Κοιτώ Μιχάλη μου το χάλι σου εδώ και χρόνια...

Κατανοώ τη λογική τού Μ. Λιάπη: είναι προτιμότερο να σε θεωρούν ηλίθιο από λαμόγιο. Καλύτερα, δηλαδή, για τον ίδιο να τον θυμόμαστε ως τον πολιτικό γόνο που έβγαλε βόλτα το πολυτελές αυτοκίνητό του με πλαστές πινακίδες για να φορτίσει τις μπαταρίες του παρά ως τον πρώην υπουργό που βρισκόταν στο "pay roll" των μαύρων ταμείων τής Siemens. Τί αξία, άλλωστε, έχουν μερικά πλημμεληματάκια μπροστά σε πιθανή καταδίκη του για κακουργήματα σε βάρος τού ελληνικού Δημοσίου και, κατ' επέκταση, του ελληνικού λαού; Χίλιες φορές, επομένως, να γίνει ο Michel De Liapis ρεντίκολο στην κοινή γνώμη και να αυτοπαρουσιαστεί ως χειμαζόμενος από την κρίση συνταξιούχος που δεν έχει λεφτά ούτε για να πληρώσει νόμιμες πινακίδες (για πλαστές πάντως είχε, ίσως να ήταν κι αυτές ευγενική χορηγία κάποιας γερμανικής πολυεθνικής...) από το να οδηγηθεί στη δικαιοσύνη για πολύ βαρύτερα αδικήματα. Ποιός, αυτός ο "μεγάλος" και "τρανός" ανιψιός και πρωτοξάδερφος πρώην πρωθυπουργών και λερωθεί στο σύνολό της η αγία, για την ελληνική δεξιά, οικογένεια Καραμανλή...

Θα μου πείτε πως κι ο Αλ Καπόνε για φοροδιαφυγή συνελήφθη κι όχι για τις δεκάδες ή εκατοντάδες δολοφονίες των οποίων υπήρξε φυσικός ή ηθικός αυτουργός. Ο Μ. Λιάπης πάλι, δεν είναι βεβαίως δολοφόνος, έστω κι αν με τη μεταφορική σημασία τής λέξης έχει συνδράμει κι αυτός με την ανικανότητα, την κακοδιοίκηση και τη φαυλότητά του στο να διέρχεται σήμερα ο ελληνικός λαός μια οικονομική γενοκτονία που μόνο μπροστά σε αυτήν της κατοχής ωχριά...ακόμα. Ωστόσο η σύλληψη του πρώην υπουργού για μικρότερης σημασίας αδικήματα από αυτά για τα οποία θα έπρεπε να είχε συλληφθεί εδώ και πολλά χρόνια καταδεικνύει κι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, σημαντικότερο από το δημόσιο χρέος: το έλλειμμα δικαιοσύνης και τα δυο μέτρα και δυο σταθμά που χρησιμοποιεί η Θέμιδα για να αξιολογεί την ελίτ και το πόπολο...

Πριν μόλις λίγες ημέρες αποφάνθηκε, για παράδειγμα, πως κανένας δεν είναι ένοχος για το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, ώστε να μπορεί ο αρχιερέας τής διαπλοκής, όπως τον ξέπλυνε, να παρουσιάζεται ως χρυσή κι άμεμπτη εφεδρεία τού συστήματος. Για να μην αναφερθώ στο σκάνδαλο Siemens, για το οποίο αν ποτέ μαθαίναμε την αλήθεια στις πλήρεις διαστάσεις της ο Ακ. Τσοχατζόπουλος θα είχε για παρέα του στο Κορυδαλλό τουλάχιστον το μισό πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο τής μεταπολίτευσης. Κι αν δε με πιστεύετε, ρωτήστε και τον Π. Τσίμα που είχε ταξιδέψει με τον Μ. Λιάπη το 2005 στη Γερμανία, ας πούμε για το ποδοσφαιρικό Κύπελλο Συνομοσπονδιών, για να μη φανώ πιο κακός από όσο μου επιτρέπει ο τυποκτόνος νόμος τού Β. Βενιζέλου από το 1994 να γίνω...

Δεν ταυτίζομαι, επομένως, με τις κορώνες των σημερινών εφημερίδων και ιστοσελίδων για ξεπεσμό τού Μ. Λιάπη. Πάντα τέτοιος ήταν, ένας απατεώνας δηλαδή του κοινού ποινικού δικαίου στον οποίο παρείχαν άπλετη ασυλία το βουλευτικό και υπουργικό του αξίωμα και κυρίως η οικογενειακή του κληρονομιά. Από ανίκανους και διεφθαρμένους γόνους πολιτικών τζακιών, άλλωστε, άλλο τίποτα σε αυτήν τη χώρα, η οποία έχει μάθει να πορεύεται αιώνες τώρα με το νεποτισμό και την αναξιοκρατία που αυτονόητα τον ακολουθεί. Φοβάμαι, όμως, πως όσο η δικαιοσύνη θα συνεχίζει να καταπίνει την κάμηλο και να διυλίζει τον κώνωπα τόσο τα αποκαλούμενα εγκλήματα του λευκού κολάρου θα καθαρίζονται με το απορρυπαντικό για πάσα χρήση τού "μαζί τα φάγαμε"...