Απόδραση από το Νταχάου τού 21ου αιώνα...

Οσοι επιβιώσουμε αυτής της οικονομικής γενοκτονίας θα έχουμε πολλά να θυμόμαστε και για πολλά περισσότερα να ντρεπόμαστε. Μια από τις μεγαλύτερες ντροπές μας είναι που εξωθήσαμε το πιο παραγωγικό, δημιουργικό και μορφωμένο κομμάτι τής κοινωνίας μας, τη νεολαία της δηλαδή, είτε στην ανεργία είτε στη φυγή στο εξωτερικό. Οσοι κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο, ιδιαιτέρως την τελευταία τετραετία, και οι υπόλοιποι που ανεχθήκαμε τον εξανδραποδισμό μας δε δικαιούμαστε να κοιτάμε στα μάτια τους νέους που βγαίνουν τώρα στην αγορά...ανεργίας ή δουλείας. Κι ακόμα μεγαλύτερη αισχύνη οφείλει να αισθάνεται ο πρωθυπουργός, ο οποίος είχε το θράσος χθες να υποστηρίξει πως δεν καταπολεμά την ανεργία με "ασπιρίνες". Κι αυτό χάρη σε ευρωπαϊκά προγράμματα που όλοι ξέρουμε ότι λειτουργούν σαν υποκατάστατα του παλιού ρουσφετιού ή καταλήγουν στα χέρια επιτήδειων του κομματικού, επιχειρηματικού και μιντιακού σωλήνα που ξέρουν μόνο να τρώνε από τα έτοιμα κι όταν έρχεται η ώρα τού λογαριασμού μάς καλούν να συνεισφέρουμε γιατί "μαζί τα φάγαμε"...

Απαιτεί μεγάλη ξετσιπωσιά να ζητάς από έναν ικανό νέο να μείνει στην Ελλάδα και να μη γίνει δήθεν ρίψασπις προσφέροντάς του πενταροδεκάρες, τις οποίες θα πληρώνεται μία στο τόσο και δίχως ασφάλιση και περίθαλψη. Κι όμως υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που πιστεύουν ότι "δουλίτσα να υπάρχει κι όλα τα άλλα βρίσκονται στην πορεία". Απαιτούν από τη νεολαία, την πιο δυναμική ηλικιακή ομάδα, να συμβιβαστεί με την ήττα της και να απολαύσει το βιασμό της ζώντας το "μύθο" της στην Ελλάδα. Κι όταν την καλούν να αγωνιστεί δεν εννοούν βεβαίως εναντίον τού συστήματος που τη σκλαβώνει, αλλά για να επιβιώσει με ψίχουλα την ώρα που μερικές εκατοντάδες οικογένειες "επιζούν" με χαβιάρι και σαμπάνια.

Οι πολιτικοί και οι επιχειρηματίες σού ψιθυρίζουν στο αφτί "βάλε πλάτη γιατί οι εποχές είναι δύσκολες κι όταν κοπάσει η μπόρα θα αποζημιωθείς για την εθελοδουλία σου". Οι παπάδες σε καλούν να αυτομαστιγώνεσαι σε αυτήν τη ζωή γιατί θα δικαιωθείς στη βασιλεία των ουρανών. Ολοι οι εξουσιαστές αυτού του τόπου, δηλαδή, επιβάλλουν τη μιζέρια ως τρόπο ζωής, σαν δομικό υλικό ενός συστήματος που επιμένει να δικαιολογεί την αδικία και να λοιδορεί τη δικαιοσύνη...

Οι νέοι δε χρειάζονται απλήρωτες κι ανασφάλιστες δουλίτσες με τρεις κι εξήντα ούτε να κάνουν τους αγοραστές στο εμπόριο ελπίδων από το οποίο κάποιοι κερδίζουν πολύ παραπάνω από τον επιούσιο. Οι νέοι έχουν ανάγκη από πρόσφορο έδαφος ώστε να αναπτύξουν τα ταλέντα και τις δεξιότητές τους και να εκμεταλλευτούν την αποκτηθείσα γνώση τους. Πού να βρουν, όμως, καρέκλες να καθίσουν όταν αυτές εξακολουθούν να είναι κατειλημμένες από τα ρουσφετόπαιδα, από ανίκανες γραφειοκρατικές ορντινάντσες, από "yes men", λαμόγια και κάθε λογής επιτήδειους; Η Ελλάδα δεν τρώει "απλώς" τα καλύτερα παιδιά της, τα κατασπαράσσει και δε φτύνει ούτε το κουκούτσι., ενώ σε άλλες περιπτώσεις τα εξοστρακίζει και ύστερα υπερηφανεύεται για τα επιτεύγματά τους στην αλλοδαπή με την υποκρισία τής μάνας που αδιαφορεί για τα σπλάχνα της μέχρι να μυρίσει χρήμα από την εκμετάλλευσή τους...

Δε διαθέτω το ηθικό πλεονέκτημα να ζητήσω από τους άξιους νέους να μείνουν σε αυτήν τη χώρα. Βλέποντας αυτούς που μας κυβερνούν, αυτούς που θα μας κυβερνήσουν και τον όχλο που γουστάρει να εξουσιάζεται δε μπορώ να τους υποσχεθώ μια καλύτερη Ελλάδα. Δεν έχω το δικαίωμα να τους ζητήσω να χαντακώσουν τη ζωή τους προκειμένου κάποιοι να μη χάσουν τους ψηφοφόρους τους. Δεν τους καλώ σε συνθηκολόγηση, αντιθετως τους καλώ να αγωνιστούν σκληρά σε χώρες όπου τα ματς κρίνονται στους αγωνιστικούς χώρους κι όχι στα γραφεία των παραγόντων. Η χώρα μου ήταν πάντοτε ένα θερμοκήπιο σαπρόφυτων, τώρα έχει μετατραπεί σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης δέκα εκατομμυρίων ψυχών όπου οι τρόφιμοί του δεν σκοτώνονται σε θαλάμους αερίων αλλά θανατώνονται αργά, βασανιστικά, οικειοθελώς, με την πίστη ότι αυτό, το να επιβιώνεις δηλαδή μια ημέρα ακόμα, είναι ο λόγος για τον οποίο γεννηθήκαμε κι όχι για να δημιουργήσουμε και να ευτυχήσουμε. Αποδράστε, λοιπόν, 18άρισσες και 18άρηδες από το Νταχάου τού 21ου αιώνα. Τα κλειδιά είναι στην πόρτα κι εγώ θα κάνω τα στραβά μάτια. Τί με κοιτάτε ακόμα; Εδώ δεν θα γλιτώσετε τους φούρνους...