Η δημοσιογραφία στο απόσπασμα...

Η δικαιοσύνη για λίγους είναι χειρότερη από την αδικία για όλους. Κι αυτό γιατί δημιουργεί δυο μέτρα και δυο σταθμά, ρίχνοντας νερό στο μύλο τού κοινωνικού αυτοματισμού κι αναστέλλοντας, επομένως, τη συγκρότηση παλλαϊκού μετώπου σε βάρος αυτών που μας πίνουν το αίμα. Δυστυχώς αυτό σηματοδοτεί και η απόφαση του ΣτΕ για τους ένστολους, η οποία πέρα από όλα τα άλλα μαρτυρά και ποιές είναι οι προτεραιότητες του συστήματος: τα κανόνια κι όχι τα σχολεία ή τα νοσοκομεία, οι καραβανάδες κι όχι οι επιστήμονες που μπορούν να φτιάξουν πολίτες κι όχι υποτακτικούς πελάτες. Οσο, όμως, η δικαιοσύνη "κλέβει" στην τυφλόμυγα κι ανοιγοκλείνει τα μάτια της κατά πώς της ορίζουν οι προστάτες της ας μην περιμένουμε να παταχθεί η ανομία από όπου κι αν προέρχεται. Οταν ο κρουπιέρης μοιράζει σημαδεμένη τράπουλα, ο παίκτης είναι ανόητος να δέχεται να στοιχηματίζει...

Το τελευταίο διάστημα, μάλιστα, διευρύνεται μια παλιά πατέντα. Ολο και περισσότεροι βρίσκουν αποκούμπι στον τυποκτόνο νόμο Βενιζέλου στήνοντας μια φάμπρικα απειλών, αγωγών και μηνύσεων σε βάρος δημοσιογράφων που δεν τους λιβανίζουν αλλά καλούν τη δικαιοσύνη να τους ψάξει. Σκοπός τους δεν είναι άλλος προφανώς από τον εκφοβισμό και τη φίμωση του Τύπου, ο οποίος είναι περισσότερο ευάλωτος από ποτέ στην οικονομική κρίση. "Σκάστε για να μη σας σκάσουμε" θα μπορούσαν οι διάφοροι πολιτικοί, επιχειρηματίες και λοιπά λαμόγια να λένε στους ρεπόρτερ εφόσον είχαν τα άντερα όχι μόνο να είναι αλλά και να εμφανίζονται ως μαφιόζοι. Το όραμά τους για τα ελληνικά μίντια δεν είναι άλλο παρά η δημιουργία ενός τεράστιου "MEGA", ενός μέσου ενημέρωσης δηλαδή φερέφωνου μερικών εκατοντάδων ελλήνων που αρνούνται να συμβάλουν με τις δικές τους μεγάλες δυνατότητες στην υπέρβαση της κρίσης...

Κάθε ημέρα που περνά δυσκολεύει όλο και περισσότερο να κάνεις ρεπορτάζ σε αυτήν τη χώρα. Ενα "και" να μη βάλει ο δημοσιογράφος στη σωστή σειρά κινδυνεύει με ποινή δεκάδων χιλιάδων ευρώ, ακόμα και με φυλάκιση. Πολλές φορές τον κατηγορούμε γιατί δεν είναι πιο αιχμηρός, πιο επιθετικός, πιο "έξω από τα δόντια" με την εξουσία. Είναι αλήθεια ότι αυτό συμβαίνει αρκετές φορές είτε από εθελοδουλία είτε λόγω πίεσης από τα αφεντικά του. Μόνο το σινάφι, ωστόσο, όσων κάνουν ακόμα ερευνητική δημοσιογραφία στην Ελλάδα γνωρίζει ότι η καθημερινότητα για ένα ρεπόρτερ περιλαμβάνει ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί κι από κάτω δεν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας παρά μόνο ο γκρεμός. Αν γράψεις όσα ξέρεις, θα πας φυλακή. Αν δεν τα γράψεις όλα, είσαι αλήτης και ρουφιάνος...

Με τον καιρό το στομάχι δυναμώνει, η ανεκτικότητα σε όσους λένε πολλά τραγούδια έξω από το χορό αυξάνεται, τα βράδια καταφέρνεις να κοιμάσαι έστω με μισοήσυχη τη συνείδησή σου πως μολονότι χωμένος στο βούρκο έχεις κατορθώσει να κρατάς τουλάχιστον τα μάτια σου ανοιχτά. Κι όχι μόνο για το αναγνωστικό σου κοινό, αλλά κυρίως για τον εαυτό σου. Γνωρίζεις πια ότι από τις 100 ημέρες στη δημοσιογραφία η μία θα είναι καλή, αυτή που θα πεις "έκανα τη δουλειά μου όπως έπρεπε και είμαι υπερήφανος γι' αυτό". Γι' αυτήν τη μία ημέρα, όμως, αξίζει να υπομένεις τις υπόλοιπες 99. Κι αυτό όχι γιατί κάποιοι θα σου στήσουν ανδριάντα, το πιθανότερο άλλωστε είναι να μην το πάρουν καν χαμπάρι ή να σου σκάψουν το λάκκο. Αξίζει μόνο και μόνο γιατί δεν θα κοιμηθείς με μισοήσυχη τη συνείδησή σου, αλλά με ήσυχη. Πιστέψτε με, αυτό δεν ανταλλάζεται με όλα τα λεφτά κι όλη τη δόξα τού μάταιου τούτου κόσμου...