Κάποιοι ονειρεύονται ένα νέο 1965 μισό αιώνα αργότερα...

Λένε πως οι κυβερνήσεις σχηματίζονται κατ' εικόνα κι ομοίωση της κοινωνίας, πως αντανακλούν είτε το βάθος είτε τη ρηχότητά της. Κι εν μέρει έχουν δίκιο, αν υπολογίσουμε πως οι περισσότεροι "ανασχηματισμένοι" υπουργοί είναι εκλεγμένοι βουλευτές. Αρνούμαι, όμως, ακόμα και τώρα να δεχθώ ότι το μεγαλύτερο κομμάτι τού ελληνικού λαού μπορεί να ταυτίζεται με μαριονέτες τής τραπεζικής κι επιχειρηματικής ελίτ, με "ανανήψαντες" ακροδεξιούς, πολιτικά βαμπίρ και τηλεμαϊντανούς. Η Ελλάδα που γνωρίζω δεν αποτελείται αποκλειστικώς από Χαρδουβέληδες, Βορίδηδες, Λοβέρδους και Γιακουμάτους. Ναι, υπάρχουν αρκετοί σαν αυτούς στην καθημερινότητά μας, μόνο που βρίσκονται και πολλοί άλλοι που εκπροσωπούν επάξια επαγγελματικές κατηγορίες με σημαντικότερη προσφορά στο κοινωνικό σύνολο από τους επαγγελματίες λακέδες τής ελίτ, τους κρυφονεοφασίστες και τους δημοσιογράφους που με τη συμπεριφορά τους ευτελίζουν ακόμα περισσότερο το επάγγελμά τους. Πώς και γιατί να έχει εμπιστοσύνη το πόπολο σε αυτά που διαβάζει κι ακούει όταν αυτός που τα γράφει και τα λέει σήμερα υποτίθεται πως είναι όσο το δυνατό αντικειμενικότερος κριτής τής εξουσίας και την ακριβώς επόμενη ημέρα ένα ακόμα πιόνι της;...

Εχετε αναρωτηθεί γιατί οι περισσότεροι υπουργοί Οικονομικών τής τελευταίας τετραετίας κι ένας πρωθυπουργός, ο Λ. Παπαδήμιος, υπήρξαν σύμβουλοι κι άνθρωποι της εμπιστοσύνης τού Κ. Σημίτη; Είναι γιατί ο "κινέζος" ήξερε να επιλέγει τους καλύτερους συνεργάτες; Αν εξασκήσουμε το μνημονικό μας και θυμηθούμε πως αρκετοί από αυτούς είναι ή θα έπρεπε να είναι υπόλογοι στη δικαιοσύνη, όπως ο Θ. Τσουκάτος, ο Τ. Μαντέλης, ο Γ. Πανταγιάς κι ο Γ. Παπαντωνίου, θα δυσκολευτούμε να συμφωνήσουμε στο ότι γνώριζε να επιλέγει τους άριστους μεταξύ των άριστων. Αντιθέτως, τη σωστή απάντηση θα τη βρούμε αν θυμηθούμε πώς είχε χαρακτηρίσει τον Κ. Σημίτη κάποτε ο Κ. Καραμανλής: "αρχιερέα τής διαπλοκής". Δεν είναι τυχαίο πως δεν υπήρξε πρωθυπουργός στη μεταπολίτευση που να απόλαυσε μεγαλύτερη υποστήριξη από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα και τα μιντιακά τους παπαγαλάκια από τον Κ. Σημίτη.

Ενας άχρωμος, άοσμος κι άγευστος λογιστάκος και πειθήνιο όργανο των εθνικών μας νταβατζήδων, ο οποίος πηγαίνει κάθε χρόνο διακοπές στο ίδιο νησί-άλλο ένα δείγμα τού μέχρι πού φτάνει η φαντασία τού ανδρός-, παρουσιάστηκε σαν το θαύμα των θαυμάτων. Ακόμα και τώρα που η δημιουργική λογιστική του αποδείχθηκε ο Δούρειος Ιππος για την οικονομική γενοκτονία τού ελληνικού λαού κι όχι μόνο αυτοί που κρατούν τα σκοινιά επιμένουν να τον νεκρανασταίνουν μέσω της υπουργοποίησης και πρωθυπουργοποίησης κολλητών του, εξίσου πρόθυμων να χορεύουν στο ρυθμό που τους παίζουν οι ελίτ. Θα είχαν νεκραστήσει ήδη και τον ίδιο τον Κ. Σημίτη, αν δεν ήταν τόσο αχώνευτος για το εκλογικό σώμα...

Η κυβέρνηση που σχημάτισε η Ανγκ. Μέρκελ κι αποδέχθηκαν οι σαμαροβενιζέλοι δεν έχει σκοπό να βγάλει την τετραετία. Αυτό δεν το πιστεύουν ούτε καν οι εμπνευστές της. Πρόκειται για ένα καθαρώς εκλογικό σχήμα το οποίο είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των τηλεοπτικών παραθύρων και θα κληθεί να φέρει σε πέρας το νέο μεγάλο πρότζεκτ, μια πρόγευση του οποίου μας δόθηκε από την έκθεση της τρόικας. Δεν ξέρω αν θα το πουν τρίτο μνημόνιο ή θα του δώσουν ένα πιο εύηχο όνομα, το βέβαιο είναι ότι για το φθινόπωρο μας έχουν ετοιμάσει ένα νέο κοστούμι μέτρων-μια από τα ίδια: μειώσεις μισθών και συντάξεων, περαιτέρω εργασιακή απορρύθμιση, όπως με την "απελευθέρωση" απολύσεων, φορολογικές επιβαρύνσεις κι άγιος ο θεός.

Οσοι πιστέψατε ότι τα δύσκολα πέρασαν κι ότι ανοίγει μπροστά μας διάπλατος ο δρόμος τής ανάπτυξης, γι' αυτό και ξαναψηφίσατε τους σαμαροβενιζέλους, καλό θα είναι να επαναξιολογήσετε τα εγκεφαλικά σας κύτταρα. Τα χειρότερα δεν πέρασαν, αλλά έρχονται τώρα. Κι αυτό γιατί όσο μικρό κι αν είναι ένα κυματάκι, μοιάζει με πελώριο όταν έχει προηγηθεί ένα τσουνάμι. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι την προσεχή άνοιξη για να τους δούμε να πέφτουν. Οποιος, όμως, βουλευτής που δεν ανήκει επισήμως στη Ν.Δ. ή στο ΠΑΣΟΚ διανοηθεί να συμπράξει μαζί τους για την εκλογή Προέδρου τής Δημοκρατίας θα κουβαλά από εκεί και πέρα το ίδιο ιστορικό άγος στους ώμους του με αυτό του Κ. Μητσοτάκη και των άλλων αποστατών τού 1965, μισό αιώνα αργότερα...