Ο Μωυσής δε μίλησε για διάσωση τραπεζών, αλλά μάλλον ήταν ισλανδός...

Ένα από τα καλύτερα παραμύθια, κι έχουν ειπωθεί πολλά, που μας έχουν διηγηθεί τα τελευταία χρόνια είναι πως οι ελληνικές τράπεζες αποτελούν θύματα του δημοσιονομικού εκτροχιασμού τής χώρας. Γι' αυτό και η κρατική ενίσχυση που τους έχει χορηγηθεί την τελευταία πενταετία, η οποία υπερβαίνει τα 250 δισεκατομμύρια ευρώ, δεν είναι χαριστική αλλά χρέος στην ουσία τού ελληνικού Δημοσίου απέναντι στους τραπεζίτες, οι οποίοι αυτοπαρουσιάζονται ως αθώα θύματα. Το σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου μάς βοηθά, όμως, να αντιληφθούμε ότι ο τραπεζικός κόσμος δεν είναι τόσο...αγγελοφιλιππιδικά πλασμένος όπως θέλουν να μας τον περιγράφουν.

Αν, για παράδειγμα, μόνο ο Αγγ. Φιλιππίδης προκάλεσε ζημιά άνω των 500 εκατομμυρίων ευρώ σε δημόσια τράπεζα το ερώτημα είναι τί έκανε γι' αυτό και για πολλά άλλα ο άνθρωπος ο οποίος υποτίθεται πως ελέγχει το χρηματοπιστωτικό σύστημα, δηλαδή ο διοικητής τής Τραπέζης τής Ελλάδος, Γ. Προβόπουλος. Ποιός επέτρεπε στους τραπεζίτες, κάποιοι από τους οποίους είναι ήδη φυλακισμένοι και κάποιοι άλλοι θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο, να χορηγούν θαλασσοδάνεια, εξατμίζοντας τα αποθεματικά των τραπεζών τους προς ίδιον όφελος κι αυτο των φίλων τους στις επιχειρήσεις και στην πολιτική;...

Τα ψέματα και ο μισές αλήθειες είναι πολλές. Το ελληνικό Δημόσιο υπερδανειζόταν την τελευταία 15ετία κι από ελληνικές τράπεζες, οι οποίες δανείζονταν φτηνά λόγω των φτηνών διατραπεζικών επιτοκίων και δάνειζαν πανάκριβα, λειτουργώντας στην ουσία ως τοκογλύφοι. Οι έλληνες πολίτες υπερδανείζονταν, επίσης, τα τελευταία 15 χρόνια. Δεν πήγαιναν, όμως, στα τραπεζικά υποκαταστήματα με το πιστόλι στο χέρι κι απαιτούσαν διακοποδάνεια ή εορτοδάνεια χωρίς οι ίδιοι να διαθέτουν εγγυήσεις ότι μπορούν να τα αποπληρώσουν. Κάποιοι τους τα χορηγούσαν αφού πρώτα τους είχαν κάνει πλύση εγκεφάλου με τις διαφημίσεις τους.

Το εισόδημα των ελλήνων δεν αυξήθηκε τα χρόνια τής πλαστής ευμάρειας. Η λιτότητα κατοικούσε τη χώρα και πριν έρθει το ΔΝΤ. Ο δανεισμός ήταν αυτός που βελτίωσε την ποιότητα ζωής μας και δεν ήταν καθόλου τυχαίο αυτό. Οι ελίτ δεν θέλουν οικονομικώς ανεξάρτητους υπηκόους, οι οποίοι κάποια στιγμή θα απαιτήσουν το μερίδιο που τους αναλογεί στον πλούτο που παράγουν, αλλά δεσμώτες των χρεών τους ώστε να τους κρατούν αιωνίως στο χέρι...

Γιατί, επομένως, δε συζητούμε σε αυτήν τη χώρα για την Ισλανδία; Επειδή είναι πολύ μακριά ή γιατί αλίμονο για το σύστημα αν ακολουθήσουμε το παράδειγμά της και πούμε, για παράδειγμα, πως τα 250 και πάνω δισεκατομμύρια που έλαβαν οι τράπεζες μόνο την τελευταία πενταετία από τους έλληνες φορολογούμενους πρέπει να επιστραφούν σε αυτούς και να διοχετευτούν σε πολιτικές που σε πρώτο επίπεδο θα καταπολεμούν την ανεργία και θα εξασφαλίζουν σύγχρονες εργασιακές συνθήκες και σε πιο μακροπρόθεσμο θα διατεθούν στην παιδεία ώστε να πάψουμε να αναπαράγουμε πελάτες και να δημιουργήσουμε επιτέλους πολίτες; Η διάσωση των τραπεζών για τη διάσωση της οικονομίας δεν είναι γραμμένη στις δέκα εντολές. Είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα είτε λόγω ελλειψης φαντασίας είτε, κυρίως, εξαιτίας σκοπιμοτήτων.

Οι ισλανδοί, τους οποίους ακόμα και οι γερμανοτσολιάδες δε μπορούν να κατηγορήσουν πως είναι λαμόγια όπως οι "απατεώνες" έλληνες, προτίμησαν να σώσουν τους εαυτούς τους από τις τράπεζες και σώθηκαν μολονότι δε διαθέτουν τους φυσικούς πόρους με τους οποίους είναι προικισμένη η Ελλάδα, κι εννοώ πρωτίστως τη γεωργία και τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Εμείς ως πότε θα αυτομαστιγωνόμαστε για να μη χάσουν ούτε σεντ άνθρωποι που η Δικαιοσύνη έχει ήδη ή πρέπει να οδηγήσει άμεσα στο εδώλιο του κατηγορουμένου;...