Το φινάλε θα έχει ή σοσιαλισμό ή φασισμό...

Ο Γ. Στουρνάρας είναι...καλό παιδί: πάντοτε υπάκουος, πρόθυμος να ακολοθεί τις εντολές των ανωτέρων του, θυσιάζοντας έστω και την παραμικρή ελπίδα να αποκτήσει κάποια ημέρα τη δική του προσωπικότητα. Είναι το τίμημα, άλλωστε, που πρέπει να πληρώνεις όταν το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεσαι, είναι η αποδοχή των ισχυρών. Κι ο σημερινός υπουργός Οικονομικών έχει αποδείξει ότι είναι "ταμειακώς εντάξει" κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης πορείας του στο δημόσιο χώρο, από την εποχή τής συνεργασίας του με άλλα "μπουμπούκια" τής αποτυχημένης σοσιαλδημοκρατίας, όπως ο Γ. Παπαντωνίου, αλλά και με αρχιερείς τής διαπλοκής οι οποίοι είναι τόσο συμπλεγματικοί που δεν τολμούν να πουν ούτε ένα "mea culpa" για τα μάτια τού κόσμου...
Ο Γ. Στουρνάρας, όμως, έχει ένα ελάττωμα το οποίο μπορεί να στοιχίσει πολύ ακριβά στο κατεστημένο, το οποίο τον παρουσιάζει σαν ελπίδα για το μέλλον τής χώρας. Δεν είναι επικοινωνιακός κι έτσι δε μπορεί να μασκαρέψει τόσο καλά όσο θα ήθελαν τα αφεντικά του τη φρικτή κοινωνική πραγματικότητα. Γι' αυτό και η σπουδή του να δηλώσει ένα μεγαλοπρεπές "όχι βεβαίως" στη δημοσιογραφική ερώτηση για το αν κάποιος μπορεί να ζει με 500 ευρώ το μήνα. Αυτό αισθανόταν, αυτό είπε. Μόνο που είχε ξεχάσει προς στιγμή πως δεν είναι πλέον απλώς ένα στυγνός τεχνοκράτης-υπηρέτης τού κεφαλαίου, αλλά ο υπουργός Οικονομικών μιας χώρας της οποίας ο λαός δοκιμάζεται όσο κανένας άλλος στο δυτικό κόσμο μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οταν συνειδητοποίησε το μέγεθος της ύβρεώς του, προσπάθησε να μας πείσει πως από το νέο φορλογικό δεν θίγονται, σχεδόν πάλι αποκλειστικώς, τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα, κάνοντάς μας να σπαταλήσουμε και τα τελευταία αποθέματα γέλιου που μας έχουν απομείνει...
Εδώ κι ένα χρόνο, από το διορισμό, κατ' ουσία, στην πρωθυπουργία τής Ελλάδας και της Ιταλίας των Λ. Παπαδήμιου και Μ. Μόντι αντιστοίχως, οι ελίτ καταβάλλουν φιλότιμη προσπάθεια να μας πείσουν πως αυτό πρέπει να είναι το μέλλον τής δημοκρατίας: τεχνοκράτες υπό την άμεση επιρροή τού επιχειρηματικού και του τραπεζικού κεφαλαίου, οι οποίοι θα προασπίζονται πρώτα και κύρια τους εντολείς τους, βασιζόμενοι στην "πολιτική των αριθμών", και στο λαο θα δίνουν ό,τι περισσεύει από την "ευσπλαχνία" τους. Βλέπετε, το προϊόν "πολιτικοί" δε βρίσκει απήχηση πια στο λαϊκό θυμικό, ύστερα από αιώνες κατασώτευσής του. Η πραγματική δημοκρατία, ωστόσο, δε στηρίζεται ούτε στους τεχνοκράτες ούτε στους επαγγελματίες τής πολιτικής, αλλά στο λαό. Αυτό το ξύπνημα του "θηρίου" είναι που τρέμουν οι ελίτ κι απεργάζονται κάθε λογής τερτίπια για να το κρατούν ναρκωμένο. Το λέω και το ξαναλέω από την αρχή τής κρίσης: τη λύση στο δράμα δεν θα τη φέρουν θεοί, τραπεζίτες ή "cool Αλέξηδες". Θα έρθει μόνο από ένα λαό ταξικώς συνειδητοποιημένο και πολιτικώς ενεργό. Το τέλος τής διαδρομής, άλλωστε, θα έχει ή σοσιαλισμό χωρίς δικτατορία τού προλεταριάτου ή φασισμό. Διαλέγετε και παίρνετε...