Υπάρχουν πολύ καλύτερα φετίχ από την Ε.Ε. και το ευρώ...

Η Ευρωπαϊκή Ενωση έκανε περισσότερο κακό στη χώρα από ό,τι καλό. Ξέρω, ξέρω, δεν μας φταίνε οι ευρωπαίοι αν εμείς πετάξαμε στο καλάθι τού εύκολου πλουτισμού και της διαφθοράς τα δισεκατομμύρια των δισεκατομμυρίων που έφτασαν στην Ελλάδα από τις Βρυξέλλες τα τελευταία 30 χρόνια. Δεν μας υποχρέωσε κανένας να χτίσουμε βίλες με πισίνες ή να αγοράσουμε αυτοκίνητα πολυτελείας αντί να επενδύσουμε τα χρήματα που μας δόθηκαν σε έργα μακράς πνοής, σε υποδομές και διαχρονικές παραγωγικές λειτουργίες. Το κακό μας το κεφάλι φταίει που το χρησιμοποιούσαμε για να ξεγελούμε τους "κουτόφραγκους" και να αρπάζουμε τις επιδοτήσεις τους αντί να το αξιοποιούμε σε κάτι πιο δημιουργικό. Μόνο που η ρίζα τού κακού ήταν και είναι άλλη. Οι ευρωπαίοι μάς χρηματοδοτούσαν και μας χρηματοδοτούν για να καταστρέφουμε τα οικονομικά μας πλεονεκτήματα: τη γεωργία, την κτηνοτροφία, τη βιομηχανία, τη βιοτεχνία μας κι άλλους τομείς. Μας αποζημίωναν και μας αποζημιώνουν για να παίρνουν τα σπίτια μας αντιπαροχή. Προφανώς και φταίμε που αρχικώς το δεχθήκαμε και στη συνέχεια δεν κάναμε καλή χρήση των χρημάτων που μας δόθηκαν, κυρίως όμως είμαστε υπόλογοι στις επόμενες γενιές γιατί παραδώσαμε οικειοθελώς τα όπλα μας στους λύκους, αποδεχόμενοι για τον εαυτό μας το ρόλο τού σερβιτόρου βορειοευρωπαίων τουριστών με κάλτσες και σανδάλια...

Γι' αυτό κι αμφισβητώ όλους εκείνους που την ίδια ώρα που αντιμετωπίζουν με φετιχισμό την Ε.Ε. και το ευρώ μάς κουνούν το δάχτυλο λέγοντάς μας πως δεν μπορούμε να ζούμε με δανεικά. Μα, η παραμονή μας στην Ε.Ε. και στο ευρώ αυτό ακριβώς προϋποθέτουν, πως θα ζούμε δηλαδή με δανεικά στους αιώνες των αιώνων χωρίς να μας δίνεται η δυνατότητα να σχεδιάσουμε και να υλοποιήσουμε το δικό μας αναπτυξιακό μοντέλο, το οποίο θα βασίζεται στα φυσικά πλεονεκτήματα της χώρας και στο ταλέντο των κατοίκων της. Πώς θα πάρει μπρος, για παράδειγμα, η γεωργία αν εξακολουθούν οι αγρότες να επιδοτούνται για να μην παράγουν; Κάποιοι ονομάζουν οικονομικό εθνικισμό την αυτονόητη δυνατότητα που θα έπρεπε να έχει κάθε χώρα να διαμορφώνει τις παραγωγικές της προτεραιότητες και τη νομισματική της πολιτικής δίχως να χειραγωγείται από κάποιο υπερεθνικό όσο κι απρόσωπο κέντρο λήψης αποφάσεων. Αλίμονο, όμως, αν συνεχίσουμε να επιτρέπουμε σε μια κάστα υψηλά αμειβόμενων από τις ελίτ τεχνοκρατών να καθορίζουν στο 100% έως ποιό σημείο είμαστε ελεύθεροι να απλώνουμε τα πόδια μας και πού οφείλουμε να μαζευόμαστε...

Σε αυτό το πλαίσιο, ένα ανεξάρτητο κράτος ναι μεν είναι υποχρεωμένο να μην αυτοαπομονώνεται, ωστόσο πρέπει και να χαράσσει κόκκινες γραμμές χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις. Γι' αυτό και είναι απαραίτητο να ανοίξει εδώ και τώρα η συζήτηση για το αν είναι προτιμότερο η Ελλάδα να εγκαταλείψει την Ε.Ε. και το ευρώ πριν την εγκαταλείψουν οι Βρυξέλλες, αν πρέπει να πατήσουμε πόδι για να αφυπνίσουμε ναρκωμένες παραγωγικές δυνάμεις ή καλά πηγαίνουμε κι "απλώς" ο γιαλός είναι στραβός. Κι αφού ολοκληρωθεί η συζήτηση χωρίς καταστροφολογικές απειλές ή εθνικιστικές κορώνες ας αποφασίσει ο λαός με δημοψήφισμα για το μέλλον του. Τόσα χρόνια λέμε, άλλωστε, πως είμαστε δημοκρατικό καθεστώς. Εχει φτάσει η ώρα να το αποδείξουμε κιόλας...