Να τελειώνουμε με τους...δημόσιους ιδιώτες επιχειρηματίες

Η επιχειρηματικότητα δεν είναι αμάρτημα! Αντιθέτως, είμαι θιασώτης της γι' αυτό και δεν την ταυτίζω με την επιχειρηματική ελίτ που έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες και η οποία πασχίζει σήμερα με νύχια και με δόντια να μην αλλάξει τίποτα προκειμένου να διαφεντεύει τον τόπο και για τα επόμενα χρόνια. Στο δικό μου μυαλό η επιχειρηματικότητα συνδέεται με την τήρηση των κανόνων τού υγιους ανταγωνισμού, την καινοτομία και, φυσικά, με τη δίκαιη διανομή του πλούτου που προέρχεται από αυτή. Από την άλλη, η επιχειρηματικότητα που είχε μάθει τόσα χρόνια να απομυζά το δημόσιο ταμείο και περιουσία, καθώς και τους φυσικούς πόρους που είναι ιδιοκτησία τού συνόλου του ελληνικού λαού όχι μόνο πρέπει να αφανιστεί και να δημευθούν τα κέρδη της, αλλά και να δικαστεί για τα ανομήματά της. Κι ένα από αυτά βεβαίως είναι και η μείωση των κατώτατων μισθών κατά 22%, καθώς και η μείωση του χρόνου τής μετενέργειας των κλαδικών συμβάσεων...
Αλήθεια, υπάρχει κανείς σώφρων άνθρωπος που να πίστευε ότι οι βιομήχανοι όχι μόνο δεν πίεζαν για την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα, αλλά μάχονταν κι από πάνω στο πλευρό των εργαζομένων; Οσο υπάρχουν πρόβατα, όμως, θα υπάρχουν και λύκοι, όπως θα έγραφε κι ο Σέξπιρ. Κι αυτόν το ρόλο ομολογεί εμμέσως ότι έπαιξε κι ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Γιατί ο Β. Βενιζέλος δεν είχε μιλήσει με ονοματεπώνυμα όταν είχε και τα γένια και τα κτένια ως υπουργός Οικονομικών; Αν το έκανε τότε, όχι μόνο θα γινόταν περισσότερο πιστευτός αλλά θα είχε στο πλευρό του κι όλους αυτούς στο χώρο τής εργασίας που συνασπίστηκαν εναντίον του στη συνέχεια κι οδήγησαν στο ΠΑΣΟΚ να συναγωνίζεται σε εκλογικά ποσοστά τον Π. Καμμένο. Βαγγέλη μου, μετά από την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται, παρά μόνο αμαρτίες τιμωρούνται...
Ο μεγάλος πλούτος πρέπει να φορολογηθεί και μάλιστα άγρια, κι όχι μόνο για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης. Η χώρα χρειάζεται άμεσα χρήματα και η προσφορότερη πηγή είναι η φορολόγηση όλων εκείνων που είχαν εκμεταλλευτεί περισσότερο από τους υπόλοιπους το δημόσιο δανεισμό, τον οποίο και οικειοποιήθηκαν επενδύοντάς τον σε φούσκες, χρηματιστηριακές και μη, καθώς και για αποκλειστική αύξηση της προσωπικής-οικογενειακής τους περιουσίας, την οποία "ξέπλεναν" με φιλανθρωπίες. Οποιοι χρησιμοποιούν ως επιχείρημα πως οι πλούσιοι θα πάρουν τα χρήματα ή τα καράβια τους και θα τα πάνε στο εξωτερικό κάνουν πως λησμονούν πως υπάρχουν πολλοί τρόποι αντικειμενικής τεκμηρίωσης του πλούτου, όπως είναι η εν Ελλάδι ακίνητη περιουσία. Ακόμα και η ιδιοκτησία εξωχώριων εταιρειών μπορεί να φορολογηθεί. Αλλωστε, η φοροδιαφυγή και η φοροαποφυγή δε διογκώθηκαν λόγω τεχνικών δυσκολιών αλλά εξαιτίας ελλείμματος πολιτικής βούλησης για τον περιορισμό τους...
Δεν είναι, εξάλλου, η υψηλή φορολόγηση των επιχείρησεων που κάνει τη χώρα μας παράδειγμα προς αποφυγή για επενδύσεις, ούτε το μεγάλο κράτος στο οποίο αποδίδουν όλα τα δεινά τής γης οι κήνσορες του νεοφιλελευθερισμού. Αλλωστε, δεν είχαμε δει κανένα επενδυτικό μπουμ ούτε τα χρόνια που ο Γ. Αλογοσκούφης μείωνε τη φορολόγηση των επιχειρήσεων. Τα σημαντικότερα προβλήματα είναι το κομματικό κράτος, το ευμετάβλητο φορολογικό καθεστώς, καθώς και οι γραφειοκρατικές δομές και το αλισβερίσι τού πάλαι ποτέ δικομματισμού με μια δράκα επιχειρηματιών η οποία δεν ήθελε να μοιραστεί τη μεγάλη πίτα της. Γι' αυτό ακόμα κι αν εκδοθούν ευρωομόλογα, ακόμα κι αν αυξηθεί η απορροφητικότητα των προγραμμάτων τού ΕΣΠΑ, ακόμα κι αν βρούμε εναλλακτικούς πόρους δανεισμού η κατάσταση δεν θα καλυτερεύσει αν αυτά τα εργαλεία δε διανεμηθούν κυρίως σε άνεργους νέους, οι οποίοι δεν έχουν κομματικές εξαρτήσεις και οι οποίοι δεν ανήκουν στην κλίκα που κατάστρεψε τη χώρα, κι αν δεν αναδιανεμηθεί ο ήδη παραγόμενος πλούτος...