Πόνος τής γέννας ή του ετοιμοθάνατου; Ιδού η επιλογή...

Ο Αντ. Σαμαράς ήταν εκείνος που απειλούσε με εκλογές ξανά και ξανά μέχρι να μπορέσει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Ο Β. Βενιζέλος απαιτεί τη συμμετοχή τού ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση εθνικής μειοδοσίας, προκειμένου αυτή να διαθέτει πολιτική νομιμοποίηση. Μόνο που όταν οι κυβερνήσεις τού ΠΑΣΟΚ ψήφιζαν το ένα μνημόνιο μετά από το άλλο το τελευταίο που τον ενδιέφερε ήταν να ζητηθεί η γνώμη τού λαού. Κι όταν ο ρεζίλης των Παπανδρέου είχε το "θράσος" να μιλήσει για δημοψήφισμα, έστω και καθυστερημένα κι αφού πρώτα είχε δέσει την Ελλάδα στο "άρμα" τού μνημονίου, ώστε να αποφασίσει ο λαός για το μέλλον του τότε το κόμμα του και το υπόλοιπο πολιτικό κι επιχειρηματικό κατεστημένο, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, τον πέταξαν σα στημένη λεμονόκουπα άρον άρον, ώστε να τοποθετήσουν στην θέση του το Λ. Παπαδήμιο με ένα τραπεζιτικό πραξικόπημα...
Προφανώς και η ακυβερνησία σε μια τόσο δύσκολη περίοδο είναι σοβαρό ζήτημα. Μόνο που ακόμα καταστροφικότερο θα είναι να επιβληθεί από θεσμικά κι εξωθεσμικά κέντρα μια κυβέρνηση η οποία δεν θα ανταποκρίνεται στο ουσιαστικότερο των αιτημάτων που έστειλε το εκλογικό σώμα στις 6 Μαΐου, δηλαδή τη ρήξη με τη μνημονιακή πολιτική, η οποία βυθίζει τη χώρα σε όλο και μεγαλύτερη ύφεση, αυξάνει θεαματικώς τον αριθμό των ανέργων και, κυρίως, διαιωνίζει ένα σάπιο σύστημα το οποίο πασχίζει με προβοκάτσιες και χυδαία προπαγάνδα να κρατηθεί στη ζωή. Επιχειρώντας μια ιστορική ακροβασία, πολύ φοβάμαι πως αν οι Σαμαράς-Βενιζέλος είχαν τα ηνία τής χώρας όταν ο ιταλός πρέσβης παρέδιδε το τελεσίγραφο του Μουσολίνι, θα το αποδέχονταν με το επιχείρημα πως δε μπορούσαν να κάνουν τίποτα άλλο και πως ο πόλεμος θα ήταν καταστροφή για τη χώρα...
Ολες, μα όλες οι πολιτικές δυνάμεις αυτού του τόπου οφείλουν να παραδεχθούν δημοσίως ότι όποιο δρόμο κι αν διαλέξουμε δε μπορούμε να αποφύγουμε τον πόνο. Είτε μείνουμε στο ευρώ είτε επιστρέψουμε στη δραχμή ο δρόμος δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Η Ελλάδα βρίσκεται σε δυσχερέστατη θέση όχι τόσο γιατί έχει υπερβολικό χρέος κι ελλείμματα, αλλά κυρίως επειδή αφέθηκε ένα πολιτικό σύστημα να δημιουργήσει ένα κράτος το οποίο στηρίχθηκε στην αναξιοκρατία και στον εύκολο πλουτισμό κι όχι στην παραγωγικότητα μέσω των ίσων ευκαιριών για όλους τους έλληνες. Αυτή η κατάσταση, όμως, δεν πρόκειται να διορθωθεί με το μνημόνιο, το οποίο πολλαπλασιάζει την κοινωνική αδικία...
Η Ελλάδα είναι φανερό ότι χρειάζεται ένα σχέδιο σωτηρίας, το οποίο θα έρχεται σε ρήξη με πολλές από τις αβελτηρίες τού παρελθόντος και θα έχει στο επίκεντρό του τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου. Σε αυτό το πλαίσιο, χρειαζόμαστε περισσότερο κράτος, απαλλαγμένο όμως από την κομματοκρατία κι ενισχυμένο με μορφωμένους ανθρώπους στους οποίους θα δίνονται κίνητρα για να διαπρέπουν. Αυτό σημαίνει συγχωνεύσεις και καταργήσεις άχρηστων οργανισμών κι απολύσεις όσων υπαλλήλων περισσεύουν και δε μπορούν να απορροφηθούν αλλού, αλλά και πρόσληψη καταρτισμένου προσωπικού όπου αυτό είναι απαραίτητο και, κυρίως, σε κομβικούς τομείς όπως η παιδεία και η υγεία. Σημαίνει, επίσης, κρατικό έλεγχο στο ασύδοτο σήμερα τραπεζικό σύστημα, διατήρηση στο Δημόσιο κερδοφόρων οργανισμών οι οποίοι θα μπορούν να ενισχύουν κοινωνικές πολιτικές, αλλά κι εκείνων των ΔΕΚΟ που παρέχουν αγαθά όπως το νερό. Δεν θέλω ένα κράτος-πατερούλη, αλλά ένα κράτος που θα ορίζει τους κανόνες τού παιχνιδιού και θα είναι εκεί για να ελέγχει την τήρησή τους. Η αποκαλούμενη αυτορρύθμιση της αγοράς, άλλωστε, έχει αποτύχει, οδηγώντας μας σε καταστροφικές παγκόσμιες κρίσεις οι οποίες έκαναν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Γι' αυτό και με τις επιλογές μας μπορούμε να διαλέξουμε αν ο πόνος που μας περιμένει θα είναι της γέννας ή του ετοιμοθάνατου...