Στο σπίτι τού καπιταλιστή δε μιλούν για ηθική...

Ο καπιταλισμός δε στηρίζεται ούτε στην κοινωνική δικαιοσύνη ούτε στην ηθική. Ακόμα και οι ίδιοι οι καπιταλιστές δεν θα σου πουν, για παράδειγμα, πως είναι δίκαιο κάποιος εργαζόμενος να αμείβεται με λιγότερα από 500 ευρώ, μια βιομηχανία να μεταφέρει τις δραστηριότητές της σε κάποια χώρα όπου θα φορολογείται λιγότερο από αυτή που είναι εγκαταστημένη σήμερα, ένας επιχειρηματίας να φοροαποφεύγει ιδρύοντας τη μια εξωχώρια εταιρία μετά από την άλλη ή να διασώζεται με δημόσιο χρήμα, δηλαδή των φορολογούμενων πολιτών, μια χρεοκοπημένη τράπεζα. Αναλόγως του κυνισμού τους θα σου πουν είτε πως είναι αναγκαιότητα, λες και οι αναγκαιότητες είναι θεία κι όχι ανθρώπινα δημιουργήματα, είτε θα αναρωτηθούν πολύ απλά "αφού το μπορούμε γιατί να μην το κάνουμε"; Κι όμως, οι ίδιοι τύποι που πολιτεύονται η επιχειρούν στο χώρο των μπίζνες με λάβαρό τους τον κυνισμό είναι οι ίδιοι που υποστηρίζουν πως είναι ανήθικο να "κουρευτεί" το ελληνικό δημόσιο χρέος ή πως αν βγούμε από το ευρώ ο ελληνικός λαός, ο οποίος οφείλει να πληρώσει για τις αμαρτίες του αλλά μόνο αυτός, θα υποφέρει ακόμα περισσότερο από όσο σήμερα. Διαλέξτε "κύριοι": ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς. Και τα δύο μαζί δε γίνονται...

Δεν ξέρω αν το έχετε συνειδητοποιήσει, αλλά σε λίγο καιρό συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από τότε που από το γραφικό Καστελόριζο ο ακόμα γραφικότερος ρεζίλης των Παπανδρέου μάς ανακοίνωνε την είσοδό μας στην εποχή των μνημονίων μέσω ομηρικών και καβαφικών παραβολών περί Οδυσσέα και Ιθάκης. Ελάχιστες κυβερνήσεις σε αυτήν τη χώρα συμπλήρωσαν τετραετία πριν μας οδηγήσουν στην κάλπη κι όσες το έκαναν απλώς ήξεραν ότι θα έχαναν τις εκλογές και  γι' αυτό προσπαθούσαν να κερδίσουν ακόμα και μια ημέρα εξουσίας παραπάνω. Το μνημόνιο, ωστόσο, μολονότι συμπληρώνει τετραετία μοιάζει κραταιότερο από ποτέ. Στη ρητορική τής ελληνικής ελίτ και των μιντιακών παπαγάλων της, άλλωστε, έχει αντικαταστήσει προ πολλού τις δέκα εντολές, το ευαγγέλιο ή το κοράνι. Κι όταν καλούνται να δικαιολογήσουν τις συνέπειες των επιλογών τους συγχέουν σκοπίμως το αίτιο με το αιτιατό ή πανηγυρίζουν για τους αριθμούς αλλά κλείνουν τα μάτια τους για να μη βλέπουν τα ερείπια που έχουν αφήσει εκεί που κάποτε υπήρχαν νοικοκυριά. Λένε, για παράδειγμα, πως για την ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών ευθύνεται η μαζική ανάληψη χρημάτων από αυτές. Λες κι ο κοσμάκης πανικοβλήθηκε από κάποιους άλλους κι όχι από τους ίδιους ή λες και βγάζει ακόμα πολλά χρήματα και δεν έχει ανάγκη να καίει το "λίπος" του για να ζήσει...

Ακόμα και σήμερα, εξάλλου, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την αναγκαιότητα "κουρέματος" του ελληνικού χρέους, την οποία βεβαίως σήμερα παραδέχονται κι εκείνοι που όχι και πολύ παλιότερα μας μιλούσαν για το ανήθικο του πράγματος. Προφανώς και η Ελλάδα δεν θα καταφέρει να ορθοποδήσει ποτέ αν όσα ελάχιστα βγάζει σήμερα τα κατευθύνει σχεδόν αποκλειστικώς στην αποπληρωμή τού δημόσιου χρέους της. Αυτό, όμως, σημαίνει επίσης ότι το πραγματικό πρόβλημα δεν ήταν ποτέ τα δημοσιονομικά μεγέθη της αλλά το... μη παραγωγικό μοντέλο που είχε οικοδομηθεί και το οποίο φούντωνε τον κομματισμό, την αναξιοκρατία, τη γραφειοκρατία, το νεποτισμό, τη λαμογιά, την ατιμωρησία, την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, την τραπεζική ασυδοσία, εντέλει την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία. Για σκεφτείτε το: τί από όλα αυτά καταπολέμησαν τα μνημόνια; Σχεδόν τίποτα, μόνο άλλαξαν φερετζέ για να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις των νέων καιρών που τόσο πολύ μοιάζουν με τους παλιότερους. "Απλώς" έχουν γίνει ακόμα πιο απάνθρωποι. Το σύστημα εξακολουθεί να εξυπηρετεί τους υποτακτικούς του, εξαγνίζοντας τα πρωτοπαλίκαρά του και θυσιάζοντας τους αναλώσιμους εθελόδουλους...