρότερα γίνεται αντιληπτό ότι τη μεγαλύτερη ευθύνη για την κρίση δεν την έχει η τρόικα, αλλά η κυβέρνηση! Φυσικά κι αυτό δε σημαίνει πως η εμμονή που διακατέχει την τρόικα για δημοσιονομική πειθαρχία και ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς σε μια εποχή ύφεσης δε μπορεί να οδηγήσει οποιαδήποτε χώρα στο...τρελάδικο! Από την άλλη, ωστόσο, είναι η φανερή κυβερνητική ανεπάρκεια να υπερασπιστεί το συμφέρον των πολλών έναντι των λίγων που οδηγεί κάθε τρεις και λίγο στην ανακοίνωση νέων μέτρων. Κι αυτό γιατί στην προσπάθειά του ο ρεζίλης των Παπανδρέου και οι υπουργοί του να μη χάσει την...αργομισθία του ούτε ένα άχρηστο, ανίκανο κι αντιπαραγωγικό κομματόσκυλο αποφασίζουν οριζόντιες μειώσεις μισθών και, το πιο απάνθρωπο ακόμα, συντάξεων επί δικαιών κι αδίκων. Κι αυτό, όσο σκληρό κι αν ακούγεται σε αρκετούς, ειδικά σε εκείνους που έχουν ζήσει καιρούς που η ελευθεροτυπία ήταν απλώς ένα ανέκδοτο, είναι φασισμός! Πώς αλλιώς, όμως, μπορώ να χαρακτηρίσω την καταστροφή ενός δάσους επειδή κάποιοι είναι ανίκανοι να κόψουν τις τσουκνίδες του; Οι ίδιοι, πάντως, έχουν επιλέξει να ερμηνεύσουν το ρόλο του ταπεινού και καταφρονεμένου Ν. Ξανθόπουλου, του τίμιου παλικαριού που παλεύει μόνο του εναντίον όλων και στο τέλος τα καταφέρνει. Ο καθείς και η κλάψα του...

Από την άλλη, βεβαίως, ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην Ελλάδα, Μπομπ Τράα, μέσα στην παραζάλη που μπορεί να αισθανθεί ο οποιοσδήποτε χαρτογιακάς όταν του δίνεται η δυνατότητα να παίξει το ρόλο του έπαρχου, είπε και μια μεγάλη όσο κι αποκαλυπτική αλήθεια: πως οι έλληνες χρειαζόμαστε και λίγο δράμα για να ανασκουμπωθούμε! Πέρα από μια πραγματικότητα, ωστόσο, που διατύπωσε για τη φυλή μας, εμμέσως αποκάλυψε αυτό που ξέρουν και οι πέτρες, αλλά "ντρέπονται" να το ομολογήσουν: πως αν χρεοκοπήσει η Ελλάδα, χρεοκοπεί ο πλανήτης σε αυτό το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα που κάποιοι διάλεξαν πριν από μερικά χρόνια βλέποντας μόνο τον εξανδραποδισμό των δισεκατομμυρίων και την ευημερία των λίγων κι όχι το λάκκο που άνοιξαν για να ρίξουν άλλους μέσα και τώρα πέφτουν οι ίδιοι που είχαν προβλέψει αυτάρεσκα το τέλος τής ιστορίας...

Είναι όλοι συνένοχοι στην αποτυχία τους...

Ξέρετε τί μου θυμίζει η πλειονότητα των ελλήνων το τελευταίο διάστημα; Τους μελλοθάνατους, που τους πηγαίνουν κάθε αυγή μια "βόλτα" μέχρι το εκτελεστικό απόσπασμα και την τελευταία στιγμή, πριν υποτίθεται ακουστούν οι πυροβολισμοί, τους γυρίζουν πίσω λέγοντάς τους, "τυχερούληδες, κερδίσατε άλλη μια ημέρα πάνω σε αυτόν τον πλανήτη"! Ρωτώ, όμως, ο αφελής: αυτό το πράγμα λέγεται ζωή; Και γιατί πρέπει να υπομένουμε όλο αυτό το μαρτύριο χωρίς να ξεσηκώνονται ακόμα και οι πέτρες;...

Ακουγα χθες τον Ευάγγ. Βενιζέλο να καταγγέλλει όλους τους άλλους εκτός από την κυβέρνηση για το κατάντημα της χώρας και, μάλιστα, σε ένα τόσο απαξιωτικό ύφος που μου θύμισε γυμνασιάρχη παλαιάς κοπής, ο οποίος έχει μπροστά του άτακτους μαθητές, τους οποίους απειλεί με βουρδουλιές αν δε συμμορφωθούν προς τα υποδείξεις. Και, φυσικά, η θρασύτητα του ανδρός έγινε ευκρινέστερη όταν επανάλαβε πόσο δίκαιο μέτρο είναι το χαράτσι στα ακίνητα! Ηταν σα να είπε στον ελληνικό λαό, "αφού είχατε την απρονοησία να επενδύσετε σε σπίτια τα λεφτά του μόχθου σας όλα αυτά τα χρόνια, τώρα θα πληρώσετε γι' αυτό"!। Και, μάλιστα, χαρακτήρισε το χαράτσι ασφάλιστρο κινδύνου, σε ένα ακόμα κυβερνητικό σόφισμα... Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση παρουσιάζει ως διαρθρωτική μεταρρύθμιση την εξομοίωση του πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης!

Δυστυχώς, όμως, η χώρα δε διαθέτει και σοβαρή αξιωματική αντιπολίτευση κι αυτό αποδείχθηκε περίτρανα στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε ο Αντ. Σαμαράς στην Θεσσαλονίκη. Ο πρόεδρος της Ν.Δ. δε μπορεί να πείσει πως θα επαναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο, πρώτον όταν θεωρείται το ίδιο αναξιόπιστος στην Ευρώπη όσο κι ο ρεζίλης των Παπανδρέου και, δεύτερον, από τη στιγμή που έχει δηλώσει πως σέβεται τις διεθνείς συμφωνίες της χώρας, άρα δεν θα τολμήσει να έρθει σε ρήξεις εφόσον προλάβει να γίνει πρωθυπουργός. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά για να καταδείξουν την ανεπάρκεια Σαμαρά, ήρθε και η επανάληψη ρατσιστικής δήλωσής του πως θα καταργήσει το νόμο περί ιθαγένειας για να πειστεί κι ο πλέον αδαής πως αξιωματική αντιπολίτευση δεν είναι η Ν.Δ., αλλά η αλήστου μνήμης ακροδεξιά Πολιτική Άνοιξη. Τί σημαίνουν όλα αυτά; Πως μια ολόκληρη κοινωνία οδηγείται στο γκρεμό επειδή η τρόικα επιμένει στη δογματική δημοσιονομική πειθαρχία, γιατί η κυβέρνηση προτιμά να περισώσει τα προνόμια της κομματικής της κάστας από το να προβεί σε απαραίτητες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και γιατί η αντιπολίτευση, τόσο η δεξιά όσο και η αριστερή, στηρίζει την επιβίωσή της σε μια ακραία ρητορική η οποία είναι τόσο αδιέξοδη όσο εμφανής είναι ο καιροσκοπισμός της. Γι' αυτό και ύστερα από δύο χρόνια τραγικών λαθών, επανερχόμεθα στην αφετηρία: στην αυτονόητη διαπίστωση ότι αυτή η χώρα δεν πρόκειται να "ξεκολλήσει" αν δεν υπάρξει γερή αναδιάρθρωση του χρέους της και του δημόσιου τομέα της κι αν δε δοθούν τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν όχι μόνο σε αναπυξιακές πολιτικές σε κρίσιμους τομείς, όπως η γεωργία κι ο τουρισμός, και στην πάταξη της φοροδιαφυγής, αλλά κυρίως στην παιδεία, στην υγεία και στην άσκηση κοινωνικών πολιτικών που θα οδηγήσουν σε μια δίκαιη αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου...

Η προπαγάνδα έχει κοντά "ποδάρια"...

Αν η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται στην προπαγάνδα μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα! Κάθε ημέρα που περνά αποδεικνύεται έτι περισσότερο πως αυτή η κυβέρνηση πολιτεύεται με το ψέμα όχι μόνο λόγω ανικανότητας, αλλά πολύ φοβάμαι και με δόλο. Δεν ξέρω αν ανταποκρίνονται στην αλήθεια όσα δήλωσε το τέως μέλος της Στατιστικής Αρχής πως το έλλειμμα του 2009 χαλκεύτηκε προκειμένου να φανεί μεγαλύτερο από αυτό της Ιρλανδίας έτσι ώστε να δοθεί η ευκαιρία στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα να μετατρέψουν την Ελλάδα σε "πειραματόζωο" του άγριου νεοφιλελευθερισμού. Μπορεί να είναι μόνο τα λόγια μιας πληγωμένης γυναίκας. Ωστόσο, δεν είναι η μοναδική αποκάλυψη για τα όσα ήξερε, έπραττε κι απέκρυπτε ο ρεζίλης των Παπανδρέου από την εποχή του "λεφτά υπάρχουν" μέχρι την ψήφιση του μνημονίου τα οποία έχουν βγει στη δημοσιότητα και δημιουργούν αμφιβολίες για το κατά πόσο η κυβέρνησή του υπηρετεί τους έλληνες κι όχι οποιουσδήποτε άλλους πέρα από τους κατά το ήμισυ συμπατριώτες του. Και δε μπορεί κανείς να διαλύει κάθε τρεις και λίγο Γραφεία Προϋπολογισμού και Στατιστικές Αρχές μόνο και μόνο γιατί δεν του αρέσουν τα πορίσματα και τα στοιχεία τους. Ετσι δεν είναι κ. Βενιζέλε;...

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν παριστάνω τον αναμάρτητο που δεν έχει πει ποτέ ψέματα στη ζωή του κι έτσι με τη "ρομφαία" του άσπιλου μπορεί να κατηγορεί τους πάντες αν πουν και κάτι που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Αντιθέτως, θεωρώ βαρετούς τους ανθρώπους που λένε μόνο την αλήθεια γιατί τους λείπει η φαντασία! Από την άλλη, όμως, επιτρέψτε μου να χαρακτηρίζω απατεώνες εκείνους που ως επί το πλείστον χρησιμοποιούν μόνο ψευδολογίες για να κρύβουν δόλιες συμπεριφορές κι ανεπάρκειές τους...

Μπορεί να είμαι κακόβουλος, αλλά πείτε μου όσοι ανάμεσά σας είστε περισσότερο επιεικείς με το ρεζίλη των Παπανδρέου τί έχει υποσχεθεί όχι μόνο προεκλογικώς αλλά και μετεκλογικώς το οποίο θα μπορούσε να καλυτερεύσει τις ζωές των "υπηκόων" του και το έχει φέρει σε πέρας; Κι ως πότε θα μπορεί να κοροϊδεύει έναν ολόκληρο λαό με την ελπίδα των καλύτερων ημερών όταν η κυβέρνησή του δε μπορεί να τηρήσει ούτε καν τη δέσμευσή της πως δεν θα χρησιμοποιούσε τους λογαριασμούς της ΔΕΗ για φοροεισπρακτικούς λόγους; Λυπάμαι, αλλά αυτή η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει δύο χρόνια μέχρι τη συνταγματική λήξη της θητείας της Βουλής. Οποιος έχει χάσει, άλλωστε, την αξιοπιστία του όχι μόνο χώρα δε μπορεί να κυβερνήσει, αλλά ούτε καν οικογένεια. Αφού ο ρεζίλης θέλει να κάνει δημοψήφισμα ας το κάνει, όχι όμως με ερωτήματα του τύπου "θέλετε οι βουλευτές να είναι ३०० ή २००" ή... "ποιά χρώματα ταιριάζουν καλύτερα στον πρωθυπουργό", αλλά για το αν η κοινωνία αποδέχεται ή όχι το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Αν δε γίνει αυτό, η κοινωνική έκρηξη δεν θα περιοριστεί σε μια κατασκήνωση στο Σύνταγμα, αλλά θα πάρει διαστάσεις που στο Μέγαρο Μαξίμου, στις Βρυξέλλες και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ούτε θα ήθελαν να φαντάζονταν όταν σχεδίαζαν το τέλος της ιστορίας...

"Κύριε" ελέησόν μας από τους παπάδες!

Φρίττω από χθες με αυτούς τους...άθεους, οι οποίοι διαμαρτύρονται γιατί οι ναοί (στην αρχή δεν ήταν να πλήρωνε κανένα εκκλησιαστικό ιδρύμα ελέω...θεοκρατίας) δεν πρόκειται να πληρώσουν το τέλος ακινήτων, το οποίο θα πληρώσουν πιο "προνομιούχες" κοινωνικές ομάδες, όπως οι μακροχρονίως άνεργοι. Μα καλά, αυτά τα παιδιά του σατανά δε σέβονται τίποτα, ούτε καν τις παραδόσεις της γλυκιάς μας πατρίδας, οι οποίες επιτάσσουν η εκκλησία να μένει πάντοτε στο απυρόβλητο επειδή έχει απευθείας επαφή με τον θεό και με τον θεό δεν τα βάζει κανένας;...

Δεν κατανοώ γιατί αντιδρούν αυτοί οι θιασώτες της πολυπολιτισμικότητας, οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν πως η Ελλάδα δεν ανήκει στον πλανήτη Γη αλλά σε ένα δικό της μικρόκοσμο, όπου οι νόμοι ισχύουν για όλους εκτός από τους πλούσιους, τους ελληναράδες και τους παπάδες. Τί θέλουν επιτέλους; Να κλείσουν ναοί και να συνεχίζουν να λειτουργούν "άχρηστοι" θεσμοί όπως τα σχολεία, με τα οποία θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε μια νέα γενιά πολιτών η οποία δεν θα αποχαυνωνόταν με "Εζέλ" και "Κύριε ελέησον" και γι' αυτό δεν θα αποδεχόταν και τον εξανδραποδισμό της από ανίκανους κι από λαμόγια; Ή, μήπως, τα άπιστα μιάσματα επιθυμούν να γκρεμιστούν εκκλησίες και στην θέση τους να χτιστούν νοσοκομεία, τα οποία θα παρατείνουν τη ζωή, με αποτέλεσμα και τα ασφαλιστικά ταμεία να στερεύουν κι ο θεούλης να ξεμείνει από παρέα στη βασιλεία των ουρανών του;

Γι' αυτόν το λόγο έπραξε πολύ σωστά ο Ευάγγ. Βενιζέλος κι εξαίρεσε τους ναούς από το τέλος ακινήτων, αφού και το θείο φως δεν "πιάνει μία" μπροστά στο ηλεκτρικό ρεύμα! Αλλωστε, δεν θέλω με τίποτα να πιστέψω τη σιχαμερή προπαγάνδα ανιστόρητων νεοταξικών, σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα παραμένει ένα βαθιά φονταμενταλιστικό κράτος, το οποίο επιμένει να "ξεπουπουλιάζει" το ποίμνιο προκειμένου να συνεχίζουν τον έκλυτο βίο τους εκείνοι που θα έπρεπε από μόνοι τους να συμμετέχουν σε έκτακτες και...τακτικές εισφορές. Τί κρίμα, ο Ιησούς πέθανε νωρίς και είχε προλάβει να μιλήσει μόνο για χιτώνες, οπότε και πάλι οι τραγοπαπάδες μας μπορούν ανέτως να βαφτίζουν το κρέας ψάρι...

Η ισότητα δεν είναι συνώνυμο της αναξιοκρατίας...

Ερχεται σιγά σιγά η στιγμή να αποφασίσουμε τί κράτος επιθυμούμε! Θέλουμε ένα κράτος που να παραδίδει τηγανισμένα ψάρια έξω από την πόρτα του κάθε νοικοκυριού, ανεξαρτήτως αν αυτό εργάζεται ή αν προσπαθεί να βρει μια εργασία που να ανταποκρίνεται στα προσόντα του, ή είναι προτιμότερο να έχουμε ένα κράτος του οποίου η υποχρέωση θα σταματά στο να μαθαίνει στα νοικοκυριά να ψαρεύουν και να μαγειρεύουν και να τους δίνει τις αναπτυξιακές δυνατότητες ώστε να εφαρμόζουν και να ζουν από αυτές τις γνώσεις, αλλά όχι απαραιτήτως να τους βολεύει όλους σε αυτό; Και μόνο από τον τρόπο που διατύπωσα το ερώτημα, είναι προφανές προς τα πού γέρνει η δική μου άποψη. Καλώς ή κακώς, όμως, δεν είναι η πλειοψηφούσα, αν κρίνω από τη λαϊκίστικη αντίληψη που κυριαρχεί ακόμα στη χώρα για το πρόβλημα της ανεργίας...

Είναι από τα σημαντικότερα το δικαίωμα στην εργασία; Βεβαίως και είναι! Από την άλλη, όμως, όταν κάποιος "χτυπά" μια πόρτα για δουλειά δε μπορεί να έχει την απαίτηση και να προσληφθεί μόνο και μόνο γιατί είναι μορφονιός ή γιατί είναι η ψυχή της παρέας ή επειδή έχει γυναίκα και παιδιά και κάπως πρέπει να ζήσουν κι αυτοί ή γιατί μια ζωή ψηφίζει ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ.! Οφείλει, πρώτα, να ζυγίζει τα "κυβικά" του και μετά να διαλέγει πίστα. Κι αν η "πίστα" είναι κατειλημμένη θα πρέπει κι εκείνος ίσως να ψάξει κάτι άλλο. Οποιος, για παράδειγμα, δεν έχει τελειώσει λύκειο αλλά θέλει να προσληφθεί σε δημόσια οικονομική υπηρεσία γιατί κολλά καλύτερα τις αφίσες του βουλευτάκου που θέλει να τον διορίσει δεν έχει το δικαίωμα σε αυτήν την εργασία, όσο σκληρό κι αν ακούγεται σε εκείνους που μπερδεύουν την ισότητα με την αναξιοκρατία. Από την άλλη, ωστόσο, το κράτος οφείλει να παρέχει την απαραίτητη στήριξη στον άνεργο που ψάχνει για δουλειά, τόσο οικονομικώς όσο και προσαρμόζοντας την εκπαίδευσή του στις απαιτήσεις τής αγοράς εργασίας...

Η εργασιακή εφεδρεία στο Δημόσιο είναι ημίμετρο για εκείνους που θα έπρεπε να απολυθούν λόγω έλλειψης προσόντων και να προσληφθούν άλλοι στις θέσεις τους και είναι άδικη για όσους ενταχθούν σε αυτή μόνο και μόνο γιατί δεν είναι αρεστοί στα κομματόσκυλα. Όπως άδικη είναι, επίσης, και η ισοπέδωση την οποία επιβάλλει το ενιαίο μισθολόγιο στο όνομα της ισότητας, την οποία κάποιοι χρησιμοποιούν σαν εταίρα πολυτελείας. Κι αυτό γιατί ο καθένας πρέπει να αμείβεται με βάση την ποιότητα και την ποσότητα της εργασίας του κι όχι απαραιτήτως το ίδιο με κάποιον άλλο μόνο και μόνο γιατί υπάγονται στην ίδια γενική κατηγορία, όπως για παράδειγμα "δημόσιος υπάλληλος"...

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι έωλο το επιχείρημα που ακούγεται από δημοσίους υπαλλήλους πως όλη η κοινωνία θα έπρεπε να διαμαρτύρεται μαζί τους γιατί επιχειρείται μια γενική εξομοίωση προς τα κάτω. Δεν θέλω να σταθώ τόσο στο ότι δεν θυμάμαι τους δημοσίους υπαλλήλους να διαμαρτύρονται στο παρελθόν γιατί και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν έπαιρναν τα επιδόματα που απολάμβαναν οι ίδιοι, ανεξαρτήτως του αν τα άξιζαν ή όχι. Θα περιοριστώ μόνο να επαναλάβω πως ο σοσιαλισμός για λίγους είναι η χειρότερη μορφή καπιταλισμού...

"Ευτυχώς" μας κυβερνούν σοσιαλιστές κι όχι αμερικανάκια...

Το μυαλό του ρεζίλη των Παπανδρέου δεν πήγαινε παραπέρα από το να "ξεπατικώσει" την προεκλογική καμπάνια του Μπαράκ Ομπάμα. Από τη στιγμή που έφτασε η ώρα, όμως, να ασκήσει εξουσία κάνει τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που τουλάχιστον εξαγγέλλει ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Για να μην αδικώ, όμως, τον πρωθυπουργό μας δεν είναι αυτός ο κυρίως υπεύθυνος γι' αυτήν την πολιτική δημοσιονομικής ασφυξίας, δηλαδή άγριου νεοφιλελευθερισμού, που ακολουθεί αλλά η Ευρώπη και, πρωτίστως, η Γερμανία...

Την ώρα, επομένως, που ο ρεζίλης ανακοινώνει νέα έκτακτη εισφορά για τα ακίνητα, ο Μ. Ομπάμα ανακοινώνει ένα πρόγραμμα μερικών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων κυρίως για την τόνωση της απασχόλησης, το οποίο , μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει τα εξής θετικά: μείωση εισφορών εργαζομένων, επέκταση του χρόνου ασφάλισης για την ανεργία, τόνωση της αγοράς ακινήτων, εκσυγχρονισμό των σχολείων, στήριξη χαμηλόμισθων νέων, εκσυγχρονισμό υποδομών στις μεταφορές, καθώς και ειδικό ταμείο για την προώθηση των ιδιωτικών και δημόσιων επενδύσεων...

Ο ρεζίλης, όμως, έχει βρει έναν πιο "αποτελεσματικό" τρόπο για να εξασφαλίσει το μέλλον της χώρας, ο οποίος δεν περιλαμβάνει "αστειότητες" όπως η ενίσχυση του εκπαιδευτικού συστήματος. Αντιθέτως, πέρα από την απαξίωση της δημόσιας παιδείας, το σχέδιο είναι πιο καίριο: αφορά τη φυσική εξόντωση εκατομμυρίων ελλήνων! Υπάρχει, άραγε, καλύτερη μέθοδος για τη μείωση του ελλείμματος και του δημόσιου χρέους; Αλλά τί να καταλάβουν τα...αμερικανάκια από τη μεγαλοφυή πολιτική σκέψη των Αγγ. Μέρκελ και Γ. Παπανδρέου; Θέλετε και το πιο αστείο; Ο ρεζίλης εξακολουθεί να αυτοπαρουσιάζεται ως σοσιαλιστής...

Σαν το Νίξον με τον Κίσιντζερ!

Ο ρεζίλης των Παπανδρέου έχει δίκιο: η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο, μόνο που δε διευκρίνισε πως αυτός είναι ταξικός και πως η πλειονότητα του ελληνικού λαού δε βρίσκεται στο ίδιο στρατόπεδο με τον πρωθυπουργό του. Εκτός αν θεωρήσουμε πως ο Εφιάλτης πολέμησε για το Λεωνίδα ή ο Ιούδας για τον Ιησού...

Δεν το νομίζω όμως. Αντιθέτως, θεωρώ πως ο αρχηγός Γιωργάκης, η τρόικα, οι διεθνείς κερδοσκόποι, οι ३०० οικογένειες μεγαλοεπιχειρηματιών, τα κομματόσκυλα και οι μικροί φεουδάρχες, όπως οι ιδιοκτήτες ταξί κι άλλοι "κλειστοί" επαγγελματίες, βρίσκονται από τη μία όχθη του ποταμού κι όλοι οι υπόλοιποι από την άλλη. Γι' αυτό κι όσα μέτρα εξαγγέλλουν κάθε δύο ημέρες κυριολεκτικώς ο ρεζίλης με τον αντιπρόεδρό του δε στοχεύουν σε κανενός είδους κοινωνική δικαιοσύνη, διαφορετικώς δεν θα ήταν οριζόντια, αλλά στο να μην πληγούν όσοι έβγαλαν υπερκέρδη για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες από την επιχείρηση "Μεταπολίτευση Α.Ε."

Αυτή η κυβέρνηση σε λιγότερο από ένα μήνα συμπληρώνει δύο χρόνια ζωής. Τί έχει κάνει για το σοσιαλισμό, τον οποίο υποσχέθηκε, κι όχι για τη βαρβαρότητα την οποία παραδίδει; Εχει μειώσει μισθούς και συντάξεις οριζοντίως και χωρίς κανένα κοινωνικό κριτήριο, έχει επιστρέψει τις εργασιακές σχέσεις στην προ της εξέγερσης του Σικάγου εποχή, έχει αυξήσει άμεσους κι έμμεσους φόρους που αφορούν κυρίως τα συνήθη υποζύγια, δεν έχει κάνει τίποτα για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, φοροαποφυγής και εισφοροδιαφυγής, δεν έχει κλείσει παρά ελάχιστους άχρηστους δημόσιους οργανισμούς, δεν έχει απολύσει ούτε ένα ανίκανο κομματόσκυλο, έχει κλείσει σχολεία, δεν προσλαμβάνει εκπαιδευτικούς, δε διαθέτει ούτε καν σχολικά βιβλία, ενώ η δωρεάν υγεία ισχύει μόνο για εκείνους που μπορούν να την πληρώσουν. Κι αν σταματώ εδώ, είναι γιατί κάπου θα έπρεπε να βάλω τελεία στην προηγούμενη πρόταση! Αν συνέχιζα, όμως, θα έπρεπε να στηλιτεύσω και την κυβερνητική υποκρισία να "θυμάται" τώρα, ύστερα από τόσες θυσίες του ελληνικού λαού, πως σε αυτήν τη χώρα ζουν και κάποιοι εφοπλιστές, οι οποίοι δεν πληρώνουν ούτε ένα ευρώ φόρο για τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες, ενώ προειδοποιούν πως αν συμβεί κάτι τέτοιο θα βάλουν στα πλοία τους σημαία ευκαιρίας. Βεβαίως είναι οι ίδιοι που όταν δεν απειλούν, κάνουν φιλανθρωπίες γιατί "αγαπούν" την πατρίδα και "συμπάσχουν" με τους αναξιοπαθούντες...

Βλέποντας το ρεζίλι στη ΔΕΘ, όπου τέλος πάντων τόλμησε να εμφανιστεί, μαζί με το στρουμπουλό αντιπρόεδρό του μου θύμισαν, παρότι δεν ομοιάζουν εμφανισιακώς, ένα δίδυμο από το παρελθόν, το οποίο έχει ταυτιστεί με την πολιτική απατεωνιά: τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Νίξον και τον υπουργό του των Εξωτερικών, Χένρι Κίσιντζερ! Στο ρόλο του παθολογικού ψεύτη και κομπλεξικού Νιξον ο ρεζίλης και σε εκείνον του κυνικού κι επικοινωνιακού Κίσιντζερ ο Ε. Βενιζέλος, ο οποίος με τον άνετο χειρισμό της γλώσσας από την πλευρά του μαλακώνει την αλγεινή εντύπωση από το βιασμό της που αφήνει ο ανελλήνιστος ρεζίλης κάθε φορά που υποστηρίζει πως μπορεί να βάλει ένα πλοίο στη σωστή...τροχιά! Α, και για να μην το ξεχάσω, όσοι κάνουν σφάλματα εν καιρώ μαχών δικάζονται για εγκλήματα πολέμου και οι ποινές σε περίπτωση καταδίκης τους είναι οι αυστηρότερες δυνατές...

Η Αννα χτίζει σουίτα σε διώροφη καλύβα!

Και η Α. Διαμαντοπούλου πάσχει από το σύνδρομο από το οποίο υποφέρουν όσοι διακατέχονται από μεγαλοϊδεατισμό: ενδιαφέρεται για τα μεγάλα και τρανά κι αδιαφορεί για τα της καθημερινότητας. Μόνο που όταν κάποιος είναι υπουργός δε μπορεί να νοιάζεται μόνο για να χτίζει...Παρθενώνες, αλλά και για να παρέχει τη γνώση στους πολίτες ώστε η νέα γενιά τους να διαθέτει τα απαραίτητα εφόδια για να κάνει αυτή η χώρα άλματα προς τα εμπρός. Πόσω μάλλον όταν οι υπουργοί αυτής της κυβέρνησης, στις πλείστες των περιπτώσεων, έχουν αποδείξει ότι το μόνο όραμα που διαθέτουν είναι να προχωρούν σε άκριτες περικοπές...

Δεν θέλω να είμαι άδικος με την Α. Διαμαντοπούλου. Το νομοσχέδιο που πέρασε για τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, όπως κινείται οτιδήποτε σπάει φέουδα. Από την άλλη, όμως, "ξέχασε" να μας ενημερώσει για το μαθηματικώς αδύνατο: πως αν μειώνεις τις δαπάνες ακόμα και για τα στοιχειώδη, όπως για την πρόσληψη καθηγητών, κι από την άλλη σπαταλάς χρήματα σε υπερωριακές αμοιβές άνω του ενός εκατομμυρίου για συμβούλους της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας, αλλά και για να μετατρέψεις το κτίριο του υπουργείου σε φρούριο τότε μοιάζεις ανίκανος να διαχειριστείς την καθημερινότητα, που όσο πεζή κι αν δείχνει άλλο τόσο "απτή" είναι. Η Α. Διαμαντοπούλου, εξάλλου, δε μας έχει εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους ακυρώθηκε από το Ελεγκτικό Συνέδριο ο διαγωνισμός για τα σχολικά βιβλία. Μήπως γιατί υπήρξε υπερκοστολόγηση από την οποία, μάλιστα, φέρεται να ευνοείται και στενό συγγενικό της πρόσωπο, τόσο στενό που μοιράζεται μαζί του την ίδια...βίλα;

Καλή είναι, επομένως, η μεταρρύθμιση στην ανώτατη εκπαίδευση, αλλά αν είναι να στέλνουμε σε αυτή παιδιά που στο σχολικό τους βίο δεν είχαν καν βιβλία στη διάθεσή τους αλλά φωτοτυπίες, θα είναι σα να έχουμε φτιάξει σουίτα σε διώροφη καλύβα...

Κάποιοι "θέλουν" να πολεμήσουν χωρίς να ματώσουν...

Κι όμως, υπάρχουν ακόμα πολλοί που πιστεύουν ότι μπορούν να πολεμήσουν χωρίς να ματώσουν! Είναι εκείνοι που χαρακτηρίζουν κοινωνικό αυτοματισμό την κατάλυση της φεουδαρχίας. Λυπάμαι που δε μπορώ να συμπαραταχθώ μαζί τους σε αυτήν την αναίμακτη μάχη, αλλά δυσκολεύομαι να κατεβώ στο δρόμο δίπλα σε ιδιοκτήτες ταξί που τα κονομάνε σε βάρος των οδηγών τους, σε γιατρούς που έχουν κάνει το φακελάκι σημαία ευκαιρίας, σε φαρμακοποιούς που θεωρούν το επάγγελμά τους οικογενειακή υπόθεση ή σε εφοριακούς που αντί να μαζεύουν φόρους συγκεντρώνουν μίζες. Ο πόλεμος είναι ταξικός και πολύ φοβάμαι πως οι περισσότεροι δεν ανήκουμε σε αυτές τις τάξεις...

Θα αναρωτηθείτε, και με το δίκιο σας, αν αυτά είναι τα μεγάλα "ψάρια" που δεν αφήνουν τα μικρά να κολυμπούν ελεύθερα στους ωκεανούς. Οχι, γι' αυτό και δυσκολεύομαι επίσης να ταυτιστώ με θρασύδειλους υπουργούς που έχουν "ντοκτορά" στην επικοινωνιακή προπαγάνδα, όπως οι Ε. Βενιζέλος κι Α. Λοβέρδος, οι οποίοι ξέρουν να κάνουν τον καμπόσο στα μεσαία "ψάρια", αλλά όταν είναι να χτυπήσουν τους τριακόσιους, χονδρικώς, μεγαλοεπιχειρηματίες που μεταχειρίζονται το μόχθο του ελληνικού λαού και το δημόσιο χρήμα σα να τους ανήκουν, βάζουν την ουρά στα σκέλια κι ανακράζουν "μάλιστα κύριε". Φυσικά το ίδιο ισχύει και για τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια, τα οποία κι εκείνα με τη σειρά τους "δαγκώνουν" τους πάντες εκτός από τα χέρια που τα ταΐζουν. Κι ας είναι υποχρέωση του δημοσιογράφου να συμπεριφέρεται στην εξουσία με τον ίδιο "σεβασμό" που δείχνει ένας σκύλος σε μια κολώνα της ΔΕΗ...

Αυτοί, όμως, κάνουν τη δουλειά για την οποία αμείβονται αδρά. Η επίσημη Αριστερά γιατί πρέπει να παίζει το παιχνίδι τους; Από πού κι ως πού ταυτίζει τον οποιοδήποτε μισθωτό ή ελεύθερο επαγγελματία με την πλειονότητα των εργαζομένων που δουλεύουν νυχθημερόν για ένα τίμιο μεροκάματο; Γιατί δείχνει τέτοια περιφρόνηση στην αξιοκρατία κι αντιθέτως χαϊδεύει "αφτιά" βολεμένων; Δεν θέλω να πιστέψω ότι αυτό συμβαίνει γιατί και η επίσημη Αριστερά είναι κομμάτι τού ίδιου φαύλου συστήματος. Ή, μήπως, πρέπει να αλλάξω γνώμη;...

Κάθε κατεργάρης στο...σπίτι του!

Πείτε με σκληρόκαρδο και βολεμένο, αλλά τα μάτια μου αρνούνται να δακρύσουν, έτσι γενικώς κι αορίστως, για τις εκατοντάδες χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι δεν θα βγουν καν στην ανεργία αλλά στην εργασιακή εφεδρεία, δηλαδή θα πληρώνονται για να κάθονται! Είναι πιθανό ανάμεσά τους να βρεθούν κι άνθρωποι οι οποίοι είναι μορφωμένοι, εκπαιδευμένοι και παραγωγικοί. Σε ένα Δημόσιο που έχει "χτιστεί" με τα κολλητιλίκια φυσικά και δεν το αποκλείω. Θρηνώ, όμως, περισσότερο για τις εκατοντάδες χιλιάδες των ικανών κι αποτελεσματικών ανέργων που μέχρι τώρα δε μπορούσαν να αξιοποιηθούν από το ελληνικό κράτος γιατί κάποια αμόρφωτα, τεμπέλικα κι ανίκανα "κοπρόσκυλα" καταλάμβαναν θέσεις που δεν άξιζαν και πληρώνονταν από τον ελληνικό λαό για να μην εργάζονται και να τον ταλαιπωρούν...

Το ελληνικό Δημόσιο κινδυνεύει λιγότερο από τους νεοφιλελευθέρους, που απαιτούν την πλήρη κατάργησή του, και περισσότερο από τους "αριστερούς" που κατεβαίνουν στους δρόμους για να υπερασπίζονται μετριότητες μόνο και μόνο γιατί η απόλυσή τους προκαλεί αύξηση της ανεργίας. Αυτή η επιχειρηματολογία πέρα από απλοϊκή είναι και κοινωνικώς ζημιογόνος. Καλώς ή κακώς δε μπορούμε να κάνουμε όλοι όλες τις δουλειές, είτε γιατί δεν έχουμε το ταλέντο γι' αυτές είτε γιατί δεν έχουμε λάβει την κατάλληλη εκπαίδευση. Σε αυτό το πλαίσιο, όπως εγώ δεν θα χτυπούσα την "πόρτα" της ΝΑΣΑ για να με προσλάβει ως αστροναύτη, έτσι και το κάθε κομματόσκυλο ή έστω ο κάθε ευρισκόμενος σε ανάγκη για εργασία δεν είναι δυνατό να απαιτεί από το κράτος να τον διορίσει στο Δημόσιο με μοναδικό επιχείρημα πως πρέπει να ζήσει την οικογένειά του...

Θέλει η Αριστερά αξιοκρατία, ναι ή όχι; Θέλει κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα, ισονομία και δίκαιη αναδιανομή του πλούτου; Ε, αν τα θέλει όλα αυτά οφείλει να δεχθεί πως δεν πρόκειται να ανακτήσουμε την εθνική μας αξιοπρέπεια αν δε δημιουργήσουμε ένα παραγωγικό και κοινωνικώς ωφέλιμο Δημόσιο. Κι αυτό δε μπορεί να δημιουργηθεί από ανθρώπους που πέρασαν το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής τους τρώγοντας από τα έτοιμα, αλλά από εκείνο το κομμάτι της νεολαίας που διαθέτει και τις γνώσεις και το μεράκι για να εργαστεί...

Δημοψήφισμα για δραχμή, Ε.Ε.!

Κάποια στιγμή οφείλουμε να αφήσουμε στη γωνία την...ελληνική μας φύση και να συζητήσουμε για το μέλλον αυτής της χώρας με νηφαλιότητα και, κυρίως, χωρίς δογματισμούς. Και φυσικά πρέπει να συζητήσουμε τα πάντα και, μάλιστα, από την αρχή! Μας συμφέρει, για παράδειγμα, να ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση ή αποτελεί εμπόδιο στην επιστροφή τής χώρας στην παραγωγική διαδικασία; Μας ωφελεί, επίσης, η παραμονή μας στο ευρώ ή αποτελεί τροχοπέδη για την αναπτυξιακή μας πορεία;...

Δυστυχώς μέχρι στιγμής στο δημόσιο διάλογο κυριαρχούν οι πιο ακραίες φωνές, τόσο από τα δεξιά όσο κι από τα αριστερά. Αυτές, δηλαδή, που βλέπουν την κατάσταση μόνο σαν άσπρο- μαύρο, που προδικάζουν εθνικές τραγωδίες αν συμβεί οτιδήποτε πηγαίνει κόντρα στην "κανονική" ροή τής ιστορίας. Βεβαίως κι αν αποφασιστεί η έξοδος της χώρας μας από την ευρωζώνη ή από την ίδια την Ε.Ε. το "καράβι" θα πλέει σε αχαρτογράφητα νερά. Όπως, όμως, δεν είναι σίγουρο ότι θα καταφέρει να φτάσει στην "Αμερική" άλλο τόσο αβέβαιο είναι κι αν πέσει πάνω στην "ξέρα". Γι' αυτό και είναι προτιμότερο η όποια απόφαση να ληφθεί από τον ελληνικό λαό, ύστερα από έναν ενδελεχή δημόσιο διάλογο, κι όχι από μια αποδυναμωμένη κυβέρνηση ή, ακόμα χειρότερα, από τους υπόλοιπους ευρωπαίους. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το...σχετικό δημοψήφισμα!

Ιδού το κουρελόχαρτο!

Αν ο Α. Παπανδρέου ζούσε σήμερα κι αναζητούσε πού πήγε το χαρτί τής ιδρυτικής διακήρυξης του ΠΑΣΟΚ, το οποίο με τόσο καμάρι επιδείκνυε πριν από τριάντα επτά χρόνια, θα έπρεπε να το ψάξει στην...τουαλέτα! Οσα αναγράφονταν σε αυτό για εθνική και λαϊκή κυριαρχία, για σοσιαλισμό και πάταξη του κομματισμού διαβάζονται σα φαρσοκωμωδία από όσους γνωρίζουν πώς κυβέρνησε και κυβερνά αυτόν τον τόπο το ΠΑΣΟΚ επί είκοσι ένα χρόνια. Η διακήρυξη, δηλαδή, της 3ης Σεπτέμβρη θα είχε τηρηθεί μόνο αν προσθέταμε πολλά "δεν" στις διάφορες υποσχέσεις της...

Κι όμως, αν άκουγε κανείς το ρεζίλη των Παπανδρέου και τους διάφορους "συντρόφους" (λέμε και κανένα αστείο!) που μίλησαν στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του κόμματος θα ένιωθε την ανάγκη να πάει στην Ιπποκράτους και να καταβάλει...πασοκόσημο για τα καλά που έχει κάνει το ΠΑΣΟΚ στη χώρα! Οι οργανωμένοι πασόκοι όταν επικαλούνται το σοσιαλισμό μού θυμίζουν τους μαφιόζους που πρώτα πηγαίνουν στην εκκλησία, φιλούν τη γυναίκα και τα παιδιά τους και ύστερα αλληλοσφάζονται! Κι αυτό γιατί όταν η λέξη "σοσιαλισμός", για τον οποίο έχουν θυσιάσει τη ζωή τους εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο, βγαίνει από το στόμα τους μοιάζει τόσο φτηνή που θα μπορούσες να την αγοράσεις με λιγότερο από ένα ευρώ με ΦΠΑ...

Φυσικά η ευθύνη δεν ανήκει μόνο στο ρεζίλη των Παπανδρέου. Αν θέλετε, η δική του ευθύνη περιορίζεται στην έλλειψη προσωπικότητας. Το μεγαλύτερο μερίδιό της αναλογεί στον Α. Παπανδρέου γιατί εκείνος είχε και την προσωπικότητα και τη λαϊκή απήχηση για να πάει τη χώρα μπροστά κι όχι για να την παραδώσει σε άχρηστους αυλοκόλακες με πιο "αριστερή" φάτσα, όπως κι έκανε. Καλώς ή κακώς, όμως, ο σοσιαλισμός θέλει καθημερινό αγώνα, όχι λαϊκισμό, οικογενειοκρατία και φαυλοκρατία. Η Ελλάδα δε χρειαζόταν και δε χρειάζεται μια νέου τύπου Δεξιά με θητεία στις φυλακές και στα ξερονήσια, αλλά μια Αριστερά που δεν θα χαϊδεύει αφτιά και η οποία θα προχωρά σε μεταρρυθμίσεις που θα επιτύχουν μια δίκαιη αναδιανομή του πλούτου κι όχι με βάση το ποιός έχει ταυτότητα της κλαδικής. Σε όλο αυτό το σκηνικό μεγάλη είναι και η ευθύνη του Κ. Σημίτη, ο οποίος υποσχέθηκε εκσυγχρονισμό για να παραδώσει μια Ελλάδα υποταγμένη στη διαπλοκή και στο πλαστικό χρήμα...

Με λίγα λόγια, ο ρεζίλης των Παπανδρέου το ελάχιστο που όφειλε να κάνει στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη θα ήταν να ζητούσε ένα μεγάλο συγγνώμη για όσα έκανε και δεν έκανε το κόμμα του. Και, βεβαίως, να σταματούσε να ορκίζεται στο σοσιαλισμό, όπως ο κατ' επανάληψη άπιστος σύζυγος, ο οποίος ορκίζεται συνεχώς αιώνια αγάπη σε μια γυναίκα που δε μπορεί να περάσει το κατώφλι τής πόρτας του σπιτιού της από τα "κέρατα"! Σε ένα έχει δίκιο πάντως ο ρεζίλης: πως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, του Σημίτη και του Γιώργου είναι ίδιο κι απαράλλαχτο...

Ανάμεσα σε νεοφιλελευθέρους και κομματόσκυλα!

Δε χρειάζεται να είσαι ο Α. Μπέος για να γνωρίζεις τα αποτελέσματα των "αναμετρήσεων" ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και στην τρόικα! Από τη στιγμή που τους συνδέει η σχέση "κράτα με να σε κρατώ ν' ανεβούμε το βουνό", δεν υπάρχει περίπτωση καμιά από τις δυο πλευρές να κάνει κάποια τρέλα και να τινάξει το νεοφιλελεύθερο πείραμα στον αέρα. Γι' αυτό και είναι τουλάχιστον γελοία τα κυβερνητικά επικοινωνιακά κόλπα που ήθελαν τον Ε. Βενιζέλο και το ρεζίλη των Παπανδρέου να διώχνουν το βράδυ δήθεν κακήν κακώς τους τροϊκανούς από το υπουργείο Οικονομικών και την επομένη να εμφανίζεται ο "Μπένι" σε συνέντευξη Τύπου ήρεμος και χαλαρός σα να μην είχε συμβεί τίποτα. Ίσως γιατί ακριβώς δεν είχε συμβεί τίποτα πέρα από μια ακόμα προσπάθεια εξαπάτησης του ελληνικού λαού...

Η ουσία βρίσκεται αλλού: πως στην επιχειρηματολογία τους τόσο η κυβέρνηση όσο και η τρόικα έχουν, εν μέρει, δίκιο! Από τη μια δικαιολογείται ο Ε. Βενιζέλος να υποστηρίζει πως δεν θα πρέπει να ληφθούν νέα φοροεισπρακτικά μέτρα, να προκύψει καινούρια ανεξέλεγκτη μείωση μισθών και συντάξεων και πως η λιτότητα είναι άδικη κι αναποτελεσματική. Από την άλλη, όμως, η τρόικα δικαίως εξανίσταται για το ότι δεν έχουν προχωρήσει οι συγχωνεύσεις δημοσίων οργανισμών, για την ανισοκατανομή των απολαβών στο δημόσιο τομέα (έστω κι αν κάνει λόγο για άκριτη, οριζόντια υποβάθμιση), για τη μη πάταξη της φοροδιαφυγής ή για τη μη μείωση των τιμών ελέω καρτέλ κι απουσίας ουσιαστικών ελέγχων...

Η πλειονότητα των Ελλήνων, όμως, είναι παγιδευμένη ανάμεσα στη Σκύλλα τού νεοφιλελευθερισμού και στη Χάρυβδη του κομματισμού. Μια κοινωνία "σαλαμοποιείται" για να μη θιγούν το μεγάλο κεφάλαιο και τα κομματόσκυλα. Εκείνοι, δηλαδή, που θα έπρεπε κατ' εξοχήν να πληρώσουν την κρίση κρύβονται πίσω από την "κουρτίνα", την ώρα που οι υπόλοιποι, που δεν έχουμε πού να κρυφτούμε, αναγκαζόμαστε να υπομένουμε ένα σισύφειο αγώνα...

Επανάσταση δε γίνεται με το μοχίτο στο χέρι...

Μπήκε ο Σεπτέμβριος, τα "μπιτς μπαρ" άδειασαν, τα μοχίτο στέρεψαν, οπότε ήρθε η ώρα να κάνουμε και μια...επανάσταση! Οσο κι αν το βρίσκω ανιαρό να περιπλανηθώ στο μυαλό ενός μέσου φοιτητοπατέρα, εκτιμώ πως αυτή είναι η συλλογιστική του πίσω από την όψιμη και καιροσκοπική αντίδρασή του στο νόμο, πλέον, της Α. Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ.

Αυτός ο νόμος κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά είναι μόνο η πράξη εκείνη που θα το δικαιώσει ή όχι. Από την άλλη, όμως, εξοργίζομαι με εκείνους που θυμούνται τα περί εμπορευματοποίησης της παιδείας και κατάργησης της δωρεάν παροχής της μόνο όταν είναι να διεξαχθεί εξεταστική ή να παραδοθούν μαθήματα. Κι αυτό γιατί όποιος έχει σοβαρές ενστάσεις για το περιεχόμενο της μεταρρύθμισης παρατά την ξαπλώστρα στην παραλία, ξεχνά τα ξέφρενα βράδια τού ελληνικού καλοκαιριού κι επιστρέφει στην Αθήνα για να δώσει τη μάχη του. Δεν περιμένει πρώτα να βαρεθεί την ξάπλα για να παραστήσει τον αντάρτη. Και φυσικά το ίδιο ισχύει και για τους "αγανακτισμένους", οι οποίοι φαίνεται πως το εξεγερτικό τους πνεύμα ναρκώνεται το θέρος και τις αργίες κι αφυπνίζεται μόνο όταν είναι να επιστρέψουν στις δουλειές τους...

Για να γυρίσω στα της παιδείας, κι όσον αφορά την ουσία της μεταρρύθμισης, αδυνατώ να συμπαρασταθώ σε εκείνους που κλαυθμηρίζουν για την κατάργηση δημοκρατικών διαδικασιών, όταν είναι οι ίδιοι εκείνοι που τις εξευτέλισαν με υπόγειες συναλλαγές και "καίριες" παρεμβάσεις όπως...τριήμερα στη Μύκονο και πάρτι μέχρι πρωίας σε νυχτερινά κέντρα διασκέδασης. Αλήθεια, τί σοβαρές προτάσεις έχουν κατεβάσει όλα αυτά τα χρόνια οι φοιτητικές παρατάξεις, πέρα από απλοϊκά λογύδρια περί ιδιωτικοποίησης της παιδείας; Κι αφού θέλουν δημοκρατία γιατί είναι αντίθετες στην αξιολόγηση; Μήπως θα πρέπει κι αυτές να κοιταχτούν στον καθρέφτη για την απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης; Μέχρι να κάνουν την αυτοκριτική τους, η επίκληση εκ μέρους τους της δημοκρατίας, που γι' αυτές ισοδυναμεί με τη φεουδαρχία, είναι μια χυδαία αναπαραγωγή του κομματισμού, στον οποίο θέλουν να μοιάσουν όταν μεγαλώσουν...