Δεν υπάρχει νόμιμος πλούτος με το 30% κάτω από το όριο της φτώχειας...

Δεν θέλω να είμαι άδικος με τον καπιταλισμό, γι' αυτό και του αναγνωρίζω ότι ξέρει να πουλά στους λαούς πολύ καλά τα παραμύθια του. Ενα από αυτά είναι πως οι πλούσιοι και οι επιχειρήσεις τους πρέπει να φορολογούνται ελάχιστα ή και καθόλου γιατί με αυτόν τον τρόπο ωφελείται και το κοινωνικό σύνολο με θέσεις εργασίας και τις αγαθοεργίες τους. Η πρακτική, όμως, έχει αποδείξει ότι όπου κι αν εφαρμόστηκε αυτή η πολιτική ακόμα κι όταν είχε βραχυπρόθεσμα θετικά αποτελέσματα, μακροπρόθεσμα άφησε πίσω της κατεστραμμένες τοπικές ή κι εθνικές κοινωνίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η General Motors, η οποία υπόσχεται σε διάφορες αμερικανικές πολιτείες τη δραστηριοποίησή της σε αυτές με αντάλλαγμα να μη φορολογείται και μετά από λίγο, κι αφού έχει καρπωθεί τα οφέλη αυτής της εξαπάτησης, τις εγκαταλείπει για άλλες πολιτείες...
Ενα ακόμα παραμύθι, το οποίο έχει μεγάλη επιτυχία στη σημερινή Ελλάδα, είναι πως η επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα προσελκύει επενδύσεις, οι οποίες με τη σειρά τους δημιουργούν θέσεις εργασίας κι επομένως επαναφέρουν μια καλή ποιότητα ζωής. Αν ήταν έτσι, τότε οι γερμανοί θα ήθελαν να μεταναστεύσουν στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία και στη Λετονία κι ο παράδεισος που αναζητά επί αιώνες η εργατική τάξη θα είχε εντοπιστεί στην Κίνα και στην Ινδία! Κι αυτό το παραμύθι, βεβαίως, έχει ως βάση του την ίδια τη φύση τής παγκοσμιοποίησης, η οποία δε δημιουργήθηκε για να ικανοποιεί τις ανάγκες των πολλών, αλλά την απληστία των λίγων. Αλήθεια, σε τί ωφελήθηκε η ανθρωπότητα από τους φορολογικούς παραδείσους, τη μεταφορά επιχειρήσεων και βιομηχανιών σε χώρες όπου οι εργάτες στοιχίζουν όσο οι σκλάβοι, από την κυριαρχία των πολυεθνικών και τον εξοβελισμό των μικρομεσαίων ή από τα εξοντωτικά ωράρια των εργαζομένων, τα οποία δεν τους επιτρέπουν να δουν τη ζωή τους αλλιώς, αλλά αντιθέτως συντελούν στην προβατοποίησή τους; Ακόμα και το φυσικό περιβάλλον υποφέρει στο όνομα της διαβόητης ανταγωνιστικότητας, της μαζικής αύξησης δηλαδή της παραγωγής τα κέρδη από την οποία "φουσκώνουν" τους εξωχώριους τραπεζικούς λογαριασμούς λίγων...

Οι άνθρωποι δε χρειάζεται να εργάζονται ημέρα νύχτα για να μπορούν να κάνουν μια άνετη ζωή. Ο πλούτος τής γης φτάνει και περισσεύει για όλους, αρκεί να μοιράζεται με δικαιοσύνη, αναλόγως του πόσο και τί συνεισφέρει ο καθένας στις διάφορες συλλογικότητες. Αν οι κυβερνήσεις διακατέχονταν από αυτήν τη λογική και δεν υποτάσσονταν στις ορέξεις των πλούσιων χρηματοδοτών τους έννοιες όπως η ανταγωνιστικότητα, οι ιδιωτικές επενδύσεις και οι φοροπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο θα απορρίπτονταν κατευθείαν ως απαράδεκτες στη δημόσια συζήτηση. Για να μην θεωρητικολογώ, στην Ελλάδα είναι πολύ νωπές οι μνήμες από τις πολιτικές φοροπαλλαγών στις επιχειρήσεις ή κινήτρων για επενδύσεις στην παραμεθόριο, οι οποίες έγιναν εργοστάσια στη Βουλγαρία ή πισίνες σε Κυκλαδονήσια. Η κοινωνική δικαιοσύνη απαιτεί ο καθένας να συνεισφέρει σε μια κοινωνία ανάλογα με τις οικονομικές του δυνάμεις. Και ναι, δεν υπάρχει νόμιμος πλούτος σε μια χώρα όταν το 30% τού πληθυσμού της ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα. Δεν έχω κανένα οίκτο, άλλωστε, για επιχειρηματίες που πτωχεύουν τις εταιρείες τους, αλλά οι ίδιοι εξακολουθούν να ζουν στη χλιδή. Κι αυτό όχι γιατί θέλω να βλέπω τους παντες γύρω μου να υποφέρουν, αλλά γιατί αποτελούν το πιο οφθαλμοφανές παράδειγμα του ότι σε αυτήν τη χώρα υπάρχει πλούτος ο οποίος δε φορολογείται κι επομένως δεν αναδιανέμεται σε αυτούς που τον παράγουν...