Το "πιστόλι στον κρόταφο" ξέμεινε από σφαίρες...

Σκεφτείτε έναν άνθρωπο που επί δυόμισι χρόνια άγεται και φέρεται υπό την απειλή ενός πιστολιού στον κρόταφο. Πόσο θα αντέξει ακόμα να ζει κάτω από ένα τέτοιο καθεστώς; Δεν είναι πολύ λογικό κάποια στιγμή να βροντοφωνάξει "άι σιχτίρ", ρισκάροντας την πιθανότητα αυτός που τον απειλεί να τραβήξει τη σκανδάλη; Σε αυτό το σημείο βρίσκεται σήμερα και η πλειονότητα των ελλήνων. Ο λαός έχει κουραστεί να ακούει και να διαβάζει αποτυχημένους πολιτικούς να τον εκβιάζουν σε καθημερινή βάση πως αν δεν αυτοκτονήσει θα πεθάνει. Ακόμα κι αν ήμασταν θεατές μια καλοκουρδισμένης παράστασης, θα είχαμε βαρεθεί αν αυτή διαρκούσε περισσότερες από τρεις ώρες. Πόσω μάλλον όταν παρακολουθούμε το ίδιο κακόγουστο έργο εκβιασμών κι απειλών εδώ και πολλούς, μα πάρα πολλούς μήνες. Το κακό παρακράτησε και γι' αυτό το αποτέλεσμα της κάλπης τού Ιουνίου θα πρέπει να είναι τέτοιο ώστε το μήνυμά της, όποιο κι αν είναι αυτό, να μη μπορεί να παρερμηνευτεί ούτε από εκείνους που τους φτύνουν αλλά νομίζουν πως ακόμα βρέχει...
Είναι απολύτως θεμιτό να υπερασπίζεται κανείς το μνημόνιο. Θεωρητικώς τουλάχιστον έχουμε δημοκρατία. Ωστόσο, είναι χυδαίο όταν μια πολιτική επιλογή επιβάλλεται με μη δημοκρατικές διαδικασίες-ας μην ξεχνάμε το εκτρωματικό μόρφωμα της κυβέρνησης Παπαδήμου-, καθώς και με εκβιαστικά διλήμματα του τύπου " εξαθλίωση του πληθυσμού για τα επόμενα πενήντα χρόνια τουλάχιστον ή δραχμή". Τέτοιου είδους κόλπα, τα οποία δε βασίζονται σε στέρεη επιχειρηματολογία, έχουν ημερομηνία λήξης κι οδηγούν σε κοινωνικές συγκρούσεις κι εξεγέρσεις, όπως αποδείχθηκε άλλωστε τα τελευταία δυόμισι χρόνια. Πώς να πείσεις, άλλωστε, το λαό ότι δεν θα έχεις να πληρώσεις μισθούς και συντάξεις όταν βρίσκεις χρήματα για να πληρώσεις κερδοσκοπικό ομόλογο 435 εκατομμυρίων ευρώ κι όταν η Ευρώπη σπεύδει αλαφιασμένη, παρά την εκφοβιστική ρητορική της, να ανακεφαλαιοποιήσει τις ελληνικές τράπεζες με 18 δισεκατομμύρια;...
Η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να πηγαίνει από εκλογική αναμέτρηση σε εκλογική αναμέτρηση. Σύμφωνοι! Μόνο που δεν είναι δυνατό, στο όνομα μια εθνικής συνεννόησης η οποία δεν θα λάμβανε υπόψη την εκπεφρασμένη με την ψήφο της 6ης Μαΐου θέληση των ελλήνων για ρήξη με τις μνημονιακές πολιτικές, να σχηματιζόταν μια καιροσκοπική κυβέρνηση, η οποία θα εφάρμοζε και θα ψήφιζε μέτρα που έχουν καταδικαστεί πρώτα από την κοινή λογική πριν καταδικαστούν κι από το εκλογικό σώμα. Οι εκλογές τού Ιουνίου προσφέρουν μια χρυσή ευκαιρία να τελειώνουμε με τον τέως δικομματισμό, ο οποίος είναι ταυτισμένος με τη σαπίλα, και να δώσουμε επιτέλους την ευκαιρία σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης στην Αριστερά, χωρίς εξαρτήσεις από κόμματα που συμφώνησαν και ψήφισαν τα μνημόνια και τώρα παριστάνουν τα "έτοιμα από καιρό, τα θαρραλέα" για επαναδιαπραγμάτευση, αλλά κι εκείνα που με το μανδύα των αριστερών ήταν πρόθυμα να κάνουν σχεδόν τα πάντα για να στηρίξουν το καταρρέον σύστημα.
ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-ΔΗΜΑΡ διέθεταν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να σχηματίσουν την πολυπόθητη για το κατεστημένο κυβέρνηση. Δεν θυμάμαι, εξάλλου, τους Αντ. Σαμαρά, Β. Βενιζέλο και Φ. Κουβέλη να έθεσαν ποτέ θέμα πολιτικής νομιμοποίησης όταν σχηματίζονταν ατοδύναμες κυβερνήσεις που διέθεταν τη σχετική κι όχι την απόλυτη πλειοψηφία τού εκλογικού σώματος. Είναι φανερό ότι δεν ήταν ποτέ στόχος τους η δημιουργία μιας βιώσιμης κυβέρνησης η οποία θα "πάγωνε" τα μέτρα τού μνημονίου, αλλά να αποδυνάμωναν το μοναδικό πολιτικό σχηματισμό με κοινοβουλευτική παρουσία που προτάσσει την ανατροπή τού μνημονίου και την αναδιανομή τού εθνικού πλούτου προς όφελος εκείνων που τον παράγουν. Γι' αυτό και θα καταδικαστούν σαν ενιαίος φορέας στις εκλογές τού Ιουνίου, όποια κεντροδεξιά ή κεντροαριστερή προβιά κι αν έχουν φορέσει μέχρι τότε...