Στο Βόλο κι όχι μόνο κάνουν Μπέεεεος...

Οταν ένα φάρμακο δε σε πιάνει, δεν το αντικαθιστάς με δηλητήριο. Αν αυτό ισχύει, τότε γιατί στο Βόλο αρκετοί θέλουν να δώσουν τέλος στις αποτυχημένες δημοτικές αρχές των τελευταίων χρόνων, προσφέροντας το δημαρχιακό αξίωμα σε έναν αρχιμαφιοζο, όπως είναι ο Αχ. Μπέος; Θα μου πείτε πως το ίδιο ισχύει και σε εθνικό επίπεδο: επιλέγουμε να τιμωρήσουμε τους φαύλους τής μεταπολίτευσης ψηφίζοντας χρυσαυγίτες, δηλαδή εγκληματίες τού κοινού ποινικού δικαίου. Τέτοιου είδους πολιτικές συμπεριφορές, ωστόσο, δεν αποδεικνύουν παρά το πόσο ταξικώς ασυνείδητοι παραμένουμε ακόμα την ώρα που μας σφυροκοπούν ανελέητα νεοφιλελεύθερες βόμβες, όπως η κατάργηση του κατώτατου μισθού για τους νέους. Αυτός, βεβαίως, έχει καταργηθεί στην πράξη εδώ και καιρό. Και γι' αυτό δε φταίνε μόνο όσοι κρατούν τα σκοινιά, αλλά κι εκείνοι που αποδέχονται να παίζουν στο κουκλοθέατρο πιστεύοντας ότι με την παραχώρηση της αξιοπρέπειάς τους θα επιβιώσουν. Κανένα πρόβατο, όμως, δε σώθηκε γλείφοντας τον τσοπάνη του παρά μόνο σκάγοντας από το μαντρί...

Ο Βόλος είναι ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα του τί σημαίνει λούμπεν προλεταριάτο. Σε μια ήδη μαραζωμένη από την αποβιομηχάνιση πόλη ήρθε να προστεθεί τα τελευταία χρόνια και η εθνική οικονομική γενοκτονία. Κι όμως, ελάχιστοι αντέδρασαν για όλα αυτά, αναμένοντας μια "σοβαρότερη" εξέλιξη για να επαναστατήσουν. Κι αυτή ήρθε όταν υποβιβάστηκε η τοπική ποδοσφαιρική ομάδα λόγω της συμμετοχής τού ιδιοκτήτη της, του Αχ. Μπέου δηλαδή, στα στημένα παιχνίδια! Τότε οι βολιώτες πλημμύρισαν τους δρόμους και τις πλατείες τής πόλης ζητώντας το δίκιο τους, δηλαδή να μην τιμωρηθεί ο Ολυμπιακός Βόλου για την ενεργό συμμετοχή του σε ένα στημένο πρωτάθλημα με το αιτιολογικό πως και "οι άλλοι βασάνιζαν τους μαύρους, αλλά δεν τιμωρήθηκαν". Αυτό είναι, άλλωστε, το μέτρο τής δικαιοσύνης που ζητούμε στην Ελλάδα, να ψοφήσει δηλαδή και η κατσίκα τού γείτονα γιατί κι αυτός την πότιζε με απαγορευμένα φάρμακα, καθώς και η με κάθε κόστος νίκη, η οποία πρέπει να επιβραβεύεται έστω κι αν έρχεται δια της πλαγίας οδού. Την αδικία, εξάλλου, την επικαλούμαστε ως δικαιολογία μόνο όταν πέφτουμε θύματά της. Οταν είμαστε καβάλα στο άλογο, απλώς σηκώνουμε τους ώμους, ξεφυσούμε ένα "έτσι είναι η ζωή" και συνεχίζουμε...

Στην θέση τού Αχ. Μπέου, βλέποντας δηλαδή όχι μόνο να μένω ατιμώρητος για τα ποινικά μου αδικήματα αλλά και το πόπολο να με αποθεώνει, δεν θα έμενα μόνο στη διεκδίκηση της δημαρχίας τού Βόλου αλλά θα διεκδικούσα κι αυτό ακόμα το παπικό αξίωμα ή θα συμβιβαζόμουν με την θέση τού πρωθυπουργού! Το ίδιο, επαναλαμβάνω, έχει εφαρμογή και στους χρυσαυγίτες. Οταν αντιλαμβάνονται πως οι στυγνές δολοφονίες τους ή τα νταβατζιλίκια τους όχι μόνο δεν τους έχουν εξαφανίσει από τον πολιτικό χάρτη αλλά τους οδηγούν στην αξιωματική αντιπολίτευση, έτσι για αρχή, γιατί να μην ονειρεύονται και να το φωνάζουν τη δημαρχία τής Αθήνας κι άλλων μεγάλων πόλεων; Αυτός ο λαός είναι τόσο αποχαυνωμένος που είναι ικανός να φιλήσει το χέρι τού δήμιου του λίγο πριν εκείνος κατεβάσει στο κεφάλι του τη γκιλοτίνα. Είναι εξοργιστική η συνειδητοποίηση ότι μαχαιρωνόμαστε ακόμα για τις ποδοσφαιρικές μας ομάδες ή σηκώνουμε το τηλέφωνο για να διαμαρτυρηθούμε γιατί η τηλεόραση ανάβαλε την προβολή τού αγαπημένου μας τουρκικού σίριαλ, αλλά κάνουμε ελάχιστα για να γλιτώσουμε από την πραγματική μας μιζέρια. Μα, τί λέω όμως, αφού το έχουμε λύσει κι αυτό το πρόβλημα: ο Μιχαλολιάκος κι ο Μπέος θα φορέσουν τις μπέρτες τους και θα μας σώσουν από το "Κακό" χωρίς καν να χρειαστεί να σηκώσουμε το μικρό μας δαχτυλάκι. Και κάπως έτσι μπήκαν στη "Γκόθαμ Σίτι" οι εχθροί...