Οι νοικοκυραίοι βαριούνται να διαδηλώσουν ακόμα και για τους αγαπημένους τους μπάτσους...

Μάλλον πράκτορες ξένων δυνάμεων ήταν οι εκατοντάδες διαδηλωτές που εγκλωβίστηκαν από τους μπάτσους στα Προπύλαια κατά την πορεία στη μνήμη τού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Πράκτορες, άλλωστε, ξένων δυνάμεων ήταν και οι χιλιάδες έφηβοι που είχαν βγει ειρηνικώς στους δρόμους πριν πέντε χρόνια για να διαμαρτυρηθούν για τη δολοφονία ενός συνομηλίκου τους από όργανο της τάξης, τρομάρα του, και η διαμαρτυρία των οποίων καπηλεύτηκε από μερικές εκατοντάδες γνωστούς άγνωστους που είναι γνωστοί στην αστυνομία, αρκετοί μάλιστα από αυτούς προέρχονται από τα σπλάχνα της, οι οποίοι έκαναν γης μαδιάμ την Αθήνα κι άλλες πόλεις. Βλέπετε, για τους φιλήσυχους νοικοκυραίους μας, οι οποίοι όταν δεν αισθάνονται πως τους ψεκάζουν, παθιάζονται με το να ανακαλύπτουν θεωρίες συνωμοσίας από τούρκους, εβραίους κι αμερικανούς για να αποδεικνύουν πόσο σπουδαίος είναι ο νωθρός εγκέφαλός τους, θεωρείται απίθανο το πιο δυναμικό κομμάτι τής κοινωνίας μας να ξεσηκώνεται όταν το 2008 αισθάνθηκε πως έπεσε κι αυτό θύμα τής αυθαιρεσίας των δυνάμεων καταστολής τής εξουσίας κι όταν σήμερα τα μιντιακά παπαγαλάκια τού λένε πως καταστρέφεται γιατί τα πανεπιστήμια είναι κλειστά κι όχι γιατί η χώρα έχει μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης για άνεργους νέους. Κι όμως, τις περισσότερες φορές η αλήθεια είναι πολύ πιο απλή από αυτή που διαβάζουμε στα αστυνομικά μυθιστορήματα...

Οι νοικοκυραίοι είναι ο τύπος τού ανθρώπου που πιστεύει ότι ο φυσικός βιότοπος ενός καρχαρία, για παράδειγμα, είναι το ενυδρείο. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι εκεί έξω υπάρχει ένας ωκεανός που αφρίζει κι ότι, καλώς ή κακώς, οι νεολαίοι μας ανήκουν σε αυτόν κι όχι στα μαντρωμένα τουριστικά τους συγκροτήματα. Ας το βάλουν καλά στο υπερσυντηρητικό μυαλό τους: οι έφηβοι έχουν όχι απλώς δικαίωμα αλλά υποχρέωση να αμφισβητούν τους πάντες και τα πάντα, ακόμα κι αν δεν θέτουν τα σωστά ερωτήματα ή δε δίνουν τις ορθές απαντήσεις, ακόμα κι αν αγνοούν τα ερωτήματα ή τις απαντήσεις. Ένα είναι σίγουρο, δεν είναι επαναστάτες χωρίς αιτία γιατί στην κοινωνία όπου θέλουν να τους εντάξουν, υπάρχουν χίλιοι δυο καλοί λόγοι για να επαναστατήσεις εναντίον της. Αυτούς θα τους βρουν στην πορεία, η κοινωνία όμως έχει ανάγκη εδώ και τώρα την ορμή και τον ενθουσιασμό τους, το ταρακούνημά τους που την ξυπνά από το λήθαργο και την κάνει να συνειδητοποιεί ότι τελικώς δεν είναι όλα τόσο αγγελικά πλασμένα όσο θέλει να βαυκαλίζεται πως είναι...

Ακούω, βεβαίως, τους νοικοκυραίους να διαμαρτύρονται για το ότι η νεολαία και η Αριστερά δεν εξεγείρονται όταν σκοτώνεται ένας μπάτσος εν ώρα καθήκοντος ή, για παράδειγμα, δεν έγινε το ίδιο για τους εργαζομένους τής Marfin. Θα συμφωνήσω μαζί τους: δεν πρέπει να οδηγηθούμε στον ταξικό εμφύλιο από τη στιγμή που κι ο μπάτσος κι ο εργαζόμενος της Marfin είναι μισθωτοί που δεν ανταμείβονται για το μόχθο τους όσο θα ήταν δίκαιο. Φυσικά δεν αναφέρομαι στους μπάτσους που βαρούν άγρια και πετούν χημικά για ψύλλου πήδημα για να δείξουν πόσο άγρια αρσενικά φαντάζονται τον εαυτό τους πως είναι και να κρύψουν τα βαθιά ριζωμένα μέσα τους κόμπλεξ κατωτερότητας από τα οποία βασανίζονται. Θα έπρεπε, ωστόσο, όλοι μαζί οι μικρομεσαίοι να ενώσουμε τις δυνάμεις μας σε βάρος των ελίτ που μας πίνουν το αίμα.

Γιατί, όμως, καλοί μου νοικοκυραίοι περιμένετε από τους άλλους να κάνουν τις διαδηλώσεις τής αρεσκείας σας; Δεν είναι δύσκολο, ξέρετε, να σηκωθείτε από τον καναπέ και να τις κάνετε μόνοι σας. Βάζετε λίγη δύναμη στα χέρια και τα τρυφερά σας οπίσθια αυτομάτως ξεκολλούν από το έπιπλο από το οποίο παρακολουθείτε το αγαπημένο σας τουρκικό σίριαλ. Κακώς, επομένως, η Αριστερά δε διαδηλώνει για τη δολοφονία ενός μπάτσου των 700 ευρώ από έναν εγκληματία. Αλλά αυτό δε μπορεί να στέκεται ως επιχείρημα εναντίον της όταν αυτοί που υποτίθεται πως νοιάζονται περισσότερο για τους μπάτσους δεν ξεβολεύονται ούτε για να πάνε στην τουαλέτα. Ετσι δεν είναι αγαπημένοι μου, νωθροί, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι νοικοκυραίοι;...