Το μνημόνιο δεν είναι ευλογία, θα μπορούσε να ήταν όμως...

Η Ελλάδα χρειαζόταν και χρειάζεται μνημόνιο. Οσοι δεν το συμμερίζονται απλώς δεν έχουν συνέλθει ακόμα από το "hangover" της προηγούμενης δεκαετίας, όταν με τα ψέματα και τα παραμύθια πιστέψαμε ότι η Ψωροκώσταινα είχε μετατραπεί σε ευρωπαϊκή χώρα. Εκείνοι που θέλουν να επιστρέψουμε στις "παλιές, καλές ημέρες" δεν επιθυμούν να αλλάξει προς το καλύτερο αυτή η χώρα, αλλά να συνεχίζουν να δημαγωγούν, να αποσπούν ψηφαλάκια από το απελπισμένο πόπολο και να διαιωνίζουν ένα σύστημα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των μετριοτήτων, τις οποίες έχει πιάσει υστερία να γράψουν ιστορία. Η Ελλάδα έμοιαζε με μαγαζί η βιτρίνα τού οποίου ήταν γεμάτη στολίδια και λοιπά μπιχλιμπίδια, αλλά στο εσωτερικό του έβρισκες μόνο "νυχτερίδες κι αράχνες γλυκιά μου", που θα τραγουδούσε κι ο Στέλιος Καζαντζίδης.

Αυτή η Ελλάδα θα μπορούσε να επιβιώσει κι άλλο αν ο ρεζίλης των Παπανδρέου, από αφέλεια ή από δόλο, δε μας...κατεβαζε στο άρμα τής τρόικας. Κι αυτό ίσως να αποδεικνυόταν ακόμα μεγαλύτερη τραγωδία από τα μνημόνια, γιατί τουλάχιστον με αυτά και τη φτωχοποίηση στην οποία έχουν οδηγήσει τους λούμπεν μικρομεσαίους υφίσταται τουλάχιστον η προσδοκία τής ταξικής αφύπνισης. Ήδη η κατάρρευση "θεσμών" κι "άβατων", όπως το ΠΑΣΟΚ ή ότι κανένας μεγαλοπολιτικός ή μεγαλοεπιχειρηματίας δεν επιτρέπεται να περνά την πύλη των φυλακών Κορυδαλλού, είναι μια καλή αρχή. Για να έχει, όμως, "happy end" η ιστορία δεν πρέπει ο Μανωλιός να "αλλάξει" βάζοντας απλώς τα ρούχα του αλλιώς...

Η Ελλάδα, όμως, δε χρειαζόταν τα μνημόνια στη μορφή και με τον τρόπο που της επιβλήθηκαν. Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα αν οι υπουργοί κι ο πρωθυπουργός τής χώρας μου ήταν γερμανοί στην περίπτωση που σχεδίαζαν κι εφάρμοζαν πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης, αναδιανομής τού παραγόμενου πλούτου και παροχής ίσων ευκαιριών σε όλους για να προκόψουν στη ζωή τους. Θα ήμασταν αυτοκαταστροφικοί αν προτιμούσαμε να μας κυβερνά ο διεφθαρμένος και υπάλληλος των εθνικών μας νταβατζήδων Μήτσος από τον Φριτς, ο οποίος θα μοίραζε δίκαια τα φύλλα μιας μη σημαδεμένης τράπουλας, μόνο και μόνο γιατί ο πρώτος θα ήταν έλληνας κι ο άλλος γερμανός. Ο πόλεμος που διεξάγεται πάνω στις πλάτες μας είναι ταξικός κι όχι εθνικός κι όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουμε τόσο μικρότερο περιθώριο θα δώσουμε, για παράδειγμα, στους χιμπαντζήδες με τα μαύρα τής Χρυσής Αυγής, το μακρύ και βαρύ δηλαδή χέρι τού συστήματος, να φυτέψει στις ψυχές μας μίσος για εκείνους που θα έπρεπε αν όχι να αγαπούμε τουλάχιστον να συμπονούμε γιατί βρισκόμαστε μαζί τους στην ίδια τρυπημένη βάρκα...

Το 2010 χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία να αλλάξει αυτή η χώρα προς το καλύτερο κι όχι προς το χειρότερο. Η ομολογία τού Ολ. Ρεν πως το μνημόνιο προτιμήθηκε από το "κούρεμα" του δημόσιου χρέους γιατί η δεύτερη επιλογή θα μετέδιδε την κρίση σε όλη την Ευρώπη μαρτυρά αν μη τί άλλο πως είχαμε όπλα τα οποία αφήσαμε στις θήκες τους επιλέγοντας τον αυτοβασανισμό. Κι όποιος ισχυρίζεται πως ακολουθήσαμε τον έντιμο δρόμο και δε φερθήκαμε σαν κοινοί εκβιαστές, καλό είναι να του υπενθυμίσω πως στη διεθνή διπλωματική σκακιέρα δεν υπάρχει χώρος για αρσακειάδες και πως κανένας δεν είναι αθώος για ό,τι συνέβη στη χώρα την τελευταία 15ετία. Οι γερμανοί επωφελήθηκαν περισσότερο από οποιουσδήποτε άλλους στην Ευρώπη από το ευρώ, τον άκρατο δανεισμό που αυτό έφερε και τις οκονομικές ανισορροπίες που γιγάντωσε αντί να αμβλύνει...

Η Ελλάδα ακόμα και τώρα έχει τη δυνατότητα να φανεί σκληρός διαπραγματευτής. Ακόμα, όμως, κι αν απαλλαγούμε από τις τρέχουσες δανειακές μας υποχρεώσεις κι επανορθώσουμε τις αδικίες τής τελευταίας τετραετίας δεν είναι αρκετό για να χαράξουμε μια νέα πορεία. Τί αξία έχει να κάνεις μεταμόσχευση ήπατος σε έναν αλκοολικό αν δεν τον βοηθήσεις να ξεφύγει από την ασθένειά του; Και πόση εμπιστοσύνη μπορείς να έχεις σε αυτούς που προβάρουν τα υπουργικά τους κοστούμια κι αντί να στείλουν το λαό στους "Ανώνυμους Αλκοολικούς" του υπόσχονται δωρεάν ποτά;...