Αν οι απεργοσπάστες έχουν δικαίωμα στην εργασία, οι υπόλοιποι έχουμε υποχρέωση να τους φτύνουμε...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ντροπή να σε αποκαλούσαν, πόσω μάλλον να ήσουν, απεργοσπάστης. Ηταν προτιμότερο να σε έλεγαν δολοφόνο, βιαστή ή παιδόφιλο παρά να κουβαλούσες τη ρετσινιά τού ανθρώπου που, είτε από φόβο είτε από δουλοπρέπεια είτε κι από τα δύο μαζί, πήγαινε κόντρα στην πλειονότητα των υπόλοιπων συναδέλφων του που αγωνίζονταν δυναμικώς για ένα δικαιότερο αύριο. Ησουν δακτυλοδεικτούμενος ως ο τσάτσος τής εργοδοσίας, ο Εφιάλτης των λαϊκών αγώνων, ο ταξικός Ιούδας. Οι καιροί, όμως, πέρασαν, έγιναν πιο "politically correct". Σήμερα τους ρουφιάνους, τους γερμανοτσολιάδες, τους εθελόδουλους, τους ραγιάδες, τους σοβαροφανείς και τους υποτακτικούς δεν τους φωνάζουν με το όνομά τους. Αντιθέτως, τους λένε συνετούς, σοβαρούς λογικούς, φρόνιμους, ρεαλιστές ή συγκροτημένους...

Τώρα υμνούν τους κατουρλήδες απεργοσπάστες, το σύστημα τους αποθεώνει για την απόφασή τους να πηγαίνουν κανονικά στην εργασία τους σα να μην έχει συμβεί τίποτα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, τα μιντιακά παπαγαλάκια τής ελίτ υπερπροβάλλουν το δικαίωμά τους να μην αντιδρούν στη σκλαβιά. Και καλά, να καταλάβω εκείνους που χάρη στα κατεβασμένα βρακιά τους έχουν εξασφαλίσει έναν καλό μισθό, μπόνους και λοιπές ανέσεις από τους διώκτες των συναδέλφων τους. Εκείνους, όμως, που ενώ γλείφουν μετά μανίας κατουρημένες ποδιές δεν έχουν γλιτώσει από την οικονομική γενοκτονία και τον εργασιακό μεσαίωνα πώς να τους δικαιολογήσω; Πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι όταν επιτρέπεις να γίνεσαι και κερατάς και δαρμένος;...

Εχουν το δικαίωμα οι εμποροϋπάλληλοι να υποκύπτουν στους εκβιασμούς των ιδιοκτητών των πολυκαταστημάτων και να εργάζονται τις Κυριακές; Το έχουν. Είναι πολύ ιερότερο, ωστόσο, το δικαίωμα των υπόλοιπων εμποροϋπαλλήλων να μην επιτρέψουν την ασυδοσία που νομιμοποίησε η κυβέρνηση και την οποία μοστράρει σα σοβαρή μεταρρύθμιση. Αν είχατε την πληροφορία ότι ο Εφιάλτης θα πρόδιδε τον Λεωνίδα, θα τον αφήνατε να το κάνει, σεβόμενοι την ελεύθερη βούλησή του; Αν μαθαίνατε ότι ο Ιούδας θα πρόδιδε τον Ιησού, θα του επιτρέπατε να τον φιλήσει στο μάγουλο, υποκύπτοντας στην ατομική επιλογή του; Γιατί, επομένως, η εργατική τάξη να σηκώνει τα χέρια ψηλά στους δυνάστες της και στους κάθε λογής τζημερικούς αυλικούς της, βροντοφωνάζοντας "σφάξε με αγά μου να αγιάσω", και να μην τα χρησιμοποιεί για να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται; Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σου κλέβει τη ζωή, πόσω μάλλον να χρησιμοποιεί επιχειρήματα δημοκρατικότητας κι ατομικών ελευθεριών την ίδια ώρα που έχει ποδοπατήσει κάθε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης. Εκείνοι που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των λίγων σε βάρος των πολλών θα έπρεπε να τους απαγορεύεται ακόμα και να μιλούν για δημοκρατία...

Χθες βράδυ οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών κιαι η γεμάτη πλατεία Συντάγματος έστειλαν ένα καθαρότατο μήνυμα προς όσους καθαγιάζουν την αδικία και δαιμονοποιούν τους λαϊκούς αγώνες: "Δεν θα υποχωρήσουμε, αν δεν δικαιωθούμε", διατράνωσαν οι γυναίκες τού μόχθου για να τις ακούσει κι ο υπουργός Οικονομικών, ο οποίος εκείνη την ώρα ίσως να διαλογιζόταν στο γραφείο του για το πώς θα είναι καλύτερος υπηρέτης τού συστήματος ακούγοντας Σοπέν και Μπαχ κι όχι τη Χαρούλα Αλεξίου, η οποία μάλλον είναι πολύ "λαϊκιά" για τα γούστα του. Η νομιμότητα που θεσπίζεται από μια κλειστή κάστα ανθρώπων, που αποφασίζουν και διατάζουν με βάση την εξυπηρέτηση των πολύ στενών δικών τους συμφερόντων, δεν μπορεί να είναι ανασταλτικός παράγοντας για όποιον θέλει να πολεμά κατά των ανισοτήτων. Αν αύριο μεθαύριο η ελίτ απαγορεύσει εντελώς τις απεργίες (για να μην ξεφτιλίζονται κάθε τρεις και λίγο οι δικαστικοί να τις χαρακτηρίζουν παράνομες και καταχρηστικές), αν ψηφίσει νομοσχέδιο με το οποίο θα επιτρέπεται στους εργοδότες να παρέχουν μόνο ένα πιάτο φαΐ στους εργαζόμενούς τους και τίποτα παραπάνω, αν επιβάλει να μαστιγώνονται στην πλατεία Συντάγματος οι "αντιπαραγωγικοί" υπάλληλοι, εμείς τί θα κάνουμε; Θα μείνουμε άπραγοι από σεβασμό στη "δημοκρατικώς εκλεγμένη" κυβέρνησή μας; Θα υπερασπιστούμε την κοινοβουλευτική ολιγαρχία ακόμα κι όταν αυτή θα έχει εγκαταλείψει, ως μη απαραίτητα πλέον, ακόμα και τα προσχήματα; Οχι βεβαίως. Η διαχρονική απάντηση της εργατικής τάξης οφείλει να είναι πως νόμος είναι το δίκιο της και τίποτα άλλο. Κι όσο αυτό δεν συμβαίνει, έχει την υποχρέωση, κι όχι απλώς το δικαίωμα, να αντιμάχεται την αδικία με κάθε μέσο, είτε είναι επιτρεπτό από τους πρετεντέρηδες είτε όχι. Και φυσικά να φτύνει κατάμουτρα τους απεργοσπάστες όπου τους πετυχαίνει κι όχι φυσικά να τους στήνει αγάλματα ευπρέπειας...