Δεν ήμουν τσόγλανος, τσόγλανο μ' έκανες εσύ Βαγγέλη...

Τα παιδιά είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό έργα των γονιών τους, αν πιστέψουμε ότι ο ανθρώπινος χαρακτήρας διαμορφώνεται στα πρώτα χρόνια τής ζωής μας. Αυτό πολύ απλώς σημαίνει πως η μετέπειτα συμπεριφορά μας καθορίζεται από τις αρχές και τις αξίες με τις οποίες έχουμε μεγαλώσει στην παιδική μας ηλικία. Αν, για παράδειγμα, οι γονείς έχουν μάθει στους κανακάρηδές τους να συμπεριφέρονται ως τσογλάνια, αυτήν τη συμπεριφορά είναι πολύ πιθανό να περάσουν και στα δικά τους παιδιά, δημιουργώντας έναν κύκλο που δε μπορεί παρά να είναι φαύλος. Γι' αυτό και πολλοί μπορούν να κατηγορήσουν το ΣΥΡΙΖΑ πως υποθάλπει τον εκτσογλανισμό τής ελληνικής κοινωνίας. Πολλοί, αλλά όχι το ΠΑΣΟΚ κι ο πρόεδρός του. Γιατι αν κάποιοι έχουν "ντοκτορά" στον εκτσογλανισμό είναι αυτοί που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία 30 χρόνια με σημαία τους το νεποτισμό, την αναξιοκρατία, το φεουδαρχισμό, το συντεχνιασμό, τον εργατοπατερισμό, τη φαυλότητα και την ασυδοσία. Ετσι δεν είναι Βαγγέλη μου;...

Πολλοί, επίσης, μπορούν να κατηγορήσουν το ΣΥΡΙΖΑ γιατί έσπευσε να ανοίξει την αγκαλιά του στους πασόκους που εγκαταλείπουν το καράβι που βουλιάζει. Οχι όμως το ίδιο το ΠΑΣΟΚ κι ο πρόεδρός του. Γιατί αν είναι μια φορά κατακριτέοι οι γονείς που αφήνουν ή διδάσκουν τα παιδιά τους να είναι τσογλάνια, είναι χίλιες φορές χυδαιότεροι εκείνοι που τα λοιδορούν κι από πάνω λες και τα έχουν μεγαλώσει κάποιοι άλλοι. Ακούω πολλές φορές όσους έχουν απομείνει στη Χαριλάου Τρικούπη να χρησιμοποιούν ειρωνικότατους χαρακτηρισμούς για τους πρώην συντρόφους τους και να τους αποδίδουν όλα τα βάρη τής σαπισμένης μεταπολίτευσης. Δεν αντιλέγω πως πολλοί από εκείνους που μύρισαν εξουσία στην Κουμουνδούρου και κατευθύνθηκαν προς τα εκεί είναι πολιτικοί τυχοδιώκτες. Πάντοτε ήταν όμως κι εν γνώσει όσων παραμένουν πιστοί στο Β. Βενιζέλο. Θα πίστευα, επομένως, την κριτική τους αν την έκαναν την εποχή που το ΠΑΣΟΚ κέρδιζε αυτοδυναμίες με ποσοστά άνω τού 40%. Αν έδιωχναν, δηλαδή, τους σάπιους από το πάλαι ποτέ Κίνημα όταν αυτό ήταν εδώ, ενωμένο, δυνατό. Τώρα η συμπεριφορά όσων υβρίζουν τους πρώην συνεταίρους τους στην απομύζηση του δημόσιου πλούτου δε μπορεί να αξιολογηθεί ως προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος. Οσοι έχουν απομείνει στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι παρά εκείνοι που δεν έχουν βρει ακόμα καράβι να τους μεταφέρει απέναντι από τη Σπιναλόγκα και βρίζουν όσους τα κατάφεραν να πιαστούν από μια βάρκα και να ξεφύγουν από τον τόπο τού μαρτυρίου...

Διακινδυνεύω μια πρόβλεψη: το ΠΑΣΟΚ τέτοια εποχή τού χρόνου θα είναι εξωκοινοβουλευτικό κόμμα κι ο πρόεδρός του θα έχει μείνει δίχως βουλευτική ασυλία να προσπαθεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του δικαστικώς σε ένα σωρό υποθέσεις διαφθοράς στις οποίες είναι αναμεμειγμένος. Κι εγώ, επομένως, στην θέση του θα έτρεμα για το τί θα φέρει το μέλλον. Δεν είναι λίγο να θεωρείς τον εαυτό σου Ναπολέοντα, αλλά το μόνο με το οποίο να μπορείς να συγκριθείς μαζί του είναι το άδοξο φινάλε του στο Βατερλό και η εξορία στην Αγία Ελένη, η οποία έρχεται οσονούπω. Είναι πικρό να πιστεύεις ότι είσαι φτιαγμένος για τα μεγάλα και σπουδαία και να αναγκάζεσαι να στηρίζεσαι στην εμπιστοσύνη μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού Κουκουλόπουλων για να κρατιέσαι στο πολιτικό προσκήνιο. Αυτήν τη στιγμή ο Β. Βενιζέλος είναι αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, υπουργός Εξωτερικών και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ο Αντ. Σαχλαμαράς εξαρτάται τόσο πολύ από αυτόν που θα μπορούσε να τον διορίσει κι αντιβασιλέα αν του το ζητούσε. Ο Μπένι, ωστόσο, ξέρει πολύ καλύτερα από τον καθένα ότι δεν είναι τίποτα άλλο από γίγαντας με πήλινα πόδια, που αρκούν οι επερχόμενες βουλευτικές εκλογές για να τον γκρεμίσουν και να τον στείλουν να κάνει παρέα στον Τσοχατζόπουλο στον Κορυδαλλό. Κι όπως θα έλεγε και το πολιτικό του ίνδαλμα, ο Ναπολέων Βοναπάρτης, ο θάνατος δεν είναι τίποτα μπροστά στο να ζεις ηττημένος και δίχως δόξα για το υπόλοιπο της ζωής σου...