Οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα παρασιτούν όπου δε σπέρνει η Αριστερά...

"Είμαι ένας φασίστας, ο οποίος μισεί τους αριστερούληδες, τα αλλοδαπά γουρούνια, τις αδελφές νοσοκόμες, τα άθεα κοπρόσκυλα, τη δημοκρατία, οτιδήποτε τέλος πάντων δε μου μοιάζει. Αντιθέτως, λατρεύω τον Χίτλερ, το ναζισμό, τη μισαλλοδοξία, την άποψη πως μετά από τους ελληναράδες οι θεοί τού Ολύμπου έσπασαν το καλούπι και δε γεννήθηκαν άλλοι λαοί με τη δική μας θεία υπόσταση, αγαπώ, όσο μπορεί κάποιος σαν εμένα να αγαπά, τα όπλα, το ξύλο, τις δολοφονίες των όποιων άλλων, τα νταβατζιλίκια, το ψευτονταηλίκι και την πόζα". Αν κάποιος από όσους βρίσκονται έστω στα ανώτερα κλιμάκια της Χρυσής Αυγής παραδεχόταν όλα τα παραπάνω δεν θα φανερωνόταν βεβαίως ήρωας στα μάτια μου, αλλά τουλάχιστον θα εκτιμούσα την ειλικρίνειά του και το θάρρος του να αποκαλύψει την ηλιθιότητά του. Αυτά, όμως, είναι πολύ δύσκολα πράγματα για τους κουτσαβάκηδες που πιστεύουν ότι κρατώντας καλάσνικοφ, χρησιμοποιώντας τα ενίοτε σε "πακιστάνια" και βρίζοντας χυδαία όποιον δε συμφωνεί με τις ιδεοληψίες τους γίνονται περισσότερο άνδρες από το λιγοστό που έχουν προικιστεί από τη φύση...

Αντιθέτως, τύποι όπως ο Ηλ. Κασιδιάρης παρουσιάζονται σήμερα σα μετενσάρκωση του Γκάντι για να εξαπατήσουν για μια ακόμα μια φορά το λούμπεν προλεταριάτο, το οποίο πιστεύει ότι οι χιμπαντζήδες με τις μαύρες μπλούζες αποτελούν ένα υβρίδιο Σούπερμαν και Μπάτμαν το οποίο θα μας απαλλάξει από τους "κακούς". Τί να υποθέσω γι' αυτούς που ντρέπονται για την όποια ιδεολογία τους; Πως ντρέπονται, για παράδειγμα, και για τη μάνα και τον πατέρα τους; Στην καλύτερη περίπτωση να δεχθώ πως το ελάχιστο γνώθι σαυτόν που διαθέτουν τους κάνει επιφυλακτικούς στο να ομολογούν δημοσίως τις ιδεοληψίες τους. Στη χειρότερη περίπτωση πως δεν υπήρξαν ποτέ άνθρωποι κάποιας ιδεολογίας, ακόμα και του εθνικιστικού-πατριδοκάπηλου ναζισμού, αλλά εγκληματίες τού κοινού ποινικού δικαίου που αντί να ξεπλύνουν τα βρόμικα χρήματά τους στην Ελβετία το κάνουν στη Βουλή, υφαρπάζοντας τις ψήφους τής απελπισμένης, ταξικώς ασυνείδητης μάζας...

Από την άλλη, πάντως, επιμένω να ζητώ από την Αριστερά, αντί να περιορίζεται να καταδικάζει αφ' υψηλού το φασισμό, να σταθεί δίπλα στον πολίτη στην καθημερινότητά του. Δε χρειάζεται, εξάλλου, να κατακτήσει την εξουσία για να το κάνει. Φοβάμαι, μάλιστα, πως δεν θα την πάρει ποτέ αν δεν το πράξει. Γιατί, για παράδειγμα, να αφήνει τους χρυσαυγίτες να αλωνίζουν στα σχολεία και να μη δημιουργήσει η Αριστερά τις δικές της εκπαιδευτικές μονάδες, όποια μορφή μπορεί να λάβουν αυτές-από σεμινάρια έως σχολεία, για παράδειγμα, κοινωνικής ενσωμάτωσης κι αποδοχής τού διαφορετικού-, γιατί να μην ανοίξει τα δικά της κοινωνικά παντοπωλεία ή να πληρώνει το ρεύμα σε όσους αδυνατούν να φανούν εντάξει με τα δικά τους οικονομικά μέσα;

Διαβεβαίωνω την αριστερή ελίτ, γιατί υπάρχει κι αυτή στην Ελλάδα, ότι δεν θα μολυνθεί με κάποιο θανατηφόρο ιό αν αντί για το χιλιοστό συνέδριο γα το μαρξισμό, στο οποίο θα ακουστούν τα ίδια και τα ίδια, χρηματοδοτήσει την κατασκευή και λειτουργία υποστηρικτικής σχολικής μονάδας για τα παιδιά φτωχότερων οικογενειών, στην οποία θα μάθουν να είναι πρώτα από όλα πολίτες και μετά διψασμένες για χρήμα κι εξουσία μονάδες ή πειθήνιοι σκλάβοι τού συστήματος. Αν, όμως, για την επίσημη Αριστερά η εξουσία έχει μετατραπεί σε αυτοσκοπό, ας μην απορεί για την ολοένα αυξανόμενη διάπλαση φασιστοπαίδων. Οταν δεν καλλιεργείς το χωράφι σου, είναι λογικό να στο φάει ο δάκος και η μουχρίτσα...