Δεν υφίσταται κεντροαριστερά χωρίς μεσαία τάξη...

Το κέντρο, σε αντίθεση με την Αριστερά και τη δεξιά, δεν περιέχει ιδεολογία, δηλαδή στόχευση στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων είτε των ανθρώπων τής παραγωγής είτε του κεφαλαίου. Είναι, διαχρονικώς, ο χώρος όπου θυσιάζεις αξίες όπως η κοινωνική δικαιοσύνη, η δίκαιη αναδιανομή και καταμερισμός τού πλούτου με αντάλλαγμα ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης το οποίο σου δίνει το δικαίωμα να ζεις άνετα,επιτρέποντας όμως στους λίγους να καρπώνονται το μόχθο των πολλών. Πώς ανατρέπεται αυτός ο κοινωνικός συμβιβασμός, ο οποίος στην ουσία διαχωρίζει τους ανθρώπους σε εκμεταλλευτές κι εκμεταλλευόμενους; Η πιο εποικοδομητική λύση δεν είναι η λούμπεν εξέγερση, αλλά η επανάσταση ταξικώς συνειδητοποιημένων πολιτών, οι οποίοι δεν αποδέχονται πως είναι δυνατό κάποιοι να μπορούν να πληρώνουν για ένα γεύμα τους όσα παίρνουν οι περισσότεροι για ένα χρόνο εργασίας. Η εκπαίδευση, όμως, που έχουμε λάβει από τα παιδικά μας χρόνια, καθώς και η πλύση εγκεφάλου που έχουμε δεχθεί από την εξουσία στις διάφορες μορφές της, από την πολιτική κι επιχειρηματική μέχρι τη μιντιακή, καθιστούν σχεδόν αδύνατη τη δημιουργία πολιτών κι όχι πελατών κι επομένως την υπέρβαση από την πλευρά τους της "βαριάς βιομηχανίας" των ελίτ, που δεν είναι άλλη από την καλλιέργεια φόβου και ταξικού εμφυλίου στη λογική τού "μαζί τα φάγαμε"...
Κανένα έγκλημα, ωστόσο, δεν είναι τέλειο, όσο καλά κι αν έχει σχεδιαστεί κι έχει καλυφθεί στο διάβα τού χρόνου. Στην Ελλάδα τού 2012 έχει πάρει τη μορφή τής απληστίας εκείνων που τα χρόνια τής φούσκας είχαν πιστέψει ότι ήταν θεοί και στα χρόνια τής κρίσης, όταν κι αντιλαμβάνονται ότι δεν ήταν τίποτα παραπάνω από αλαζόνες, δεν θέλουν να πληρώσουν οι ίδιοι το λογαριασμό για όσα έφαγαν, αλλά να τον πασάρουν στο λαό. Η πολιτική των μνημονίων, που ισοδυναμεί με τα τανκ στο κέντρο των Αθηνών τον Απρίλιο του 1967 από την άποψη της βίαιης επιβολής της στους έλληνες,  διαλύει κυρίως τη μεσαία τάξη (οι φτωχοί ήταν έτσι κι αλλιώς διαλυμένοι), τη ραχοκοκαλιά δηλαδή του συστήματος, τους ανθρώπους που δέχθηκαν να κάνουν τα στραβά μάτια στο όργιο της διαπλοκής με αντάλλαγμα, για παράδειγμα, μια θέση στο Δημόσιο ή ένα επίδομα τυφλότητας. Αυτή η αδιάφορη για κάθε ιδεολογία μεσαία τάξη ήταν που ενάλλασσε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., τους δύο κατ'εξοχήν εκπροσώπους τού μεσαίου  χώρου κατά τη νεκρή πλέον μεταπολίτευση. Αυτή η εξουθενωμένη, πια, μεσαία τάξη είναι η ίδια που σήμερα στέλνει τον πάλαι ποτέ δικομματισμό στα Τάρταρα. Οχι γιατί απόκτησε ξαφνικώς ταξική συνείδηση και ιδεολογικά ενδιαφέροντα, αλλά για να εκδικηθεί εκείνους που δεν τηρούν τώρα το δικό τους κομμάτι μιας άτυπης κοινωνικής συμφωνίας η οποία διήρκεσε σχεδόν 40 χρόνια και η οποία συμπυκνώνεται στη φράση: "δε με νοιάζει αν υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε κι ούτε με πειράζει που εσύ παίρνεις τα πολλαπλάσια από εμένα μολονότι σου κάνω όλη τη δουλειά, αρκεί να μου εξασφαλίζεις άρτο και θεάματα σε ικανοποιητικές δόσεις"...
Γι' αυτό και γελώ με τη συζήτηση που έχει ανοίξει από μια μειονότητα ηθικώς ξεπεσμένων, πνευματικώς διαβρωμένων και πολιτικώς τελειωμένων κομματαρχών, επιχειρηματιών και ψευτοδιανοούμενων για την "ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς". Τύποι όπως ο Β. Βενιζέλος, ο Φ. Κουρέλης, ο Ανδρ. Λοβέρδος, ο Γ. Ραγκούσης ή η Α. Διαμαντοπούλου, οι οποίοι είναι τόσο εξοικειωμένοι με το τί συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία όσο ένας γιδοβοσκός με τους ναυτικούς χάρτες, θέλουν να απευθυνθούν σε ένα ακροατήριο το οποίο δεν υπάρχει, απλούστατα γιατί ήταν οι ίδιοι που το κατάστρεψαν! Είναι τόσο βαθιά νυχτωμένοι, άλλωστε, που θεωρούν πως αν βγάλουν στην παρανομία τη Χρυσή Αυγή οι ψηφοφόροι της θα επανέλθουν στο "μαντρί'. Εκτός, βεβαίως, αν αυτό που πραγματικώς επιδιώκουν είναι να ενισχύσουν ακόμα περισσότερο το φασισμό, δεδομένου ότι δε μπορούν να ανασχέσουν αλλιώς το ποτάμι που κυλά ορμητικο προς τα Αριστερά και το οποίο θα ρίξει στον "καταρράκτη" όλα τα άχρηστα φερτά υλικά τής μεταπολίτευσης. Είναι και τόσο αδαείς, όμως, από ιστορία και πολιτικές επιστήμες ώστε αδυνατούν να κατανοήσουν πως ο φασισμός είναι "αχάριστος" και δεν πρόκειται να ανταμείψει, αν έλθει στην εξουσία, εκείνους που τον συνέδραμαν στην κατάληψή της και οι οποίοι για τις γενιές που θα μας ακολουθήσουν θα τυγχάνουν της ίδιας αντιμετώπισης που έχουν σήμερα ο Εφιάλτης ή ο Ιούδας...