Τα λόγια είναι περιττά όταν με τη σιωπή ανεβαίνουν τα ποσοστά...

Είναι η Χρυσή Αυγή και οι γκάνγκστερ υποψήφιοι δήμαρχοι απειλή για τη δημοκρατία; Προφανώς και είναι. Μόνο που το πολίτευμα, έστω αυτή η κοινοβουλευτική ολιγαρχία, δεν κινδυνεύει μόνο από τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα και τους εγκληματίες τού λευκού κολάρου, αλλά κι από εκείνους που πολιτεύονται με το τίποτα, από αυτούς που κερδίζουν ψήφους δίχως να μιλούν και χωρίς να εκθέτουν τις απόψεις τους για να τους κρίνουμε. Ο Στ. Θεοδωράκης, για παράδειγμα, δεν θέλει να μας ανακοινώσει όχι το πρόγραμμά του- αυτό έτσι κι αλλιώς είναι ακόμα υπό επεξεργασία από τους Μπομπολαίους, τους Βαρδινογιάννηδες και τους Ψυχάρηδες-, αλλά ούτε καν έστω ένα δήμαρχο ή περιφερειάρχη τον οποίο θα στηρίξει στο β' γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών. Περιορίζεται μόνο σε γενικόλογες τοποθετήσεις για τους πιο άξιους, λες και η πολιτική είναι έκθεση ιδεών που γράφουν μαθητές δημοτικού ή υποψήφιες για "Μις Αμερική". Φαντάζομαι, πάντως, ποιά θα ήταν η ανοιχτή επιλογή τού Ποταμιού, αν είχε στόμα να μιλήσει, για την Αθήνα: ο Γ. Καμίνης, ο οποίος όχι μόνο κατέρχεται χωρίς να πει κάτι σαφέστερο από το ότι θέλει την πρωτεύουσα μητροπολιτικό Δήμο, αλλά τα προηγούμενα τριάμισι χρόνια "πέτυχε" το ακατόρθωτο, να μην αλλάξει τίποτα σε μια πόλη που θέλει γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή. Την ίδια ώρα, βεβαίως, μας πλασάρει τις απολύσεις και την απαξίωση της δημοτικής περιουσίας ως συμμάζεμα στα οικονομικά. Το να λέει, όμως, ένας πολιτικός "ψηφίστε με γιατί είμαι νοικοκύρης" είναι σα να ζητά ένας ηθοποιός το Οσκαρ μόνο και μόνο γιατί έχει μάθει τα λόγια του. Κατανοώ ότι τα αυτονόητα δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα, αλίμονο όμως αν την τήρησή τους την ανάγουμε σε μέγιστο πολιτικό προσόν...

Γενικώς, πάντως, σε αυτές τις εκλογές παρατηρείται μια ντροπή από πολλούς υποψήφιους να μας μιλήσουν για την πραγματική τους ιδεολογία και για το κομματικό τους παρελθόν και παρόν. Αυτοσυστήνονται σα να ξεκινούν τώρα τη δημόσια πορεία τους, αμόλυντοι από τον ιό τής κομματοκρατίας, της καμαρίλας, της αδιαφάνειας, της διαπλοκής και του ρουσφετιού. Δεν υπάρχει πιο τρανό παράδειγμα από τον Γ. Σγουρό, ο οποίος αν δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ δεν θα τον ήξερε ούτε ο θυρωρός τής πολυκατοικίας του, που θα έλεγε κι ο Κατσιφάρας. Αν δεν είχε την ανοιχτή στήριξη του πάλαι ποτέ Κινήματος δεν θα γινόταν ποτέ πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αρσης Βαρών, γενικός γραμματέας Αθλητισμού, νομάρχης, υπερνομάρχης και περιφερειάρχης Κι έρχεται τώρα που ο κομματικός του νταβατζής είναι ημιθανής να μας πει πως είναι ακομμάτιστος, ανεξάρτητος και οικουμενικός, ενώ ταυτοχρόνως μονιμοποίησε κυριολεκτικώς την τελευταία στιγμή μερικές εκατοντάδες περφερειακούς υπαλλήλους-"σγουρά παιδιά", ανεβάζοντάς τους και μισθολογικό κλιμάκιο. Την ίδια ώρα, οι χρυσαυγίτες αποκηρύσσουν τον Χίτλερ προκειμένου να μην ενοχλήσουν εκείνο το κομμάτι τού λούμπεν προλεταριάτου το οποίο ναι μεν θέλει να τιμωρήσει τους μέχρι χθες "προστάτες" του για να τους αντικαταστήσει με καινούριους, αλλά δεν φτάνει έως το σημείο να χειροκροτήσει τους θαυμαστές αυτών που εκτελούσαν μαζικώς τους συμπατριώτες μας πριν 70 χρόνια. Οι πρώτοι χριστιανοί ρίχνονταν στα λιοντάρια και οι κομμουνιστές εκτελούνταν από προδοτικά αποσπάσματα, αλλά δεν απαρνήθηκαν οι πρώτοι την θρησκεία και οι δεύτεροι την ιδεολογία τους. Ποιός, όμως, περιμένει περισσότερη παλικαριά από φορείς φασιστικών ιδεοληψιών;...

Οι διάφοροι Θεοδωράκηδες και Καμίνηδες προτιμούν να δοξάζονται κρυπτόμενοι γιατί γνωρίζουν ότι θα εξευτελιστούν εμφανιζόμενοι. Όπως, όμως, θα τραγουδούσε κι ο Φρανκ Σινάτρα, "τί είναι ένας άνδρας αν δεν λέει αυτά που πιστεύει παρά μόνο τα λόγια κάποιου που γονατίζει"; Κι αυτές είναι μόνο οι πιο τρανταχτές περιπτώσεις. Δεν θα ακούσουμε, για παράδειγμα, ποτέ ένα νεοφιλελεύθερο να ισχυρίζεται πως η λιτότητα σε βάρος των πολλών είναι μονόδρομος γιατί με αυτόν τον τρόπο υπερασπίζεται καλύτερα τα συμφέροντά της η ανώτερη οικονομικώς τάξη την οποία εκπροσωπεί. Αντιθέτως, θα αναφέρει πως αυτό γίνεται για το καλό των εργαζόμενων. Οταν, όμως, κάποιος του πει πως νόμος είναι το δίκιο τού εργάτη εξανίσταται και το θεωρεί φασιστικό. Για πολλά, επομένως, μπορεί να κατηγορήσει κανείς την Αριστερά, όχι όμως και για το ότι δεν έχει πάρει καθαρή θέση στον ταξικό πόλεμο που μαίνεται εδώ κι αιώνες. Οι Αριστεροί, τουλάχιστον όσοι δεν σιτιζόμαστε με χαβιάρι, λέμε: "Κύριοι, η εργατική τάξη δεν θα πάει στον παράδεισο, όχι γιατί δεν το αξίζει αλλά γιατί αυτός δεν υπάρχει. Από εκεί και πέρα, πολεμούμε για κοινωνική δικαιοσύνη, το οποίο σημαίνει ότι οι πλούσιοι οφείλουν να επιστρέψουν τον πλούτο που δεν τους ανήκει. Θέλετε νεοφιλελέδες να το πείτε κατάσχεση, απαλλοτρίωση, αναγκαστικό δανεισμό; Πείτε το όπως θέλετε. Μη βαφτίζετε, όμως, και την κατάσχεση, την απαλλοτρίωση και τον αναγκαστικό δανεισμό από τους πολλούς διάσωση της πατρίδας. Εχει και το θράσος τα όριά του"...