Τώρα κλαις Φώτη, γιατί κλαις; Εσύ δεν ήσουν που πρόδιδες χθες;...

Είναι ανέντιμο να χτυπάς κάποιον που είναι πεσμένος μόνο όταν τον λιβάνιζες την εποχή που ήταν...υπεύθυνος. Από τη στιγμή, επομένως, που είχα καυτηριάσει τη στάση τής ΜΝΗΜΑΡ και του Φ. Κουρέλη από το πρώτο λεπτό κατά το οποίο λειτούργησαν ως αριστεροί γενίτσαροι κι ως ανάχωμα ενός σάπιου κατεστημένου, δεν έχω κανένα λόγο να κρύψω την ατέλειωτη χαρά μου για την πανωλεθρία που υπέστησαν οι ταξικοί προδότες και την οποία άξιζαν από την κορυφή έως τα νύχια. Φυσικά την θέση της έχουν λάβει άλλες εφεδρείες τού συστήματος, όπως το Ποτάμι ή οι "άσωτοι υιοί" τής αυτοαποκαλούμενης λαϊκής δεξιάς, τύπου Β. Καπερνάρου, που γυρεύουν μια καλή πρόφαση για να επιστρέψουν στο μαντρί. Ωστόσο, αυτό που συνέβη στους μνημαρίτες είναι ένα καλό παράδειγμα για το τί παθαίνει όχι όποιος είναι υπεύθυνος, αλλά εκείνος που είναι συνένοχος στο έγκλημα. Οι ελίτ, πάντως, δεν είναι και τόσο αγνώμονες απέναντι στην προσφορά τού Φ. Κουρέλη στην κατεύθυνση της διάσωσής τους. Θέλουν να τον κάνουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας αφού έχει όλα τα "προσόντα" που απαιτούνται για την θέση: γέρος στα χρόνια, στο νου και στην ψυχή, άβουλος, συμβιβασμένος, υποτακτικός, "yesman", "νοικοκυρούλης" α λα Κύρκος, ανούσιος, προβλέψιμος, άχρωμος, άοσμος, άγευστος και, κυρίως, μετρίως μέτριος...

Ένα από τα χυδαιότερα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν τα εξαπτέρυγα της διαπλοκής είναι πως κάνουν ό, τι κάνουν όχι γιατί τα πιστεύουν, αλλά γιατί αλλιώς ο τόπος θα καταστραφεί και οι ίδιοι ενεργούν στο πλαίσιο της εθνικής συνεννόησης. Ο τόπος, όμως έχει καταστραφεί κι όποιος δεν το βλέπει, έχει επιλέξει την αυτοτύφλωση. Δεν είναι απαραίτητο, φαντάζομαι, να σας υπενθυμίζω πόσοι έλληνες ζουν πλησίον ή κάτω από το όριο της φτώχειας, πόσοι είναι άνεργοι, εργασιακά επισφαλείς, σκλάβοι σε γαλέρες, μετανάστες στο εξωτερικό, ανασφάλιστοι, ανέστιοι ή κι αυτόχειρες. Ως θεραπεία για όλα αυτά τα δεινά ένα υποτίθεται αριστερό κόμμα, το οποίο στη συνέχεια έδωσε όρκο αιώνιας πίστης στην κεντροαριστεροδεξιά, προέκρινε το νεοφιλελευθερισμό, συμμαχώντας με ένα ακροδεξιό κι ένα οπορτουνιστικό κόμμα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κουνούσε το δάχτυλο στην Αριστερά γιατί επέμενε να είναι Αριστερά...

Οι κεντροαριστεροδεξιούληδες νενέκοι τής ΜΝΗΜΑΡ ακόμα και στον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών περιφέρονταν από το ένα συστημικό κανάλι στο άλλο με ύφος χιλίων πιωμένων ή γαμπρών τού Μητσοτάκη καρδιναλίων και στο μόνο στον οποίο έκαναν επίθεση ήταν στο ΣΥΡΙΖΑ, ανίκανοι ακόμα να μαντέψουν ότι η πραγματική τους απήχηση στην ελληνική κοινωνία ξεπερνά για πολύ λίγο το Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών. Αντί να βρουν σημεία επαφής με την αξιωματική αντιπολίτευση, εφόσον θεωρούσαν ακόμα τους εαυτούς τους Αριστερούς, είχαν μάτια μόνο για τις Κίρκες της άγριας κι άνισα κατανεμημένης λιτότητας. Κι όταν οι μάγισσες τους συμπεριφέρθηκαν όπως οι μεγαλοεπιχειρηματίες που δυσφορούν με τις πουτάνες που τους κάνουν τσαλιμάκια, τότε "θυμήθηκαν" πως ο δρόμος των μνημονίων είναι αδιέξοδος. Μόνο που τους είχε μείνει πλέον στη συνείδηση του λαού για πάντα η ρετσινιά τής πολιτικής πόρνης που όλοι την έχουν πηδήξει, μα κανείς δεν την έχει αγαπήσει...

Είναι, επίσης, θετικό πως την τύχη τής ΜΝΗΜΑΡ θα έχει πολύ σύντομα και το Ποτάμι. Αν τώρα, όταν κανείς δεν ήξερε τις θέσεις του γιατί απλούστατα αυτές δεν υπάρχουν και δεν πρόκειται να υπάρξουν, υστέρησε κατά δύο μονάδες τού τελειωμένου ΠΑΣΟΚ και βρέθηκε πολύ κάτω από το 10% και μόλις στην πέμπτη θέση, φανταστείτε πού θα πέσει όταν και οι πλέον αδαείς αντιληφθούν ότι ο Στ. Θεοδωράκης δεν είναι παρά μια ευπαρουσίαστη μαριονέτα στα χέρια αυτών που βλέπουν τις εναλλακτικές τους λύσεις να εξαντλούνται. Εύχομαι, πάντως, με τον καιρό να καταλάβει ο Σταύρος ότι η πολιτική είναι πιο σύνθετο πράγμα από το να βάζεις στο καλάθι τού σούπερ μάρκετ μουστάρδες δίπλα στα απορρυπαντικά και να πιστεύεις ότι αυτό λέγεται σύνθεση ιδεών κι όχι βρόμικη μπουγάδα...

Το ότι το παιχνίδι είναι στημένο, άλλωστε, φαίνεται κι από το ότι ο Β. Βενιζέλος εξακολουθεί να επιτίθεται σχεδόν αποκλειστικώς στο ΣΥΡΙΖΑ, μολονότι ο θεωρητικός άμεσος κίνδυνός του είναι το Ποτάμι. Οπως και παλαιότερα με τη ΜΝΗΜΑΡ, όλα αυτά τα κομματίδια δεν είναι παρά ένα σώμα,  λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία υπό τον τρόμο μιας διαρροής προς την Αριστερά. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι πιθανό στις επόμενες βουλευτικές εκλογές Ν.Δ.-ΕΛΙΑ-Ποτάμι κι ό, τι έχει απομείνει από τη ΜΝΗΜΑΡ να κατεβούν ως ένας ενιαίος φορέας προκειμένου να μην επιτρέψουν στην Αριστερά να κυβερνήσει. Οταν το δείτε κι αυτό θα σημαίνει πως το σύστημα θα παίζει τα ρέστα του κι ότι η Αριστερά έρχεται όχι απλώς ως πρώτη δύναμη, αλλά ως ένα σαρωτικό τσουνάμι αλλαγής με κινητήριο δύναμη όχι τη διαπλοκή, αλλά το λαό...

     

Ο Νταλάρας και η Πάολα δύο όψεις τού ίδιου νομίσματος...

Βγάζω το καπέλο στους δημαγωγούς. Ξέρουν πολύ καλά πώς να χειραγωγούν το πόπολο και να του λένε αυτά που θέλει να ακούσει, αυτά που θα το κάνουν να αισθανθεί καλύτερα με τη μετριότητά του. Κι επειδή ακριβώς είναι μάστερ τής αποπλάνησης δεν του λένε μόνο ψέματα, αλλά κάτι πολύ χειρότερο: τη μισή αλήθεια. Δεν έχει και πολύ άδικο, για παράδειγμα, ο Αχ. Μπέος όταν επιτίθεται στους κρατικοδίαιτους καλλιτέχνες τής αρπαχτής και στους ψευτοδιανοούμενους που καθήμενοι στις κουνιστές πολυθρόνες τους πιστεύουν ότι ξέρουν πώς ζει ο λαουτζίκος κι ότι εκείνοι έχουν τις λύσεις για τα φιλοσοφικά του προβλήματα. Γιατί ο λαός να ακούσει την κατήχηση των Νταλαράδων και των Κιμούληδων όταν γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να αρθρώσουν ούτε μια κουβέντα κατά τού συστήματος που τους ταΐζει πλουσιοπάροχα εδώ και δεκαετίες; Πώς να τον πείσουν αυτοί που με "τραγούδια για τη φτώχεια και την ξενιτιά ρετιρέ πήραν στην Κηφισιά" πως γκάνγκστερ όπως ο Αχ. Μπέος κι ο Β. Μαρινάκης και νεοναζιστικά μορφώματα όπως η Χρυσή Αυγή αποτελούν καταστροφή για τον τόπο; Απλούστατα δεν έχουν την ηθική νομιμοποίηση να το κάνουν την ώρα που ο κοσμάκης πένεται κι εκείνοι εξακολουθούν να χαριεντίζονται με τη σάπια ελίτ στα Μέγαρα της διαπλοκής...

Κάπου εδώ, όμως, τελειώνει η αλήθεια των λαϊκιστών και ξεκινά το φριχτό μέλλον που οραματίζονται για τους αποπλανημένους ψηφοφόρους τους. Γιατί αν είναι την Ελλάδα των Νταλαράδων και των Κιμούληδων να την αντικαταστήσουμε με την Ελλάδα τής Πάολας και του Π. Παντελίδη καλύτερα να μην αλλάξουμε τίποτα. Οσο σάπιοι κι αν είναι ως προσωπικότητες οι άνθρωποι που αποτελούν σήμερα την καλλιτεχνική ελίτ τού τόπου, προτιμώ να ακούω το "Ενας κόμπος η χαρά μου" ή να βλέπω τον "Εμπορο της Βενετίας" από το να πληγώνω τα αφτιά μου με το "Εδώ σε θέλω καρδιά μου" και το "Δεν ταιριάζετε σου λέω". Δεν επιθυμώ οι πνευματικοί άνθρωποι της πατρίδας μου να γεύονται το κρασί των κεφαλαιοκρατών και να ανεβαίνουν στα κότερά τους. Αντιθέτως, τους θέλω να ανοίγουν τα στόματά τους και να λένε αυτά που η μάζα αδυνατεί να αρθρώσει, να τραγουδήσει ή να ζωγραφίσει τόσο όμορφα όσο εκείνοι που διαθέτουν καλλιτεχνικά χαρίσματα. Δεν υποτιμώ, επίσης, την ανθρώπινη ανάγκη για διασκέδαση χωρίς αστερίσκους και βαθείς προβληματισμούς. Θα ήμουν, άλλωστε, υποκριτής αν το έκανα αφού κι ο γράφων έχει περάσει καλά στα μπουζούκια. Αλίμονο, όμως, αν όλη η ζωή μας ήταν τα "ώπα", τα καψουροτράγουδα και η γλυκιά αποχαύνωση του ρέοντος οινοπνεύματος συνοδεία μουσικής για σκύλους. Το λάιφσταϊλ και το δήθεν δεν είναι τίποτα άλλο από τις δύο όψεις τού ίδιου νομίσματος...

Με τρομάζει το ότι ζούμε στην εποχή των αρλεκίνων, στο ότι κι ο πολιτισμός υπηρετείται είτε από εκμαυλισμένους είτε από άσχετους, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Οι Μπέπε Γκρίλο, Μαρίν Λεπέν και Νάιτζελ Φάρατζ όχι απλώς αυξάνονται και πληθύνονται αλλά γίνονται και κυρίαρχα ρεύματα σε χώρες όπως η Ιταλία, η Γαλλία και η Βρετανία με πλούσια πολιτιστική παράδοση. Ο καθένας μας έχει την ατομική του ευθύνη του γι' αυτούς που επιλέγουμε να μας κυβερνούν. Ζητούν, όμως, οι εκ του ασφαλούς κριτές των αδυναμιών τού πόπολου από αυτό να ξεπεράσει τον εαυτό του, να γίνει δηλαδή κάτι άλλο από αυτό που το διδάσκουν από την ημέρα που γεννιέται μέχρι εκείνη που πεθαίνει να είναι: άβουλο, υποτακτικό, φοβισμένο κι ανέμπνευστο. Οι διάφοροι τιμητές των επιλογών τύπου Μπέου και Μαρινάκη δεν έλεγαν κουβέντα, αν δεν έσπρωχναν κιόλας, τον ίδιο λαό στο να ψηφίζει ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. επί σαράντα χρόνια.

Τους πληροφορώ επομένως, αν δε το ξέρουν, πως τα κριτήρια με τα οποία σήμερα ο λαουτζίκος ψηφίζει τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα, τους γελωτοποιούς τύπου Αδ. Γεωργιάδη και τους μαφιόζους είναι τα ίδια με αυτά που επέλεγε τους Παπανδρέου, τους Καραμανλήδες και τους Μητσοτάκηδες: χωρίς καμιά πολιτική ωριμότητα, ταξική συνείδηση και πνευματική εγρήγορση διάλεγε πάντοτε εκείνους που του χάιδευαν τα αφτιά και του έταζαν μεγαλεία ή, έστω, μια θεσούλα στο Δημόσιο, ένα αυτοκινητάκι ή ένα σπιτάκι ώστε ο κάθε μέσος νοικοκυραίος να πιστεύει ότι δεν είναι θύμα, όπως ήταν στην πραγματικότητα, αλλά βολεμένος. Γι' αυτό και οι τελευταίοι που δικαιούνται να κουνούν το δάχτυλο για τις λούμπεν επιλογές τής μάζας είναι αυτοί που φρόντισαν, προκειμένου να υπηρετούν τους νταβατζήδες τους, έτσι ώστε τα μεμονωμένα άτομα να μη γίνουν ποτέ κοινωνικό σύνολο...      

      

Η Αριστερά έχει ήθος ή ποινικό μητρώο; Ας κάτσει κάπου η μπίλια τού καιροσκοπισμού σας...

Γιατί ο λαός αντιπαθεί τους πολιτικούς; Για το ότι λένε ψέματα είναι η πρώτη και η πιο εύκολη απάντηση που έρχεται στα χείλη όλων μας. Οι πιο συνειδητοποιημένοι μπορεί και να ισχυριστούν πως εικόνα του είναι και του μοιάζουν, ενώ οι πιο λούμπεν ενδεχομένως να τους προσδώσουν τα χαρακτηριστικά που οι θρησκόληπτοι δίνουν στο σατανά. Αν θέλετε τη γνώμη μου, αυτό που με τρομάζει περισσότερο στον τρόπο που ασκείται η πολιτική στην Ελλάδα είναι ο καιροσκοπισμός. Κανένας από εμάς δεν διαθέτει την πνευματική υπεροχή για να ορίσει με απόλυτους όρους τί είναι αλήθεια και τί ψέμα. Δεν χρειάζεται, ωστόσο, παρά στοιχειώδης μνήμη για να θυμηθείς τί έλεγε κάποιος πριν και τί μετά και να αξιολογήσεις τη χρονική συγκυρία τής κωλοτούμπας προκειμένου να διαπιστώσεις αν άλλαξε γνώμη γιατί έγινε σοφότερος με τον καιρό ή, "απλώς", είναι τόσο φαύλος που χρησιμοποιεί τα διάφορα επιχειρήματα όπως ένας προικοθήρας τις πλούσιες κυρίες...

Την προηγούμενη εβδομάδα ο πάλαι ποτέ "ρέιντζερ" απερχόμενος πλέον δήμαρχος Πειραιά, Β. Μιχαλολιάκος έκανε επίκληση στο ιστορικό ήθος τής Αριστεράς για να κατευθυνθούν οι ψήφοι της στον ίδιο κι όχι στον γκάνγκστερ που τελικώς κέρδισε το Δήμο. Ο άνθρωπος, δηλαδή, που στα νιάτα του, τη δεκαετία τού '80, μαζί με την παρακρατική οννεδίτικη συμμορία του κυνηγούσε κι έδερνε Αριστερούς με πέτρες, ξύλα και καδρόνια, ελεημονούσε πια για την ψήφο τους μήπως και κατάφερνε να διατηρηθεί στο δημαρχιακό θώκο. Σε κεντρικό επίπεδο, οι ίδιοι άνθρωποι που το 2009 ζητούσαν άμεσα βουλευτικές εκλογές, όταν το ΠΑΣΟΚ κέρδιζε τη Ν.Δ. στις ευρωεκλογές με την ίδια πάνω κάτω διαφορά την οποία πέτυχε κι ο ΣΥΡΙΖΑ την Κυριακή και με τα ίδια μειωμένα ποσοστά σε σχέση με την ακριβώς προηγούμενη αναμέτρηση, σήμερα έχουν το θράσος όχι μόνο να ψέγουν την αξιωματική αντιπολίτευση γιατί κάνει ακριβώς το ίδιο με αυτούς, αλλά και να την κατηγορούν για συνταγματική εκτροπή. Και, το κορυφαίο όλων, οι ίδιοι φαύλοι άνθρωποι που νοθεύουν επί δεκαετίες τη βούληση του λαού με τα καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματά τους και οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να δίνουν μπόνους 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, θυμήθηκαν τώρα τα χαρίσματα της απλής αναλογικής κι έχουν την αναίδεια να κουνούν το δάχτυλο στην Αριστερά για την καθυστερήμενη δήθεν δημοκρατική ανάνηψή τους...

Με χαροποιεί ιδιαιτέρως το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν πέφτει στην παγίδα τού καιροσκοπισμού κι αποδέχεται την πρόκληση της κατάργησης του αντισυνταγματικού μπόνους. Με αυτόν τον τρόπο, άλλωστε, εξευτελίζει ακόμα περισσότερο όλους εκείνους που, κατά πώς τους συμφέρει, άλλοτε κατηγορούν την Αριστερά πως δεν έχει ιστορία αλλά ποινικό μητρώο κι άλλες φορές στέκονται με σεβασμό μπροστά στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες της την ώρα που οι κάθε εποχής γερμανοτσολιάδες υπηρετούσαν και υπηρετούν με χυδαιότητα ντόπιους και ξένους αφέντες. Κάποιοι, μάλιστα, εξ αυτών τολμούν ακόμα να συγκρίνουν την Αριστερά με τη Χρυσή Αυγή, την ίδια στιγμή κατά την οποία ο ιδρυτής τού πρώτου κόμματος πλέον στη Γαλλία, Ζ.Μ. Λεπέν χαρακτήρισε προσφάτως τον ιό έμπολα ευλογία γιατί σκοτώνει τους αφρικανούς και μειώνει το μεταναστευτικό ρεύμα στην Ευρώπη, ενώ ταυτοχρόνως στην Ελλάδα τα ορφανά τού Χίτλερ λυμαίνονται τις λαϊκές γειτονιές, προσηλυτίζοντας το λούμπεν προλεταριάτο στις σκοταδιστικές, μισάνθρωπες αντιλήψεις τους.  Δεν θυμάμαι ποτέ κάποιον Αριστερό να κάνει επίκληση στη μαύρη μαγεία για να εξαφανιστούν από προσώπου γης όλοι οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές, μολονότι αυτό θα ήταν μια καλή αρχή προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης... 

Πολλοί θα ήθελαν όλοι αυτοί οι "κύριοι" η Αριστερά να ήταν ένα παροδικό φαινόμενο, μια ανεμοβλογιά που χτύπησε ένα, κατά τα άλλα, όμορφο πρόσωπο. Μόνο που η φάτσα τού καπιταλισμού ήταν έτσι κι αλλιώς άσχημη και οι γκριμάτσες που έχει πάρει τα τελευταία τέσσερα χρόνια για να τρομάξει το πόπολο περισσότερο τον κάνουν ακόμα αποκρουστικότερο. Η Αριστερά, επομένως, δεν έχει παρά να μείνει όρθια στο ιστορικό της ήθος, όπως συνομολογούν και οι πολιτικοί της αντίπαλοι έστω γλείφοντάς την όταν την έχουν ανάγκη. Οι σαμαροβενιζέλοι, από την άλλη, οι οποίοι χρόνια τώρα έχουν αντικαταστήσει τις πολιτικές με τους τακτικισμούς και  το κράτος με το παρακράτος, αποξενώνοντας το λαό από την πολιτική, δεν διαθέτουν ούτε την τεχνογνωσία ούτε τη φαντασία για να πράξουν κάτι άλλο από αυτό που κάνουν τώρα: να χρησιμοποιούν, δηλαδή, το πλεόνασμα του κυνισμού τους για να δικαιολογούν το τρομακτικό έλλειμμά τους σε ηθική κι αξιοσύνη...     

 

Στο Στρασβούργο οι ανίκανοι, στο "σταθμό τού Μονάχου" οι άξιοι...

Ο μέσος έλληνας δεν είναι δικηγόρος, γιατρός, δημοσιογράφος, πολιτικός μηχανικός, αθλητής, στρατιωτικός, παιδί τού κομματικού σωλήνα, τηλεπερσόνα ή όμορφος. Κι όμως, αν ρίξουμε μια ματιά στην επαγγελματική τους ιδιότητα (όσοι, τέλος πάντων, έχουν τέτοια κι έχουν εργαστεί έστω και μια ημέρα στη ζωή τους) θα διαπιστώσουμε ότι σπανίζουν οι δημόσιοι ή ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι εργάτες ή οι αγρότες ανάμεσα στους αντιπροσώπους μας τόσο στο ελληνικό Κοινοβούλιο όσο και στην Ευρωβουλή. Αντιλαμβάνομαι ότι οι επαγγελματικές κατηγορίες που ανάφερα στην πρώτη πρόταση είναι πιο προβεβλημένες από αυτές που παράθεσα στη δεύτερη. Εδώ και πολλά χρόνια, άλλωστε, ζούμε σε μια μιντιακή δημοκρατία. Ακριβώς, όμως, επειδή πλέον οι νέες τεχνολογίες βοηθούν πολύ στη διάδοση της πληροφορίας όσοι σταυρώνουμε υποψηφίους έχουμε πλέον λιγότερες δικαιολογίες για να εξευτελίζουμε το δικαίωμά μας προτιμώντας, για παράδειγμα, "μαϊντανούς" συνταγματολόγους από τον Νίκο Χουντή και τον Κρίτωνα Αρσένη που έκαναν έργο στο απερχόμενο Ευρωκοινοβούλιο, τον Θοδωρή Ζαγοράκη, τη Μ. Σπυράκη και τον Γ. Κύρτσο από τον Σταύρο Ξαρχάκο ή "προσωπικότητες" όπως η Ευ. Καϊλή και το φερέφωνο της διαπλοκής Π. Καψή. Με την ψήφο μας, πέρα από την απαξίωσή της επιλέγοντας νεοφασιστικούς σχηματισμούς ή συστημικά σταγονίδια, εμείς οι ίδιοι υπονομεύουμε έστω αυτήν την κοινοβουλευτική ολιγαρχία όταν προτιμούμε τους "λαμπερούς" από τους άξιους...

Ενδεχομένως ορισμένοι ή κι όλοι από τους φωτογενείς τους οποίους τώρα στιγματίζω να αποδειχθούν καλοί ευρωβουλευτές. Μόνο που οι εκλογές δεν είναι λοταρία ή, τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε να είναι. Πόσω μάλλον να επιβεβαιώνουν ότι ο νεποτισμός και η αναξιοκρατία επιβιώνουν σε αυτόν τον τόπο μολονότι υπήρξαν μερικές από τις σοβαρότερες αιτίες για την καταστροφή του. Γιατί να μείνει σε αυτήν τη χώρα κάποιος ή κάποια με πτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές σε οποιοδήποτε τομέα όταν βλέπει πως θα πηγαινοέρχεται στο Στρασβούργο κάποιος που κλωτσούσε το τόπι καλύτερα από τον ίδιο ή στο πέρασμά της αναστατώνεται ο ανδρικός πληθυσμός πιο πολύ από το πέρασμα μιας μέσης ελληνίδας; Εχουν φτάσει, μάλιστα, στο σημείο οι λακέδες τής εξουσίας, οι οποίοι παρασιτούν χρόνια τώρα γλείφοντας κατουρημένες ποδιές, περιγράφοντας ανύπαρκτα ρούχα βασιλιάδων και λασπολογώντας κατά παραγγελία, να μας λένε πως είναι θετικό που το πιο δυναμικό κομμάτι τής ελληνικής κοινωνίας μεταναστεύει από ανάγκη στο εξωτερικό γιατί έτσι θα κερδίσει παραστάσεις που θα ωφελήσουν και τη χώρα όταν επιστρέψει σε αυτή.

Δεν ξέρω σε τί είδους γυάλες ζουν αυτοί οι άνθρωποι, κατανοώ πάντως ότι είναι λογικό να επιθυμούν οι πιο σκεπτόμενοι, μορφωμένοι κι ενεργοί έλληνες να βρίσκονται στην αλλοδαπή ώστε να χειραγωγούν ευκολότερα το λούμπεν προλεταριάτο που μένει εγκλωβισμένο στην ημεδαπή και στην προπαγάνδα τους. Οι ικανοί, όμως, που φεύγουν στο εξωτερικό και τα εχουν καταφέρει εκεί μόνο από τάσεις αυτοκαταστροφής θα γυρίσουν σε μια χώρα που κάνει κάτι πολύ χειρότερο από το "απλώς" να τρώει τα παιδιά της: τα περιθωριοποιεί όσο βρίσκονται στη γεωγραφική της επικράτεια για να οικειοποιείται υποκριτικά την επιτυχία τους όταν αυτά ανοίγουν τις φτερούγες τους και πετούν πάνω από τις ανισότητες, την οικογενειοκρατία, τις δημόσιες σχέσεις, την αναξιοκρατία, την αδιαφάνεια, το φόβο και τη μιζέρια που αποτελούν τις κυρίαρχες δυνάμεις στο Ελλαδιστάν...

Σε αυτό το πλαίσιο, κανένας μας δεν έχει το δικαίωμα να "σοκάρεται" γιατί εκλέγονται ως ευρωβουλευτές άνθρωποι που όταν καταφέρνουν να σχηματίζουν μια πρόταση που να βγάζει ένα στοιχειώδες νόημα ή που να είναι δική τους κι όχι των νταβατζήδων τους αισθάνονται πως έχουν πατήσει στο Εβερεστ. Ούτε γιατί βγαίνουν δήμαρχοι που όταν τους πεις κάτι που δεν τους αρέσει, στέλνουν τους φουσκωτούς τους για να σου δείξουν πόσο "μάγκες" είναι και πόσο "φλώροι" είναι οι διανοούμενοι. Κι ούτε γιατί σε όλη την Ευρώπη αναβιώνει το φάντασμα του φασισμού. Αν αυτοί που μας κυβερνούσαν μέχρι σήμερα είχαν φροντίσει να φανούν ωφέλιμοι στο κοινωνικό σύνολο ή, έστω, να πατήσουν κάποια στιγμή φρένο στην απληστία τους, σήμερα το MEGA κι ο ΑΝΤ1 δεν θα ανησυχούσαν για την άνοδο της Αριστεράς ούτε στη Γαλλία για τη Μ. Λεπέν ή στη Μεγάλη Βρετανία για τον Ν. Φάρατζ, μολονότι οι δύο τελευταίοι αποτελούν διαφορετικές περιπτώσεις από το ΣΥΡΙΖΑ. Οι ελίτ, ωστόσο, αισθάνονταν δυσανεξία ακόμα και στο να διανέμουν στο πόπολο τα ψίχουλα του "κοινωνικού κράτους". Τα ήθελαν όλα, μα όλα δικά τους, αδιαφορώντας για το αν με το θράσος τους θα σήκωναν από τον τάφο του τον Καρλ Μαρξ (η καλή εκδοχή) ή τον Αδόλφο Χίτλερ (η φρικτή).

Ας ανοίξουν, επομένως, τα μάτια τους έστω και τώρα κι ας συνειδητοποιήσουν ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί προφανώς και χαίρονται που μπορούν να ταξιδεύουν στη Γηραιά Ηπειρο μόνο με την ταυτότητά τους ή που σε λίγο καιρό θα χρησιμοποιούν έναν κοινό φορτιστή για όποια μάρκα κινητού τηλεφώνου διαθέτουν. Από την άλλη, ωστόσο, δεν γυρίζουν την πλάτη στην Ευρώπη γιατί δεν γνωρίζουν τις αυξημένες αρμοδιότητες του Ευρωκοινοβουλίου, αλλά επειδή δεν ανέχονται πλέον το τρομακτικό άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στους πλούσιους και στους φτωχούς, το οποίο επενδύεται με το "ράσο" τής ανάγκης για δημοσιονομική πειθαρχία. Αν δεν το καταλάβει αυτό ΤΩΡΑ το ευρωπαϊκό κατεστημένο, σε μερικές δεκαετίες από τώρα τα παιδιά μας θα διδάσκονται για τη Μ. Λεπέν και τον Ν. Φάρατζ όπως η δική μας γενιά διδάχθηκε (τρόπος τού λέγειν) για τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι και τον Φράνκο...   



 

 

Η Αριστερά είναι πρώτη δύναμη στη χώρα, το λέω για εσάς που "πιάνετε" μόνο ελληνικά κανάλια...

Αφού στον Πειραιά και στο Βόλο οι πολλοί ψήφισαν με ποδοσφαιρικά κριτήρια, επιστρέφοντας αυτές τις δύο πόλεις στο μεσαίωνα, κι αφού η Χρυσή Αυγή είναι τρίτο κόμμα στη χώρα που υπόφερε τα πάνδεινα από το φασισμό, θα γράψω στη γλώσσα που καταλαβαίνουν οι λούμπεν οι οποίοι εξέλεξαν γκάνγκστερ και νεοναζί: αν ο Ολυμπιακός Πειραιώς ή ο Ολυμπιακός Βόλου κέρδιζαν "μόνο" με 2-0 στη Λεωφόρο τον Παναθηναϊκό και με εχθρική διαιτησία θα ήταν θρίαμβος, ναι ή όχι; Κι αν ακόμα ισχυριστούν κάποιοι "ε, δεν έγινε και τίποτα", από πού κι ως που θα έπρεπε οι νικητές να αισθάνονται ηττημένοι επειδή δεν έριξαν τεσσάρα;

Ο παραλογισμός έχει σπάσει νέο ρεκόρ από το βράδυ τής Κυριακής, με τους σαμαροβενιζέλους και τα μίντια της διαπλοκής να προσπαθούν να πείσουν το πόπολο ότι νικητής δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βρίσκεται μάλιστα πάνω από τριάμισι μονάδες μπροστά από τη δεξιά, αλλά η Ν.Δ., μολονότι είναι πλέον δεύτερο κόμμα και με απώλεια περίπου επτά μονάδων από το 2012, το ΠΑΣΟΚ, που παρόλο που μασκαρεύτηκε με κλαδιά ΕΛΙΑΣ έχασε άλλες τέσσερις μονάδες και είναι πια τέταρτο κόμμα, και το Ποτάμι, το οποίο οι δημοσκόποι παρουσιάζαν με διψήφια νούμερα και βρέθηκε κάτω κι από το Β. Βενιζέλο. Μόνο το ότι κέρδισε και η ΜΝΗΜΑΡ δεν ισχυρίστηκαν επειδή...μάλλον κατάφερε να ξεπεράσει το Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών. Κατά τα άλλα, έλαβαν το μήνυμα...

Και μη μου πείτε πως άλλο ευρωεκλογές, άλλο βουλευτικές γιατί η πόλωση την οποία δημιούργησαν τα δύο πρώτα κόμματα μόνο "χαλαρή" ψήφο δεν θύμιζε. Ο ίδιος, άλλωστε, ο Αντ. Σαχλαμαράς είχε δηλώσει μπροστά στους λίγους συγγενείς και φίλους του που μαζεύτηκαν στην πλατεία Συντάγματος την Παρασκευή πως αν έχανε θα προκήρυσσε εκλογές, αφού η χώρα θα είχε απολέσει τη σταθερότητά της. Μάλλον το ξανασκέφτηκε μετά από το χθεσινό αποτέλεσμα, καθώς και τα υπόλοιπα στην Ευρώπη που κατέδειξαν ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός αλλά στραβά αρμενίζουν οι κήνσορες του νεοφιλελευθερισμού, που στρώνουν το έδαφος στον εθνικισμό και στο νεοφασισμό. Είμαστε τυχεροί, επομένως, στην Ελλάδα που πρώτη δύναμη είναι η Αριστερά κι όχι οι νεοναζί...

 Πάλι καλά που υπάρχουν κι αυτοί οι "αστοιχείωτοι δημοσιογραφίσκοι" "μικρών" εφημερίδων όπως η "Γκάρντιαν", οι "Φαϊνανσιαλ Τάιμς" και η "Μοντ", που δεν έχουν καμιά σχέση με δημοσιογραφικούς οργανισμούς-πρότυπα όπως το "Βήμα" και το "Έθνος" που κυκλοφόρησαν τα εκλογικά τους φύλλα με το ίδιο πρωτοσέλιδο περί σταθερότητας, οι οποίοι προφανώς δεν βλέπουν τα δελτία ειδήσεων του MEGA και του ΑΝΤ1 γι' αυτό και μας τσαμπουνάνε πως ο ΣΥΡΙΖΑ θριάμβευσε στις εκλογές. Πόσο άσχετοι μπορεί να είναι όταν έχουν το "θράσος" να ισχυρίζονται πως όποιος βγαίνει πρώτος δεν μπορεί παρά να είναι ο νικητής;...

Χωνέψτε το "κύριοι" όσο πιο γρήγορα γίνεται, μήπως και γλιτώσετε το διασυρμό στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, η οποία δεν θα αργήσει: η Αριστερά είναι κι επισήμως πρώτη δύναμη στη χώρα και θα διοικήσει και τη μεγαλύτερη περιφέρεια, στην οποία συγκεντρώνεται ο μισός πληθυσμός τής Ελλάδας. Ναι, οι σαμαροβενιζέλοι δεν έχασαν με δέκα μονάδες διαφορά. Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αύξησε το εκλογικό του ποσοστό. Ναι, στην αξιωματική αντιπολίτευση παρασιτούν αρκετές μετριότητες, προερχόμενες ή μη από το ΠΑΣΟΚ. Ναι, είναι λαϊκισμός να υπόσχεσαι πως όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν, όταν θα έπρεπε να αλλάξουμε έτσι κι αλλιώς πολλά από αυτά που μας κρατούσαν πίσω. Ναι, πρέπει να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι, δεν έχει κάθε συντεχνία πάντα δίκιο, τα κλειστά  επαγγέλματα πρέπει να ανοίξουν. Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποχρέωση να αποκτήσει σαρωτικό πλειοψηφικό ρεύμα αφού έχει ξεμείνει από πιθανούς συμμάχους. Ναι, πρέπει να υπάρξει εθνική συνεννόηση ώστε να βγούμε από την κρίση.

Με ποιούς όμως; Με τους κεντροαριστεροδεξιούς που ζητούν από το ΣΥΡΙΖΑ να προσχωρήσει στο νεοφιλελευθερισμό γιατί τώρα δεν υπάρχει σημείο επαφής μεταξύ τους; Και πώς είναι δυνατό το ΚΚΕ να τον κατηγορεί για συμβιβασμό με τη σοσιαλδημοκρατία οταν ένα ολόκληρο κατεστημένο έχει πέσει πάνω στον Αλέξη Τσίπρα γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, για το ότι δεν γίνεται δηλαδή σοσιαλδημοκράτης αλλά υπόσχεται ανατροπή εμπνεόμενος από τους νεκρούς τού εργατικού κινήματος, του ΕΑΜ και του αντιδικτατορικού αγωνα; Ο Περισσός δεν έχει το δικαίωμα να περιχαρακώνει την Αριστερά στο τελμα τού 6% αντί να συμβάλει ώστε να γίνει δύναμη εξουσίας. Η Αριστερά από χθες γιορτάζει και το ΚΚΕ έχει ανοιχτή πρόσκληση να παρευρεθεί στη γιορτή της. Δεν γίνεσαι λιγότερο κομμουνιστής όταν γλεντάς με τη χαρά τού συγγενή σου. Αντιθέτως, φαίνεσαι τουλάχιστον λιγότερο μίζερος...

Λένε, επίσης, πως ο ΣΥΡΙΖΑ με την οικονομική γενοκτονία που έχει συμβεί στη χώρα τα τελευταία τέσσερα χρόνια θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον δέκα μονάδες μπροστά από τους αντιπάλους του. Κι εν μέρει έχουν δίκιο να καταλογίζουν ευθύνες στην αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία ακόμα παλεύει να ενηλικιωθεί σε πολλά ζητήματα. Δεν λένε, όμως, πως στο ίδιο χρονικό διάστημα η παραπληροφόρηση, η προπαγάνδα και η τρομοκρατία που έχει δεχθεί αυτός ο λαός με τη μορφή πλύσης εγκεφάλου από τα κυρίαρχα μίντια ομοιάζουν μόνο με τη γκεμπελική Γερμανία. Το σαββατιάτικο δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1, στο οποίο μόνο πως οι συριζαίοι δεν θα βιάσουν τις παρθένες θυγατέρες των νοικοκυραίων δεν ακούστηκε, ήταν μόνο η κορυφή τού παγόβουνου.

Η Αριστερά έγινε πρωταθλήτρια παίζοντας κάθε παιχνίδι της στη Λίγκα με εχθρική διαιτησία κι αυτό κάνει τη νίκη της ακόμα σπουδαιότερη. Εβλεπα χθες τα παπαγαλάκια τού ΑΝΤ1 να έχουν μαζευτεί στη γωνία και να ακούν την κριτική που τους γινόταν με το ύφος τού παιδιού που ξέρει ότι έχει κάνει σκανταλιά και δεν έχει τίποτα ουσιαστικό να απαντήσει. Εχω, επομένως, μια στενοχώρια γιατί δε βγάλαμε από χθες νοκ άουτ τους σαμαροβενιζέλους, τους νταβατζήδες τους και τους μιντιακούς λακέδες τους. Η Αριστερά, ωστόσο, περίμενε σχεδόν 70 χρόνια για να εκθρονίσει από την πρώτη θέση τους γερμανοτσολιάδες και τους απογόνους τους. Τώρα που φάγαμε το γάιδαρο, μπορούμε να περιμένουμε ακόμα μερικούς μήνες για να φάμε και την ουρά του... 

   

  

Το διακύβευμα είναι απλούστατο: ποιοί θέλετε να πανηγυρίζουν το βράδυ τής Κυριακής;…

Δεν είμαι οπαδός, μέλος ή στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι, άλλωστε, η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση το Αριστερό κόμμα των ονείρων μου. Αυτό, για παράδειγμα, δεν θα έταζε στους πάντες τα πάντα, δεν θα ακύρωνε απολύσεις στο Δημόσιο άχρηστων υπαλλήλων του και δεν θα στήριζε άκριτα κάθε συντεχνιακό αίτημα το οποίο υπομονεύει το γενικότερο συμφέρον. Στις ευρωεκλογές, όμως, της ερχόμενης Κυριακής δεν κατεβαίνει και κανένα άλλο κόμμα το οποίο να προσεγγίζει περισσότερο τη δική μου αντίληψη για την πολιτική, για το πώς πρέπει αυτή να σχεδιάζεται και πώς να υλοποιείται. Θα επιθυμούσα, επίσης, να είχα τη δυνατότητα να ψηφίσω ένα ενωμένο κόμμα τής Αριστεράς, με κορμό του το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, αλλά ούτε αυτό θα δω στα χαρτιά που θα μου δώσει η εφορευτική επιτροπή. Οπότε τί κάνω; Απέχω ή ψηφίζω λευκό ή άκυρο ώστε να αποφασίσουν οι εγκύρως ψηφίσαντες για το μέλλον μου; Ούτε αυτό είναι λύση. Θα δώσω την ψήφο μου στο ΣΥΡΙΖΑ, «επιφυλασσόμενος κάθε νόμιμου δικαιώματός μου», γιατί αυτήν τη στιγμή ο τόπος έχει ανάγκη να αλλάξει εντελώς ρότα.

Δεν ξέρω αν ο Αλέξης Τσίπρας και η ομάδα του θα καταργήσουν το μνημόνιο, θα επαναδιαπραγματευτούν τη δανειακή σύμβαση και σε περίπτωση που οι δανειστές το παίξουν «βαριά πεπόνια» θα προχωρήσουν σε δημοψήφισμα, όπως έχουν δεσμευτεί. Γνωρίζω, όμως, τί ζω όχι μόνο εγώ αλλά και η πλειονότητα των ανθρώπων τους οποίους συναναστρέφομαι και οι οποίοι δεν κατοικούν στην Εκάλη, δεν διαθέτουν αποταμιεύσεις σε φορολογικούς παραδείσους και δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους. Κι αυτό μου είναι αρκετό για να μην θέλω να ψηφίσω εκείνα τα κόμματα- ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΜΝΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ-, τα οποία ψήφισαν τα μνημόνια, τη Χρυσή Αυγή που εκπροσωπεί ό, τι αποκρουστικότερο έχει επινοήσει ως ιδεοληψία ο ανθρώπινος εγκέφαλος,  κι αυτά τα κόμματα τα οποία δημιουργήθηκαν είτε για να προπαγανδίσουν φόρα παρτίδα το νεοφιλελευθερισμό, όπως αυτά του Στ. Μάνου και του Θ. Τζήμερου, ή για να διασώσουν το κατεστημένο, όπως το Ποτάμι τού Στ. Θεοδωράκη.

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών πρέπει να είναι τέτοιο ώστε να νομιμοποιείται ο Αλέξης Τσίπρας να ζητήσει την προκήρυξη βουλευτικών εκλογών. Αυτό σημαίνει μια διαφορά τού ΣΥΡΙΖΑ από τη Ν.Δ. άνω των πέντε μονάδων, καθώς και καταποντισμό τής ΕΛΙΑΣ και της ΜΝΗΜΑΡ. Αν, μάλιστα, τα κομματίδια Βενιζέλου-Κουβέλη δεν καταφέρουν να εκλέξουν ούτε έναν ευρωβουλευτή, αυτό θα είναι ένα πολύ χαρμόσυνο και διόλου αδύνατο να συμβεί μήνυμα για τη δημοκρατία μας. Τυχόν επικράτηση, εξάλλου, της Ρένας Δούρου (πιο εύκολο) στην Αττική και του Γαβριήλ Σακελλαρίδη στην Αθήνα (δυσκολότερο) θα είναι το κερασάκι στην τούρτα ενός πολιτικού σκηνικού το οποίο θα είναι εντελώς διαφορετικό σε μερικά 24ωρα. Σε διαφορετική περίπτωση, καλό είναι να ετοιμαζόμαστε όλοι μας για ένα τρίτο μνημόνιο, και πολύ σύντομα μάλιστα αφού οι ελίτ περιμένουν πώς και πώς για να συνεχίσουν το «θεάρεστο» έργο τους κινεζοποίησης των ευρωπαϊκών λαών, το οποίο αναγκάστηκαν να «παγώσουν» μέχρι τις ευρωεκλογές προκειμένου να εξαπατήσουν γι’ άλλη μια φορά το εκλογικό σώμα πως τα δύσκολα πέρασαν κι έρχονται καλύτερες ημέρες.  Αν ο Αλέξης Τσίπρας υποσχόταν, για παράδειγμα, τις εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας που υποσχέθηκαν μεσοβδόμαδα οι Αντ. Σαχλαμαράς και Β. Βενιζέλος τα συστημικά μίντια θα μιλούσαν για πλειοδοσία λαϊκισμού. Το πραγματικό διακύβευμα αυτών των εκλογών, επομένως, είναι πολύ απλό στη βάση του: ποιοί θέλετε να χαμογελούν το βράδυ τής Κυριακής; Οι βαρδινογιαννηδομπόμπολες, οι σαμαροβενιζέλοι και οι πρετεντεροτρέμηδες ή εμείς;…

Υ.Γ. Ο Β. Μαρινάκης καλεί τους πειραιώτες να τον ψηφίσουν γιατί δεν έχει παρτίδες με το ελληνικό Δημόσιο, αφού οι επιχειρήσεις του έχουν τη βάση τους στο εξωτερικό. Θέλει δηλαδή να τον επιβραβεύσουν για τη φοροαποφυγή του και παρόλα αυτά παρουσιάζει τον εαυτό του πως κατέρχεται στην τοπική αυτοδιοίκηση γιατί θέλει να προσφέρει στους συμπολίτες του. Ξεκίνα με το να πληρώνεις τους φόρους που αντιστοιχούν στην περιουσία σου Βαγγέλη και ύστερα μπορεί και να πιστέψουμε την αγάπη σου για την πατρίδα…

Από τη μήτρα τού δικομματισμού ξεπήδησε το έκτρωμα του νεοφασισμού...

Πόσοι από αυτούς που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή είναι νεοναζί νοσταλγοί τού Χίτλερ ή ακροδεξιοί που θεωρούν πως καλός πακιστανός είναι ο νεκρός πακιστανός; Ελάχιστοι, όσοι και το ποσοστό που έπαιρνε η εγκληματική συμμορία ωσότου αποκτήσει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Θα με ρωτήσετε, και με το δίκιο σας: "Κι αυτό δικαιώνει όλους όσοι την ψηφίζουν τώρα για να δώσουν ένα μάθημα στο σύστημα"; Οχι βεβαίως, μόνο που Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ είναι οι τελευταίοι που δικαιούνται να επιτίθενται στο λούμπεν προλεταριάτο. Χάρη σε αυτό κυβέρνησαν τον τόπο τα τελευταία 40 χρόνια. Αν ο λαός δεν ήταν ένα συνονθύλευμα ατομικών συμφερόντων, το οποίο χειραγωγείτο πολύ εύκολα από εκείνους που το τάιζαν με ρουσφέτια, καταναλωτικά δάνεια και λάιφσταϊλ, ο πάλαι ποτέ δικομματισμός δεν θα είχε μολύνει την Ελλάδα με τη σαπίλα του. Αν οι "πράσινες" και "γαλάζιες" κυβερνήσεις εστίαζαν στη δημιουργία πολιτών κι όχι πελατών, κυρίως μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά και τα πρότυπα που προωθούσαν, το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. θα είχαν εξαϋλωθεί πολύ νωρίτερα από το 2014. Ανοιξαν, ωστόσο, το δρόμο για τον εκμαυλισμό τού πόπολου με ένα σωρό τρόπους, από τη διασπάθιση των ευρωπαϊκών κονδυλίων έως το χρηματιστήριο, τους διορισμούς στο Δημόσιο, τα διακοποδάνεια και την επιφανειακή ζωή τού όσο το δυνατό μεγαλύτερου κέρδους με το μικρότερο δυνατό μόχθο. Κι έρχονται τώρα όλοι αυτοί που αποπολιτικοποίησαν την πολιτική, γελοιοποίησαν τις ιδεολογίες, εξέθρεψαν το φασισμό κι αποτελούν προνομιακούς συνομιλητές τής Χρυσής Αυγής να κουνήσουν το δάχτυλο στην Αριστερά, η οποία παλεύει να απεγκλωβίσει τους λούμπεν από το νεοναζιστικό μόρφωμα...

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει απλώς δικαίωμα, αλλά υποχρέωση να προσεγγίσει τους παραπλανημένους ψηφοφόρους τής Χρυσής Αυγής. Καλά κάνει κι αφήνει τους Μπαλτάκους να συζητούν με τους Κασιδιάρηδες και να υιοθετούν την ακροδεξιά ατζέντα τους και δίνει έμφαση σε αυτούς που θεωρούν πως οι Μιχαλολιάκοι και οι Παναγιώταροι είναι κάτι διαφορετικό από την άλλη όψη τού ίδιου νομίσματος. Προφανώς και θα έπρεπε να το είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα κι όχι μια εβδομάδα πριν τις εκλογές. Αντί να στέκεται μόνο στην καταδίκη τού φαινομένου, όφειλε να βρεθεί στις γειτονιές που το μίσος για το παλιό έχει αντικατασταθεί από τη λατρεία για τη μισαλλοδοξία. Αντί ο Αλέξης Τσίπρας να δείχνει με το δάχτυλο τους ψηφοφόρους των χρυσαυγιτών, των Μαρινάκηδων και των Μπέων και να γυρίζει στις Ευρώπες με την ιδιότητα του νεόκοπου πολιτικού αστέρα είχε χρέος να επισκέπτεται ξανά και ξανά και να κομίζει πρακτικές λύσεις στους κατοίκους τού Περάματος, του Πειραιά, του Βόλου κι όποιου άλλου τόπου εκκολάπτεται το αβγό τού φιδιού. Το πρόβλημα, επομένως, δεν είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ "φλερτάρει" προεκλογικώς με το ακροατήριο της Χρυσής Αυγής, αλλά το ότι δεν το έκανε πολύ νωρίτερα και τρέχει τώρα και δεν φτάνει. Προφανώς δεν ευθύνεται η αξιωματική αντιπολίτευση για το ότι τα παιδιά στα σχολεία διδάσκονται να υπακούουν τυφλώς κι όχι να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και να δημιουργούν. Το να καταγγέλλεις, όμως, απλώς μια στρεβλή κατάσταση και να μην ιδρύεις, για παράδειγμα, τα δικά σου σχολεία ταξικής αφύπνισης μοιάζει με το να ξεκινάς ένα ταξίδι έως το φεγγάρι χωρίς καν να φοράς την απαραίτητη στολή...

Το λούμπεν προλεταριάτο ήταν πάντοτε από τους δυνατότερους εχθρούς τής κοινωνικής δικαιοσύνης. Αν δεν αρκούταν στις δωροδοκίες τού συστήματος και διεκδικούσε αυτά που δικαιούταν, τώρα δεν θα υπόφερε από την πιο άγρια λιτότητα που έχει υποστεί ευρωπαϊκός λαός από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Φυσικά κανείς δεν προλαβαίνει μέχρι την Κυριακή να το αφυπνίσει και να το βοηθήσει να ψηφίσει με βάση ταξικά κριτήρια. Αρκετοί, αν όχι οι περισσότεροι, που θα επιλέξουν ΣΥΡΙΖΑ την Κυριακή δεν είναι Αριστεροί, αλλά θύματα των μνημονίων που θα θελήσουν να εκφράσουν την οργή τους για το σύστημα μέσω αυτού του κόμματος. Στο χέρι τής Αριστεράς είναι, ωστόσο, μετεκλογικώς να αξιοποιήσει αυτή την πολιτικώς άγουρη μαγιά ώστε να πλάσει μέσα από αυτή συνειδητοποιημένους πολίτες, οι οποίοι την επόμενη φορά δεν θα την ψηφίσουν για λόγους εκδίκησης αλλά γιατί θα την έχουν αγαπήσει, γιατί θα έχει καταφέρει να κερδίσει την καρδιά και το μυαλό τους. Αν το κατορθώσει και πείσει και με τις πολιτικές της ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος, η Αριστερά θα "παίζει μπάλα" μόνη της για τα επόμενα τουλάχιστον 50 χρόνια, αφού θα έχουν εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη όλοι οι συστημικοί "ποταμοί" και "παραπόταμοι", νεοφιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκρατικοί, απολιτίκ ή νεοφασιστικοί. Από το βράδυ τής Κυριακής ο ΣΥΡΙΖΑ θα δικαιούται να ζητά την εξουσία. Θα είναι και χρέος του να μη σπαταλήσει αυτή τη μοναδική στα ελληνικά χρονικά ιστορική ευκαιρία...    



    

Ευρώπη, αυτή η υποκρίτρια…

Είναι αλήθεια ότι το Ευρωκοινοβούλιο έχει περισσότερες αρμοδιότητες μετά από τη Συνθήκη τής Λισαβόνας, αφού συναποφασίζει πλέον σε μια ευρεία γκάμα ζητημάτων. Τα τελευταία πέντε χρόνια, ωστόσο, η Ευρώπη ζει τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση της από το τέλος τού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με τα περισσότερα, αν όχι όλα τα κράτη που τη συναπαρτίζουν να έχουν επιβάλει πολιτικές λιτότητας στους λαούς τους. Μπορεί στην Ελλάδα να βιώνουμε την αγριότερη εκδοχή τους, αλλά δεν ήμασταν οι μόνοι στους οποίους επιβλήθηκαν μνημόνια ή οι οποίοι είδαν τους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι και τους φτωχούς φτωχότερους.

Κι όμως, κανένα μνημόνιο δεν πέρασε ποτέ από το Ευρωκοινοβούλιο για επικύρωση ούτε κορυφαίες αποφάσεις, όπως η δημιουργία τού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας,  λήφθηκαν στο Στρασβούργο. Τα όσα έχουν αποκαλυφθεί για τη Σύνοδο των Κανών πείθουν και τους πλέον δύσπιστους πως οι αποφάσεις λαμβάνονται σε επίπεδο αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων και, για να μην κοροϊδευόμαστε κι άλλο μεταξύ μας, από τη Γερμανία. Γιατί, επομένως, οι έλληνες να μην ψηφίσουν με εθνικά κριτήρια στις προσεχείς ευρωεκλογές όταν ο Αντ. Σαχλαμαράς ή ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι αυτοί που θα διαπραγματευτούν ή θα ολιγωρήσουν κι όχι πιθανοί ευρωβουλευτές τύπου Θ. Ζαγοράκη ή Μ. Χριστοδουλόπουλου;…

Κι αυτή είναι μόνο μία από τις πολλές υποκρισίες τής Ευρώπης. Από τη μία, για παράδειγμα, επιτίθεται στους ευρωσκεπτικιστές, τους οποίους βάζει όλους στο ίδιο τσουβάλι των ακραίων εθνικιστών, φασιστών και νεοναζί. Από την άλλη, ωστόσο, στηρίζει μια κυβέρνηση στην Ουκρανία στην οποία συμμετέχει ο νεοναζιστικός-εθνικιστικός Δεξιός Τομέας, ο οποίος δολοφονεί κατά βούληση. Το ότι δεν σου αρέσει ο οδηγός, όμως, δεν σημαίνει πως δεν γουστάρεις και τα αυτοκίνητα. Το ότι κάποιος είναι αντίθετος με τη νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν σημαίνει ότι δεν θέλει την ενιαία Ευρώπη των λαών ή επιθυμεί την έξοδο της χώρας από αυτή. Είναι τόσο απλό, αλλά και είναι τόσο προπαγανδιστικά ωφέλιμο να κατατάσσονται στους ακραίους όσοι αρνούνται να αποδεχθούν ότι θα πρέπει στους αιώνες των αιώνων να υποφέρουν οι πολλοί για να καρπώνονται το μόχθο τους οι λίγοι. Η επίκληση του λαϊκισμού έχει γίνει μαϊντανός στα στόματα αυτών που λατρεύουν τον υποταγμένο λαό, αλλά τον σιχαίνονται όταν αφυπνίζεται, έστω με τα χίλια ζόρια…

Η Ευρώπη, πάντως, γίνεται περισσότερο υποκρίτρια από κάθε άλλη περίσταση όταν επικαλείται την παγκοσμιοποίηση για να επιτύχει την αποκαλούμενη δημοσιονομική πειθαρχία, η οποία στην ουσία είναι η κινεζοποίηση της αγοράς εργασίας, για την οποία είχε γράψει κι αυτός ο απόκληρος των σοφών, ο Καρλ Μαρξ, ο οποίος στην Ελλάδα δεν θα τύχει ποτέ της προβολής «γιγάντων» τού πνεύματος όπως ο Π. Τατσόπουλος ή ο Χρ. Χωμενίδης. Σε αυτό το πλαίσιο η ελεύθερη αγορά θεωρείται φυσικό φαινόμενο, όπως το θερινό ηλιοστάσιο ή η χειμερία νάρκη. Ενώ, όμως, κανένας δεν λέει όχι στην ελεύθερη διακίνηση μουστάρδας κι απορρυπαντικών, απαγορεύεται σε ένα μετανάστη να φύγει από την Ελλάδα και να πάει στη Γερμανία και τίθενται εμπόδια στην ελευθεροτυπία και στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Φαίνεται πως τα καλά και συμφέροντα της ελίτ ισχύουν και για την παγκοσμιοποίηση. Και ύστερα αναρωτιούνται οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών γιατί έχει τελματώσει η ευρωπαϊκή ιδέα, την οποία κι αυτή ταυτίζουν σχεδόν αποκλειστικώς με τα δικά τους συμφέροντα κι αυτά των αφεντικών τους…   

Τα λόγια είναι περιττά όταν με τη σιωπή ανεβαίνουν τα ποσοστά...

Είναι η Χρυσή Αυγή και οι γκάνγκστερ υποψήφιοι δήμαρχοι απειλή για τη δημοκρατία; Προφανώς και είναι. Μόνο που το πολίτευμα, έστω αυτή η κοινοβουλευτική ολιγαρχία, δεν κινδυνεύει μόνο από τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα και τους εγκληματίες τού λευκού κολάρου, αλλά κι από εκείνους που πολιτεύονται με το τίποτα, από αυτούς που κερδίζουν ψήφους δίχως να μιλούν και χωρίς να εκθέτουν τις απόψεις τους για να τους κρίνουμε. Ο Στ. Θεοδωράκης, για παράδειγμα, δεν θέλει να μας ανακοινώσει όχι το πρόγραμμά του- αυτό έτσι κι αλλιώς είναι ακόμα υπό επεξεργασία από τους Μπομπολαίους, τους Βαρδινογιάννηδες και τους Ψυχάρηδες-, αλλά ούτε καν έστω ένα δήμαρχο ή περιφερειάρχη τον οποίο θα στηρίξει στο β' γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών. Περιορίζεται μόνο σε γενικόλογες τοποθετήσεις για τους πιο άξιους, λες και η πολιτική είναι έκθεση ιδεών που γράφουν μαθητές δημοτικού ή υποψήφιες για "Μις Αμερική". Φαντάζομαι, πάντως, ποιά θα ήταν η ανοιχτή επιλογή τού Ποταμιού, αν είχε στόμα να μιλήσει, για την Αθήνα: ο Γ. Καμίνης, ο οποίος όχι μόνο κατέρχεται χωρίς να πει κάτι σαφέστερο από το ότι θέλει την πρωτεύουσα μητροπολιτικό Δήμο, αλλά τα προηγούμενα τριάμισι χρόνια "πέτυχε" το ακατόρθωτο, να μην αλλάξει τίποτα σε μια πόλη που θέλει γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή. Την ίδια ώρα, βεβαίως, μας πλασάρει τις απολύσεις και την απαξίωση της δημοτικής περιουσίας ως συμμάζεμα στα οικονομικά. Το να λέει, όμως, ένας πολιτικός "ψηφίστε με γιατί είμαι νοικοκύρης" είναι σα να ζητά ένας ηθοποιός το Οσκαρ μόνο και μόνο γιατί έχει μάθει τα λόγια του. Κατανοώ ότι τα αυτονόητα δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα, αλίμονο όμως αν την τήρησή τους την ανάγουμε σε μέγιστο πολιτικό προσόν...

Γενικώς, πάντως, σε αυτές τις εκλογές παρατηρείται μια ντροπή από πολλούς υποψήφιους να μας μιλήσουν για την πραγματική τους ιδεολογία και για το κομματικό τους παρελθόν και παρόν. Αυτοσυστήνονται σα να ξεκινούν τώρα τη δημόσια πορεία τους, αμόλυντοι από τον ιό τής κομματοκρατίας, της καμαρίλας, της αδιαφάνειας, της διαπλοκής και του ρουσφετιού. Δεν υπάρχει πιο τρανό παράδειγμα από τον Γ. Σγουρό, ο οποίος αν δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ δεν θα τον ήξερε ούτε ο θυρωρός τής πολυκατοικίας του, που θα έλεγε κι ο Κατσιφάρας. Αν δεν είχε την ανοιχτή στήριξη του πάλαι ποτέ Κινήματος δεν θα γινόταν ποτέ πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αρσης Βαρών, γενικός γραμματέας Αθλητισμού, νομάρχης, υπερνομάρχης και περιφερειάρχης Κι έρχεται τώρα που ο κομματικός του νταβατζής είναι ημιθανής να μας πει πως είναι ακομμάτιστος, ανεξάρτητος και οικουμενικός, ενώ ταυτοχρόνως μονιμοποίησε κυριολεκτικώς την τελευταία στιγμή μερικές εκατοντάδες περφερειακούς υπαλλήλους-"σγουρά παιδιά", ανεβάζοντάς τους και μισθολογικό κλιμάκιο. Την ίδια ώρα, οι χρυσαυγίτες αποκηρύσσουν τον Χίτλερ προκειμένου να μην ενοχλήσουν εκείνο το κομμάτι τού λούμπεν προλεταριάτου το οποίο ναι μεν θέλει να τιμωρήσει τους μέχρι χθες "προστάτες" του για να τους αντικαταστήσει με καινούριους, αλλά δεν φτάνει έως το σημείο να χειροκροτήσει τους θαυμαστές αυτών που εκτελούσαν μαζικώς τους συμπατριώτες μας πριν 70 χρόνια. Οι πρώτοι χριστιανοί ρίχνονταν στα λιοντάρια και οι κομμουνιστές εκτελούνταν από προδοτικά αποσπάσματα, αλλά δεν απαρνήθηκαν οι πρώτοι την θρησκεία και οι δεύτεροι την ιδεολογία τους. Ποιός, όμως, περιμένει περισσότερη παλικαριά από φορείς φασιστικών ιδεοληψιών;...

Οι διάφοροι Θεοδωράκηδες και Καμίνηδες προτιμούν να δοξάζονται κρυπτόμενοι γιατί γνωρίζουν ότι θα εξευτελιστούν εμφανιζόμενοι. Όπως, όμως, θα τραγουδούσε κι ο Φρανκ Σινάτρα, "τί είναι ένας άνδρας αν δεν λέει αυτά που πιστεύει παρά μόνο τα λόγια κάποιου που γονατίζει"; Κι αυτές είναι μόνο οι πιο τρανταχτές περιπτώσεις. Δεν θα ακούσουμε, για παράδειγμα, ποτέ ένα νεοφιλελεύθερο να ισχυρίζεται πως η λιτότητα σε βάρος των πολλών είναι μονόδρομος γιατί με αυτόν τον τρόπο υπερασπίζεται καλύτερα τα συμφέροντά της η ανώτερη οικονομικώς τάξη την οποία εκπροσωπεί. Αντιθέτως, θα αναφέρει πως αυτό γίνεται για το καλό των εργαζόμενων. Οταν, όμως, κάποιος του πει πως νόμος είναι το δίκιο τού εργάτη εξανίσταται και το θεωρεί φασιστικό. Για πολλά, επομένως, μπορεί να κατηγορήσει κανείς την Αριστερά, όχι όμως και για το ότι δεν έχει πάρει καθαρή θέση στον ταξικό πόλεμο που μαίνεται εδώ κι αιώνες. Οι Αριστεροί, τουλάχιστον όσοι δεν σιτιζόμαστε με χαβιάρι, λέμε: "Κύριοι, η εργατική τάξη δεν θα πάει στον παράδεισο, όχι γιατί δεν το αξίζει αλλά γιατί αυτός δεν υπάρχει. Από εκεί και πέρα, πολεμούμε για κοινωνική δικαιοσύνη, το οποίο σημαίνει ότι οι πλούσιοι οφείλουν να επιστρέψουν τον πλούτο που δεν τους ανήκει. Θέλετε νεοφιλελέδες να το πείτε κατάσχεση, απαλλοτρίωση, αναγκαστικό δανεισμό; Πείτε το όπως θέλετε. Μη βαφτίζετε, όμως, και την κατάσχεση, την απαλλοτρίωση και τον αναγκαστικό δανεισμό από τους πολλούς διάσωση της πατρίδας. Εχει και το θράσος τα όριά του"...     

    

Ο Αντώνης δεν χαμογελά και δεν είναι από σεμνότητα...

Γιατί δεν πανηγύρισε ο Αντ. Σαχλαμαράς για το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών; Πολλοί, άλλωστε, από τους "κρυφούς φανερούς, δήθεν ανεξάρτητους κι αντιμνημονιακούς" υποψήφιους της Ν.Δ. πέρασαν στο β' γύρο. Το έκανε από σεμνότητα που δε συνάδει με το χαρακτήρα του; Κατανοεί ότι η πρωτόγνωρη ήττα που υπέστη στην Αθήνα και στην Αττική ακυρώνει τις όποιες άλλες επιτυχίες; Ξέρει ότι οι απατεώνες δημοσκόποι δεν θα μπορούν να του ωραιοποιούν τα ποσοστά για πάντα; Ανησυχεί για την άνοδο της Χρυσής Αυγής, την οποία γιγάντωσε με την πολιτική του; Δεν μπορεί να χαμογελά όταν στον Πειραιά βγαίνει δήμαρχος ένας νταής, παρακρατικός εφοπλιστής και στο Βόλο ένας υπόδικος γκάνγκστερ;

Ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε θλιμμένος γιατί καταλαβαίνει ότι όσο κι αν τα μιντιακά του παπαγαλάκια προσπαθούν να συγκρίνουν πατάτες με ντομάτες για να μας πείσουν πως ο "μανάβης" ξέρει τη δουλειά του, ο λαός δεν ανέχεται πλέον την ξινισμένη σαλάτα του. Δεν είναι δα τόσο χαζός ο Αντ. Σαχλαμαράς ώστε να μην αναγνωρίζει ότι ακόμα κι εκεί που νίκησε την Κυριακή αυτό δεν έγινε γιατί οι υποψήφιοί του προπαγάνδιζαν το μνημόνιο και τη Ν.Δ., αλλά για το ακριβώς αντίθετο. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι τους, κράτησαν αποστάσεις από την ακολουθούμενη πολιτική σε κεντρικό επίπεδο και στηρίχθηκαν στις σχέσεις εξάρτησης που φρόντισαν να δημιουργήσουν με τους ψηφοφόρους τους προκειμένου να επικρατήσουν...

Για όλα αυτά οι "πραγματικές" εκλογές είναι αυτές της επόμενης Κυριακής, και δεν εννοώ το β΄ γύρο των αυτοδιοικητικών. Στις ευρωεκλογές θα κριθεί η βιωσιμότητα αυτής της κυβέρνησης. Αν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ συγκεντρώσουν μαζί ένα ποσοστό που υπολείπεται κατά πολύ αυτού του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούν να σταθούν ούτε καν μέχρι τα ξημερώματα της Δευτέρας 26 Μαΐου. Οι πολίτες σε αυτές τις εκλογές δεν θα ψηφίσουν γιατί ξέρουν τον Μήτσο από το σχολείο και είναι καλό παιδί ή γιατί ο Μπάμπης έκλεισε τη λακκούβα έξω από το σπίτι τους ή επειδή ο Τάκης τους διόρισε κλητήρες στο Δήμο ή τους μοίρασε ζυμαρικά και όσπρια μαζί με μερικά 20ευρα. Στις ευρωεκλογές θα κληθούν να επιλέξουν πολιτικές που αφορούν τη γενική εικόνα και τότε είναι που θα μπορούν οι Πρετεντέρηδες να πανηγυρίσουν εφόσον οι Σαμαροβενιζέλοι πιάσουν ένα καλό σκορ. Σε διαφορετική περίπτωση θα πάνε χαμένες όλες οι σαμπάνιες που άνοιξαν επειδή οι "γαλάζιοι" και "πράσινοι" βλαχοδήμαρχοι υπερσκέλισαν τους άβγαλτους συριζαίους...

Αυτή η Κυριακή με αφήνει με ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία χάρηκα τον καταποντισμό τού διεφθαρμένου Γ. Σγουρού, του ανύπαρκτου Γ. Καμίνη και του ακροδεξιού Αρ. Σπηλιωτόπουλου. Πώς, όμως, να γελάσω όταν επιτρέπουμε ακόμα στο βαθύ ΠΑΣΟΚ και στη βαθιά Ν.Δ. να ισχυρίζονται πως παραμένουν ζωντανοί; Πώς να χαρώ όταν οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα δυναμώνουν αντί να αφανίζονται; Και πώς να μη ντρέπομαι για το ότι οι φίλαθλοι της ομάδας που υποστηρίζω, του Ολυμπιακού, ψηφίζουν σαν πρόβατα και οι κάτοικοι της πόλης στην οποία γεννήθηκα, μεγάλωσα και την οποία αγαπώ εκλέγουν έναν μπράβο τής νύχτας για δήμαρχό τους; Οπως κι αν έχει, την επόμενη Κυριακή δεν υπάρχει χώρος για δικαιολογίες. Αν ξαναψηφίσουμε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, δώσουμε ρεύμα στο Ποτάμι και διασώσουμε τη ΔΗΜΑΡ θα έχουμε σκάψει το λάκκο στον οποίο θα μας χώσουν μαζί με ένα τρίτο μνημόνιο για "συντροφιά".

Τα πράγματα πλέον είναι πολύ οριακά και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να θυσιάσει για μια ακόμα φορά την αξιοπρέπειά του στο όνομα της τρομοκράτησης. Η σταθερότητα που ευαγγελίζονται οι δυνάστες μας είναι οι μισθοί των 200 ευρώ, οι συντάξεις των 100 ευρώ, τα εκατομμύρια των ανέργων και των ελλήνων μεταναστών την ώρα που η ελίτ γίνεται όλο και πλουσιότερη. Η παρτίδα βαίνει στο φινάλε της κι όποιος περιμένει να παίξει τα ρέστα του στον επόμενο γύρο θα δει τους άλλους να τινάζουν τη μπάνκα σε βάρος του, αλλά κι εναντίον των παιδιών του και των παιδιών των παιδιών του. Μια για πάντα...  

"Η ημέρα εκείνη δεν θ' αργήσει κυνηγημένα μου πουλιά", θα είναι η 25η Μαΐου...

Πριν από τέσσερα χρόνια είχα στηρίξει τον Γ. Καμίνη για τη δημαρχία τής Αθήνας. Θα τον στηρίξω και τώρα αν αντίπαλός του στο β' γύρο (εφόσον βεβαίως θα βρίσκεται κι ο ίδιος σε αυτόν) θα είναι κάποιος χρυσαυγίτης, είτε αυτός λέγεται Ηλ. Κασιδιάρης, ο οποίος εκπροσωπεί επισήμως το νεοναζισμό στην πρωτεύουσα, είτε Αρ. Σπηλιωτόπουλος ή Ν. Κακλαμάνης, οι οποίοι κινήθηκαν προεκλογικώς με μια ακροδεξιά ατζέντα που η ίδια η Χρυσή Αυγή ήταν πιο φειδωλή στο να αποκαλύψει. Από το τζαμί έως την εγκληματικότητα καλλιέργησαν την τρομοκρατία για να κρύψουν τη δική τους ένδεια ιδεών και την υποταγή τους σε αδηφάγα αφεντικά κι αδιέξοδες πολιτικές. Δεν θα στηρίξω, ωστόσο, τον νυν δήμαρχο αν αντίπαλός του είναι ο Γ. Σακελλαρίδης. Κι αυτό όχι γιατί με έχει πείσει ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ ότι διαθέτει το πολιτικό ανάστημα για να ηγηθεί του μεγαλύτερου Δήμου τής χώρας, αλλά επειδή ο νυν δήμαρχος με έχει πείσει ότι δεν είναι σε θέση να το κάνει. Για την ακρίβεια, ο Γ. Καμίνης είναι πολύ χειρότερος από εκείνους που παίρνουν λανθασμένες αποφάσεις κι αυτό γιατί ο ίδιος δεν παίρνει καμία...

Υπήρξε ένας τοπικός άρχοντας-φάντασμα, ο οποίος στήριξε την όποια δημοφιλία του στην αδράνεια. Μοιάζει με εκείνους τους αθλητές που όταν η μπάλα "ζεματά" αποφεύγουν ακόμα και να την ακουμπήσουν γιατί φοβούνται να αναλάβουν την ευθύνη. Τί να τον κάνω, όμως, ένα δήμαρχο-καλό λογιστάκο, ο οποίος βάσισε τη δημοσιονομική του επιτυχία σε νέα δανεικά και σηκώνοντας τα χέρια ψηλά στις απολύσεις ακόμα και χρήσιμων υπαλλήλων; Τί έργο αφήνει πίσω του πέρα από τη συνέχιση φιλανθρωπικών πολιτικών που υποτίθεται πως "ξεπλένουν" την υποταγή του στις μνημονιακές πολιτικές; Πού ήταν οι φρέσκες ιδέες και οι καινοτομίες, οι οποίες δεν χρειαζονται λεφτά για να ανθήσουν αλλά ανθρώπους με φαντασία κι όραμα; Ο Γ. Καμίνης εδοξάσθη κρυπτόμενος, όπως θα έλεγε κι ο Γεώργιος Παπανδρέου, εύχομαι να καταποντιστεί εμφανιζόμενος στην κάλπη τής Κυριακής...

Οσο για την περιφέρεια Αττικής, είναι καιρός να απαλλαγεί από έναν άνθρωπο ο οποίος έχει συνδεθεί με το σκάνδαλο της άρσης βαρών και με την πιστή εφαρμογή όλων των κελευσμάτων τής διαπλοκής, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το θέμα τής διαχείρισης των απορριμμάτων. Είναι, άλλωστε, αστείο να παρουσιάζεται ως ανεξάρτητος υποψήφιος κάποιος ο οποίος βρομά και ζέχνει βαθιά πασοκίλα από τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται όλα αυτά τα χρόνια. Με ρουσφέτια, φωτογραφικές ρυθμίσεις και μια δημοσιονομική πειθαρχία δίχως ουσιαστικό αντίκρισμα για την καθημερινότητα των πολιτών, ο Γ. Σγουρός δεν είναι τίποτα άλλο από απομεινάρι παλαιοκομματικών αντιλήψεων που θα έπρεπε να έχουμε θάψει προ πολλού. Οσον αφορά το πρόσωπό του, έχουμε την ευκαιρία να το κάνουμε τις δύο προσεχείς Κυριακές, έστω κι αν ούτε η Ρένα Δούρου μού γεμίζει το μάτι. Το να πολιτεύεσαι, άλλωστε, με μόνη ουσιαστικώς σημαία σου πως είσαι αντιμνημονιακή δεν σημαίνει πως θα είσαι και μία καλή περιφερειάρχης. Θα προτιμούσα, για παράδειγμα, να έβλεπα τον Θανάση Παφίλη του ΚΚΕ στην θέση αυτή, ο οποίος είναι ένας από τους πιο συγκροτημένους κομμουνιστές...

Οπως κι αν έχει, τα βασικά ζητούμενα είναι να επιλέξουμε άξιους ανθρώπους, ανεξαρτήτως κομματικού σχηματισμού, και να αποφύγουμε τη ντροπή να προσφέρουμε κι άλλα αξιώματα σε νεοναζί και γκάνγκστερ ή σε νεοναζί γκάνγκστερ. Θα είναι ντροπή, για παράδειγμα, να περάσει στο β' γύρο στην Αθήνα ο Ηλ. Κασιδιάρης ή να εκλεγούν δήμαρχοι Πειραιά και Βόλου ο Γ. Μώραλης, δηλαδή ο Β. Μαρινάκης, κι ο Αχ. Μπέος αντιστοίχως. Από εκεί και πέρα, τα πολιτικά συμπεράσματα δεν θα εξαχθούν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές αλλά από τις ευρωεκλογές, στις οποίες ο λαός ετοιμάζεται να δώσει μια ηχηρότατη σφαλιάρα σε αυτούς που υποτιμούν τη νοημοσύνη του λέγοντάς του πως όλα πηγαίνουν καλά την ώρα που όλα πηγαίνουν σκατά. Η χθεσινοβραδινή πολύ καλή παρουσία τού Αλέξη Τσίπρα στο ευρωντιμπέιτ, η οποία εύχομαι να έχει συνέχεια στις κλειστές συσκέψεις στις οποίες θα συμμετέχει από την θέση τού πρωθυπουργού, αποτελεί άλλωστε προμήνυμα αλλαγής.

Τη μεθεπόμενη Κυριακή η Ελλάδα θα κάνει ένα αποφασιστικό βήμα απαλλαγής από εκείνους που θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι η άγρια λιτότητα σε βάρος των λίγων φυτρώνει σε αυτόν τον τόπο τόσο φυσικά όσο οι ελιές και οι πορτοκαλιές και γι' αυτό δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να την αποφύγουμε. Η διαφορά ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ. θα πλησιάσει το διψήφιο ποσοστό, το ΠΑΣΟΚ δεν θα εκλέξει ούτε έναν ευρωβουλευτή , η ΜΝΗΜΑΡ θα ακολουθήσει την τύχη τού ΛΑΟΣ και το ΚΚΕ θα ενισχυθεί, το οποίο είναι θετικό ακόμα κι αν δε συμμαχήσει με την Κουμουνδούρου, έστω ως μια ισχυρή αριστερή αντιπολιτευτική φωνή που θα αποτελεί ανάχωμα στη διολίσθηση στη σοσιαλδημοκρατία. Μόνα μελανά σημεία θα είναι η ενίσχυση της Χρυσής Αυγής και το καλό ποσοστό τού Ποταμιού. Στο χέρι τής κυβερνώσας Αριστεράς είναι, όμως, να πετύχει ώστε να εξαλείψει τόσο τα νεοφασιστικά μιάσματα όσο και τα συστημικά σταγονίδια...    

  

Στην Αμερική τον Βίτο Κορλεόνε τον έκαναν ταινία, όχι δήμαρχο...

Πριν από 20 ακριβώς χρόνια κατάρρεαν κάτω από το βάρος των σκανδάλων τα ιταλικά πολιτικά κόμματα, οι σοσιαλιστές και οι χριστιανοδημοκράτες, που είχαν σημαδέψει τη μεταπολεμική περίοδο. Τότε είχε ανατείλει το πολιτικό άστρο τού Σ. Μπερλουσκόνι, στον οποίο είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους για κάθαρση ακόμα κι εκείνοι που δεν τον συμπαθούσαν. Και η λογική τους ήταν απλή, στο όριο της απλοϊκής: "καλύτερα να έχουμε για ηγέτη ένα γνήσιο μαφιόζο από τους ιμιτασιόν που μας κατάκλεψαν".

Σήμερα ο πρώην πλέον πρωθυπουργός και καβαλιέρε έχει καταδικαστεί από τα δικαστήρια για ένα από τα πολλά του ανομήματα, έχει απολέσει τα πολιτικά του δικαιώματα κι αν δεν βρίσκεται στη φυλακή για να εκτίσει την ποινή του και παρέχει κοινωνική υπηρεσία σε γηροκομείο το οφείλει στην προχωρημένη ηλικία του. Σιγά σιγά, εξάλλου, βγαίνουν στην επιφάνεια κι άλλα στοιχεία για το βίο και πολιτεία Μπερλουσκόνι, ο οποίος προτιμούσε να ασχολείται η κοινή γνώμη, την οποία έλεγχε και μέσω των μίντια που είχε κι έχει στην κατοχή του, με τα ερωτικά του σκάνδαλα από το ότι, για παράδειγμα, υπήρξε ο εκλεκτός τής μαφίας, στην οποία οφείλει την επιχειρηματική και πολιτική του άνοδο...

Οσο κι αν συμπαθώ τη γείτονα, ενήλικες είστε κι αντιλαμβάνεστε ότι το θέμα μου δεν είναι η Ιταλία. Κι αυτό γιατί έχει φτάσει και στα μέρη μας, με χρονοκαθυστέρηση όπως πάντοτε, η τάση να ψηφίζουμε γκάνγκστερ με τη σκέψη πως τουλάχιστον αυτοί δεν κρύβονται πίσω από ξύλινους λόγους και λοιπά φτιασιδώματα κι ότι με αυτόν τον τρόπο τιμωρούμε το σάπιο πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης. Ο Β. Μαρινάκης (ποιός πιστεύει ότι ο Γ. Μώραλης δεν είναι αχυράνθρωπός του;) θέλει να γίνει δήμαρχος Πειραιά κι ο Αχ. Μπέος δήμαρχος Βόλου. Σα να λέμε, δηλαδή, πως ο "Νονός" Βίτο Κορλεόνε θα κατέβαινε για δήμαρχος Νέας Υόρκης κι ο "Σημαδεμένος" Τόνι Μοντάνα για δήμαρχος Μαϊάμι. Δεν αμφιβάλλω πως τόσο ο Β. Μαρινάκης όσο κι ο Αχ. Μπέος κρύβουν βαθιά μέσα τους κάποια ποσότητα αγάπης για τον Πειραιά και το Βόλο αντιστοίχως.

Ούτε τα παιδιά, ωστόσο, που χρησιμοποίησε τόσο χυδαία χθες στο γήπεδο "Καραϊσκάκης" ο ιδιοκτήτης τής ΠΑΕ Ολυμπιακός δεν πιστεύουν ότι ο εφοπλιστής θέλει να πατήσει πόδι στο δημαρχιακό μέγαρο Πειραιά για να κάνει την πόλη καλύτερη κι όχι για να ελέγχει ένα ακόμα προπύργιο στην επιχειρηματική μάχη του με τον Δ. Μελισσανίδη και για να δείξει στην κυβέρνηση που δεν του κάνει όλα τα χατίρια ποιός είναι το αφεντικό. Και μόνο οι λούμπεν βολιώτες, οι οποίοι για το μόνο που κατέβηκαν στους δρόμους τα τελευταία τέσσερα χρόνια ήταν για τον υποβιβασμό τού Ολυμπιακού Βόλου, πιστεύουν ότι ο υπόδικος νυχτονταβατζής δεν αποσκοπεί σχεδόν αποκλειστικώς στο να εξασφαλίσει λαϊκή ασυλία ενόψει των δικών που έχει μπροστά του, αλλά στο να κάνει Μονακό την πρωτεύουσα της Μαγνησίας...

Προφανώς αν όσοι είχαν διοικήσει τον Πειραιά και το Βόλο τις τελευταίες δεκαετίες είχαν αφήσει πίσω τους έργο κι όχι κυρίως ιστορικό κακοδιαχείρισης και διαφθοράς μόνο ως αστείο θα συζητούσαμε σήμερα για τη δημαρχιακή προοπτική ενός Μαρινάκη ή ενός Μπέου. Γι' αυτό κι ο κόσμος αδιαφορεί μπροστά σε αυτά που του λένε οι διάφοροι κεντροαριστεροδεξιοί υποψήφιοι βλαχοδήμαρχοι, οι οποίοι αλλάζουν πολιτικές παρατάξεις συχνότερα κι από τον Ν. Μπίστη. Γιατί να δώσει εμπιστοσύνη στον Β. Μιχαλολιάκο όταν κι εκείνος δεν έχει κάνει τίποτα σπουδαίο για το Μεγάλο Λιμάνι κι έχει εξυπηρετήσει τους δικούς του επιχειρηματίες φίλους; Γιατί να ψηφίσει τη λυκοσυμμαχία Σκοτινιώτη-Παπατόλια στον Παγασητικό όταν οι δυο τους μέχρι πρότινος σφάζονταν για το ποιός είναι περισσότερο άχρηστος και λαδιάρης από τον άλλο;

Αλίμονο, όμως, αν παγιδευόμαστε σε ανούσια ψευτοδιλήμματα όταν έχουμε το δικαίωμα και μας τρίτης, τέταρτης κλπ. επιλογής. Για ποιό λόγο να αντικαταστήσουμε σαράντα χρόνια αργότερα το "Καραμανλής ή τανκς" με το "Μαρινάκης και Μπέος ή χάος"; Ανθρωποι όπως αυτοί οι δύο γκάνγκστερ, οι οποίοι αν δεν είχαν άφθονο χρήμα και μπράβους θα τους είχαμε όλοι για τις καρπαζιές, αν εκλεγούν δήμαρχοι το πολύ πολύ να φτιάξουν μερικά έργα βιτρίνας ώστε να μη βλέπει το πόπολο τα μακροβούτια που θα κάνουν στα δημοτικά ταμεία με άμεσο ή έμμεσο τρόπο. Και μην κάνετε το κολοσσιαίο λάθος να πιστέψετε ότι και οι δύο διαθέτουν τόσα χρήματα ώστε δεν χρειάζονται τον όποιο δήμο για να τα κονομήσουν. Κατέχουν, άλλωστε, τέτοια περιουσία που δεν θα έμεναν φτωχοί αν απόδιδαν στο δημόσιο ταμείο τους φόρους που αναλογούν σε αυτή. Ωστόσο το αποφεύγουν κι αυτό γιατί όπως εχθρός τού καλού είναι το καλύτερο έτσι και του άπληστου είναι τα ακόμα μεγαλύτερα κέρδη...