Ελιά και Κώτσο βασιλιά θέλει πάλι η διαπλοκή...

Είναι συγκινητική η απόπειρα της διαπλοκής να παρουσιάσει τη συνάθροιση 700 γερόντων τής σαπισμένης μεταπολίτευσης στο θέατρο Ακροπόλ σαν ένα σαρωτικό ανανεωτικό κύμα που θα γκρεμίσει τα κακώς κείμενα και θα λυτρώσει τη χώρα. Ετυχε να περάσω χθες βράδυ από το χώρο συνάθροισης, ο οποίος μύριζε μούχλα, και στην αρχή νόμισα πως επρόκειτο για εκδρομή ΚΑΠΗ από την επαρχία που έφτασε στην Αθήνα για να απολαύσει μια θεατρική παράσταση. Κατά μία έννοια, βεβαίως, αυτό έγινε γιατί η πλειονότητα όσων μίλησαν και παρευρέθηκαν, οι νεαρότεροι των οποίων είχαν προλάβει να συναντήσουν την τελευταία γενιά πτεροσαύρων λίγο πριν την εποχή των παγετώνων, παρίσταναν τους μεταρρυθμιστές τού συστήματος που οι ίδιοι δημιούργησαν με σαθρά υλικά. Και, φυσικά, όπου γάμος και χαρά τής διαπλοκής ο Κ. Σημίτης πρώτος, να μας υπενθυμίζει την παρουσία του και την προθυμία του να εμφανιστεί ως η χρυσή εφεδρεία των ελίτ όταν προκύψει ανάγκη. Λίαν συντόμως δηλαδή...

Με βάση τη λογική των κεντροαριστερών και των μιντιακών φερέφωνών τους, εξάλλου, το ΚΚΕ που γέμισε τις προάλλες το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, το οποίο όπως και να το κάνουμε είναι αρκετά μεγαλύτερο από το Ακροπόλ, μάλλον πηγαίνει για αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές. Με μπαγιάτικη ζύμη και πολυκαιρισμένη μαγιά, όμως, δε μπορείς να φτιάξεις φρέσκα κουλούρια. Πολλώ μάλλον όταν ο λόγος των κεντροαριστερών δεν έχει καμιά ουσία παρά μόνο ξαναζεσταμένες γενικολογίες, αυταρέσκεια στο όριο ενός παντελώς αδικαιολόγητου ναρκισσισμού, τσάι και συμπάθεια. Δεν έχω κάτι εναντίον τής τρίτης ηλικίας. Απεναντίας υπάρχουν ηλικιωμένοι με καρδιά εφήβου, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης ή ο Μανώλης Γλέζος, οι οποίοι εξακολουθούν να αποτελούν πρότυπα αγωνιστικής δράσης για τις νεώτερες γενιές. Αλλά, πείτε μου, στον θεό που πιστεύετε τί παραπάνω μπορούν να προσφέρουν στη χώρα τύποι όπως ο Π. Αυγερινός, που μέχρι να τον ακούσω χθες νόμιζα πως είχε πεθάνει, ή ο Ν. Μπίστης, ο οποίος αλλάζει κόμματα συχνότερα κι από όσο ο Αντ. Σαχλαμαράς θέση για το μνημόνιο;...

Αυτοί οι παρημασμένοι πολιτικοί έχουν το θράσος να μιλούν για τις νεοελληνικές παθογένειες, τις οποίες βεβαίως θα διορθώσουν οι ίδιοι με τις αστείρευτες αντοχές και ικανότητές τους, σα να κυβέρνησαν άλλοι την Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια. Μοιάζουν με τους δολοφόνους που επιστρέφουν στον τόπο τού εγκλήματος για να βοηθήσουν δήθεν την αστυνομία να διαλευκάνει το μυστήριο. Θέλετε, όντως, να συνδράμετε αξιοθρήνητα φαντάσματα του παρελθόντος; Ομολογήστε πρώτα τις αμαρτίες σας, ζητήστε συγχώρεση από το πόπολο και ύστερα ελάτε αν έχετε καμιά καλή ιδέα, κι όχι για να δούμε αν πέτυχε το τελευταίο σας μπότοξ, και κοινωνήστε την. Αυτό που συμβαίνει, όμως, τώρα είναι παρωδία. Οι κεντροαριστεροί έχουν πάρει καλάθια για να συλλέξουν τους καρπούς τής...Ελιάς, μιας που είναι η εποχή τού λιομαζώματος τώρα. Μόνο που ξέχασαν κάτι πολύ βασικό, δεν έχουν φυτέψει καν το δένδρο ή, για την ακρίβεια, αυτό που φύτεψαν έχει προ πολλού μαραζώσει. Μπαμ ηκούσθη στον αέρα, επομένως, μα το βόλι πήγε πέρα...