Βαράτε τους συνταξιούχους!

Δεν ξέρω αν το ΠΑΜΕ εισέβαλε στο γραφείο τού Γ. Βρούτση. Σε αντίθεση με το MEGA δε μπορώ να καταδικάζω ανθρώπους μόνο και μόνο γιατί αυτό μου έχει υπαγορευτεί από την κυβερνητική προπαγάνδα. Ετσι κι αλλιώς, πάντως, δεν προτίθεμαι να εστιάσω στο δένδρο για να χάσω το δάσος. Και το δάσος στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι αν κάποιοι θερμόαιμοι μπήκαν στο γραφείο ενός υπουργού για τον οποίο οι συντάξεις των 300 ευρώ είναι ρουσφετολογικές και πρέπει, κάποια στιγμή, να γίνουν μηδενικές, αλλά το ότι έρχονται νέες περικοπές συντάξεων μόνο και μόνο γιατί κι αυτή η κυβέρνηση αναζητά χρήματα από τους πιο αδύναμους κρίκους τής κοινωνίας κι όχι από τους πλούσιους χορηγούς της...
Προφανώς και τα προβλήματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων δεν πρόκειται να επιλυθούν με την απαγωγή ή το ξυλοκόπημα ενός υπουργού, ακόμα κι αν πρόκειται για κάποιο καλό παιδί των αφεντικών, όπως είναι ο Γ. Βρούτσης. Ποιός, όμως, έχει το ηθικό δικαίωμα να καταδικάζει ακραίες ενέργειες ανθρώπων που δε μπορούν να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια γιατί οι κυβερνητικές πολιτικές που ακολουθούνται τους εξαθλιώνουν; Μόνο όσοι πολιτεύονται και βγάζουν το παντεσπάνι τους χάρη στην υποκρισία...

Εχουμε διαβάσει αυτό το παραμύθι τής Χαλιμάς...

Το χειμώνα φαίνεται πως δεν ανθίζει τίποτα εκτός από τα ψέματα. Δεν υπάρχει, εξάλλου, καλύτερος "καλλιεργητής" τους από τον Αντ. Σαχλαμαρά, ο οποίος μπορεί να ταξιδέψει κι ως την άκρη τού κόσμου για να μας πείσει πως κάτι κινείται στην ελληνική οικονομία, μπορεί να βάζει συνεχώς το Γ. Στουρνάρα να δηλώνει πως από το 2014 θα έχουμε ανάπτυξη και τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης να κάνουν ανελέητη πλύση εγκεφάλου στο κατατρομαγμένο πόπολο. Μπορεί ακόμα να μπουν μερικές βόμβες επιπλέον προκειμένου να εμπεδωθεί ένα κλίμα ανασφάλειας στο πόπολο. Τίποτα από όλα αυτά, ωστόσο, δεν θα μπορέσει να αποτρέψει τον ερχομό τής ανοιξής, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς. Τότε, άλλωστε, το αργότερο μέχρι το καλοκαίρι θα έχει φανεί σε όλη της τη μικροπρέπεια η ακολουθούμενη πολιτική άγριας λιτότητας σε βάρος τής συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού...
Η Ελλάδα δεν θα βγει από την ευρωζώνη, εκτός αν το θελήσει η ίδια ως μέσο σωτηρίας της. Αυτός ο κίνδυνος δεν υπήρξε, άλλωστε, ποτέ πέρα από την προπαγάνδα τής ελίτ, εγχώριας και διεθνούς. Αυτό σημαίνει πως η παραμονή μας στο ευρώ δεν είναι κάποια επιτυχία τής τρικομματικής κυβέρνησης, αλλά μια αυτονόητη κίνηση διάσωσης του κατεστημένου. Επιτυχία θα είναι η ανοικοδόμηση της χώρας πάνω στη βάση τής δίκαιης αναδιανομής τού πλούτου της και στην παροχή ίσων ευκαιριών για τη δημιουργία νέου. Οποιος θέλει, επομένως, να παραμυθιάζει τους κακομοίρηδες με εμίρηδες καλό είναι να ψάχνει για κάποιο άλλο παραμύθι τής Χαλιμάς. Αυτό το έχουμε διαβάσει...

Καταρ-αμένη ξενοδουλία...

Φαίνεται πως οι έλληνες πρωθυπουργοί το έχουν τάμα να επισκέπτονται κάθε τόσο τον εμίρη τού Κατάρ, ο οποίος εδώ και δέκα χρόνια επενδύει στην Ελλάδα χωρίς όμως να έχει επενδύσει μέχρι στιγμής ούτε πετροδόλαρο. Ποιός ξεχνά, άλλωστε, πως υποτίθεται πως ήταν ένα βήμα από το να αγοράσει την Ολυμπιακή Αεροπορία και το λιμάνι τού Αστακού; Η εξήγηση, μάλιστα, που δίνει η επίσημη προπαγάνδα κάθε φορά για την αισιοδοξία της είναι η ίδια: πως τάχα μου η χώρα έχει πλέον ανακτήσει τη διεθνή της αξιοπιστία κι επομένως το περιβάλλον είναι πρόσφορο για επενδύσεις. Μόνο που η πραγματικότητα έρχεται στη συνέχεια να ανατρέψει τις αυταπάτες των κυβερνώντων μας, τις οποίες προσπαθούν να μεταγγίζουν και στον ελληνικό λαό...
Επενδύσεις να 'ναι κι όπως να 'ναι; Αυτή πρέπει να είναι η προτεραιότητα για τη χώρα; Οχι, εκτός αν θεωρούμε το μοντέλο τής Cosco στον Πειραιά, όπου λειτουργεί σαν κράτος εν κράτει με εργαζομένους οι οποίοι έχουν απολέσει εδώ και καιρό ακόμα και στοιχειώδη εργασιακά τους δικαιώματα και οι οποίοι απασχολούνται σε συνθήκες κάθε άλλο παρά ιδανικές, σαν το πιο επιτυχημένο, το οποίο πρέπει να μιμηθούν οι πάντες. Αυτή η χώρα έχει μεγαλύτερη ανάγκη τη δεδομένη στιγμή τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου της και την παροχή ίσων ευκαιριών στους πολίτες της για τη δημιουργία νέου κι όχι την κινεζοποίηση της αγοράς εργασίας της, η οποία άλλωστε δεν έφερε και καμιά θεαματική αύξηση θέσεων απασχόλησης...
Η πολιτική ηγεσία, όμως, συμπεριλαμβανομένης της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι τόσο εθισμένη στην ξενοδουλία ώστε να ψάχνει αλλού, άλλος στο Κατάρ κι άλλος στις ΗΠΑ, λύσεις που βρίσκονται μπροστά στα πόδια της. Η Ελλάδα είναι μια πλούσια χώρα, μόνο που ο πλούτος της κατευθύνεται σε μια δράκα ανθρώπων η οποία σφυρίζει αδιάφορα όταν δίπλα της διαδραματίζεται μια οικονομική γενοκτονία. Το ζήτημα, επομένως, δεν είναι οι ηγέτες μας να κερδίζουν τα χειροκροτήματα των ξένων συνομιλητών τους, αλλά να δώσουν τη μάχη στο δικό τους γήπεδο. Κι αυτό γιατί ο Αλέξης Τσίπρας είχε δίκιο, δίνοντας κατά τα άλλα μια άνευρή συνέντευξη στην Ελλη Στάη κατά την οποία παρουσιάστηκε αδιάβαστος και γενικόλογος, όταν είπε πως αν αποτύχει κι ο ίδιος την επόμενη φορά η δημοσιογράφος θα έχει απέναντί της ως αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης, αν όχι και της κυβέρνησης, το Ν. Μιχαλολιάκο... 

Νάνι νάνι ο προλετάριος να κάνει...

Οι άνθρωποι γεννιόμαστε ελεύθεροι, αλλά στη συνέχεια μας μαθαίνουν-στην οικογένεια, στο σχολείο, στη Βουλή, στην εκκλησία, στα μέσα ενημέρωσης, στη σόουμπιζ-πώς να είμαστε καλοί δούλοι, πώς να προτιμούμε για παράδειγμα την "τάξη" και την "ασφάλεια" από την αυτοδιάθεση. Η διαπαιδαγώγηση, οι κανόνες καλής συμπεριφοράς, οι νόμοι, τα ευαγγέλια, τα άρθρα και οι εικόνες που προβάλλουν τα κυρίαρχα μίντια προτρέπουν στη μαζοποίηση, με το πρόσχημα της κοινωνικής συνοχής, κι όχι στη δημιουργία αυθύπαρκτων προσωπικοτήτων. "Πρέπει" όλοι ταυτοχρόνως να κάνουμε το ίδιο πράγμα, κατόπιν σχετικής εντολής από κάποιο αφέντη. Το παιδί "πρέπει" να φάει την τροφή του, ο μαθητής να έχει πάει διαβασμένος στην τάξη, ο πολίτης να τηρεί πιστά ένα νόμο που ψηφίστηκε στα μέτρα και στα σταθμά άλλων, ο πιστός να πληρώνει στην ουσία φόρο στον παπά για να παντρευτεί ή να βαφτίσει το παιδί του, ο αναγνώστης-τηλεθεατής να απομνημονεύει την προπαγάνδα των εθνικών μας σχολιαστών και στον ελεύθερο χρόνο του να διασκεδάζει αποκλειστικώς με ένα τουρκικό σίριαλ ή με μια αμερικανική ταινία. Σε μια πιο εξιδανικευμένη για την εξουσία κατάσταση, μάλιστα, δε χρειάζεται καν να μας υπαγορεύει τη βούλησή της, αφού ο μιθριδατισμός έχει γίνει κοινό κτήμα κι απαραβίαστη σιωπηρή συμφωνία μεταξύ σκλάβων...

Το σύστημα δημιουργεί ανάγκες, οι οποίες δεν περικλείονται σε κανένα ανθρώπινο DNA. Δεν είμαστε, για παράδειγμα, γενετικώς προδιατεθειμένοι να ακολουθούμε αρχηγούς ή θεούς, αλλά μεγαλώνουμε σε κοινωνίες που μας διδάσκουν ψέματα για να συντηρούνται οι ελίτ τους. Μας εκπαιδεύουν να αισθανόμαστε αδύναμοι, σαν το "Μήτσο" τού Λάκη Λαζόπουλου που έκανε ασκήσεις θάρρους, μας διδάσκουν να ερωτευόμαστε τους "απαγωγείς" μας, σαν άλλα θύματα του Συνδρόμου τής Στοκχόλμης. Κι αν, παρ' ελπίδα για το κατεστημένο, κάποια πρόβατα ξεφύγουν από το μαντρί κι από μια απόσταση από τη ρουτίνα τής καθημερινότητας διαπιστώσουν ότι αυτοί που τους έχουν κρεμάσει κουδούνια δεν είναι άγιοι αλλά τέρατα, τότε οι βοσκοί δεν έχουν άλλη λύση από το να τα σκοτώσουν προς παραδειγματισμό κι αφού πρώτα τα έχουν γελοιοποιήσει ενώπιον του υπόλοιπου κοπαδιού.
Η εξουσία δεν ανέχεται τη διαφορετικότητα, τρομάζει και μόνο στη σκέψη πως θα υπάρξουν κάποιοι που θα παραβούν τους κανόνες της. Γι' αυτό κι επιστρατεύει τη σωματική καταστολή, διαμέσου των διαφόρων οργάνων τής τάξης, αλλά κυρίως την πνευματική, μέσω των αποχαυνωτικών θεσμών της τους οποίους νομιμοποιεί επικαλούμενη ακόμα και την παράδοση, προκειμένου να νεκρώσει κάθε ιδέα αντίστασης στο πέρασμά της. Η αλήθεια τής εξουσίας πρέπει να είναι μία και μοναδική και να διατυπώνεται όσο πιο απλοϊκά γίνεται, να περιλαμβάνει σωτήρες και δράκους, αρχηγούς και υπηκόους, θεούς και δαίμονες. Για την εξουσία το καλό και το κακό αποκλείεται να εμπεριέχονται στον ίδιο άνθρωπο, διαχωρίζονται αναλόγως των επιθυμιών τής στιγμής σε ένα φαντασιακό επίπεδο που όμως επιβάλλεται σαν πραγματικότητα σε ένα σκηνικό βγαλμένο από το οργουελικό "1984". Οι άγγελοι, για παράδειγμα, που διορίσαμε χθες στο Μετρό σήμερα είναι διάβολοι. Το ΔΝΤ προχθές ήταν ευλογία για τον τόπο, μεθαύριο μπορεί να είναι κατάρα, αν αυτό βολεύει τη διαιώνιση της ηγεμονίας τής ελίτ...
Ο λαός δεν τρομοκρατείται από τις απειλές εκείνων που τον κυβερνούν γιατί είναι ηλίθιος, αλλά γιατί δεν είναι εκπαιδευμένος να αντιδρά. Δεν είναι υπάκουος γιατί δε διαθέτει φαντασία για να φτιάξει ένα καλύτερο κόσμο, αλλά επειδή τον έχουν κάνει να πιστεύει ότι αυτός είναι αμάρτημα. Του ψιθυρίζουν στο αφτί και με διάφορους τρόπους να κάνει υπομονή τώρα κι αύριο, μεθαύριο στη μετά θάνατο ζωή θα δικαιωθεί για τους κόπους του. Αλίμονο, όμως, αν ξεπεράσει το μέτρο τους κι επαναστατήσει. Σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι αχάριστος ή ανεγκέφαλος. Νάνι νάνι το παιδί να κάνει, να ψηφίσει ξανά Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, να αποδωσει όλες τις ευθύνες για τις συμφορές τους στους εβραίους, στους αλβανούς, στους πακιστανούς, στους ομοφυλόφιλους ή στους κουκουλοφόρους, να προσκυνά και να πιθηκίζει ηγέτες και είδωλα, να κάνει το σταυρό του κάθε τρεις και λίγο για να βελτιωθεί με ένα θαύμα η ζωή του. Να τα κάνει όλα αυτά γιατί μόνο όταν κοιμούνται οι προλετάριοι βρίσκει χρόνο το κεφάλαιο να τους γαμάει τις ζωές...

Κανένας λύκος δε φύλαξε ποτέ τα πρόβατα...

Αυτός ο λαός είναι πολύ πιο σοφός από όσο θέλουν να τον παρουσιάζουν οι αφέντες του. Δεν είναι τυχαίο, επομένως, όταν ισχυρίζεται πως πρέπει να φυλάγεσαι από τους "φίλους" σου. Το κατανοεί, άλλωστε, και η πλειονότητα των εργαζομένων σήμερα, βλέποντας το ανώτατο συνδικαλιστικό τους όργανο να μην κάνει τίποτα περισσότερο από το να προσπαθεί να κρατά τα προσχήματα. Η απεργία των εργαζομένων στο μετρό πρόσφερε χρυσή ευκαιρία στο εργατικό κίνημα να συσπειρωθεί και να προχωρήσει σε μια παλλαϊκή γενική απεργία, νεκρώνοντας κάθε κυβερνητικό σχέδιο για την εφαρμογή χουντοειδών μέτρων, όπως αυτό της επίταξης. Ωστόσο, η εξωνημένη υπό το Γ. Παναγόπουλο ηγεσία τής ΓΣΕΕ προτιμά, ακόμα και την ώρα που η εξουσία θέλει να ταπεινώσει τους εργαζόμενους, να κρατά μια πολιτικώς ορθή στάση, η οποία στην ουσία ωφελεί μόνο εκείνους που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα σε αυτήν τη χώρα προς όφελος των πιο αδύναμων...
Κομίζω γλαύκας ες Αθήνας αν ισχυριστώ πως οι επικεφαλής των συνδικαλιστών δεν εκφράζουν κανένα παρά μόνο τους εαυτούς τους και τα στενά κομματικά τους συμφέροντα. Γι' αυτό και στη χώρα μας συμβαίνει η παγκόσμια πρωτοτυπία να μη λαμβάνει μέρος σε γενικές απεργιακές συγκεντρώσεις ο πρόεδρος της ανώτατης εργατικής συνομοσπονδίας γιατί φοβάται μήπως τον δείρουν εκείνοι τους οποίους υποτίθεται πως υπερασπίζεται! Προφανώς και λύση δεν είναι ορισμένοι να ξεσκίσουν ξανά το πουκάμισο του Γ. Παναγόπουλου. Αυτό, άλλωστε, έγινε στο παρελθόν χωρίς να "βάλει μυαλό" ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Ούτε εκτιμώ πως μια διαδοχή του από το Ν. Φωτόπουλο της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, ο οποίος πιστεύει ότι είναι κάτι ανάμεσα σε Τσε Γκεβάρα και κομματόσκυλο, θα αναζωογονήσει το συνδικαλιστικό κίνημα. Αντιθέτως, θα το απαξιώσει ακόμα περισσότερο...


Η λύση βρίσκεται στα πρωτοβάθμια σωματεία, στη βάση δηλαδή του κινήματος, τα οποία αν οργανωθούν καλύτερα και συνεννοηθούν περισσότερο μεταξύ τους τότε καμιά επίταξη κανενός Αντ. Σαχλαμαρά δεν πρόκειται να προκαλέσει τίποτα περισσότερο από ειρωνικά χαμόγελα. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο ο Γ. Παναγόπουλος δεν θα έχει το δικαίωμα να απολαμβάνει παχυλές αποζημιώσεις από τη συμμετοχή  του σε διοικητικά συμβούλια κι ο ρόλος του δεν θα είναι πλέον αυτός του Δούρειου Ιππου, αλλά εκείνος που του αξίζει, της διακοσμητικής τσουκνίδας δηλαδή...   

Εργαζόμενοι, αυτοί οι επί γης διάβολοι...

Ποιοί είναι οι επί γης διάβολοι; Μα, οι εργαζόμενοι φυσικά! Αυτοί που παράγουν τον πλούτο, τον οποίο καρπώνονται άλλοι, πρέπει να λογοδοτούν κάθε τρεις και λίγο για τις πράξεις τους, αυτοί πρέπει να λοιδορούνται όταν απεργούν γιατί μετά από 20 χρόνια δουλειάς έχουν την απαίτηση να λαμβάνουν ένα μισθό που να τους απονέμει την αξιοπρέπεια που δικαιούνται, ενώ οι πιο δυναμικοί ανάμεσά τους θα πρέπει να τσακίζονται ώστε και το υπόλοιπο πόπολο να λαμβάνει το μήνυμα: "σφάξε με αγά μου να αγιάσω". Αυτό επιτάσσει η πολιτική ορθότητα, το σκιάχτρο δηλαδή της ελεύθερης βούλησης με το οποίο η εξουσία τρομάζει τα "κοράκια" τής εργατικής τάξης, που έχουν το θράσος να θέλουν να αναδιανεμηθεί δικαίως ο παραγόμενος πλούτος και να πληρώσουν την καπιταλιστική κρίση κυρίως εκείνοι που τη δημιούργησαν κι επωφελήθηκαν τα περισσότερα από αυτή...
Γιατί δεν το παραδέχεται δημοσίως ο Αντ. Σαχλαμαράς πως είδωλό του, όπως κάθε νεοφιλελεύθερου που σέβεται τον εαυτό του, δεν είναι άλλο από τη Μάργκ. Θάτσερ, τη γυναίκα που συμπύκνωσε στη φράση "δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο άτομα" όλο το "μεγαλείο" τού καπιταλισμού; Οι εργαζόμενοι του μετρό μπορεί να αποτελέσουν τους δικούς του ανθρακωρύχους, που αν τους ταπεινώσει θα έχει δώσει ένα καλό μάθημα σε όποιον τυχόν θελήσει να αντισταθεί στη λαίλαπα της άγριας λιτότητας, η οποία εκπορεύεται από ένα βαθύ ταξικό μίσος το οποίο κάθε καλός νεοφιλελεύθερος έχει διδαχθεί στα πανάκριβα κολέγια από τα οποία αποφοιτούν πολύ πιο επικίνδυνα εγκληματικά στοιχεία από αυτά που "συχνάζουν" συνήθως στον Κορυδαλλό. Ο "σιδηρός κύριος", βεβαίως, μάλλον έχει ξεχάσει πως το πείραμα της Χαλυβουργίας δεν ήταν τόσο επιτυχημένο όσο θα ήθελε. Γι' αυτό και μάλλον θα έχει εκπλαγεί με τη συμπαράσταση που τυγχάνουν οι απεργοί των μέσων μεταφοράς, τους οποίους η κυβερνητική προπαγάνδα και τα μιντιακά παπαγαλάκια της μόνο με τον Ωνάση δεν έχουν συγκρίνει ακόμα, από εργαζομένους άλλων επαγγελματικών κλάδων. Δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω, τη λύση στο δράμα δεν θα τη δώσουν οι επισκέψεις τού Αλέξη Τσίπρα στο ΔΝΤ, αλλά η εργατική αλληλεγγύη και λαϊκή ενότητα. Γι' αυτό και τα γεγονότα των τελευταίων ωρών λειτουργούν εντός μου σα βάλσαμο...

Αν θέλετε το μετρό να τερματίσει στον ταξικό εμφύλιο, κάντε στάση να κατεβώ...

Οταν αγοράζουμε χαλασμένο προϊόν από το σούπερ μάρκετ, κατηγορούμε τον ταμία που μας χρέωσε λες και είναι μέτοχος της πολυεθνικής που το παρασκεύασε . Οταν καθυστερεί η πτήση μας, τα βάζουμε με τον υπάλληλο που μας κόβει το εισιτήριο σα να ήταν αυτός ο ιδιοκτήτης τής αεροπορικής εταιρείας. Ομοίως, όταν απεργούν τα μέσα μεταφοράς τούς πρώτους που θα καταγγείλουμε θα είναι οι εργαζόμενοι σε αυτά κι όχι την κυβέρνηση που εξομοιώνει πατάτες με ντομάτες μόνο και μόνο για να προκαλεί τον αποκαλούμενο κοινωνικό αυτοματισμό, δηλαδή ταξικό εμφύλιο, και να αφήνονται στο απυρόβλητο οι πραγματικοί δυνάστες τού λαού. Πόση υποκρισία, αλήθεια, μπορεί να χωρέσει στα στόματα όλων εκείνων που κλαυθμηρίζουν τις τελευταίες ημέρες για την ταλαιπωρία τού επιβατικού κοινού λόγω της απεργίας των εργαζομένων, αλλά δε λένε κουβέντα όταν κλείνουν, για παράδειγμα, σταθμοί τού μετρό για "λόγους ασφαλείας" όταν είναι να γίνει μια απεργιακή συγκέντρωση κι έτσι αποκόβεται η πρόσβαση στο κέντρο τής Αθήνας ή όταν νεκρώνει η πρωτεύουσα για να μπορεί να κάνει τον περίπατό της στην Ηρώδου τού Αττικού η Ανγκ. Μέρκελ;... 

Χρησιμοποιώ κατά κόρον τη δημόσια συγκοινωνία, αγοράζω τη μηνιαία κάρτα μεταφοράς κι εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα. Επομένως, κανένας δε μπορεί να μου καταλογίσει πως γράφω εκ του ασφαλούς ή για να υπερασπιστώ το ατομικό μου συμφέρον όταν ισχυρίζομαι πως το ενιαίο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων είναι ένα φασιστικό έκτρωμα. Προφανώς θα πρέπει να γίνει ξεσκαρτάρισμα στο δημόσιο τομέα, ακόμα κι απολύσεις άχρηστων, και να γίνουν μειώσεις αποδοχών, με αντικειμενικά κριτήρια όμως κι όχι στη λογική να τους βράσουμε όλους στην ίδια χύτρα. Το ζητούμενο, άλλωστε, δε μπορεί να είναι να ψοφήσει και η κατσίκα τού γείτονα, αλλά να παλέψουμε μαζί του ώστε να πάρουμε πίσω τις κατσίκες που μας έκλεψε η ελίτ κι ακόμα περισσότερες, όσες δικαιούμαστε για το μόχθο μας. Αν, εξάλλου, οι κυβερνώντες μας είχαν στο μυαλό τους την κοινωνική δικαιοσύνη όταν νομοθετούσαν το ενιαίο μισθολόγιο, θα εξίσωναν και τους μισθούς των βουλευτών και των υπουργών, που κι αυτοί είναι δημόσιοι υπάλληλοι, με εκείνους ενός μηχανοδηγού ή ενός δασκάλου. Σε μια κοινωνία, ωστόσο, που θα έδινε προτεραιότητα στη μόρφωση των παιδιών της, στην θεραπεία των ασθενών της ή στη γενικότερη ποιότητα ζωής των πολιτών της οι καθηγητές, οι γιατροί και οι οδηγοί θα αμείβονταν πολύ καλύτερα από τους υπαλληλίσκους τού κατεστημένου. Ετσι δεν είναι;...

Γιατί δε δοκιμάζουν ο Γ. Στουρνάρας ή ο Κ. Χατζηδάκης να ζήσουν έστω ένα μήνα με τα χρήματα με τα οποία επιβάλλουν στους...υπηκόους τους να τα βγάζουν πέρα, ώστε να καταλάβουν τί εστί βερίκοκο; Ακουσα στο ραδιόφωνο μήνυμα ακροατή, σύμφωνα με το οποίο τον χαρτζιλικώνει ο γιος του που βγάζει το "αστρονομικό" ποσό των 480 ευρώ το μήνα γιατί ο ίδιος δε μπορεί να επιβιώσει αλλιώς. Αυτήν την Ελλάδα δημιουργούν όσοι παριστάνουν τους εγγυητές τού νόμου και της τάξης ή φρίττουν με εκείνους που αποκαλούν αυθαίρετο το "Mall" ή τους προειδοποιούν για το αυτονόητο, πως όταν έρθει ο καιρός δηλαδή να "καρπίσει" η δικαιοσύνη σε αυτόν τον τόπο, θα εύχονται να βρεθούν ενώπιον ειδικών δικαστηρίων και να μην έχουν την τύχη τού Αμερικανού πρεσβευτή στη Λιβύη...

Πείτε μου τί να γράψω για να ξέρω τί φοβάστε...

Η κοινοβουλευτική ολιγαρχία διαθέτει μια πολύ καλή μέθοδο για να σου επιβάλλει τη λογοκρισία. Δεν πρόκειται ποτέ να περάσει κάποια συνταγματική διάταξη που να απαγορεύει την ελευθερία τής έκφρασης. Το πολύ πολύ να ψηφίσει μια χούφτα νόμων που να τη μετατρέπει στην ουσία σε ανέκδοτο. Η κοινοβουλευτική ολιγαρχία, ωστόσο, διαθέτει έναν πολύ αποτελεσματικότερο μηχανισμό, τη μιντιακή προπαγάνδα, για να ωθεί τους υπηκόους της στην αυτολογοκρισία ή, αν έχουν το "θράσος" να την κριτικάρουν δημοσίως, για να αισθάνονται τύψεις κι ενοχές για τα λόγια τους. Στα χαρτιά όλοι έχουμε το δικαίωμα να καταγγέλλουμε τα κακώς κείμενα στο δημόσιο βίο τής χώρας. Οταν, όμως, ισχυριζόμαστε για παράδειγμα πως η κυβέρνηση φτωχοποιεί την πλειονότητα του ελληνικού λαού προκειμένου να διασωθεί η ελίτ ή πως το "Mall" είναι αυθαίρετο γινόμαστε ηθικοί αυτουργοί τής τρομοκρατίας. Γι' αυτό, στην καλύτερη για τους "αντιφρονούντες" περίπτωση, θα πρέπει να σιωπήσουμε και στη χειρότερη θα πρέπει να περάσουμε πρώτα από μια τηλεοπτική δίκη πριν μας "τσιμπήσουν" οι νόμοι που έφτιαξε το κατεστημένο για να απαλλάσσεται από τη φαυλότητά του...
Αν κάποιος πάρει στα σοβαρά όσα λένε το τελευταίο διάστημα η τρόικα εσωτερικού και τα μιντιακά της παπαγαλάκια, τότε δεν έχει δικαίωμα να κάνει τίποτα άλλο από το να σιωπά την ώρα που εκείνοι τον αφανίζουν. Δεν τολμάς να πεις μια λέξη σε βάρος τής άγριας λιτότητας, της υψηλής ανεργίας ή του μεγάλου κεφαλαίου κι αμέσως σε μετατρέπουν σε υποκινητή τής τυφλής βίας, της αναρχίας και του χάους. Οποιος δηλώσει πως τα μνημόνια απέτυχαν (ασχέτως αν το παραδέχθηκε κι ο "πολύς" Π. Τόμσεν) είναι λαϊκιστής, όποιος επισημάνει πως δεν είναι δυνατό ο άνεργος να πληρώνει, αναλογικώς, περισσότερο φόρο από τον εφοπλιστή λειτουργεί αντεθνικώς, όποιος χαρακτηρίσει δημοσίως νενέκους τους...νενέκους υποθάλπει όσους βάζουν γκαζάκια ή πυροβολούν με καλάσνικοφ, όποιος πει πως οι εργαζόμενοι έχουν υποχρέωση να απεργούν και να προχωρούν σε δυναμικές κινητοποιήσεις όταν αυτοί είναι οι μόνοι που πληρώνουν για την κρίση, λειτουργεί σε βάρος τού κοινωνικού συνόλου. Σε αυτήν την κοινωνία α λα "1984" που διψούν να εγκαταστήσουν οι δυνάστες μας θα ήταν χρήσιμο να δημοσιεύσουν μια λίστα με το τί επιτρέπεται και τί απαγορεύεται να λέμε στις άνω των τριών συναθροίσεις μας. Οχι, βεβαίως, για να μας πείσουν να κλείσουμε τα στόματά μας, αλλά για να έχουμε γραμμένα και σε χαρτί όλα αυτά που τρέμουν μήπως αποκαλυφθούν οι πλήρεις διαστάσεις τους...

Αυτό που ενοχλεί περισσότερο τους κυβερνώντες είναι πως η προπαγάνδα τους δεν έχει πλέον την απήχηση που είχε κάποτε. Θα ήθελαν πολύ, για παράδειγμα, ο Κ. Χατζηδάκης ή ο Ν. Δένδιας να έβλεπαν στους τηλεοπτικούς τους δέκτες ορδές πολιτών να λιντσάρουν εργαζομένους τού μετρό ή δικαστές που αποφυλακίζουν κρατουμένους γιατί, άκουσον άκουσον, δεν έχουν προκύψει ισχυρές ενοχοποιητικές ενδείξεις σε βάρος τους ή γιατί ολοκληρώθηκε το 18μηνο που προβλέπει ο νόμος. Σε μια τέτοια περίπτωση η βία που οι ίδιοι θα είχαν προκαλέσει θα ήταν δικαιολογημένη, όπως συνέβη με την κατάληψη αυτοδιαχειριζόμενων χώρων η οποία λειτούργησε σαν θρυαλλίδα εξελίξεων. Γι' αυτό και τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης περιορίζονται να κάνουν την τρίχα τριχιά μήπως και το λούμπεν πόπολο πάρει απόφαση να αναβάλει επ' αόριστον την αφύπνισή του και να καταπιεί αμάσητη την τροφή που του σερβίρουν. Το ψέμα τους, ωστόσο, έχει πολύ κοντά ποδάρια κι όποιος έχει μάτια βλέπει πως για το ότι η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα ένα βήμα πριν από το ολοκληρωτικό μπαμ δεν ευθύνονται αυτοί που το πρόβλεψαν, αλλά εκείνοι που πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να το αποφύγουν με ξεπερασμένες μεθόδους στην εποχή που ο καθένας μπορεί να έχει δημόσιο λόγο δίχως τη βάσανο κάποιας επιτροπής λογοκρισίας ενός αυταρχικού καθεστώτος...

Τον λούμπεν προλετάριο δεν τον σκοτώνεις, τον αφυπνίζεις...

Δεν υπάρχει ευκολότερο πράγμα από το να καταπολεμήσεις την τυφλή βία...αν αυτός είναι ο στόχος σου κι όχι να την αναπαράγεις προκειμένου να σώσεις το δικό σου τομάρι κι εκείνο των νταβατζήδων σου. Οσο, όμως, σε αυτήν τη χώρα κυνηγούμε αποκλειστικώς τους φυσικούς αυτουργούς κι αφήνουμε στο απυρόβλητο τους ηθικούς, οι παθογένειές της όχι μόνο θα επαναλαμβάνονται τόσο συστηματικώς όσο η ακολουθία της ημέρας από τη νύχτα, αλλά και θα γιγαντώνονται έως το βαθμό τής κοινωνικής διάλυσης...
Οι απαντήσεις που έχουμε δώσει μέχρι στιγμής στα προβλήματα είναι τόσο επιφανειακή που θα πνίγονταν ακόμα κι αφρόψαρα. Ποιός ευθύνεται για τα μνημόνια; Ο ρεζίλης των Παπανδρέου, όπως θυμήθηκε ξαφνικώς ο ανεκδιήγητος Ανδρ. Λοβέρδος, που αφού έχει "κοιμηθεί" με το μισό πληθυσμό παριστάνει σήμερα την παρθένα. Ποιός φταίει για την τρομοκρατία; Ο ΣΥΡΙΖΑ. Ποιός ευθύνεται για τη ρατσιστική βία; Η Χρυσή Αυγή. Δεν ισχυρίζομαι πως οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις είναι λανθασμένες. Είναι, όμως, αποσπασματικότατες και θολώνουν το γενικό πλάνο. Η Ελλάδα των αρχών τού 2013 ελάχιστη σχέση έχει με την ίδια χώρα πριν από τρία χρόνια. Το εμβληματικότερο κόμμα τής μεταπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ, βυθίστηκε από το 44% στο 12%, η Αριστερά βρίσκεται προ των πυλών τής εξουσίας, τα "μπουμπούκια" τής ακροδεξιάς βρήκαν σκιές και μπορούν να ανθίσουν, ενώ η βία, από τα γιαούρτια μέχρι τα καλάσνικοφ, θεωρείται πλέον ημιαποδεκτό κομμάτι τής καθημερινότητάς μας, όπως οι περιπέτειες του "Σουλεϊμάν τού Μεγαλοπρεπούς". Αυτές οι εξελίξεις δεν είναι επιτεύγματα, με ή χωρίς εισαγωγικά, του Αλέξη Τσίπρα, του Ν. Μιχαλολιάκου ή της τουρκικής "σαπουνοποιίας", αλλά ενός συστήματος που θέλει πάντοτε να κερδίζει και να υπνωτίζει τις μάζες, ακόμα κι αν οι άλλοι γύρω του συντρίβονται και το οποίο μέσα στην απληστία του ξέχασε πως την ύβρι ακολουθεί πάντοτε η νέμεσις...


Αν σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν βόμβες στα στέκια τού καταναλωτισμού (αλήθεια, θα γίνει ποτέ δημόσια συζήτηση για το πώς η οικογένεια Λάτση κερδίζει εκατομμύρια ευρώ από το "Mall", εκμεταλλευόμενη δημόσια περιουσία μπιρ παρά;) γιατί πιστεύουν ότι με αυτόν τον τρόπο θα γκρεμίσουν τον καπιταλισμό, δεν οφείλεται στο ότι ο Π. Σκουρλέτης δεν έχει καταδικάσει τη βία ακόμα και στην κινεζική γραφή. Το κάνουν είτε γιατί δεν έχουν την παιδεία για να αντισταθούν με άλλες μορφές πάλης είτε γιατί αισθάνονται πως δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος για να αποδοθεί δικαιοσύνη σε μια χώρα δύο μέτρων και δύο σταθμών, που όταν δεν τρώει τα παιδιά της τα έχει "ποτίσει" με τόσο μίσος το οποίο αν το εξάγαμε θα είχαμε λύσει πολλά από τα οικονομικά μας προβλήματα...
Δεν είμαι λάτρης των εμπορικών κέντρων, αλλά δεν αποδέχομαι τον θάνατο οποιουδήποτε λούμπεν προλετάριου μόνο και μόνο γιατί ξοδεύει όλη του την ενεργητικότητα στην αγορά μοδάτων ρούχων. Αυτόν τον άνθρωπο δεν τον σκοτώνεις, αλλά τον αφυπνίζεις ταξικώς ώστε να αποτελέσει, στη συνέχεια, συνοδοιπόρο σου στον αγώνα για την ανατροπή τού συστήματος. Σε διαφορετική περίπτωση, στρώνεις το έδαφος στις ελίτ ώστε να τον τρομοκρατήσουν ακόμα περισσότερο στο όνομα μιας δικής τους εκδοχής δημοκρατίας, η οποία θυμίζει περισσότερο απολυταρχία...

Το μαχαίρι θα φτάσει ως το κόκαλο...είπε ο Τοτός!

Οταν άκουσα το Β. Βενιζέλο να δηλώνει στη Βουλή χαζογελώντας και με το αυτάρεσκο ύφος που τον χαρακτηρίζει πως κρατά στο προσωπικό του αρχείο αντίγραφα των αμυντικών σχεδίων τής χώρας δεν το πίστεψα! Νόμισα πως η αντιπάθειά μου για το πρόσωπο αυτού του φαυλότατου πολιτικού, που από την αρχή τής καριέρας του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να γλείφει τους ισχυρούς και να καβατζώνει τους δικούς του ανθρώπους, είναι τόσο ισχυρή που επηρεάζει ακόμα και την ακοή μου, η οποία του χρεώνει πράγματα που σε δημοκρατικότερες χώρες θα στοιχειοθετούσαν το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας και στις πιο "μπρουτάλ" θα τιμωρούνταν ακόμα και με την θανατική ποινή. Κι όμως, τίποτα δεν θα έπρεπε να με εκπλήσσει σε αυτήν την παρωδία χώρας, το Κοινοβούλιο της οποίας χρειάζεται να συζητά ημέρες επί ημερών για να αποφασίσει πόσες κάλπες θα χρησιμοποιηθούν σε μια ψηφοφορία του και τί θα περιέχουν τα ψηφοδέλτια...
Θα ήμουν αφελέστατος κι ανιστόρητος αν πίστευα ότι θα φτάσει το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο στην προκαταρκτική επιτροπή που αποφασίστηκε μετά κόπων και βασάνων και μόνο για το καμένο χαρτί που λέγεται Γ. Παπακωνσταντίνου. Φάνηκε, άλλωστε, κι από τη χθεσινή απουσία τού Αντ. Σαχλαμαρά από τη Βουλή και τη στάση που κράτησαν Ν.Δ. και ΜΝΗΜΑΡ πως σε αυτόν τον τόπο το μόνο που έχει σημασία είναι το πώς θα εφαρμοστεί το μνημόνιο, το οποίο από τη στιγμή που είναι ανεφάρμοστο αν θέλουμε στο τέλος να μείνουν κάποιοι έστω ζωντανοί θα οδηγήσει σε ένα νέο μνημόνιο. Μου προκαλούν αηδία δηλώσεις όπως αυτές του Γ. Στουρνάρα πως το 2013 θα είναι μια πολύ δύσκολη χρονιά, αλλά το 2014 θα δούμε το φως στην άκρη τού τούνελ. Το ίδιο ισχυρίζονταν οι ιερόδουλες των εγχώριων και διεθνών νταβατζήδων και για το 2012, το 2011 και το 2010. Δεν ανέχομαι να υποτιμούν τόσο ξεδιάντροπα τη νοημοσύνη μου αυτοί που κάνουν τα αδύνατα δυνατά ώστε να μην πληρώσουν ούτε ένα ευρώ παραπάνω σε φόρους οι διάφορες ελίτ, οι οποίες τρώνε και πίνουν στην υγειά των υπνωτισμένων κορόιδων...
Ο χθεσινός τραγέλαφος στη Βουλή είναι μια ακόμα απόδειξη ότι το συγκεκριμένο τουλάχιστον πολιτικό προσωπικό είναι αδύνατο να σώσει την πλειονότητα του ελληνικού λαού, όχι μόνο γιατί δεν το θέλει αλλά και γιατί δε διαθέτει και την ικανότητα για να το καταφέρει. Τί γίνεται επομένως; Θα παραδώσουμε την εξουσία στους φασίστες που σκοτώνουν μετανάστες γιατί τους εμποδίζουν με τα ποδήλατά τους, όπως συνέβη στα Πετράλωνα; Ή, μήπως, έχουμε ιστορική υποχρέωση να αποτινάξουμε το ζυγό με τις δικές μας δυνάμεις κι όπως μπορεί ο καθένας μας στο πλαίσιο μιας αντιστασιακής συλλογικότητας; Η χώρα πρέπει να οδηγηθεί σε εκλογές με στόχο την ανάδειξη αυτοδύναμης αριστερής κυβέρνησης, η οποία με εκατομμύρια λαού στους δρόμους θα βροντοφωνάξει ένα μεγάλο "nein" στην Ανγκ. Μέρκελ και θα βοηθήσει στη λύτρωση και των λαών των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών, που στενάζουν κάτω από τη "μπότα" τού νεοφιλελευθερισμού. Σε διαφορετική περίπτωση, σε ένα χρόνο από τώρα θα έχουμε έναν άλλο υπουργό Οικονομικών (τα πρόσωπα είναι αναλώσιμα μπροστά στο "μεγαλείο" τού ταξικού μίσους) να μας υπόσχεται το φως στην άκρη τού τούνελ το 2015. Στη χειρότερη εκδοχή, οι πιο σκουρόχρωμοι ανάμεσά μας θα πηγαίνουν σωρηδόν στους πλαστικούς χειρουργούς προκειμένου να γλιτώσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης τα οποία θα έχουν ετοιμάσει οι κυβερνώντες φασίστες για όσους δεν ταυτίζονται με την ασχήμια τής ψυχής τους...

Ομολογούν τα εγκλήματά τους αλλά αναρωτιούνται γιατί τους μισούν...

Ο Β. Βενιζέλος έχει παραδεχθεί ότι κρατούσε στο σπίτι του τη λίστα Λαγκάρντ περίπου ένα χρόνο, μέσα στον οποίο έλαβαν χώρα δύο εκλογικές αναμετρήσεις, δεν την παρέδωσε στο διάδοχό του και στενό συνεργάτη του Φ. Σαχινίδη και "θυμήθηκε" πως την είχε κάπου ανάμεσα στις σωβρακοφανέλες του όταν το θέμα επανήλθε στην επικαιρότητα. Ο Γ. Παπακωνσταντίνου έχει παραδεχθεί ότι αντέγραψε τη λίστα από CD σε στικάκι, πως επέλεξε μόνο ορισμένα ονόματα προς έλεγχο και πως "ξέχασε" σε ποιόν έδωσε το επίμαχο υλικό, το οποίο δεν πρωτοκόλλησε ποτέ. Ο Γ. Διώτης, επικεφαλής τού ΣΔΟΕ σε μέρος τής επίμαχης περιόδου, έχει παραδεχθεί ότι έκανε αντίγραφο της λίστας και κατέστρεψε το στικάκι που του έδωσαν. Παρά τις δικές τους παραδοχές και οι τρεις τους χαρακτηρίζουν πολιτική σκευωρία τις ευθύνες που τους αποδίδονται για τους χειρισμούς τους, όπως έχει πράξει άλλωστε στο παρελθόν κάθε λαμόγιο το οποίο έχει "κοσμήσει" με την παρουσία του την πολιτική ζωή αυτού του τόπου...
Δεν είναι όλοι οι πολιτικοί, απατεώνες. Θα ήμουν φασίστας αν πίστευα το αντίθετο. Αν θέλουν, όμως, οι περισσότερο έντιμοι από τους λιγότερο έντιμους βουλευτές να σώσουν ό,τι έχει απομείνει από την κοινωνική τους υπόληψη καλά θα κάνουν να σταματούν να "πυροβολούν" τα πόδια τους, όπως συνέβη και με την παρωδία για το πόσες κάλπες θα στηθούν για την παραπομπή Βενιζέλου, Παπακωνσταντίνου, ρεζίλη των Παπανδρέου και Παπαδήμιου. Αν το λούμπεν προλεταριάτο απαιτεί σήμερα αίμα στην αρένα, αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί τα σχεδόν 40 χρόνια τής μεταπολίτευσης είδε να περνούν ατιμώρητα από μπροστά του δεκάδες μεγάλα σκάνδαλα διασπάθισης δημόσιου χρήματος και κατάχρησης δημόσιας εξουσίας προς ίδιον όφελος. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά αρκετοί από τους θύτες εξακολουθούν να βρίσκονται και σήμερα στην πολιτική σκηνή και να κουνούν το δάχτυλο επικριτικώς σε όσους αρνούνται να σηκώσουν στις δικές τους πλάτες και το βάρος αμαρτιών άλλων. Οπως και οι αμερικανοί αναρωτιούνται γιατί ο πλανήτης τούς μισεί μολονότι τον γέμισαν με πραξικοπήματα, πολέμους και καταλύσεις εθνικών κυριαρχιών, έτσι και οι πολιτικοί μας αδυνατούν ακόμα να κατανοήσουν γιατί ο ελληνικός λαός τούς περιμένει στη γωνία με γιαούρτια και καφέδες. Το επαναλαμβάνω για χάρη των υποκριτών που θέλουν τη γυναίκα τού Καίσαρα όχι μόνο να είναι, αλλά και να φαίνεται τίμια. Δεν είναι λύση τα γιαουρτώματα, τα γκαζάκια ή τα καλάσνικοφ. Ωστόσο, θα ήμουν από τον Αρη, από όπου φαίνεται πως προέρχονται οι βουλευτές μας, αν δεν καταλάβαινα γιατί αυτά εκτοξεύονται με μεγαλύτερη συχνότητα στις ημέρες μας...
Δεν θέλω να δω το Β. Βενιζέλο, το Γ. Παπακνσταντίνου, το ρεζίλη των Παπανδρέου ή το Λ. Παπαδήμιο στο εδώλιο του κατηγορουμένου για να ικανοποιηθεί κάποιο προσωπικό χυδαίο αίσθημα εκδίκησης, αλλά γιατί αυτό απαιτούν οι στοιχειώδεις κανόνες ισονομίας. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, όλοι αυτοί οι κύριοι να διαχειρίζονταν ένα περίπτερο που να ανήκε σε εσάς και να είχαν αμελήσει, στην καλύτερη των περιπτώσεων, να αναζητήσουν χρωστούμενα από πελάτες και να σας τα αποδώσουν και, αντιθέτως, να απαιτούσαν περισσότερα χρήματα από την τσέπη σας για να συντηρήσουν την επιχείρηση. Δεν θα τους στέλνατε αυθωρεί και παραχρήμα στο πρώτο δικαστήριο που θα βρίσκατε μπροστά σας και δεν θα ζητούσατε από τους δικαστές να κάνουν τη δουλειά τους τίμια κι όσο το δυνατό γρηγορότερα;..Οσο νωρίτερα κατανοήσουν οι "πρίγκιπες" της πολιτικής πως οι καιροί άλλαξαν τόσο το καλύτερο και για τους ίδιους. Κι αυτό γιατί στην επόμενη στροφή το οργισμένο κι απαίδευτο πλήθος δεν θα τους περιμένει με δικόγραφα, αλλά με χαντζάρες...

Το ΠΑΣΟΚ ήταν εδώ, τώρα είναι στη Ν.Δ...

Οσοι μεγαλώσαμε τα χρόνια τής μεταπολίτευσης μάθαμε να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν μεγαλύτεροι εχθροί από τους ολυμπιακούς και τους παναθηναϊκούς κι από τους πασοκτζήδες και τους νεοδημοκράτες. Κι αν στη μπάλα, αυτό το σύγχρονο όπιο των λαών, το μίσος καλά κρατεί, δε συμβαίνει το ίδιο και στην πολιτική εδώ κι ενάμισι χρόνο, από τότε δηλαδή που συγκροτήθηκε η κυβέρνηση Παπαδήμιου. Οι πιο καλόβολοι μπορεί να ισχυριστούν πως η ανάγκη σωτηρίας τής πατρίδας επέβαλε να ξεχάσει ο λαός τί σημαίνει δεξιά, να τη βγάλει από το χρονοντούλαπο της ιστορίας και να παραπέμψει το σοσιαλισμό στις ελληνικές καλένδες. Οι πιο παραδόπιστοι πάντως, ανάμεσά τους κι ο γράφων, έχουμε την...υποψία πως το παιχνίδι ήταν πάντοτε στημένο, πως το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. ήταν πάντοτε οι "δίδυμοι πύργοι" πάνω στους οποίους στηρίχθηκε η ανάγκη εξωθεσμικών ελίτ να μη γίνει κανένα "αστείο" κι ο λαός αποκτήσει περισσότερη δύναμη από αυτή που αναλογεί σε υποτελείς. Απλώς έπρεπε να εξασφαλίζεται πως η φθορά τού εκάστοτε κόμματος εξουσίας δεν θα οδηγούσε στο σχηματισμό αριστερής κυβέρνησης, η οποία θα έκανε πράξη τα συνθήματά της, τα οποία τόσο αποτελεσματικά είχε οικειοποιηθεί, πρώτος από όλους, ο μεγαλύτερος έλληνας πολιτικός απατεώνας τού δεύτερου μισού τού 20ού αιώνα, δηλαδή ο Ανδρ. Παπανδρέου...

Φαίνεται, όμως, πως σήμερα το σύστημα έχει στερέψει από εναλλακτικές. Κάτι πάει να κάνει με τη ΜΝΗΜΑΡ ή με τον Ανδρ. Λοβέρδο, αλλά κατανοεί πως αυτές οι εφεδρείες διαθέτουν τόση απήχηση όση ένας καρχαρίας σε ένα σμάρι αφρόψαρων. Γι' αυτό και παίζει πλέον ένα από τα τελευταία του χαρτιά, μαζί με την έμμεση στήριξη της Χρυσής Αυγής, την κυβερνητική δηλαδή σύμπραξη Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, ώστε να αποφευχθεί η "τρισκατάρατη" άνοδος της Αριστεράς στην εξουσία. Αν ανάτρεχε κανείς στη ρητορική στελεχών αυτών των δύο κομμάτων μόλις πριν από ενάμιση χρόνο, θα πίστευε ότι τα χωρίζει μια ιδεολογική άβυσσος που είναι αδύνατο να καλυφθεί όχι σε μία αλλά σε χίλιες ζωές. Κι όμως, τώρα ακούς τον Αντ. Σαχλαμαρά ή το Β. Βενιζέλο και νομίζεις πως μιλά το ίδιο πρόσωπο. Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πλέον παρά η απαραίτητη συνιστώσα τής δεξιάς ώστε να κρατήσει τα γκέμια τής χώρας μακριά από τους "άπλυτους", οι οποίοι έχουν το "θράσος" να απαιτούν κοινωνική δικαιοσύνη...
Τί σημαίνουν όλα αυτά; Πως το ΠΑΣΟΚ έχει την ίδια ζωντάνια με αυτή που διέθετε ο ιδρυτής του κατά τη διάρκεια της τελευταίας πρωθυπουργίας του. Είναι ένα κομματίδιο που κρατιέται στη ζωή με "τεχνητές αναπνοές", όπως η συγκάλυψη για τη λίστα Λαγκάρντ, προκειμένου να συνεισφέρει στο να περάσουν όσα περισσότερα μνημόνια είναι δυνατό μέχρι να αφήσει την τελευταία του "πνοή". Δεν θα εκπλαγώ αν το πάλαι ποτέ Κίνημα, που χάραξε με την παρουσία του τη μεταπολιτευτική ιστορία τής χώρας, μείνει εκτός Κοινουβουλίου στις επόμενες εκλογές. Θα είναι ένα δίκαιο φινάλε για μια παράταξη που λεηλάτησε την Αριστερά προκειμένου να προστατευτεί το κεφάλαιο, ένα τέλος που κάθε μικρομεσαίος έλληνας με ταξική συνείδηση περίμενε δεκαετίες για να ζήσει...

Πόσο πιο απλά να στο γράψω ρωμιέ πως σε θεωρούν κορόιδο;...

Αν οι νόμοι δεν ψηφίζονταν στα μέτρα της από μια κοινοβουλευτική ολιγαρχία, κατόπιν εντολών τού κεφαλαίου, είναι πολύ πιθανό ο λαός να είχε περάσει ποινική διάταξη με αυστηρές ποινές για ξέπλυμα βρόμικων πράξεων. Σε αυτή θα υπάγονταν όλοι εκείνοι που προκειμένου να αποκρύβουν τις λαμογιές τους κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να πετούν τη μπάλα στην εξέδρα και να εκτρέπουν τις διωκτικές αρχές από την καταδίωξη των σοβαρών εγκλημάτων. Για να μη γράφω "στον αέρα", δείτε τί συμβαίνει τις τελευταίες ώρες. Τη στιγμή που η τρόικα εσωτερικού και τα μιντιακά της παπαγαλάκια παριστάνουν τους επιθεωρητές Πουαρό για να ανιχνεύσουν ποιοί κρύβονται πίσω από την επίθεση στα γραφεία τής Ν.Δ. (αλήθεια, στον καθρέφτη κοιτάχτηκαν;) και συνεχίζουν το πογκρόμ σε βάρος των αυτοδιαχειριζόμενων χώρων (γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αυτό θα προκαλέσει ανακύκλωση της βίας) πέρασαν νομοθετικές ρυθμίσεις που ρίχνουν σχεδόν όλα τα φορολογικά βάρη στους μικρομεσαίους (μη μου πείτε πως εκπλαγήκατε) κι απάλλαξαν τους πλούσιους ακόμα κι από τη φορολόγηση των πολυτελών σκαφών τους, ενώ αύξησαν τα τιμολόγια της ΔΕΗ μέχρι και κατά 25%. Επιπλέον, αποκαλύφθηκε ότι τα έσοδα από το ξεπάγιασμα του λαού λόγω της εξίσωσης τού φόρου των πετρελαίων θέρμανσης και κίνησης ήταν μόλις 36 εκατομμύρια ευρώ όταν η κυβέρνηση προσδοκούσε ένα δισ., ενώ όσοι είναι αναμεμειγμένοι στην ομερτά γύρω από τη λίστα Λαγκάρντ έχουν πει ήδη τόσα ψέματα, τα οποία οι ίδιοι ανασκευάζουν στη συνέχεια, που θα έκαναν ακόμα και τον Πινόκιο να αναφωνήσει "φτάνει πια"...
Με λίγα λόγια κι απευθυνόμενος στους κυβερνήτες μας τους γράφω το πολύ απλό: στο τέλος είναι πάντοτε η οικονομία που μετρά ηλίθιοι! Δεν πάει στα Εξάρχεια να κατοικούν μόνο κλούβες των ΜΑΤ, να ποινικοποιηθεί οποιαδήποτε αναφορά κατά των μνημονίων ή να απαγορευτούν τα κόμματα και τα μέσα ενημέρωσης τα οποία δε στηρίζουν την άγρια φτωχοποίηση του ελληνικού λαού την ώρα που η ελίτ γλεντά ακόμα τα πλούτη της ανενόχλητη από "ανηθικότητες" όπως η φορολόγησή της; Στο τέλος τής ημέρας, την ώρα δηλαδή της κάλπης ή της λαϊκής εξέγερσης, οι πολίτες θα ακούν το γουργουρητό στο στομάχι τους και με βάση αυτό θα επιλέξουν. Ξέρω, διαβάζεται πολύ ρηχή οποιαδήποτε αναφορά σε τόσο "πεζά" θέματα όπως η επιβίωση στους χορτασμένους, που ξεγελούν την κοινωνική τους δυσανεξία με αδιέξοδες αμπελοφιλοσοφικές συζητήσεις σε μοδάτα καφέ κι εστιατόρια, κατά τις οποίες ξεχειλίζει ο πνευματικός τους αυτισμός. Αυτοί οι τύποι δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να περνούν το χρόνο τους αλληλοθαυμαζόμενοι, δίνοντας βραβεία ο ένας στον άλλο, όπως συνέβη χθες με το Λ. Παπαδήμιο και το Γ. Στουρνάρα...

Κάθε φορά που ακούω τον υπουργό Οικονομικών ή κάποιον άλλο από την τρόικα εσωτερικού, καθώς και την εγχώρια και διεθνή ελίτ να επαινούν τον ελληνικό λαό για την υπομονή του αισθάνομαι πολύ μεγάλο κορόιδο που ανέχομαι να με κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια μου κι εγώ να μην κάνω τίποτα άλλο από το να τα βάζω με το γείτονά μου επειδή αμείβεται με 50 "ολόκληρα" ευρώ παραπάνω από εμένα ή με το νεαρό με το σκουλαρίκι γιατί ο ενδυματολογικός του κώδικας δε συμφωνεί με το δικό μου. Πόσο πιο απλά να στο γράψω ρωμιέ για να το καταλάβεις; Σε θεωρούν μαλάκα και στο δείχνουν με κάθε ευκαιρία, αλλά εσύ δεν τολμάς να κάνεις ένα βήμα παραπέρα γιατί σε έχουν μάθει να τρέμεις και τη σκιά σου και να ελπίζεις σε ένα αδιόρατο μέλλον ή, ακόμα καλύτερα για τους υπνωτιστές σου, σε ένα μετά θάνατον παράδεισο. Κλείσου στο καβούκι σου επομένως και μη βγαίνεις στους δρόμους γιατί μπορεί να σε πετύχουν οι μολότοφ αντιεξουσιαστών ή τα μαχαίρια μεταναστών. Κάτσε στην πολυθρόνα σου να παρακολουθείς στις ειδήσεις των οκτώ πώς διαμορφώνουν το μέλλον σου αυτοί που τους επέτρεψες να σε μεταχειρίζονται σαν πρόβατο. Αν, όμως, μια ημέρα βγεις στο μπαλκόνι σου και συνειδητοποιήσεις ότι το ίδιο σου το σπίτι έχει πάρει φωτιά, μην αναρωτηθείς ποιός την έβαλε. Θα έχεις καταλάβει, έστω κι αργά, ποιός δεν έκανε τίποτα για να τη σβήσει εγκαίρως...    

Η εξουσία μάς διατάζει να τρομοκρατηθούμε. Τί θα κάνουμε;...

Το παιχνίδι είναι τόσο παλιό ώστε οι περισσότεροι ξέρουμε τους κανόνες του. Ακόμα κι εκείνοι που παριστάνουν πως δεν τους γνωρίζουν δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να χώνουν τα κεφάλια τους στην άμμο και να ελπίζουν πως όταν τα βγάλουν από εκεί θα επιστρέψουν σε έναν κοινωνικό παράδεισο που ποτέ δεν υπήρξε γιατί απλούστατα όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα για να τον οικοδομήσουν, αλλά γιατί με την ανοχή ή συνενοχή τους επέτρεψαν να διαβρωθεί από τους πιο σάπιους των σάπιων. Ωστε έτσι λοιπόν; Δεν πρέπει να μιλάμε, για παράδειγμα, για το ότι ένας στους τρεις είναι άνεργος ή για το ότι αυτός ο ίδιος άνεργος θα κληθεί να πληρώσει περισσότερους φόρους από έναν εφοπλιστή γιατί αν το κάνουμε, δηλητηριάζουμε την κοινωνία με μίσος; Σοβαρά το λέτε πως θα πρέπει να σιωπήσουμε στο νεοφιλελεύθερο όλεθρο, που ακόμα δεν έχει απλώσει τις "φτερούγες" του σε όλες τους τις διαστάσεις, γιατί γινόμαστε, αν το πράξουμε, συνένοχοι όσων βάζουν γκαζάκια ή πυροβολούν με καλάσνικοφ; Κι αλήθεια το πιστεύετε, "αγαπητή" μου ελίτ κι "αγαπητοί" μου νοικοκυραίοι, πως το χέρι που οπλίζει εκείνους που αντιστέκονται στο σύστημα με απονεννοημένα διαβήματα που συντελούν μόνο στη συντηρητικοποίηση του λούμπεν προλεταριάτου, ανήκει σε εκείνους που δεν αποδέχονται τα μνημόνια σαν θεία τιμωρία για τις αμαρτίες μας κι όχι σε όσους φτωχοποιούν τους πολλούς για να σώσουν τα δικά τους τομάρια κι εκείνα των νταβατζήδων τους;...

Δεν ξέρω αν για το πρόσφατο μπαράζ επιθέσεων ευθύνεται ή όχι το παρακράτος, μολονότι δεν θα κοιτούσα με γουρλωμένα μάτια αν πληροφορούμουν κάτι τέτοιο. Θα δεχθώ, για χάρη τής συζήτησης, τη βολικότατη για το σύστημα εξήγηση πως ευθύνονται οι αντιεξουσιαστές. Ας δεχθώ, επίσης, πως ο ΣΥΡΙΖΑ συγκαλύπτει ή και προωθεί τέτοιου είδους ενέργειες. Κανένας σπόρος βίας, όμως, δε μπορεί να αναπτυχθεί όπου το έδαφος δεν είναι πρόσφορο για κάτι τέτοιο. Αν οι θεσμοί έκαναν καλά τη δουλειά τους, αν προωθούσαν πολιτικές δίκαιης αναδιανομής τού πλούτου, αν η ισονομία ήταν πραγματικότητα κι όχι κακόγουστό αστείο, αν οι άχρηστοι εξοβελίζονταν και οι ικανοί αφήνονταν να διαπρέψουν ακόμα κι αν ο Αλέξης Τσίπρας καλούσε καθημερινώς το λαό να βγει με τα όπλα στους δρόμους κανείς δεν θα συμμεριζόταν τον επαναστατικό του οίστρο. Η βία, όμως, έχει αποενοχοποιηθεί στην Ελλάδα τού 2013 και γι' αυτό δεν ευθύνεται η Αριστερά, αλλά οι πολιτικές άγριας λιτότητας και ταξικού μίσους οι οποίες εφαρμόζονται ανηλεώς τα τελευταία τρία χρόνια. Αυτές σηματοδοτούν τα περιλάλητα άκρα κι όχι οι φωνές όσων αντιστέκονται στην καταστροφή. Ο φτωχός, ο απελπισμένος, ο αηδιασμένος από ένα καθεστώς που δε φρόντισε ποτέ να τον προστατεύσει παρά μόνο να του αποδώσει όλες τις ευθύνες για τη σαπίλα του είναι πολύ λογικό να ψάχνει στην αυτοδικία τη δικαιοσύνη που του στερήθηκε. Κακώς; Κάκιστα, πόσω μάλλον από τη στιγμή που δίνει άφεση αμαρτιών και στο ναζισμό, μόνο που είναι ντροπή να του κουνούν το δάκτυλο και να παριστάνουν τους άμωμους σοφούς εκείνοι που τον καταδίκασαν, μέσα κι από την ταξική αμορφωσιά του, να κουβαλά αιωνίως ένα βράχο χωρίς κάποιο σημαντικό όφελος για τον ίδιο...
Το σύστημα δεν θα πέσει ούτε θα τρομοκρατηθεί στέλνοντας μια σφαίρα στο γραφείο τού Αντ. Σαχλαμαρά. Αν πίστευα ότι αυτή η μέθοδος θα ήταν αποτελεσματική, θα ήμουν ο πρώτος που θα την υποστήριζα. Θα πήγαινα ο ίδιος να αποθέσω το φάκελο στη λεωφόρο Συγγρού! Οι ΗΠΑ, για παράδειγμα, έστω και κλυδωνιζόμενες από την οικονομική κρίση που δημιούργησαν οι εκεί πλουτοκράτες, δεν κατάρρευσαν ύστερα από την 11η Σεπτεμβρίου. Τον ελληνικό Δεκέμβρη τού 2008, εξάλλου, ακολούθησε η επάνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Οι επιθέσεις με γκαζάκια και καλάσνικοφ δεν πρόκειται να επιφέρουν τίποτα παραπάνω από την ενίσχυση του αστυνομικού κράτους, την καταπάτηση των ατομικών δικαιωμάτων και την τρομοκράτηση των ταξικώς ασυνείδητων μικροαστών. Κι αν δε με πιστεύετε, ρίξτε μια ματιά στην ιστορία. Αυτό το σύστημα μπορεί ακόμα και τώρα να ανατραπεί μέσω των εκλογικών διαδικασιών τής κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας. Αν δε μπορούσε, δεν θα είχαν λυσσάξει οι εγχώριες και διεθνείς ελίτ να διατηρήσουν στην εξουσία αυτήν τη φαρσοκωμωδία συγκυβέρνησης που έχουμε σήμερα. Δεν είναι, επομένως, κρίμα να πυροβολούμε, στην ουσία, τα ίδια μας τα πόδια;...

Σε μια άναρχη χώρα το θεωρούν ντροπή να δηλώνεις αναρχικός...

Μπορεί να είναι κάποιος ξανθός και μελαχρινός ταυτοχρόνως; Για τους πολιτικούς αντιπάλους τού ΣΥΡΙΖΑ προφανώς αυτό είναι εφικτό, αφού μέσα στον πανικό τους μπροστά στην επέλαση της Αριστεράς προς την εξουσία δε διστάζουν να την κατηγορούν, την ίδια στιγμή, για αλληλοαναιρούμενα πράγματα. Από τη μια, με αφορμή την επικείμενη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με το Β. Σόιμπλε, τη λοιδορούν πως μεταλλάσσεται σε ΠΑΣΟΚ κι από την άλλη, χρησιμοποιώντας τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και σχετικές δηλώσεις βουλευτών, την κατηγορούν πως ρέπει προς την αναρχία. Αν θέλουν οι τρομαγμένοι αστοί και νοικοκυραίοι να γίνει πιο αποτελεσματική η κριτική τους, καλό είναι να εντοπίσουν πρώτα οι ίδιοι τί είναι εκείνο που τους κάνει να δυσφορούν με την Αριστερά. Σε διαφορετική περίπτωση πυροβολούν τα πόδια τους και κινδυνεύουν να αποκαλυφθούν πλήρως στο πανελλήνιο οι πραγματικοί λόγοι για τους οποίους τρέμουν την αλλαγή των πολιτικών ισορροπιών...
Από την άλλη, πάντως, δε βρίσκω το λόγο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να ντρέπεται να εκφράσει ή να αποδεχθεί απόψεις που μπορεί να μην είναι κυρίαρχες στο εσωτερικό του, αλλά εκφράζουν σημαντική μερίδα εκείνων των Αριστερών οι οποίοι δεν παγιδεύονται από το φασισμό τού "ορθού λόγου", ούτε από τον κοινωνικό καθωσπρεπισμό ή την κατάρα των κυρίαρχων ιδεοληψιών. Δεν είμαι αναρχικός, μολονότι εκτιμώ πως ο πραγματικός κομμουνισμός θα έρθει μόνο αν έχει προηγηθεί η καθιέρωση και η εμπέδωση από το σύνολο του λαού αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών. Θεωρώ, δηλαδή, πως η κάθε μορφής αυτοδιαχείριση δεν θα έχει νόημα αν δεν υπάρχει ένας συνεκτικός κοινωνικός θεσμός (ας μην τον πούμε κράτος, αν αυτό ενοχλεί τους αναρχικούς) που είναι απαραίτητος ώστε να τίθεται ένα ελάχιστο έστω πλαίσιο κανόνων τού παιχνιδιού κι εξασφάλισης ότι αυτοί δεν θα παραβιάζονται. Καταλαβαίνω, προφανώς, γιατί ενοχλούνται νοικοκυραίοι που δεν έχουν διαβάσει ποτέ τους Μπακούνιν ή Κροπότκιν όταν βουλευτής δηλώνει αναρχικός. Γι' αυτούς η αναρχία είναι μολότοφ, σπάσιμο τζαμαριών και γκαζάκια. Τόσα ξέρουν, τόσα λένε. Γιατί, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ να μπαίνει στη διαδικασία να ζητά από το βουλευτή του να ανασκευάσει τη δήλωσή του, ζητώντας στην ουσία ένα πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων; Αν ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος εκτιμά, σε αντίθεση με τη διαδεδομένη αντίληψη του αναρχισμού, πως το σύστημα μπορεί να ανατραπεί και μέσω κοινοβουλευτικών διαδικασιών γιατί να θα πρέπει να διασύρεται επειδή αυτοχαρακτηρίζεται αναρχικός; Ούτε έκλεψε, ούτε είπε ψέματα σε αυτούς που τον ψήφισαν. Είναι, απλώς, αναγκασμένος να επιβιώνει σε ένα σύστημα που δεν τον εκφράζει. Τί θα έπρεπε δηλαδή να κάνει, να πάρει τα βουνά ή να αυτοκτονήσει; Αλήθεια, πόσοι άλλοι άλλωστε πιστεύουν στην κοινοβουλευτική δημοκρατία από τους βουλευτές μας; Οι σταλινικοί, οι εθνικιστές ή οι πόρνες τής ελίτ;...
Αναγνωρίζω πως κανένα κόμμα τής αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχει πολεμηθεί τόσο από τα μιντιακά μέσα τής διαπλοκής όσο ο ΣΥΡΙΖΑ. Η Κουμουνδούρου, όμως, κάνει μεγάλο λάθος αν πιστεύει ότι θα εξασφαλίσει την εξουσία με το να παριστάνει το γατάκι στις επιθέσεις που δέχεται από φαύλους, αδιάβαστους ή, απλώς, ανόητους. Αν ο Αλέξης Τσίπρας πιστεύει αυτά που λέει περί συγκρούσεων με το κατεστημένο, οφείλει να τις κάνει πράξη τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό τής χώρας από τώρα κι όχι να υποκύπτει στην επικοινωνιακή πίεση ή να αποφεύγει τη φωτιά με ταξιδάκια στη Λατινική Αμερική. Εξακολουθώ να θεωρώ πως οι Αριστεροί πρέπει να συμπαραταχθούμε τη δεδομένη χρονική περίοδο στο πλευρό τού ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ιστορική, και ίσως ανεπανάληπτη, η ευκαιρία να μπορέσουμε να κάνουμε τις ιδέες μας κυβερνητική πράξη. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως οφείλουμε να ανεχόμαστε και συμπεριφορές φίμωσης κι αυτολογοκρισίας οι οποίες δεν τιμούν όσους μιλούν, κατά τα άλλα, για μια νέα Ελλάδα τής ελευθερίας, της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης... 

Δεν θα υπήρχαν μολότοφ χωρίς τις βίλες βορείων και νοτίων προαστίων...

Ολοι κι όλα πρέπει να αποτελούν αντικείμενο κριτικής και σαρκασμού. Ιδιαιτέρως στη δημόσια σφαίρα δεν είναι δυνατό να υπάρχουν "ιερές αγελάδες". Για να θεωρηθεί, όμως, μια κριτική καλόπιστη θα πρέπει πρώτα από όλα να περιέχει το στοιχείο τής αυτοκριτικής και του αυτοσαρκασμού. Δεν εννοώ να φτάνουμε σε σημείο αυτομαστιγώματος, αρκετό από αυτό άλλωστε δοκίμασε η ελληνική κοινωνία τα τρία τελευταία χρόνια, αλλά να μην παίρνουμε τους εαυτούς μας τόσο πολύ στα σοβαρά ώστε να μη δεχόμαστε μύγα στο σπαθί μας, το οποίο είναι κι αυτό λίγο ή πολύ λερωμένο. Γι' αυτό και βαριέμαι αφόρητα τους ανθρώπους που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να κάθονται σε ένα θεωρείο και να σχολιάζουν τις ζωές των άλλων, συνήθως σε επικριτικό τόνο, αλλά για τους ίδιους επικαλούνται μια δήθεν ζώνη αγνότητας που τους προστατεύει από τις ατέλειες της ίδιας της φύσης τους. Πρόκειται για τους αποκαλούμενους "νοικοκυραίους", οι οποίοι τρέμουν το διαφορετικό όπως ο Β. Βενιζέλος τη λίστα Λαγκάρντ και κλέβουν τις παρωπίδες από τα άλογα για να τις φορούν οι ίδιοι...
Δεν υπάρχει καλύτερη πρώτη ύλη για τη διαφθορά, τη σήψη, το συμβατισμό, ακόμα και το φασισμό από τους "νοικοκυραίους", οι οποίοι αποτελούν το "προϊόν" για το οποίο οι διάφορες ελίτ είναι πιο υπερήφανες από κάθε άλλο δημιούργημά τους. Βλέπετε, οι νοικοκυραίοι δε ζητούν πολλά. Οι ανάγκες τους καλύπτονται με ένα σπιτάκι, ένα αυτοκινητάκι, μια καλή δουλίτσα κι ένα εξοχικό στη Λούτσα για να πλατσουρίζουν τα παιδάκια τους τα καλοκαίρια. Δεν θα μπουν ποτέ στον κόπο να αντιδράσουν, πόσω μάλλον να επαναστατήσουν, για τις κοινωνικές αδικίες, ούτε να δαγκώσουν τα χέρια που τους ταΐζουν ψίχουλα που στα δικά τους μάτια μοιάζουν με παντεσπάνι. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά είναι οι πρώτοι που θα σημάνουν τις καμπάνες για να ειδοποιήσουν την εξουσία όταν δουν κάτι ή κάποιον να παρεκκλίνει από τις κανονικότητές τους. Δεν το κάνουν γιατί είναι εκ γενετής χαφιέδες, αλλά γιατί αυτό έχουν μάθει από το σχολείο, την εκκλησία, το στρατό, τα μίντια και κάθε άλλο συμβατικό θεσμό, να είναι δηλαδή καλά και υποτακτικά παιδιά και κάποια ημέρα θα ανταμειφθούν για τις υπηρεσίες τους είτε σε αυτή τη ζωή, με ένα διορισμό στο Δημόσιο για παράδειγμα, ή στην επόμενη, ίσως με μια VIP θέση δίπλα στο φιλεύσπλαχνο θεούλη...
Αυτή ήταν και η Ελλάδα μέχρι την άνοιξη του 2010, όταν ψηφίστηκε το πρώτο μνημόνιο. Γι' αυτό και οι ελίτ θεώρησαν σκόπιμο να περάσουν τη νάρκωση μιας ολόκληρης κοινωνίας στο επόμενο στάδιο. Θα σκέφτηκαν, "αφού τους έχουμε έτσι κι αλλιώς υπνωτισμένους, γιατί να τους δίνουμε και τα ψίχουλα από το δικό μας παχυλό μερίδιο που τους δίνουμε τώρα; Ας τους αφήσουμε νηστικούς κι όταν, μετά από πολύ καιρό, αντιδράσουν, θα τους πετάξουμε κανένα ΕΣΠΑ ή κάποιο επίδομα απόλυτης φτώχειας για να ξεγελάσουν την πείνα τους". Μόνο που η διαγαλαξιακή απληστία τους αποδείχθηκε και το μεγάλο τους λάθος. Το πόπολο ξύπνησε νωρίτερα από ό,τι το υπολόγισαν κι ανάτρεψε, εν μέρει έστω, το πολιτικό-επιχειρηματικό-τραπεζικό σκηνικό που είχε διαμορφωθεί από τη μεταπολίτευση. Η ελίτ ξαφνιάστηκε, δεν περίμενε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα την Αριστερά προ των πυλών τής εξουσίας και το ΠΑΣΟΚ να μοιάζει με βαμπίρ ήρωα ταινίας τού Τζον Κάρπεντερ. Κάπως έπρεπε να αντιδράσει, γι' αυτό και μέσα στον πανικό της χρησιμοποίησε τα πάντα: απειλές, εκβιασμούς, δαιμονοποιήσεις, βία κι αστυνομική καταστολή που θυμίζουν δικτατορικό καθεστώς. Η ελίτ έφτασε στο σημείο ακόμα και να ταυτίσει τους ανθρώπους που ζητούν ένα δικαιότερο κόσμο με τα ανδρείκελα τα οποία μαχαιρώνουν μετανάστες για να καλύπτουν τα δικά τους συμπλέγματα κατωτερότητας. Επομένως, δε μου προξενεί καμιά έκπληξη το ανθρωποκυνηγητό ιδεών, στην ουσία, το οποίο έχει εξαπολυθεί τις τελευταίες ημέρες. Ποιός διέλυσε την Ελλάδα, σύμφωνα με το κατεστημένο; Μα, οι "άπλυτοι" φυσικά, που είχαν το θράσος να αξιοποιούν ανεκμετάλλευτους χώρους προκειμένου, μέσω πολιτικών συζητήσεων και πολιτιστικών δραστηριοτήτων, να αφυπνίζουν κοιμισμένες συνειδήσεις...

Η αστυνομία είναι πολύ πιθανό ότι δεν θα βρει υλικά για την παρασκευή μολότοφ αν επισκεφτεί τις πραγματικές βίλες των βορείων και νοτίων προαστίων. Αν το έκανε, όμως, με την ίδια θέρμη που το κάνει σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους θα μπορούσε να στοιχειοθετήσει όλα τα εγκλήματα του λευκού κολάρου, τα οποία είναι και πολύ σοβαρότερα. Γιατί δεν το κάνει; Γιατί η τάξη και η νομιμότητα στο σύστημά μας έχουν και τα γεωγραφικά όριά τους. Η υποκρισία, πάλι, δε γνωρίζει σύνορα... 

Δεν καταστρέφεις μια μηχανή αν σκοτώσεις το χειριστή της...

Μπορεί να είμαι ξεδιάντροπος και κρυπτοφασίστας, αλλά ποτέ δε με σοκάρισε το σύνθημα "να καεί το μπουρδέλο η Βουλή". Ισως να συμβαίνει αυτό γιατί ποτέ δεν θεώρησα το συγκεκριμένο κτίριο σύμβολο της δημοκρατίας παρά μόνο τής ολιγαρχίας. Αντιθέτως, θα θεωρούσα ύψιστη προσβολή το κάψιμο της Πνύκας, όπου συνεδρίαζε η αθηναϊκή εκκλησία του δήμου, την οποία αποκαλώ σύμβολο της πραγματικής δημοκρατίας. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν θεωρώ απλώς δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση (με βάση και το ακροτελεύτιο άρθρο τού Συντάγματος) των ελλήνων πολιτών να καταλάβουν, ακόμα και με χρήση βίας, το Κοινοβούλιο την επόμενη φορά που οι εταίρες των εθνικών μας νταβατζήδων θα επιχειρήσουν να περάσουν κάποιο μνημόνιο περαιτέρω φτωχοποίησήςτους. Γι' αυτό και χώροι όπως η Βίλα Αμαλίας, όπου ζυμώνονται απόψεις μακριά από την πλύση εγκεφάλου συμβατικών μορφών διαπαιδαγώγησης και πληροφόρησης, όχι μόνο δεν θα έπρεπε να σφραγίζονται αλλά θα οφείλαμε και να τους προστατεύαμε. Πόσω μάλλον όταν οι θεσμοί δε δίνουν δεκάρα τσακιστή για την αφύπνιση της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων, αλλά παίζουν τα παιχνίδια μιας σάπιας οικονομικής ελίτ, όπως είναι κάθε ελίτ που δε λογοδοτεί πουθενά και σε κανένα...

Ας μου επιτρέψουν, όμως, οι αριστεριστές φίλοι μου να μην ταυτίζω τις μολότοφ με την επανάσταση παρά μόνο με τη...γυμναστική εκδοχή της. Ολοι μας στα αριστερά τού πολιτικού σκηνικού οραματιζόμαστε ένα δικαιότερο κόσμο από αυτόν που ζούμε. Αρκετοί μάλιστα, ανάμεσά τους κι ο γράφων, δεν αποκλείουμε και τη χρήση βίας ώστε αυτός να γίνει πραγματικότητα. Πού, όμως, θα την κατευθύνουμε; Στους μπάτσους και στα χρυσαυγίτικα ανδρείκελα; Και τί θα κερδίσουμε αν σκοτώσουμε ολόκληρα αστυνομικά τμήματα ή όλους τους ναζιστές; Θα έχουμε εξαλείψει την καταστολή και το φασισμό ή, μήπως, θα τα δούμε μπροστά μας ενισχυμένα στο άμεσο μέλλον στη μορφή άλλων παρεμφερών τακτικών ή προσώπων-σωσίων; Ενδεχομένως να έχω άδικο, αλλά δε νομίζω πως καταστρέφεις μια μηχανή αν σκοτώσεις αυτόν που τη χειρίζεται παρά μόνο αν στραφείς εναντίον τής ίδιας τής μηχανής. Ομοίως, ο καπιταλισμός δεν θα εξαλειφθεί αν εξαφανίσουμε τους υπερασπιστές του, αλλά αν διαλύσουμε τους μηχανισμούς που τον παράγουν και τον αναπαράγουν...

Τί σημασία έχει, για παράδειγμα, αν σπάσω μια τζαμαρία, ρίξω μια μολότοφ και βρίσω ένα μπάτσο και μετά από λίγες ώρες επιστρέψω στη δουλειά μου, ανεχθώ το μαλάκα εργοδότη μου, γυρίσω στο σπιτάκι μου με τη συμβατική οικογενειούλα μου για να δω τούρκικο, πριν πάω για έναν ύπνο χωρίς όνειρα που όταν ξυπνήσω από αυτόν θα ξαναξεκινήσω μια αδιέξοδη ρουτίνα με αντάλλαγμα μερικά ξεροκόμματα ψωμιού; Με λίγα λόγια, οι σημαντικότερες επαναστάσεις γίνονται στην καθημερινότητα, από το να αρνείσαι να σκύβεις το κεφάλι σε αυτούς που σε τραβούν από λουριά μέχρι την προσωπική σου αντίσταση στο να χαθείς μέσα στην "αιθαλομίχλη" τής προπαγάνδας και της υποκουλτούρας που τόσο απλόχερα σου προσφέρει το σύστημα. Αν τα καταφέρεις όλα αυτά, θα δεις και πως άλλοι θα τα καταφέρουν μαζί σου κι όλοι μαζί θα αντιληφθούμε πια ότι δεν θα χρειαστεί να καταλάβουμε με τη βία κανένα Κοινοβούλιο γιατί αυτό θα μας έχει παραδοθεί χωρίς να έχει ανοίξει μύτη... 

Οι έντιμοι αφελείς πιο επικίνδυνοι από τους απατεώνες...

Τί είναι χειρότερο από το να είσαι ανέντιμος; Το να είσαι αφελής, γιατί τότε γίνεσαι ακόμα πιο επικίνδυνος για το κοινωνικό σύνολο. Για να γίνω συγκεκριμένος, μικρή σημασία έχει αν ο Γ. Παπακωνσταντίνου απόκρυψε σκοπίμως κι αλλοίωσε τη λίστα Λαγκάρντ ή αν έπραξε ό,τι έπραξε από μια στρεβλή θεώρηση του τί επίτασσε το δημόσιο συμφέρον. Ελάχιστη σημασία έχει, επίσης, αν ο Οδ. Βουδούρης, ο οποίος διαγράφηκε από το Φ. Κουρέλη σε μια ακόμα απόπειρα του προέδρου τής ΜΝΗΜΑΡ να πείσει ότι δεν έχει πλέον καμιά σχέση με την Αριστερά, αλλάζει κόμματα σαν τα πουκάμισα γιατί είναι καιροσκόπος ή γιατί διαθέτει αδύναμα πολιτικά αντανακλαστικά. Τα αποτελέσματα των επιλογών τους αποδείχθηκαν καταστροφικά για τη χώρα: ο πρώην υπουργός Οικονομικών στέρησε το ελλειμματικό δημόσιο ταμείο από πολύτιμους πόρους, πέρα από τα υπόλοιπα αμαρτήματά του, ενώ ο πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και της ΜΝΗΜΑΡ στήριξε παρατάξεις και κυβερνήσεις που ήταν και είναι τόσο φιλολαϊκές όσο ο Ν. Μιχαλολιάκος τής Χρυσής Αυγής είναι κοσμοπολίτης...
Προφανώς και η Ελλάδα χρειάζεται έντιμους ανθρώπους σε όλα τα πόστα και σε όλους τους τομείς. Επ' ουδενί, όμως, δεν έχει ανάγκη από έντιμους ηλίθιους, που δε μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους και υποκύπτουν στις ρητορείες τού κάθε αγύρτη. Το έχω ξαναγράψει: προτιμώ έναν απατεώνα ο οποίος θα κλέψει για τον εαυτό του, αλλά θα προωθήσει και χρήσιμες πολιτικές για τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου από κάποιον που πηγαίνει με το σταυρό στο χέρι αλλά δε μπορεί να καταλάβει αν έξω είναι ημέρα ή νύχτα. Γι' αυτό και η καλύτερη υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν στον τόπο τύποι όπως ο Γ. Παπακωνσταντίνου (λιγότερο, γιατί δεν είναι τόσο αφελής όσο θέλει να παρουσιάζει τον εαυτό του) ή ο Οδ. Βουδούρης είναι να μην ασχοληθούν ποτέ ξανά με τα κοινά. Δεν κάνουν όλοι οι άνθρωποι για όλες τις δουλειές και σίγουρα όχι οι αφελείς για την πολιτική...
Υ.Γ.: Δυσκολεύομαι πολύ να καταλάβω πότε θα πατήσει φρένο ο Φ. Κουρέλης στον κατήφορο που έχει πάρει. Αλήθεια, στις πόσες διαγραφές θα αντιληφθεί ότι δεν είναι οι ναύτες που έστριψαν το καράβι στα δεξιά, αλλά ο καπετάνιος;...
   

Η κοινοβουλευτική ολιγαρχία έχει αδιέξοδα...

Η κοινοβουλετική ολιγαρχία, το πολίτευμά μας δηλαδή, είναι πολύ ύπουλη. Κατά ένα τρόπο είναι πιο ύπουλη κι από μια στρατιωτική δικτατορία ή μια παλιάς κοπής μοναρχία κι αυτό γιατί από τη μια δημιουργεί στο λαό την ψευδαίσθηση πως συμμετέχει στη λήψη αποφάσεων που αφορούν τη ζωή του κι από την άλλη απενοχοποιεί όλες τις αποφάσεις που μια δράκα ανθρώπων λαμβάνει εναντίον του με το επιχείρημα πως αυτή η δράκα εκλέγεται από τους πολίτες κάθε τέσσερα χρόνια. Η ελίτ, δηλαδή, καταφέρνει να πνίγει τις βρομιές της στο βούρκο τής νομιμότητας που η ίδια καθορίζει κι όταν λίγοι ή πολλοί αναρωτιούνται αν το νόμιμο είναι και ηθικό έχει την απάντηση στο τσεπάκι της: "μα, εσείς μας εκλέξατε, όπως στρώσατε θα κοιμηθείτε, μαζί τα φάγαμε" κι άλλα παρόμοια σοφίσματα που όπως κάθε καλή προπαγάνδα περιέχουν σπόρο αληθείας μέσα στον οποίο όμως κρύβεται η δυσωδία ενός συστήματος το οποίο από όπου κι αν το πιάσεις σου προκαλεί αηδία..

Μήπως το ίδιο δε συμβαίνει και με την περιβόητη λίστα Λαγκάρντ και τις ευθύνες, ακόμα και ποινικές, πολιτικών προσώπων; Προφανώς, κατά τη λογική τού συστήματος, αφού ψηφίσαμε το Γ. Παπακωνσταντίνου και το Β. Βενιζέλο εκείνοι έχουν το δικαίωμα να κάνουν κυριολεκτικώς ό,τι γουστάρουν. Κι αν ακόμα παρανομήσουν, μολονότι οι ίδιοι φτιάχνουν τους νόμους κατά πώς τους βολεύει, μικρό το κακό. Ο κυνισμός τους απαιτεί ο διεφθαρμένος πολιτικός να πηγαίνει σπίτι του και ποτέ στη φυλακή, εκτός αν είναι τελειωμένος εδώ και χρόνια κι έτσι δεν είναι γνώστης μυστικών τα οποία μπορούν να ενοχοποιήσουν το σινάφι. Οι φαύλοι έφτασαν στο σημείο να πουν εμμέσως στον ελληνικό λαό πως αν πεθάνει από καρκίνο λόγω της αιθαλομίχλης θα φταίει αυτός γιατί δεν αγόρασε ενεργειακά τζάκια από το υστέρημά του! Ούτε που τους πέρασε από το μυαλό να τα βάλουν επιτέλους με το καρτέλ των καυσίμων. Ποιός σκύλος, όμως, δαγκώνει το χέρι που τον ταΐζει;... Τώρα, εξάλλου, ζητούν από τους ανέργους και δωρεάν εργασία! Απελευθερώνει, άλλωστε, όπως διατυμπάνιζαν και οι ναζί πρόγονοί τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου επιδείκνυαν τον "ανθρωπισμό" τους...
Ποιός αμφιβάλλει πως υπάρχει εκτεταμένη διαφθορά στη χώρα και σε όλα τα επίπεδα; Δε δικαιολογώ εκείνον που "λαδώνει" για να βγάλει ένα δίπλωμα οδήγησης ή ένα επίδομα αναπηρίας. Η μίμηση κακών παραδειγμάτων δεν ξεπλένει τα δικά μας σφάλματα. Οταν, όμως, η οργανωμένη πολιτεία έχει μονίμως στο στόχαστρό της τους φτωχοδιάβολους και στο απυρόβλητο τα μεγάλα "ψάρια" δε δίνει ούτε το καλό παράδειγμα ούτε αποκτά την πολιτική νομιμοποίηση ώστε να απαιτεί την τήρηση του δικαίου. Πόσω μάλλον όταν για να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα, και με την αμέριστη συμπαράσταση των διαπλεκόμενων μέσων ενημέρωσης, διυλίζει τον κώνωπα και καταπίνει την κάμηλο. Σε μια πραγματική δημοκρατία η όποια εξουσία πάνω στους άλλους δε μπορεί να είναι στην ουσία ελέω θεού. Οφείλει να ελέγχεται σε καθημερινή βάση και να αφαιρείται ανά πολύ τακτά χρονικά διαστήματα από εκείνους που κάνουν κατάχρησή της. Σε διαφορετική περίπτωση, κι όσο κι αν καμουφλαριστεί, αυτή η "δημοκρατία" δεν είναι τίποτα άλλο από ξέπλυμα βρόμικων δραστηριοτήτων. Γι' αυτό κι έχει αδιέξοδα...