Οποιος πηγαίνει με όλους Σταύρε αλλιώς λέγεται και πάντως όχι πολιτικός...

Όλοι το πιάσαμε το μήνυμα από το πανηγυράκι που διοργάνωσε ο Στ. Θεοδωράκης στο Λαύριο: «οι ιδεολογίες έχουν τελειώσει, ζήτω στις εκθέσεις ιδεών γυμνασιόπαιδων». Ο νεόκοπος συνοδοιπόρος του Π. Τατσόπουλος το είπε κάπως διαφορετικά («πρέπει να επανενώσουμε το φιλελευθερισμό με το σοσιαλισμό, που κάπου στον 20^ό αιώνα χώρισαν οι δρόμοι τους»), αλλά το νόημα είναι ίδιο: η Αριστερά και η δεξιά είναι παρωχημένες έννοιες, υπολείμματα άλλων δεκαετιών που πρέπει να τα θάψουμε και να πορευτούμε στο μέλλον με ένα μεταμοντέρνο μείγμα εύηχων αοριστολογιών, το οποίο θα είναι και το καλύτερο όχημα για να κρατούμε τους λαούς αλυσοδεμένους, ταξικώς κοιμισμένους και νωχελικούς χειροκροτητές ενός συστήματος το οποίο αλλάζει απλώς φορεσιές για να παραμένει αναλλοίωτο…

Αν κάποιος αναζητά μια απόδειξη για το ότι οι ιδεολογίες δεν έχουν πεθάνει, δεν χρειάζεται να ψάξει μακριά κι αρκεί να απαντήσει σε ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα. Υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί σε αυτόν τον κόσμο, άρα κι άνθρωποι με διαφορετικά συμφέροντα που μόνο επιδερμικώς εφάπτονται; Πόσο εύκολο είναι για κάποιον που ξεκινά από χαμηλά να φτάσει ψηλά χωρίς να πατήσει επί πτωμάτων και δίχως να θυσιάσει τις αρχές του, αλλά στηριζόμενος στις απλόχερες ευκαιρίες που του δίνονται από τις κοινωνικές δομές; Η δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και η παροχή ίσων ευκαιριών για τη δημιουργία νέου δεν είναι λογικό να έχει νικητές και ηττημένους;

Μπορεί να μη βολεύει τον Στ. Θεοδωράκη κι εκείνους που του κρατούν τα σκοινιά για να κάνει τη μαριονέτα, αλλά η πολιτική είναι θέμα επιλογών. Δεν υπάρχει απόφαση που να αφήνει τους πάντες ικανοποιημένους. Κι όταν ακόμα αυτό συμβαίνει ο λόγος είναι πως κάποιοι έχουν εξαπατηθεί δίχως να το πάρουν χαμπάρι. Το τελευταίο λέγεται φιλελευθερισμός ή σοσιαλδημοκρατία…

Το ζητούμενο επομένως όταν κυβερνάς, είναι ποιους θα επιλέξεις να ευνοήσεις. Τους λίγους που κερδοσκοπούν σε βάρος των πολλών και οι οποίοι κατασκευάζουν τους νόμους κομμένους και ραμμένους στα μέτρα τους ώστε να βγαίνουν πάντοτε κερδισμένοι και να μην είναι παραλλήλως παράνομοι; Ή τους πολλούς που παράγουν τα χρυσάφια αυτού του κόσμου και λαμβάνουν δίκην αντίδωρου πενταροδεκάρες, άντε και λίγο άρτο και θεάματα; Κάθε κόμμα οφείλει να δίνει απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα κι όποιος δεν το κάνει στην καλύτερη περίπτωση είναι απολιτίκ λάτρης τού λάιφσταϊλ και στη χειρότερη λαοπλάνος αγύρτης. Πάντως όχι πολιτικός στον οποίο πρέπει να δίνεις ιδιαίτερη σημασία…