Την ήττα επομένως, όπως αυτή της εθνικής ομάδας σε αθλητικό επίπεδο ή της χώρας στο οικονομικό, οφείλεις να τη λαμβάνεις σοβαρά υπόψη, να την αναλύεις για να εντοπίζεις τα λάθη σου, να κάνεις την αυτοκριτική σου δίχως αυτομαστιγώματα και την κριτική σου στους άλλους χωρίς έλεος. Αυτό, ωστόσο, που είναι ανεπίτρεπτο είναι να την αποδέχεσαι. Οποιος το κάνει, σκάβει το λάκκο τής αυτοκαταστροφής, της μεμψιμοιρίας και του ελλείμματος αυτοπεποίθησης στον οποίο θα πέφτει συνεχώς. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να λέει στον εαυτό του μετά από κάθε ήττα "την επόμενη φορά θα είναι αλλιώς" κι όχι "ποτέ ξανά" κι αυτό οι διεθνείς φαίνεται πως το γνωρίζουν. Σε αντίθεση με όσους μας κυβερνούν και, κυρίως, εκείνους που αποδέχονται ότι δεν υπάρχει ευτυχία πέρα από την τρόικα και γι' αυτό προσκαλούν τους αγάδες τους να τους σφάζουν συνεχώς μήπως κι αγιάσουν με αυτόν τον τρόπο...
Οι φοβισμένοι νοικοκυραίοι είναι ίσως η μεγαλύτερη απειλή για την πατρίδα μας, αυτοί που φοβούνται να ξεμυτίσουν έστω κι ένα μέτρο πέρα από τη συνήθεια, που είναι ικανοποιημένοι για το ότι η εθνική Ελλάδας έφτασε στους 16 του Παγκόσμιου Κυπέλλου και δεν ονειρεύτηκαν ακόμα και την κατάκτησή του, οι πρόθυμοι για υποταγή με το πρώτο ξεροκόμματο που θα τους πετάξουν οι αφέντες τους. Αυτοί οι νοικοκυραίοι, με τις οικτρές συντηρητικές επιλογές τους, είναι εκείνοι που αλυσοδένουν όσους, σαν άλλοι Οσκαρ Ουάιλντ, ναι μεν αναγνωρίζουν ότι κυλιόμαστε στη λάσπη αλλά έχουν το βλέμμα τους στραμμένο στα αστέρια. Εκείνοι που λένε "θα μπορούσαμε να είμαστε καλύτερα, αλλά όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα" αποτελούν τροχοπέδη για μια ολόκληρη χώρα ώστε όχι απλώς να ορθοποδήσει αλλά και να πατήσει πόδι στους δυνάστες της.
Οχι κύριοι. Ακόμα κι αν ήμασταν καλά εδώ που βρισκόμαστε, θα ήμασταν εγκληματίες αν αφήναμε το βίο μας να χορταριάζει αντί να τον πηγαίνουμε ένα έστω βήμα παραπέρα. Και τον παράδεισο να είχαμε κατακτήσει θα ήμασταν ένοχοι αν αράζαμε εκεί για το υπόλοιπο της ζωής μας, χωρίς να υπολογίζουμε πως οι παράδεισοι δεν είναι φτιαγμένοι από στέρεα υλικά αλλά από αέρα που δεν βολεύεται στον ίδιο τόπο παρά μόνο για λίγο χρονικό διάστημα...
Καλά κάνουν, επομένως, οι διεθνείς μας και είναι στενοχωρημένοι, εύγε τους που κλαίνε γιατί χάθηκε ένα πέναλτι. Κι αυτό όχι γιατί βεβαίως πρόδωσαν έναν ταλαιπωρημένο λαό που περίμενε ένα καλό χτύπημα για να ξεχυθεί στους δρόμους, αλλά γιατί γνώριζαν πολύ καλά ότι ταβάνι τους είναι μόνο ο ουρανός, τίποτα χαμηλότερο από αυτόν. Το πιθανότερο είναι πως η νοοτροπία τους θα ήταν διαφορετική αν είχαν για προπονητές τούς σαμαροβενιζέλους να τους λένε πριν από το παιχνίδι τής Κυριακής "κοιτάξτε παιδιά, είμαστε ένα αδύναμο έθνος σε ανάγκη γι' αυτό μην παίξετε για τη νίκη, απλώς προσπαθήστε να διασώσετε τον εαυτό σας κι αυτούς που σας ταΐζουν και, ποιός ξέρει, ίσως σε 50 χρόνια από τώρα τα πράγματα να είναι καλύτερα για όλους". Αν στον πάγκο τής εθνικής ομάδας κάθονταν ο σημερινός πρωθυπουργός και οι υπουργοί του θα μιλούσαν για "success story" αν χάναμε "μόνο" με 4-0 από την Κόστα Ρίκα...
Ευτυχώς, όμως, αυτοί οι άνδρες που αγωνίστηκαν στη Βραζιλία ξέρουν πολύ καλά, αφού οι περισσότεροι άλλωστε από αυτούς παίζουν στο εξωτερικό, πως οι αντίπαλοί τους δεν είναι μυθικά τέρατα με 15 πόδια, δέκα χέρια και τρεις ουρές, αλλά κοινοί θνητοί όπως και οι ίδιοι και πως όσο εύκολο είναι να χάνουμε από αυτούς άλλο τόσο εφικτό είναι και να τους κερδίζουμε. Χρωστούμε πολλά σε αυτήν την εθνική ομάδα κι οφείλουμε να αντλήσουμε αυτή πέρα από την επιμονή της, που είναι αναπόφευκτο να δικαιώνεται κάποια στιγμή, την αυτοπεποίθηση που δημιουργεί το αίσθημα πως ναι μεν η ήττα είναι μέσα στο παιχνίδι, αλλά στο μυαλό πρέπει να βρίσκεται μόνο η νίκη. Την ώρα που οι κυβερνώντες μας καλλιεργούν με τις πολιτικές τους την ηττοπάθεια, τους μονόδρομους και το ραγιαδισμό μια χούφτα ποδοσφαιριστών απόδειξε ότι είμαστε τόσο υποτελείς όσο επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να γινόμαστε και τόσο σπουδαίοι όσο το θελήσουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου