Οι πακιστανοί να πνίγονται στην θάλασσα ή να κρεμιούνται στο Σύνταγμα; Μόνο αυτό το δημοψήφισμα θα δούμε...

"Η υπόθεση τέθηκε στο αρχείο". Αυτή είναι μία από τις πιο αγαπημένες φράσεις όσων έχουν λερωμένη τη φωλιά τους, αλλά ταυτοχρόνως διαθέτουν την απαραίτητη πρόσβαση στη Δικαιοσύνη ώστε να είναι σίγουροι ότι η εφαρμογή τού νόμου δεν αφορά ποτέ τους ίδιους. Αν πιστεύαμε, βεβαίως, ότι κάθε φορά που μια καταγγελία σε βάρος ενός "βαριού" ονόματος αρχειοθετείται αυτό σημαίνει ότι είναι "πεντακαθαρίδης", η Ελλάδα θα ήταν μια από τις λιγότερο διεφθαρμένες χώρες στον κόσμο κι όχι από τις πρώτες σε αυτήν την κατηγορία, όπως επανειλημμένως έχει καταδειχθεί από διεθνείς έρευνες στις οποίες ξεπερνούμε αρκετές θεωρούμενες μπανανίες. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τον υπουργό Δικαιοσύνης, Χ. Αθανασίου, ο οποίος αντί να έχει τα αρχίδια να δώσει σαφείς απαντήσεις για όσα δημοσιεύονται εναντίον του στο περιοδικό "HOT DOC", περιορίζεται απλώς στο να μιλά για...αρχεία και μηνύσεις σε βάρος των δημοσιογράφων που "τόλμησαν" να δημοσιεύσουν πως εκείνος που θα έπρεπε ως παλιός αεροπαγίτης και σημερινός πολιτικός προϊστάμενος της δικαιοσύνης να δίνει το καλό παράδειγμα, έχει μια αδήλωτη "ψωροβιλίτσα" κι οφσόρ "εταιριούλες". Κι όλα αυτά πέρα από τα άλλα αμαρτήματά του, στα οποία περιλαμβάνονται η αναδρομική αθώωση των καταχραστών δημόσιου χρήματος και των καρτέλ, καθώς και η συγκάλυψη δικογραφιών που εκθέτουν συναδέλφους του υπουργούς, νυν και πρώην όπως ο Γ. Μιχελάκης...

Αλήθεια, ποιός πιστεύει ότι ένας αεροπαγίτης θα ελέγξει έναν άλλον αεροπαγίτη, πόσω μάλλον όταν ο τελευταίος διαθέτει υψηλές πολιτικές άκρες; Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει, όπως είναι γνωστό σε όλους πλην εκείνων που πορεύονται με το κεφάλι τους χωμένο στην άμμο. Αν μη τί άλλο, ο Χ. Αθανασίου οφείλει να δώσει, ως πολιτικό πρόσωπο πλέον, εξηγήσεις στον ελληνικό λαό για όσα έχουν βρει το φως τής δημοσιότητας. Η γυναίκα τού Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται κιόλας. Κι αν αυτό δεν συμβαίνει, οφείλει να ανοίγει τα κρυφά της δωμάτια στο πόπολο ώστε να γνωρίζουν τα θύματα της οικονομικής γενοκτονίας αν αυτοί που τον κυβερνούν δεν τον κοροϊδεύουν όταν του μιλούν για την ανάγκη άγριας λιτότητας, την ώρα που κολυμπούν στα πλούτη που τους έχει παραχωρήσει ως αντάλλαγμα η ελίτ για να κάνουν το παιχνίδι της. Για ένα πολιτικό πρόσωπο δεν υφίστανται προσωπικά δεδομένα. Από τη στιγμή που εκτίθεται ζητώντας την ψήφο μας κι εκλέγεται για να διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα και να ψηφίζει νόμους που αφορούν τη ζωή μας είναι υποχρεωμένο να λογοδοτεί ακόμα και για την αισχρότερη συκοφαντία που μπορεί να του πετάξει κάποιος. Αντί να βλέπει παντού συνωμοσίες, δολοπλοκίες κι εκβιασμούς είναι προτιμότερο να βγαίνει δημοσίως και να ξεκαθαρίζει την θέση του. Η λάσπη δεν πήζει στη διαφάνεια παρά μόνο στη συγκάλυψη...

Τί να περιμένει, όμως, κανείς από τους υπουργούς μιας κυβέρνηση που τρέμει τη δημοκρατία ακόμα και στην κοινοβουλευτικοολιγαρχική της μορφή; Πώς είναι δυνατό οι ίδιοι φαύλοι που όταν στριμώχνονται για τα αμαρτήματά τους δικαιολογούνται πως ο λαός τούς εξέλεξε κι άρα διαθέτουν τη νομιμοποίηση για να κάνουν ό, τι θέλουν, τον σνομπάρουν απροκάλυπτα όταν φοβούνται την κρίση του, γι' αυτό και δεν διοργανώνουν ποτέ δημοψηφίσματα; Είμαι ο τελευταίος που θα ισχυριστεί πως το πόπολο είναι σήμερα πολιτικώς ώριμο να λαμβάνει αποφάσεις για το μέλλον τού τόπου. Για να συμβεί αυτό απαιτούνται χρόνια εξοικείωσης με αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς, ξεκινώντας από το συνοικιακό επίπεδο και καταλήγοντας στο εθνικό ή κι ευρωπαϊκό. Αλίμονο, όμως, αν πίστευα ότι οι 300 της Βουλής, οι οποίοι έχουν το θράσος να πωλούν ακόμα και τις Θερμοπύλες των 300 του Λεωνίδα, είναι πνευματικώς ανώτεροι από όλους τους υπόλοιπους κι άρα διαθέτουν τη σοφία που απαιτείται για να μας κυβερνούν ελέω θεού. Συγχωρήστε με, αλλά δεν θεωρώ πως ο Μ. Ταμήλος, η Αντζ. Γκερέκου ή ο Ηλ. Παναγιώταρος είναι ικανότεροι να συναποφασίζουν για το μέλλον μου από ένα μπετατζή στα Καμίνια ή ένα λούστρο στην Ομόνοια...

Η διαφορά είναι, ωστόσο, πως οι Ταμήλοι, οι Γκερέκες και οι Παναγώταροι είναι πιο ελεγχόμενοι από τον οποιοδήποτε λούμπεν προλετάριο. Η ελίτ τούς έχει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη πως θα οδηγήσουν το καράβι εκεί που θέλουν οι ίδιες να το πάνε κι αυτό δεν θα λοξοδρομήσει σε πιο σοσιαλιστικές καταστάσεις. Γι' αυτό και οι σαμαροβενιζέλοι δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσουν σε δημοψήφισμα για τα μνημόνια, τη ΔΕΗ ή για τον κατώτατο μισθό. Το πολύ πολύ να επιτρέψουν ένα δημοψήφισμα για το αν οι πακιστανοί πρέπει να πνίγονται στην θάλασσα ή να απαγχονίζονται στην πλατεία Συντάγματος ή για το αν οι δικαστικοί και οι ένστολοι είναι προτιμότερο να λαμβάνουν διπλάσιες ή τετραπλάσιες αυξήσεις από τις μειώσεις που υφίστανται όλοι οι υπόλοιποι. Για όλα τα άλλα θέματα είναι τόσο δημοκράτες όσο οι απριλιανοί συνταγματάρχες και οι χιτλερίσκοι χιμπαντζήδες απόγονοί τους με τα μαύρα...