"Τί άλλο να σου γράψω Κατερίνα, πεθαίνουν οι άνθρωποι από πείνα"...

Οποία "έκπληξις", κανένα πρωτογενές πλεόνασμα, καμιά αύξηση των δημοσίων εσόδων, κανένα wi fi σε όλη τη χώρα δε μπόρεσε να γλιτώσει από τον θάνατο την 13χρονη κοπέλα στην Θεσσαλονίκη. Η Σάρα δεν έχασε τη ζωή της από τις αναθυμιάσεις που εξέπεμπε το μαγκάλι στο σπίτι της, αλλά δολοφονήθηκε αγρίως από αυτούς που όταν αντικρίζουν ανθρώπους δε βλέπουν τίποτα άλλο από αριθμούς, κάνουν τις προσθαφαιρέσεις τους κι αν το αποτέλεσμα είναι θετικό τότε τους δίνουν το "ελευθέρας" να ζήσουν λίγο ακόμα, διαφορετικώς τους στέλνουν να συναντήσουν τον πλάστη τους. Αν υπήρχε δικαιοσύνη σε αυτήν τη χώρα, ο υπουργός Οικονομικών, ο πρωθυπουργός και τα τροϊκανά αφεντικά τους θα οδηγούνταν σήμερα σιδηροδέσμιοι στην Ευελπίδων για να απολογηθούν για τη νέα τους ανθρωποκτονία εκ προθέσεως. Λυπάμαι αν γίνομαι για κάποιους υπερβολικός ή λαϊκιστής, αλλά ακόμα δεν έχει στεγνώσει το μελάνι από τις δηλώσεις τού Αντ. Σαχλαμαρά και του Γ. Στουρνάρα με τις οποίες μας ζητούσαν στην ουσία να αναγείρουμε ανδριάντες προς τιμή τους γιατί τάχα μου έβγαλαν τη χώρα από την κρίση. Οταν στην Ελλάδα τού 2013 πεθαίνουν κορίτσια από το κρύο, οι γερμανοτσολιάδες που κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα κι αυνανίζονται με τις λογιστικές τους αλχημείες το καλύτερο που μπορούν να κάνουν, είναι βγάλουν το σκασμό και να κρυφτούν στα λαγούμια τους...

Πού, αλήθεια, ζουν αυτοί οι τύποι; Οταν ο Αντ. Σαχλαμαράς πήρε το αυτοκίνητό του κι έκανε την "τρέλα", σύμφωνα με δική του δήλωση, να πάει μέχρι το Λουτράκι δε βρέθηκε κανένας χριστιανός να του μiλήσει για το ενάμισι εκατομμύριο των ανέργων, για το 60% της νεολαίας μας που είναι χωρίς δουλειά και φεύγει στο εξωτερικό για μια πιο αξιοπρεπή ζωή, για τις συνθήκες γαλέρας στις οποίες απασχολούνται όσοι έχουν εργασία, οι οποίοι καλούνται να πληρώνουν φόρους και για τους εφοπλιστές ώστε να είμαστε εθνικώς υπερήφανοι για τη ναυτιλία μας, για τα παιδιά που λιποθυμούν από την ασιτία στα σχολεία, τους άστεγους, τους ηλικιωμένους δίχως φάρμακα, για τον πληθυσμό που φτωχοποιείται ραγδαίως, για την εθνική αξιοπρέπεια που κουρελιάζεται για τα όμορφα γαλανά μάτια τού Π. Τόμσεν και των λοιπών εντεταλμένων των εγχώριων και ξένων νταβατζήδων μας; Ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, μάλιστα, είχε το θράσος να υποστηρίξει, απαντώντας για το δικό του παχυλό μiσθό, πως οι γνώσεις και η εμπειρία πρέπει να ανταμείβονται αναλόγως. Καμιά αντίρρηση, αλλά ποιός του είπε πως όλοι εκείνοι που καταδiκάζει σε οικονομικό αφανισμό είναι απαίδευτα κοπρόσκυλα που δε δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους;...

Την ίδια ώρα, η ελίτ πάνω στον πανικό της προσπαθεί να νεκραναστήσει, με τις κατευθυνόμενες δημοσκοπήσεις της, την κεντροαριστερά, λες και η σωτηρία αυτής της χώρας πρέπει να διέλθει από τους ίδιους λακέδες τού συστήματος που την κατάστρεψαν, τύπου Βενιζέλου, Κουβέλη, Λοβέρδου κι "ορφανών" τού Κ. Σημίτη. Αν ρωτήσεις το λαό αν θέλει ένα κόμμα ανάμεσα στη ΝΔ και στο ΣΥΡΙΖΑ φυσικά και θα σου απαντήσει, στην πλειοψηφία του, θετικώς. Κι αυτό γιατί υπάρχει οφθαλμοφανέστατη ανάγκη για ένα σχηματισμό που δεν θα πρεσβεύει τον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό και κοινωνικό υπερσυντηρητισμό τής ΝΔ ούτε το λαϊκίστικο και καιροσκοπικό αριστερισμό τού ΣΥΡΙΖΑ. Αν ήμουν δεξιός, θα προσδοκούσα τη δημιουργία ενός φιλελεύθερου κόμματος το οποίο θα επέβαλλε κανόνες στην ανεξέλεγκτη οικονομία τής αγοράς και τουλάχιστον στοιχειώδη ατομικά δικαιώματα για τις μειονότητες, όπως τους μετανάστες ή τους ομοφυλόφιλους. Επειδή, ωστόσο, θέλω να αυτοπροσδιορίζομαι ως αριστερός, αυτό που επιθυμώ διακαώς είναι ένα αριστερό κόμμα στο πρόγραμμα του οποίου κορυφαία προτεραιότητα θα είναι η δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και οι ίσες ευκαιρίες για την παραγωγή νέου κι όχι ο συντεχνιασμός, τα φέουδα, ο σταλινισμός και η ικανοποίηση ατομικών συμφερόντων με προμετωπίδα δήθεν το κοινό καλό...

Στο δικό μου λεξιλόγιο το κέντρο δεν έχει κανένα ιδεολογικό χρωματισμό, είναι απλώς το καπιταλιστικό τυράκι που οι ελίτ πετούν στο πόπολο για να αισθάνεται αυτό πως δεν αξίζει τίποτα παραπάνω από μια αξιοπρεπή ζωή κι όχι μια 50-50 μοιρασιά. Αυτό είναι η μεσαία τάξη άλλωστε, ένα καπιταλιστικό δημιούργημα ώστε οι λίγοι να συνεχίζουν να νέμονται τα πολλά χωρίς πολλές πολλές αντιδράσεις από τους περισσότερους, οι οποίοι θα αισθάνονται χορτάτοι με τα ξεροκόμματα. Τώρα, επομένως, που οι ελίτ πάνω στην απληστία τους διαλύουν τους μικρομεσαίους είναι ευκαιρία αυτοί να αποκτήσουν επιτέλους ταξική συνείδηση και να διεκδικήσουν όσα τους ανήκουν. Αυτό το πολιτικό κενό εκπροσώπησης υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα κι όχι η ανάγκη σύμπραξης Βενιζέλου-Κουβέλη-Λοβέρδου-ορφανών τού αρχιερέα τής διαπλοκής και λοιπών απελπισμένων πρώην και νυν αρπακτικών τής εξουσίας. Ολοι αυτοί δεν εκπροσωπούν τίποτα άλλο από τη σαπισμένη μεταπολίτευση κι ανήκουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας...