Αν δε σκοτώσουμε το νάρκισσο καπιταλιστή μέσα μας...

Πόσο πολύ μας αρέσουν οι εύκολες απαντήσεις σε δύσκολα προβλήματα... Κατανοώ ότι η ζωή τρέχει "με χίλια", αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία για να βγάζουμε κάθε φορά από το κουτί με τις δικαιολογίες την πιο πρόχειρη ώστε να μπορούμε άμεσα να ασχοληθούμε με το επόμενο ζήτημα το οποίο θέτει ενώπιόν μας η ιδιωτική και δημόσια επικαιρότητα. Θέλουμε, όμως, να κολυμπούμε στην επιφάνεια ή μήπως έφτασε η ώρα να κάνουμε και καμιά κατάδυση; Είναι πολύ βολικό, για παράδειγμα, να πιστεύουμε ότι για το μακελειό στο Κονέκτικατ δε φταίει τίποτα άλλο παρά η εκτεταμένη οπλοκατοχή στις ΗΠΑ. Προφανώς και δεν είμαι από εκείνους που θεωρούν πως σε κάθε νοικοκυριό πρέπει να υπάρχει και μια αποθήκη γεμάτη όπλα για προστασία από οποιοδήποτε εχθρό τερατοποιεί το σύστημα προκειμένου να κρύβει τα δικά του, πολύ σοβαρότερα εγκλήματα. Κανένας νεαρός, όμως, δε σκοτώνει δεκάδες παιδιά μόνο και μόνο γιατί έχει στο πιάτο το εργαλείο με το οποίο μπορεί να επιτελέσει αυτό το έγκλημα ή γιατί έχει εθιστεί στην τηλεοπτική και κινηματογραφική βία ή σε αυτή βιντεοπαιχνιδιών ή βίαιων σπορ. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα γινόμασταν μάρτυρες κάθε ημέρα κι ενός νέου μακελειού, όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και στην Ελλάδα κι οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Ο δολοφόνος τού Κονέκτικατ, άλλωστε, προερχόταν κι από μια βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια. Θα ήταν άδικο, όμως, να κατηγορούσαμε τον "θεό" και γι' αυτό, έτσι δεν είναι;...

Σε αυτό το πλαίσιο πάντοτε με ξένιζε η συζήτηση για το ότι οι άνθρωποι που εκτίθενται στο φακό τής δημοσιότητας οφείλουν να είναι πρότυπα γιατί αποτελούν αντικείμενα θαυμασμού, ιδίως από τους νεαρότερους. Με εκνευρίζουν ακόμα πιο πολύ οι γονείς οι οποίοι περιμένουν στη γωνία ένα στραβοπάτημα του "προτύπου" ώστε να δείξουν με το δάχτυλο τον αποδιοπομπαίο τράγο που χρειάζονται για να μακιγιάρουν τις δικές τους αμαρτίες. Αν οι μπαπάδες και οι μαμάδες ψάχνουν σώνει και καλά ένα πρότυπο για τα παιδιά τους, να επιλέξουν τους εαυτούς τους. Μπορείς να μιλάς με τις ώρες για την ηθική και το καθήκον και να απαιτείς από τους απογόνους σου να ακολουθούν τις συμβουλές σου, ωστόσο μόνο το απτό παράδειγμα της δικής σου ζωής θα μπορέσει να τους πείσει για το δίκαιο της θεωρίας σου...
Είναι πολύ εύκολο, επίσης, να χαρακτηρίζουμε ψυχοπαθή κι ανθρωπόμορφο τέρας τον κάθε μακελάρη τού Κονέκτικατ, ιδιώτη ή και το κράτος, και να ξεμπερδεύουμε με τις ενοχές μας για την κοινωνία την οποία παραδίδουμε στις επόμενες γενιές. Περισσεύει, όμως, η αυταρέσκεια σε αυτόν τον πλανήτη, η βαθιά πεποίθηση ότι έχω όλο το δίκιο με το μέρος μου, ότι οι άλλοι με μισούν γιατί με φθονούν γι' αυτό κι εγώ τους αντιμετωπίζω με το μόνο τρόπο που τους αξίζει, δηλαδή σκοτώνοντάς τους, είτε κυριολεκτικώς είτε με τη συμπεριφορά μου. Δεν απορρίπτω τη βία ως μέσο κοινωνικής ανατροπής. Είναι, άλλωστε, και θα παραμείνει η μαμή τής ιστορίας, που έλεγε κι ο "θείος Κάρολος". Αναρωτιέμαι, όμως: έχουμε εξαντλήσει όλες τις άλλες εναλακτικές; Εχουμε αποκτήσει, για παράδειγμα, την ταξική συνείδηση ώστε να καταλάβουμε ότι η ζωή μας δεν πρόκειται να καλυτερεύσει αν σκοτώσουμε όλους τους μετανάστες ή όλους τους χρυσαυγίτες, παρά μόνο αν χτυπήσουμε το κακό στη ρίζα του κι όχι στις εκφάνσεις του; Αν δεν πολεμήσουμε τους γενεσιουργούς παράγοντες της φτώχειας, της μετανάστευσης, της άδικης κατανομής τού πλούτου, της υποκρισίας και του ατομικισμού, αν δε σκοτώσουμε δηλαδή τον άγριο και νάρκισσο καπιταλιστή που κρύβουμε μέσα μας, ακόμα κι αν δολοφονήσουμε όλους εκείνους που δε γουστάρουμε το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι να κυκλοφορούμε ψυχικώς γυμνοί σε μια ζούγκλα "πλημμυρισμένη" από πτώματα. Κι όταν δεν θα έχει μείνει πια κανένας άλλος για να δεχθεί την "θεία" τιμωρία τού περιστρόφου μας, δεν θα έχουμε άλλη επιλογή από το να το στρέψουμε στον εαυτό μας. Στον εαυτό μας, άλλωστε, το είχαμε στρέψει από την αρχή...