Δημοκρατία, μια γυναίκα που δεν αγάπησε κανείς...

Η δημοκρατία, και δεν εννοώ ούτε την κοινοβουλευτική ολιγαρχία ούτε την οχλοκρατία, είναι ανυπόφορο πολίτευμα για τις ελίτ. Γι' αυτό και δεν θα την επιτρέψουν ποτέ, θα την αφήνουν στην παρανομία και στις φαντασιώσεις τρελών κι αλλοπαρμένων. Βεβαίως, θα εξακολουθούν να διατηρούν ένα σκηνικό δημοκρατίας, όπως στα χολιγουντιανά στούντιο όπου κατασκευάζουν ολόκληρες ψεύτικες πόλεις για την ανάγκη των γυρισμάτων των υπερπαραγωγών τους. Σε αυτό το πλαίσιο θα επιτρέπουν τις βουλευτικές εκλογές, τα Κοινοβούλια, τα Ευρωκοινοβούλια, τα τηλεοπτικά πάνελ, οτιδήποτε τέλος πάντων δημιουργεί στο πόπολο την ψευδαίσθηση πως συμμετέχει στα κοινά, πως είναι ενεργός πολίτης και πως η εξουσία υπολογίζει τη γνώμη του.

Τα ψάρια όμως, δηλαδή ο λαός, πρέπει να παραμένουν στις στεγανοποιημένες εγκαταστάσεις τού ενυδρείου, όπου τα πάντα ελέγχονται από τους ιδιοκτήτες του. Αλίμονο αν μάθουν πως η φύση τους δεν τα έπλασε για να κολυμπούν σε λίγα τετραγωνικά μέτρα για να τα χαζεύουν τουρίστες με ψηφιακές κάμερες, αλλά για να διασχίζουν ελεύθερα τους ατέλειωτους ωκεανούς. Πολύ φοβάμαι, όμως, πως έχουμε ιδρυματοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που ακόμα κι αν κάποιος μας ανοίξει την καταπακτή και μας αφήσει να αποδράσουμε, εμείς θα προτιμήσουμε την "ασφάλεια" της γυάλας από τη δοκιμασία τής ελευθερίας. Και γι' αυτό, βεβαίως, δε φταίμε τόσο εμείς όσο εκείνοι που δε μας δίδαξαν ποτέ πως είμαστε προορισμένοι για τα μεγάλα ταξίδια κι όχι για τα γυάλινα κλουβιά. Μας μαθαίνουν να φοβόμαστε το άγνωστο γι' αυτό και στο τέλος ψοφάμε δυστυχισμένοι κι ανεκπλήρωτοι στα γνωστά και τετριμμένα...

Πόσο δίκιο έχει ο ευρωβουλευτής Ν. Φάρατζ όταν απευθυνόμενος στον Αντ. Σαχλαμαρά του λέει πως δεν ηγείται της Νέας Δημοκρατίας, αλλά της Μη Δημοκρατίας, υπενθυμίζοντάς του και τον τρόπο με τον οποίο απώλεσε την εξουσία ο ρεζίλης των Παπανδρέου: όταν ανακοίνωσε, δηλαδή, την πρόθεσή του να κάνει δημοψήφισμα για το δεύτερο μνημόνιο, πρόθεση που εξόργισε τους, κατά τα άλλα, δημοκράτες ευρωπαίους οι οποίοι έσπευσαν να τον αντικαταστήσουν με μα μαριονέτα, τον πρώην υπάλληλο της Goldman Sachs, Λ. Παπαδήμιο. Εξανέστη, επίσης, τις προάλλες ο Γ. Πρετεντέρης όταν ο δικηγόρος Κώστας Παπαδάκης είχε το θράσος να υποστηρίξει το αυτονόητο, πως δηλαδή οι χρυσαυγίτες, τα λοιπά φασιστοειδή και το κόλπο τής κεντροαριστεράς ανδρώθηκαν στα τηλεοπτικά στούντιο.

Ταυτοχρόνως, σε μια χώρα που που χειμάζεται από την οικονομική γενοκτονία ο γενικός γραμματέας τού υπουργείου Οικονομικών Χ. Θεοχάρης δίνει μπόνους στον εαυτό του για την πάταξη της φοροδιαφυγής, για να κάνει δηλαδή τη δουλειά για την οποία πληρώνεται. Την ίδια ώρα, τα "μεγάλα" θέματα σε παγκόσμιο επίπεδο είναι οι ερωτικές περιπέτειες του Μ. Ομπάμα και του Φρ. Ολάντ. Ολα τα υπόλοιπα είναι καλώς καμωμένα, γι' αυτό κι ασχολούμαστε με όλες τις γκόμενες των προέδρων; Ή, μήπως, επειδή σχεδόν τίποτα δεν είναι καλώς καμωμένο είναι προτιμότερο για το σύστημα να μην ασχολούμαστε με τις πολιτικές που υλοποιούν τα πιόνια του αλλά με όσα κάνουν στα κρεβάτια τους;...

Ας μην κοροϊδευόμαστε επομένως. Δε ζούμε σε δημοκρατικά καθεστώτα γιατί κανείς μας δεν τα θέλει: το κατεστημένο για να μην πάψει να είναι κατεστημένο κι ο λαός γιατί τον έχουν μάθει να φοβάται και τη σκιά του και να υποτάσσεται σε "πατερούληδες", πόσω μάλλον να λαμβάνει ο ίδιος τις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή του. Μας αρέσει να ζούμε στο χολιγουντιανό σκηνικό κι ας γνωρίζουμε ότι πίσω από τις προσόψεις των χάρτινων κτιρίων δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Γιατί να φτιάξουμε κάτι πιο αληθινό και πιο γερά θεμελιωμένο όταν η εικονική πραγματικότητα είναι τόσο λαμπερή; Γιατί να μπούμε στον κόπο να δημιουργήσουμε ειλικρινείς διαπροσωπικές σχέσεις και δίκαιες κοινωνίες όταν αυτό δε μας απαιτείται από τα σενάρια που μας δίνουν για να ερμηνεύσουμε; Γιατί να έχουμε δημοκρατία όταν ο μιθριδατισμός αποτελεί μια βολική λύση για τους πάντες, ακόμα κι αν αποδειχθεί θανατηφόρος; Μήπως όλοι μας δεν θα πεθάνουμε έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή; Ας ζήσουμε τουλάχιστον στο ψέμα και στον κυνισμό αφού είμαστε τόσο αλλεργικοί στην αναζήτηση της αλήθειας...