Δεν είναι η χαμένη εξεταστική που κατάστρεψε το πανεπιστήμιο...

Οι "στρουθοκάμηλοι" περισσεύουν σε αυτήν τη χώρα. Δείτε, για παράδειγμα, τί συμβαίνει με τα πανεπιστήμια. Όλοι ορκίζονται πως αγωνίζονται για τη δημόσια δωρεάν παιδεία, αλλά όλοι βάζουν το λιθαράκι τους για την υποβάθμισή της. Κι αν μη τί άλλο, κανένα πρόβλημα δε λύθηκε ποτέ με την υποκρισία παρά μόνο με την ειλικρινή παράθεση επιχειρημάτων. Γιατί, επομένως, οι διοικητικοί υπάλληλοι δεν παραδέχονται ότι απεργούν γιατί χάνουν τις δουλειές τους, αλλά παριστάνουν πως αγωνίζονται για μια καλύτερη ανώτατη εκπαίδευση; Δεν είναι ντροπή να μάχεσαι για την εργασία σου, ειδικώς αν πιστεύεις ότι είσαι άξιος γι' αυτή. Προς τί, λοιπόν, ο κλαυθμός κι οδυρμός για ανώτερα αγαθά από τη στιγμή που τα δάκρυα θα ήταν πολύ πιο πιστευτά αν οι διοικητικοί υπάλληλοι απεργούσαν για την υποβάθμιση των ΑΕΙ και τις εποχές που έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα;...

Κι εδώ υπεισέρχεται η υποκρισία τής πολιτικής ηγεσίας τής χώρας και των μιντιακών εξαπτέρυγών της. Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω τον Κ. Αρβανιτόπουλο, τον Γ. Πρετεντέρη και τον "πάθος για το χρήμα σε κάνει Παύλο Τσίμα", αλλά τα πανεπιστήμια δεν καταστράφηκαν αυτές τις 13 εβδομάδες τής απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων ή από τον "ποιητή Φανφάρα" Θ. Πελεγρίνη. Ηταν καταστραμμένα κι όταν οι εξεταστικές περίοδοι διεξάγονταν κανονικώς. Ήταν καταστραμμένα, για παράδειγμα, κι όταν ήταν φοιτητής ο γράφων και τη χώρα κυβερνούσε ο εκλεκτός τής διαπλοκής Κ. Σημίτης. Οι τριτοκοσμικές υποδομές, η απαρχαιωμένη διδακτική ύλη, η ασυδοσία, η διαφθορά ή η σκόπιμη υποβάθμιση του δημόσιου πανεπιστημίου ώστε να έρθουν σα σωτήρες τα ιδιωτικά και να μη δημιουργηθούν εργαζόμενοι με ταξική συνείδηση κι επαφή με την αγορά εργασίας είναι χρόνιες παθογένειες. Και γι' αυτές ασφαλώς ευθύνεται και η Αριστερά, η οποία χάιδεψε μπαχαλίστικες νοοτροπίες κι αγιοποίησε πρακτικές που υποθάλπουν το συντεχνιασμό, την οικογενειοκρατία και τη φαυλότητα...

Με λίγα λόγια, η Αριστερά, άθελά της ή ηθελημένως, έριξε κι εξακολουθεί να ρίχνει νερό στο μύλο τού συστήματος, το οποίο βολεύεται με τη μαζική παραγωγή στην ουσία απαίδευτων εργαλείων που απλώς θα εκτελούν τις εντολές των αφεντικών τους χωρίς να έχουν μάθει να ζητούν κάτι καλύτερο από μια θέση στη γαλέρα. Και κάπως έτσι, με τη νοοτροπία πως κάθε ελληνόπουλο θα πρέπει να έχει να μοστράρει ένα πτυχίο στους γονείς του και στον κοινωνικό του περίγυρο, γεμίσαμε σήμερα με άνεργους πτυχιούχους οι οποίοι έχουν μάθει να κάνουν μόνο ένα πράγμα, το οποίο πολλές φορές είτε δεν τους εκφράζει συναισθηματικώς είτε δεν έχει ζήτηση στην αγορά εργασίας, κι επομένως αποτελούν πρόσφορα θύματα προς εκμετάλλευση από τον πολιτικάντη που θα τους διορίσει για να εξαγοράσει το βουλευτιλίκι ή από τον επιχειρηματία που αναζητά σκλάβους που θα παράγουν τα υπερκέρδη του...

Προφανώς το πανεπιστήμιο δε πρόκειται να βελτιωθεί αν δεν ανοίξει. Αυτή είναι, ωστόσο, η ελάχιστη προϋπόθεση για τη ριζική μεταμόρφωσή του. Κι αν λάβω υπόψη τις κουτοπόνηρες πρακτικές που χρησιμοποιούνται ένθεν κακείθεν με αφορμή την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων, επιτρέψτε μου να αμφισβητώ εντόνως αν υπάρχει η πολιτική βούληση για την αναγέννησή του...