Δε βλέπω φως στο τούνελ όσο παίζουμε εκτός έδρας...

Ο ένας ρωτά τον άλλο σε αυτήν τη χώρα αν βλέπει φως στην άκρη τού τούνελ, ευελπιστώντας απεγνωσμένα σε μια θετική απάντηση, έστω κι αν είναι ψεύτικη. Οταν ρωτούν κι εμένα, μου είναι πολύ δύσκολο να πω πως βλέπω. Ενδεχομένως να φταίει πως συνηθίζω να θεωρώ το ποτήρι μισοάδειο κι όχι μισογεμάτο. Δε με βοηθά, ωστόσο, και η πραγματικότητα να χαρίσω ένα χαμόγελο παραπάνω. Σκεφτείτε μόνο τα θέματα συζήτησης των τελευταίων ημερών: ο κοσμάκης ξεροσταλιάζει έξω από τη ΔΕΗ για λίγο ρεύμα, όταν δε σκοτώνεται εξαιτίας τής έλλειψής του, τα συσσίτια ολοένα κι αυξάνονται κι όταν διανέμονται δωρεάν προϊόντα ποδοπατείται και η αξιοπρέπεια μαζί με τους πεινασμένους, η επίσημη ανεργία πλησιάζει όλο και περισσότερο το 30%, τα παπαγαλάκια διαρρέουν πως δεν θα δοθεί ούτε μια νέα σύνταξη το 2014 για να σφυγμομετρήσουν την αντίδραση του πόπολου, συζητούμε για το αν όσοι δε μπορούν πλέον να πληρώσουν τα δάνειά τους γιατί τα εισοδήματά τους καταβαραθρώθηκαν τα τελευταία χρόνια θα μένουν σε ξενώνες όπως ζήτησε ο Π. Τόμσεν κι αν εκείνοι που επένδυσαν τα χρήματά τους σε ακίνητα, όταν οι κυβερνήτες τούς έλεγαν πως λεφτά υπάρχουν, θα πρέπει να τα ξαναπληρώσουν για να έχουν το κράτος "συγκάτοικό" τους. Θέλει μεγάλη δύναμη ψυχής για να χαμογελάς μετά από όλα αυτά, έτσι δεν είναι;...

Οχι, δε βλέπω φως στην άκρη τού τούνελ γιατί δε βρισκόμαστε καν στο σωστό πεδίο μάχης, αγωνιζόμενοι συνεχώς "εκτός έδρας". Είναι αδιανόητο το μόνο που διαπραγματευόμαστε να είναι αν θα επιστρέψουμε στον εργασιακό μεσαίωνα και στην εποχή των σπηλαίων κι όχι πολιτικές δίκαιης αναδιανομής τού παραγόμενου πλούτου και ίσων ευκαιριών για την παραγωγή νέου, για την αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος, για δημόσια δωρεάν υγεία για όλους, για να πληρώσουν επιτέλους οι φοροφυγάδες και φοροαποφεύγοντες του λευκού κολάρου, για ίδια ατομικά και πολιτικά δικαιώματα με τις πλειονότητες στις κάθε είδους μειονότητες. Λυπάμαι, αλλά αδυνατώ να συμμετάσχω σε μια δημόσια συζήτηση που διεξάγεται με προβιομηχανικούς όρους κι όταν προσπαθείς να εκστομίσεις πως υπάρχουν και οι άνθρωποι πίσω από τους αριθμούς σε κοιτούν λες και τους είπες πως υπάρχει ζωή στον Αρη. Με λίγα λόγια, δεν είναι δυνατό να διαπραγματευόμαστε τα αυτονόητα, αλλά να απαιτούμε και πολλά περισσότερα από αυτά...

Το "κίνημα της τσουγκράνας" στην Ιταλία, όπως παλιότερα οι "αγανακτισμένοι" στην Ισπανία και στην Ελλάδα, αποδεκνύει ότι στον ευρωπαϊκό νότο βρίσκεται μια κοινωνία που κοχλάζει στην "κατσαρόλα" τής λιτότητας, της αδικίας, της ανισότητας και της υποκρισίας. Είναι, όμως, ακόμα μια κοινωνία εν πολλοίς ανοργάνωτη, η οποία ναι μεν δυσπιστεί, και καλά κάνει, απέναντι στους επίσημους κι ανεπίσημους θεσμούς, όπως τα κόμματα, οι τράπεζες, η εκκλησία, αλλά εξακολουθεί να ταλανίζεται από "παιδικές ασθένειες" στην προσπάθειά της να αφυπνιστεί ταξικώς. Στις προσεχείς ευρωεκλογές, για παράδειγμα, θεωρείται σχεδόν βέβαιη η ενίσχυση της ακροδεξιάς παντού στην Ευρώπη και ειδικώς στο νότο...

Κι εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα για όσους συμπνέουμε με το όραμα για κοινωνική δικαιοσύνη: να χρησιμοποιήσουμε τις πρώτες ύλες που μας παρέχει άθελά του ο καπιταλισμός στην απόλυτη αλαζονεία του για ακόμα περισσότερα κέρδη, λες και τα σάβανα έχουν τσέπες, και να παρασκευάσουμε τροφή για σκέψη. Δε μιλώ για πλύση εγκεφάλου, προπαγάνδα κι οτιδήποτε άλλο που παραπέμπει σε φασισμό, αν και είναι ίδιον και των κοινοβουλευτικών ολιγαρχιών, αλλά για άνοιγμα των πνευματικών οριζόντων τής μάζας μέσα από την παιδεία που εθίζει στη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη που τονώνει τη συντροφικότητα. Δεν έχει δημιουργηθεί, άλλωστε, κι ούτε πρόκειται να δημιουργηθεί, ισχυρότερο "πυρηνικό όπλο" από τον άνθρωπο που ελεύθερα στοχάζεται. Και ναι, όταν ο ταξικός πόλεμος θα διεξαχθεί με τους δικούς μας όρους τότε θα μπορώ να σας πω πως βλέπω φως στην άκρη τού τούνελ...