Στο Στρασβούργο οι ανίκανοι, στο "σταθμό τού Μονάχου" οι άξιοι...

Ο μέσος έλληνας δεν είναι δικηγόρος, γιατρός, δημοσιογράφος, πολιτικός μηχανικός, αθλητής, στρατιωτικός, παιδί τού κομματικού σωλήνα, τηλεπερσόνα ή όμορφος. Κι όμως, αν ρίξουμε μια ματιά στην επαγγελματική τους ιδιότητα (όσοι, τέλος πάντων, έχουν τέτοια κι έχουν εργαστεί έστω και μια ημέρα στη ζωή τους) θα διαπιστώσουμε ότι σπανίζουν οι δημόσιοι ή ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι εργάτες ή οι αγρότες ανάμεσα στους αντιπροσώπους μας τόσο στο ελληνικό Κοινοβούλιο όσο και στην Ευρωβουλή. Αντιλαμβάνομαι ότι οι επαγγελματικές κατηγορίες που ανάφερα στην πρώτη πρόταση είναι πιο προβεβλημένες από αυτές που παράθεσα στη δεύτερη. Εδώ και πολλά χρόνια, άλλωστε, ζούμε σε μια μιντιακή δημοκρατία. Ακριβώς, όμως, επειδή πλέον οι νέες τεχνολογίες βοηθούν πολύ στη διάδοση της πληροφορίας όσοι σταυρώνουμε υποψηφίους έχουμε πλέον λιγότερες δικαιολογίες για να εξευτελίζουμε το δικαίωμά μας προτιμώντας, για παράδειγμα, "μαϊντανούς" συνταγματολόγους από τον Νίκο Χουντή και τον Κρίτωνα Αρσένη που έκαναν έργο στο απερχόμενο Ευρωκοινοβούλιο, τον Θοδωρή Ζαγοράκη, τη Μ. Σπυράκη και τον Γ. Κύρτσο από τον Σταύρο Ξαρχάκο ή "προσωπικότητες" όπως η Ευ. Καϊλή και το φερέφωνο της διαπλοκής Π. Καψή. Με την ψήφο μας, πέρα από την απαξίωσή της επιλέγοντας νεοφασιστικούς σχηματισμούς ή συστημικά σταγονίδια, εμείς οι ίδιοι υπονομεύουμε έστω αυτήν την κοινοβουλευτική ολιγαρχία όταν προτιμούμε τους "λαμπερούς" από τους άξιους...

Ενδεχομένως ορισμένοι ή κι όλοι από τους φωτογενείς τους οποίους τώρα στιγματίζω να αποδειχθούν καλοί ευρωβουλευτές. Μόνο που οι εκλογές δεν είναι λοταρία ή, τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε να είναι. Πόσω μάλλον να επιβεβαιώνουν ότι ο νεποτισμός και η αναξιοκρατία επιβιώνουν σε αυτόν τον τόπο μολονότι υπήρξαν μερικές από τις σοβαρότερες αιτίες για την καταστροφή του. Γιατί να μείνει σε αυτήν τη χώρα κάποιος ή κάποια με πτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές σε οποιοδήποτε τομέα όταν βλέπει πως θα πηγαινοέρχεται στο Στρασβούργο κάποιος που κλωτσούσε το τόπι καλύτερα από τον ίδιο ή στο πέρασμά της αναστατώνεται ο ανδρικός πληθυσμός πιο πολύ από το πέρασμα μιας μέσης ελληνίδας; Εχουν φτάσει, μάλιστα, στο σημείο οι λακέδες τής εξουσίας, οι οποίοι παρασιτούν χρόνια τώρα γλείφοντας κατουρημένες ποδιές, περιγράφοντας ανύπαρκτα ρούχα βασιλιάδων και λασπολογώντας κατά παραγγελία, να μας λένε πως είναι θετικό που το πιο δυναμικό κομμάτι τής ελληνικής κοινωνίας μεταναστεύει από ανάγκη στο εξωτερικό γιατί έτσι θα κερδίσει παραστάσεις που θα ωφελήσουν και τη χώρα όταν επιστρέψει σε αυτή.

Δεν ξέρω σε τί είδους γυάλες ζουν αυτοί οι άνθρωποι, κατανοώ πάντως ότι είναι λογικό να επιθυμούν οι πιο σκεπτόμενοι, μορφωμένοι κι ενεργοί έλληνες να βρίσκονται στην αλλοδαπή ώστε να χειραγωγούν ευκολότερα το λούμπεν προλεταριάτο που μένει εγκλωβισμένο στην ημεδαπή και στην προπαγάνδα τους. Οι ικανοί, όμως, που φεύγουν στο εξωτερικό και τα εχουν καταφέρει εκεί μόνο από τάσεις αυτοκαταστροφής θα γυρίσουν σε μια χώρα που κάνει κάτι πολύ χειρότερο από το "απλώς" να τρώει τα παιδιά της: τα περιθωριοποιεί όσο βρίσκονται στη γεωγραφική της επικράτεια για να οικειοποιείται υποκριτικά την επιτυχία τους όταν αυτά ανοίγουν τις φτερούγες τους και πετούν πάνω από τις ανισότητες, την οικογενειοκρατία, τις δημόσιες σχέσεις, την αναξιοκρατία, την αδιαφάνεια, το φόβο και τη μιζέρια που αποτελούν τις κυρίαρχες δυνάμεις στο Ελλαδιστάν...

Σε αυτό το πλαίσιο, κανένας μας δεν έχει το δικαίωμα να "σοκάρεται" γιατί εκλέγονται ως ευρωβουλευτές άνθρωποι που όταν καταφέρνουν να σχηματίζουν μια πρόταση που να βγάζει ένα στοιχειώδες νόημα ή που να είναι δική τους κι όχι των νταβατζήδων τους αισθάνονται πως έχουν πατήσει στο Εβερεστ. Ούτε γιατί βγαίνουν δήμαρχοι που όταν τους πεις κάτι που δεν τους αρέσει, στέλνουν τους φουσκωτούς τους για να σου δείξουν πόσο "μάγκες" είναι και πόσο "φλώροι" είναι οι διανοούμενοι. Κι ούτε γιατί σε όλη την Ευρώπη αναβιώνει το φάντασμα του φασισμού. Αν αυτοί που μας κυβερνούσαν μέχρι σήμερα είχαν φροντίσει να φανούν ωφέλιμοι στο κοινωνικό σύνολο ή, έστω, να πατήσουν κάποια στιγμή φρένο στην απληστία τους, σήμερα το MEGA κι ο ΑΝΤ1 δεν θα ανησυχούσαν για την άνοδο της Αριστεράς ούτε στη Γαλλία για τη Μ. Λεπέν ή στη Μεγάλη Βρετανία για τον Ν. Φάρατζ, μολονότι οι δύο τελευταίοι αποτελούν διαφορετικές περιπτώσεις από το ΣΥΡΙΖΑ. Οι ελίτ, ωστόσο, αισθάνονταν δυσανεξία ακόμα και στο να διανέμουν στο πόπολο τα ψίχουλα του "κοινωνικού κράτους". Τα ήθελαν όλα, μα όλα δικά τους, αδιαφορώντας για το αν με το θράσος τους θα σήκωναν από τον τάφο του τον Καρλ Μαρξ (η καλή εκδοχή) ή τον Αδόλφο Χίτλερ (η φρικτή).

Ας ανοίξουν, επομένως, τα μάτια τους έστω και τώρα κι ας συνειδητοποιήσουν ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί προφανώς και χαίρονται που μπορούν να ταξιδεύουν στη Γηραιά Ηπειρο μόνο με την ταυτότητά τους ή που σε λίγο καιρό θα χρησιμοποιούν έναν κοινό φορτιστή για όποια μάρκα κινητού τηλεφώνου διαθέτουν. Από την άλλη, ωστόσο, δεν γυρίζουν την πλάτη στην Ευρώπη γιατί δεν γνωρίζουν τις αυξημένες αρμοδιότητες του Ευρωκοινοβουλίου, αλλά επειδή δεν ανέχονται πλέον το τρομακτικό άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στους πλούσιους και στους φτωχούς, το οποίο επενδύεται με το "ράσο" τής ανάγκης για δημοσιονομική πειθαρχία. Αν δεν το καταλάβει αυτό ΤΩΡΑ το ευρωπαϊκό κατεστημένο, σε μερικές δεκαετίες από τώρα τα παιδιά μας θα διδάσκονται για τη Μ. Λεπέν και τον Ν. Φάρατζ όπως η δική μας γενιά διδάχθηκε (τρόπος τού λέγειν) για τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι και τον Φράνκο...