Δεν πρέπουν χαρές σ' εκείνους που δεν ξέρουν να γελούν...

Η Γερμανία έχει μόλις κερδίσει τη Βραζιλία με 7-1 σε ημιτελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, και μάλιστα μέσα στη χώρα που το ποδόσφαιρο θεωρείται κάτι παραπάνω από ένα απλό παιχνίδι. Την ίδια ώρα, ο Μ. Κλόζε γίνεται ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία των Μουντιάλ. Κι όμως, αν παρατηρήσετε τα πρόσωπα των γερμανών παικτών και του προπονητή τους μετά από το τέλος τού αγώνα θα δείτε μόνο κάποια χλιαρά χαμόγελα, αυτοσυγκράτηση, ακόμα και σκυθρωπές φάτσες. Σε πολλούς αρέσει αυτό: δείχνει πειθαρχία, απόλυτη αίσθηση ότι ο σκοπός δεν θα έχει εκπληρωθεί μέχρι να σηκώσουν τα "πάντσερ" την κούπα την Κυριακή, ίσως κι έναν υπολανθάνοντα σεβασμό στο μεγάλο αντίπαλο που εκείνη τη στιγμή υποφέρει. Ε, λοιπόν, σ' εμένα δεν αρέσει να βλέπω ανθρώπους που κρύβουν τα συναισθήματά τους, που δεν μπορούν να απολαύσουν τη χαρά τους και ντρέπονται να εκφράσουν την θλίψη τους. Θα μου πείτε πως αν είσαι κυρίαρχος των συναισθημάτων σου έχεις καταφέρει να διατηρείς την αξιοπρέπειά σου ανεξαρτήτως συνθηκών και να επιβάλλεσαι σε όσους υποτάσσονται στο θυμικό κι όχι στη λογική τους. Πολύ πιθανόν να έχετε δίκιο, αλλά με τα κριτήρια της δικής μου προσωπικής αισθητικής προτιμώ χίλιες φορές τον Λίο Μέσι να τρέχει σαν παλαβός από τη χαρά του και τον Χαβιέ Μασεράνο να δακρύζει ευτυχισμένος που η Αργεντινή προκρίθηκε στον τελικό από την ψυχρότητα στο βλέμμα των γερμανών παικτών-ρομπότ. Με την ίδια έννοια που ανάμεσα σε ένα παθιασμένο τάνγκο κι ένα ξενέρωτο βαλς θα συγκινηθώ περισσότερο με το πρώτο...

Για όλα αυτά και για πολλά παραπάνω οι γερμανοί θα πεθάνουν δημοσιονομικά πειθαρχημένοι, συνετοί κι εγκρατείς, αλλά λίγοι ανάμεσά τους θα έχουν αντιληφθεί το πραγματικό νόημα της ζωής. Για να μην παρεξηγούμαι από εκείνους που ζουν βουτηγμένοι στη λάσπη τού πολιτικού ορθολογισμού τους: δεν ισχυρίζομαι πως οι ελληναράδες τής ήσσονος προσπάθειας, του αραλικιού, της φραπεδιάς, του ραχατιού, του ωχαδερφισμού, του ραγιαδισμού και του άκρατου ατομικισμού έχουν βρει το μήνα που ταΐζει τους δώδεκα. Δεν υφίστανται αποκλειστικώς χώρες-παράδεισοι όπως δεν υπάρχουν και κράτη που είναι μόνο κόλαση. Καθεμιά περιέχει και τα δύο κι ο καθένας επιλέγει και πορεύεται. Αυτό που δεν ανέχομαι, ωστόσο, είναι όχι μόνο τον εθνικισμό, το ότι εμείς είμαστε δηλαδή οι εκλεκτοί τού θεού και κανένας άλλος γι' αυτό κι έχουμε στο DNA μας την πρωτιά, αλλά και την ξενοδουλία η οποία συνοδεύεται πάντοτε από την ηττοπάθεια. Με το ζόρι συγκρατήθηκα τις προάλλες να μη βρίσω κάποιον με τον οποίο παρακολουθούσα μαζί το Ελλάδα-Κόστα Ρίκα και μόλις τέλειωσε ο αγώνας μού είπε "ευτυχώς που αποκλειστήκαμε γιατί θα τρώγαμε πέντε από την Ολλανδία στην επόμενη φάση". Αυτός ο άνθρωπος είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ψηφίζει σαμαροβενιζέλους, βασιζόμενος στη (μη) λογική τού μονόδρομου και της έλλειψης εναλλακτικών επιλογών. Αυτός ο τύπος πιθανότατα θα πιστεύει επίσης ότι ισραηλινοί και παλαιστίνιοι θα σκοτώνονται μεταξύ τους στον αιώνα τον άπαντα γιατί "έτσι είναι γραφτό" κι όχι, για παράδειγμα, γιατί οι μεγάλες δυνάμεις έχουν εξορίσει τη δικαιοσύνη από την περιοχή...

Μας μεγαλώνουν για να αποδεχόμαστε την ήττα κι όχι για να διεκδικούμε επί ίσοις όροις τη νίκη και πάνω σε αυτήν τη διδασκαλία στηρίζουν οι ελίτ τη μακροχρόνια επιβίωσή τους. Συνειδητά ή υποσυνείδητα οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι παπάδες, οι μιντιάρχες, ακόμα και οι πνευματικοί υποτίθεται άνθρωποι μας εμφυσούν την πεποίθηση ότι αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει, κι ας έχει αλλάξει ένα εκατομμύριο φορές. Μας εμποτίζουν με την ψευδαίσθηση πως το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι το οποίο παίζουν 22 παίκτες και στο τέλος κερδίζει η Γερμανία, κι ας έχουν χάσει οι γερμανοί επανειλημμένως κι όχι μόνο εντός των αγωνιστικών χώρων. Η μιζέρια έχει γίνει εθνόσημο και η μοιρολατρία ο ανεπίσημος εθνικός μας ύμνος. Οι ίδιοι που κάποτε έλεγαν πως η Ελλάδα δεν θα κέρδιζε ποτέ ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο είναι κι αυτοί που σήμερα επιμένουν να υποστηρίζουν πως η άγρια λιτότητα για τους πολλούς είναι ο μοναδικός δρόμος σωτηρίας κι όποιος προτείνει κάποιον άλλο είναι ουτοπιστής στην καλύτερη περίπτωση και λαϊκιστής στη χειρότερη...

Σκεφτείτε, ωστόσο, τί επανάσταση θα έφερνε στη χώρα η ανατροφή παιδιών στα οποία δεν θα καλλιεργείτο η νοοτροπία τού "λίγα και καλά", αλλά του "να διεκδικείς όσα σου αξίζουν". Δεν χρειάζεται να πάρουμε τα όπλα για κάτι τέτοιο, να ρίχνουμε ρουκέτες στην αμερικανική πρεσβεία, να σπάμε τζαμαρίες τραπεζών και να πετάμε μολότοφ. Αντιλαμβάνομαι πως αυτό δεν διαβάζεται πολύ "αντάρτικο" σε όσους ονειρεύονται κρεμάλες στην πλατεία Συντάγματος, πτώσεις τής Βαστίλης ή καταλήψεις χειμερινών ανακτόρων, αλλά τις περισσότερες φορές η επανάσταση ξεκινά από τα ίδια μας τα σπίτια. Και είναι συνήθως εκείνοι που όταν φορούν την επίσημη ενδυμασία τους προχωρούν σε προσκλητήρια λαϊκής αφύπνισης τα ίδια άτομα που όταν βρίσκονται με τις πιτζάμες τους αδυνατούν να εφαρμόσουν το σοσιαλισμό έστω στα λίγα τετραγωνικά μέτρα των σπιτιών τους, συμπεριφερόμενα στις συντρόφους και στα τέκνα τους όπως οι αυτοκράτορες στους υπηκόους τους. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι αναγκαίο το "χέρι τού θεού" για να μας γλιτώσει από τους αποικιοκράτες, αλλά το δικό μας θνητό, ανθρώπινο και γι' αυτό τόσο μεγαλειώδες...