Ισοι γεννιόμαστε, άνισοι πεθαίνουμε...

Ξεκινώ με το αυτονόητο γιατί σε αυτήν τη χώρα ούτε καν αυτό δεν είναι...αυτονόητο: μακάρι ο Μίκαελ Σουμάχερ να κερδίσει τη μάχη που δίνει για τη ζωή του και να σταθεί ξανά στα πόδια του γερός και δυνατός. Το ατύχημά του, όμως, αποτέλεσε καλή αφορμή για να αναδειχθεί για μια ακόμα φορά πόσο άδικος είναι αυτός ο κόσμος. Αν ο "Σούμι" δεν ήταν επτά φορές πρωταθλητής τής Φόρμουλα Ενα κι ένας από τους καλύτερους, αν όχι ο καλύτερος, οδηγός όλων των εποχών, είναι πολύ πιθανό να ήταν νεκρός από την πρώτη στιγμή χωρίς να το πάρει μυρωδιά κανένας πέρα από τους ανθρώπους που τον αγαπούν από το στενό οικογενειακό, φιλικό κι επαγγελματικό του περίγυρο. Δεν θα είχαν πέσει πάνω του οι καλύτεροι γιατροί τού πλανήτη, δεν θα νοσηλευόταν σε νοσοκομείο πολυτελείας, δεν θα τον έκλαιγαν εκατομμύρια θαυμαστών του, δεν, δεν...Φαίνεται, όμως, πως το να οδηγείς γρήγορα ένα αυτοκίνητο κάνοντας τον ίδιο κύκλο 52 φορές (μου μοιάζει αδιανόητο αλλά υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που δεν το θεωρούν απίστευτα βαρετό!) προσθέτει στη ζωή σου πολύ μεγαλύτερη υπεραξία από το να αγωνίζεσαι να βρεις το φάρμακο κατά τού καρκίνου, να γράψεις το απόλυτο λογοτεχνικό αριστούργημα ή, το ακόμα πιο δύσκολο, να πληρώνεις φόρους, χαράτσια, εισφορές και τέλη στην Ελλάδα τού 2014 όντας άνεργος ή λαμβάνοντας αμοιβή πείνας...

Το άτομο, όμως, ξεπερνά το σύνολο στις κοινωνίες μας, κι αν αυτό είναι πάμπλουτο κι απολαμβάνει των φώτων τής ράμπας, τότε όλα είναι δυνατά για τον ίδιο κι όλα του συγχωρούνται. Δεν άκουσα για παράδειγμα ποτέ την Ανγκ. Μέρκελ, συμπατριώτισσα του Μίκαελ Σουμάχερ, τους υπόλοιπους χαρτογιακάδες τής τρόικας και τα μιντιακά τους φερέφωνα να σαρκάζουν (εννοείται πριν το ατύχημα) τον πιλότο για το ότι έγινε συνταξιούχος μόλις στα 44 του χρόνια. Την ίδια ώρα που ο "Σούμι" νοσηλεύεται σε ελβετικό νοσοκομείο χιλιάδες άνθρωποι, ανάμεσά τους πολλά γυναικόπαιδα, σκοτώνονται σε πολεμικές συρράξεις σε αρκετές μεριές τού πλανήτη, όπως στο Σουδάν και στη Συρία, ή χάνουν τη ζωή τους πολεμώντας αυταρχικά καθεστώτα, όπως στη Ρωσία ή στην Τουρκία. Για όλους αυτούς, όμως, δεν υπάρχει χώρος στα πρωτοσέλιδα παρά μόνο στις εσωτερικές σελίδες κάτω από πιο "ενδιαφέρουσες" ειδήσεις όπως το πόσο πληγωμένη είναι η Μισέλ από τις ερωτικές απιστίες τού Μπαράκ Ομπάμα. Ο αγώνας για την ελευθερία και τη δημοκρατία μπορεί να συγκινήσει μόνο αν προσωποποιηθεί, όπως συνέβη για παράδειγμα με τον Νέλσον Μαντέλα, όχι με τις εκατόμβες άγνωστων μαχητών...

Οι αθλητές ή οι αστέρες τής κινηματογραφικής και μουσικής βιομηχανίας πολύ καλά κάνουν και ζητούν από τους εργοδότες τους μυθικά για τους "κοινούς θνητούς" ποσά με το ισχυρό επιχείρημα πως τους τα φέρνουν πίσω και με το παραπάνω. Μακάρι, θα πρόσθετα, να είχαμε και οι υπόλοιποι την ίδια νοοτροπία και να απαιτούσαμε από τα αφεντικά μας να μοιράσουν ξανά την τράπουλα με δικαιότερους όρους. Θα μου πείτε πως οι φαν μας δεν είναι αρκετοί για να λειτουργούν ως μοχλός πίεσης και το ότι με δυσκολία θυμάται το όνομά μας ο μπακάλης τής γειτονιάς δε βοηθά και πολύ στην εκπλήρωση του στόχου μας. Ο καθένας μας, ωστόσο, διαθέτει τα δικά του διαπραγματευτικά όπλα, τα οποία αν δε χρησιμοποιεί δεν πρόκειται να μάθει ποτέ πόσο δυνατά είναι. Κι αν μη τί άλλο αν, για παράδειγμα, η Φόρμουλα Ενα δεν αναμεταδιδόταν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη τής Γης, δεν είχε στηθεί γύρω της μια ολόκληρη βιομηχανία μάρκετιγκ και οι ραλίστες έτρεχαν μόνο μπροστά σε συγγενείς και φίλους πολύ φοβάμαι πως σήμερα ο Μίκαελ Σουμάχερ θα πάλευε στα μαρμαρένια αλώνια ενός συνηθισμένου νοσοκομείου, έχοντας την ιατρική υποστήριξη συνηθισμένων γιατρών και τη συνήθη κατάληξη των συνηθισμένων ανθρώπων...