Δεν θα κερδίσουμε στην πρέφα το "ευτυχισμένο 2014"...

Είμαι ο μόνος που έχει βαρεθεί να ακούει τη φράση "πιστεύω ότι το 2014 θα είναι καλύτερο, θα γυρίσει ο τροχός κι όλα θα πάνε καλά" σε διάφορες εκδοχές της; Συνήθως, μάλιστα, εκστομίζεται από ανθρώπους που είτε δεν κάνουν τίποτα για να συμβεί αυτό, ελπίζοντας ίσως σε κάποιο θαύμα, είτε επιχειρούν ό, τι περνά από το χέρι τους, εκόντες άκοντες, για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα. Και ναι, μπορούν να γίνουν χειρότερα... Φοβάμαι, όμως, πως και τα τελευταία δείγματα του 2013 είναι αποθαρρυντικά για κάθε καλοπροαίρετο που δεν αισθάνεται κάποια ηθική υποχρέωση να είναι αισιόδοξος γιατί έτσι το απαιτούν οι ημέρες ή επειδή αυτό επιβάλλει η νωθρότητα η οποία προσπαθεί να επιβληθεί από χίλιες δυο καθεστωτικές πλευρές. Εκτός αν θεωρείτε τα "μιζοκάλαντα" και τις τυφλές σφαίρες στην οικία τού γερμανού πρέσβη προμηνύματα εθνικής αντίστασης...

Για να τελειώνουμε (και) με αυτό το παραμύθι. Το "ευτυχισμένο 2014" (πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια!) δεν θα μας το κάνει δώρο κάποια θεία δύναμη ή κάποιος σωτήρας πολιτικός ούτε θα το κερδίσουμε στη ρουλέτα, στο μπαρμπούτι ή στην πρέφα. Για να συμβεί πρέπει να το παλέψουμε, όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται αυτό ή και δυσάρεστο σε όσους ανάμεσά μας επιδιώκουν να τους πάρει κάποιος από το χεράκι και να τους περάσει στην απέναντι όχθη από την κρίση αβρόχοις ποσί. Αν τη χρονιά που ξεκινά σε λίγες ώρες οι Λιάπηδες τιμωρούνται ουσιαστικώς κι όχι με τέσσερα χρόνια με αναστολή ή συνειδητοποιήσουμε ότι η Ανγκ. Μέρκελ δεν πρόκειται να αλλάξει την πολιτική της ακόμα κι αν κρεμάσουμε τον πρέσβη της στην πλατεία Συντάγματος (μάλλον το αντίθετο θα συμβεί), τότε θα μπορούσα να γράψω με περισσότερη σιγουριά για ένα καλύτερο αύριο. Μη νομίζετε, κι εγώ ψάχνω μια αφορμή να χαμογελάσω από κάποιο εξωτερικό ερέθισμα κι όχι απλώς γιατί αυτή γνωρίζω ως επιτυχέστερη μέθοδο επιβίωσης...

Δεν αμφιβάλλω πως υπάρχουν ακόμα σε αυτήν τη χώρα νησίδες που γεννούν προσδοκίες για το μέλλον. Τις βλέπω στους επιστήμονες που καινοτομούν, στους ανθρώπους τής τέχνης που χρησιμοποιούν τη δημιουργία ως μέθοδο προώθησης των φιλοδοξιών τους κι όχι την εξόντωση της κατσίκας τού γείτονα ή το ακατάσχετο γλείψιμο στην εξουσία, στους νέους που είναι αλλεργικοί στο κουτόχορτο. Τις βλέπω σε όλους εκείνους που τραβούν την ανηφόρα χωρίς να ελπίζουν πως στην κορυφή της θα βρίσκεται κάποιο καταφύγιο αλλά ικανοποιημένοι και μόνο με το γεγονός ότι συνεχίζουν κι ας λυσσομανά ο άνεμος, κι ας έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους από τους "στρατηγούς" τους, εκπληρώνοντας το πιο αρχέγονο από τα ανθρώπινα καθήκοντα, το καθήκον να σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις. Αν ήμουν στην θέση αυτών των ανθρώπων, θα έφευγα για να κυνηγήσω το όνειρό μου στο εξωτερικό και δεν θα έμενα σε αυτήν τη χώρα που αντιμετωπίζει τους πολίτες της σαν να μην ήταν η μητέρα τους, αλλά η κακιά μητριά τους. Αν, όμως, αυτοί οι άνθρωποι αποφασίσουν να μείνουν και γίνουν πλειοψηφικό ρεύμα στη σημερινή λούμπεν ελληνική κοινωνία, τότε ναι, "ο ήλιος θα μοιάζει βέβαιος για τον κόσμο", όπως τόσο σοφά έχει γράψει ο Γιάννης Ρίτσος. Κι ο γράφων θα μπορεί τέτοια εποχή τού χρόνου να εύχεται σε όλους σας το 2015 να είναι έστω το ίδιο ευτυχισμένο με το 2014...

Υ.Γ.: Θα υποκύψω στον πειρασμό και θα σας ευχηθώ καλή Πρωτοχρονιά και μια ακόμα καλύτερη χρονιά! Τα ξαναλέμε την Πέμπτη.