Την Αντίσταση ακολούθησε εμφύλιος, αν δεν το μάθουμε θα το ξαναζήσουμε...

Από τη στιγμή που κανένας μας δεν είναι αλάνθαστος έχουμε υποχρέωση να συγχωρούμε τα λάθη ή ακόμα και τα εγκλήματα των άλλων. Για να συμβαίνει, όμως, αυτό χρειάζεται ένα προαπαιτούμενο: αυτά τα λάθη ή τα εγκλήματα να έχουν αναγνωριστεί από τον υπαίτιό τους και να έχει απονεμηθεί κάποιου είδους δικαιοσύνη γι' αυτά ώστε και τα θύματά τους να μη μένουν ξεκρέμαστα. Στην Ελλάδα, ωστόσο, χρησιμοποιούμε την Ιστορία όπως ένας μαφιόζος ένα πολυτελές εστιατόριο ιδιοκτησίας του, για ξέπλυμα δηλαδή. Το μετεμφυλιακό κράτος συγχώρησε, για παράδειγμα, τους μαυραγορίτες, τους γερμανοτσολιάδες και τους λοιπούς χαφιέδες τής κατοχής και γέμισε τις φυλακές, τα ξερονήσια και τους τόπους εκτελέσεων με τους ήρωες της Εθνικής Αντίστασης. Στη μεταπολίτευση, πάλι, ναι μεν καταδικάστηκαν οι απριλιανοί συνταγματάρχες (αν κι εκείνοι δεν δικάστηκαν για την προδοσία τής Κύπρου), αλλά έμειναν ως επί το πλείστον ατιμώρητοι οι στρατιωτικοί και πολιτικοί συνοδοιπόροι τους. Οσο κι αν διαβάζεται απίστευτο, ακόμα και σήμερα δεν έχει αρθεί η αναστολή άσκησης ποινικής δίωξης σε βάρος των στρατιωτικών που ευθύνονται για το πραξικόπημα κατά του Μακάριου και την τουρκική εισβολή που το ακολούθησε στην Κύπρο. Κι όλα αυτά γιατί στην Ελλάδα σηκωνόμαστε όρθιοι και γεμίζουμε με περηφάνεια όταν ακούμε μελοποιημένο το στίχο "Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή" του Διονύσιου Σολωμού, αλλά λησμονούμε πως ο εθνικός μας ποιητής είχε γράψει και πως οφείλουμε να θεωρούμε εθνικό ό,τι είναι αληθές κι όχι το αντίστροφο...

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα είμαστε καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουμε τα λάθη μας. Αλίμονο, πρέπει να διδασκόμαστε τις μεγάλες επιτυχίες τού έθνους μας, τις χρυσές του σελίδες, τους Ελληνες που δοξάστηκαν στην οικουμένη. Καμιάς χώρας, ωστόσο, η Ιστορία δεν περιέχει μόνο στιγμές δόξας. Υπάρχουν και οι μαύρες κηλίδες, οι σκοτεινές πτυχές οι οποίες αν δεν αποκαλύπτονται θα μας υποχρεώνουν να τις ζούμε ξανά και ξανά και ξανά. Δεν είναι ντροπή να γνωρίζουμε ότι την Επανάσταση του 1821 και το έπος τής Εθνικής Αντίστασης ακολούθησαν εμφύλιοι πόλεμοι. Η εθνική συνοχή δεν κινδυνεύει από την πλήρη παρουσίαση των ιστορικών γεγονότων αλλά από την ενοχική απόκρυψή τους, η οποία στην καλύτερη περίπτωση υποκρύπτει κόμπλεξ και στη χειρότερη σκοπιμότητες. Δεν είναι δυνατό το βρετανικό Φόρεϊν Οφις ή το αμερικανικό Στέιτ Ντιπάρτμεντ να ανοίγουν τα απόρρητα αρχεία τους μετά από 30 ή 40 χρόνια και στο Ελλαδιστάν να κρατιούνται τα πάντα επτασφράγιστα μυστικά ακόμα και για τους ιστοριοδίφες. Η μυστικοπάθεια κι ο στρουθοκαμηλισμός πλαγιάζουν στο ίδιο κρεβάτι με τη συγκάλυψη και οι καρποί που βγαίνουν από αυτήν την ανίερη ένωση είναι εκτρωματικοί και στιγματίζουν το μέλλον...

Αυτές τις ημέρες συμπληρώνονται 40 χρόνια από τον "Αττίλα" και την πτώση τής χούντας. Οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου είναι νεκροί. Τί περιμένουμε για να διαλευκανθούν ανεξιχνίαστα μυστήρια; Να πεθάνουν κι όσοι είναι ακόμα ζωντανοί ώστε εκείνοι που έχουν και τα γένια και τα κτένια να γράψουν ανενόχλητοι τη δική τους, καλλωπισμένη εκδοχή των γεγονότων που συντάραξαν το έθνος μας; Η συγγραφή τής Ιστορίας είναι αλήθεια ότι γίνεται από τους νικητές. Ακόμα κι αυτοί ωστόσο έχουν την υποχρέωση να τη βασίζουν σε ντοκουμέντα κι όχι σε καλογραμμένες εικοτολογίες που εξασφαλίζουν διαχρονική ασυλία στην ένοχη ελίτ. Αν μιλάμε για τα ιστορικά γεγονότα όπως θα θέλαμε να είχαν συμβεί, είναι βέβαιο ότι ούτε στο μέλλον τα πράγματα θα εξελιχθούν όπως το επιθυμούμε. Είναι εθνικό καθήκον να κοιταζόμαστε συνεχώς στον καθρέφτη με το φως να λούζει κάθε γωνία τού προσώπου μας, ώστε μαζί με τα συμμετρικά χαρακτηριστικά μας να μπορούμε να εντοπίζουμε και τα σημεία που μας ασχημαίνουν. Κι αυτό όχι για να πλημμυριζόμαστε από αισθήματα κατωτερότητας, αλλά για να γνωρίζουμε ποιοί είμαστε και πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Κι αν όχι για εμάς τους ίδιους, τουλάχιστον για τα παιδιά που πηγαίνουν τώρα στο σχολείο και μαθαίνουν μόνο πώς δοξάστηκαν οι Κολοκοτρώνηδες σε αυτόν τον τόπο κι όχι πώς τους φυλακίσαμε...