Αν ο Σόρος δεν ήταν εβραίος...

Αθελά του ο Τ. Σόρος, ο οποίος αποτελεί την εμβληματική προσωποποίηση της καπιταλιστικής απληστίας, έθεσε πολύ ενδιαφέροντα διλήμματα στην ελληνική κοινωνία: "αποδέχεσαι τη φιλανθρωπία από όπου κι αν προέρχεται ή κάνεις εξαιρέσεις"; "Προτιμάς να μην ξεπαγιάσουν τα παιδιά σου ή την αξιοπρέπειά σου"; Δεν έχω εύκολες απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Φοβάμαι, για παράδειγμα, πως πολλοί από τους κατοίκους τής Νάουσας που είπαν ένα "περήφανο όχι" στην προσφορά τού ιδρύματος του γνωστού κερδοσκόπου το έκαναν περισσότερο γιατί αυτός είναι εβραίος...

Αν τα χρήματα προέρχονταν από μια εταιρία ρώσου ολιγάρχη, για παράδειγμα, θα ήταν καλοδεχούμενα γιατί θα είχαν χριστιανή ορθόδοξη προέλευση. Εκτιμώ, δηλαδή, πως αρκετοί ναουσαίοι σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα αναρωτιούνταν ποιές σκοπιμότητες θα ήθελε να εξυπηρετήσει η επιχείρηση του "αδελφού ξανθού γένους", όπως αναρωτιούνται για τον Τ. Σόρος ούτε θα πρόβαλαν το επιχείρημα πως αυτό είναι δουλειά τού κράτους. Φυσικά και είναι και φυσικά το κράτος πρέπει να επιβάλει αναδιανεμητικές πολιτικές που και το ταμείο του θα γεμίσουν και το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς θα σμικρύνουν. Μόνο που τα παιδιά στη Νάουσα κρυώνουν αυτήν τη στιγμή που κάθομαι και σας αραδιάζω θεωρίες και χρειάζονται θέρμανση τώρα...

Το ίδιο ερώτημα τίθεται, βεβαίως, κι όταν διοργανώνει συσσίτια η Χρυσή Αυγή. Κι αν εσύ έχεις την αξιοπρέπεια να μη λάβεις φιλανθρωπία από φασίστες και προτιμάς να πεθάνεις από την πείνα, έχεις το δικαίωμα να αρνηθείς κι εκ μέρους τού παιδιού σου; Δεν θα κάκιζα, επομένως, όσους αποδέχονται τη φιλανθρωπία από όπου κι αν προέρχεται, μολονότι αυτή δεν είναι τίποτα άλλο στην ουσία από ξέπλυμα χρήματος που έχει αρπάξει το μεγάλο κεφάλαιο από τους μικρομεσαίους. Δε μπορείς να απαιτείς όμως από τους άλλους να γίνουν ήρωες εναντίον τού συστήματος, πόσω μάλλον όταν τα επιχειρήματα που προβάλλεις παραπέμπουν περισσότερο σε εθνικιστικές θεωρίες συνωμοσίας και αντισημιτικά παραληρήματα. Μπορεί κι εγώ, αν κατάληγα στην απόλυτη ένδεια, να έπαιρνα ένα πιάτο φασολάδα όχι μόνο από τα χέρια ενός χρυσαυγίτη αλλά κι από τον ίδιο το διάβολο και σίγουρα θα το έκανα για να ταΐσω το παιδί μου...

Σε θεωρητικό επίπεδο θα σας έλεγα πως για τον εαυτό μου δεν θα το έκανα, αλλά θα ξεφτιλιζόμουν για χάρη τού παιδιού μου. Δεν θα είχα το δικαίωμα, δηλαδή, να καταδικάσω στο κρύο, στην πείνα και, αλίμονο, στον θάνατο ανθρώπινες ζωές για τις οποίες είμαι υπεύθυνος για να είμαι εντάξει με τους προσωπικούς μου ηθικούς κώδικες. Ας επιλέξει μόνος του ο γιος μου ή η κόρη μου, όταν ενηλικιωθούν, αν θα αγαπούν το σοσιαλισμό και θα απεχθάνονται τον καπιταλισμό ή το αντίστροφο. Κανένας μας δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλει στα παιδιά του τις δικές του ιδεολογικές αντιλήψεις ή να επιτρέψει στην πλειονότητα να τους επιβαλει τις δικές της. Κι ας είναι αυτός ο κανόνας...