Αν δεν υπήρχε ο Λαφαζάνης, ο Τσίπρας θα έπρεπε να τον εφεύρει...

Δεν είμαι πολύ καλός στα μαθηματικά, σε σημείο που αν κοντραριστώ σε ένα σχετικό διαγωνισμό με έναν προικισμένο επτάχρονο το πιθανότερο είναι πως θα ηττηθώ κατά κράτος. Φαντάζομαι, ωστόσο, πως οι γνώσεις μου δεν με προδίδουν όταν ισχυρίζομαι πως το ποσοστό που συγκέντρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες ευρωεκλογές δεν του αρκεί για να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Τί σημαίνει αυτό; Πως είτε πρέπει να δημιουργήσει ένα πλειοψηφικό ρεύμα για λογαριασμό του είτε να βρει συμμάχους. Προσωπικά, θα προτιμούσα το δεύτερο γιατί αποφεύγονται με αυτόν τον τρόπο πιο εύκολα το σενάριο της αλαζονείας που δημιουργεί η απόλυτη εξουσία, καθώς και μια ενδεχόμενη διολίσθηση στη σοσιαλδημοκρατία.

Το ερώτημα είναι, βεβαίως, σε ποιούς θα απευθυνθεί ο Αλέξης Τσίπρας για να ζητήσει κυβερνητική συνεργασία. Αν είναι να το κάνει με αποδέκτες το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Σχέδιο Β ή ακόμα κι αντιμνημονιακούς πολιτικούς από το ΠΑΣΟΚ και τη ΜΝΗΜΑΡ, που προτιμούν αυτά τα δύο κόμματα να αναζητήσουν συνεργασία με την Αριστερά κι όχι με την ακροδεξιά τού Αντ. Σαχλαμαρά, με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Αν είναι, όμως, να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τους σαμαροβενιζέλους προς αναζήτηση του "μεγάλου συνασπισμού", τον οποίο διακαώς επιθυμεί η ελίτ, τότε θα γίνω ο σκληρότερος πολέμιός του...

Το δείγμα κι από την Κεντρική Επιτροπή είναι θετικό. Θα ήταν, άλλωστε, αυτοκτονικό ο ΣΥΡΙΖΑ να απολέσει το αριστερό, ριζοσπαστικό, ακτιβιστικό προφίλ του τώρα που το λούμπεν προλεταριάτο αναζητά σε αυτόν το αποκούμπι για να βγει από το τέλμα στο οποίο το έχουν βυθίσει οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές τής άγριας λιτότητας για τους πολλούς και της ευνοιοκρατίας για τους λίγους. Από τη στιγμή που η μεσαία τάξη έχει καταρρεύσει δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποκύψει η Αριστερά στις ιδεολογικές εκπτώσεις τής συστημικότατης κεντροαριστεράς.

Το παιχνίδι έχει ανοίξει κι όσο εύκολο είναι για τους θατσερικούς να σκοράρουν άλλο τόσο γίνεται και για όσους επιζητούν ανατρεπτικές στρατηγικές που θα οδηγήσουν στο πανάρχαιο αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη μέσω τής αναδιανομής τού παραγόμενου πλούτου και της δημιουργίας ίσων ευκαιριών για την παραγωγή νέου. Τώρα είναι επιτέλους η ώρα τής Αριστεράς για να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο και θα ήταν έγκλημα να απολέσει αυτήν την ιστορικότατη ευκαιρία μπαίνοντας στον πειρασμό να συμβιβαστεί με τους διαχρονικούς διώκτες της...

Σε αυτήν την πρόκληση που έχει μπροστά του ο Αλέξης Τσίπρας είναι τυχερός που έχει πλάι-απέναντί του τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Αν δεν υπήρχε ο ηγέτης τής Αριστερής Πλατφόρμας, θα έπρεπε οπωσδήποτε να εφευρεθεί προκειμένου να λειτουργεί ως αντίβαρο σε οποιαδήποτε θανάσιμη στροφή προς το κέντρο. Είναι ωφέλιμο για το ΣΥΡΙΖΑ το γεγονός ότι υπάρχει στο εσωτερικό του μια ισχυρή ομάδα η οποία, ακόμα κι αν διαφωνώ με την προτεραιότητα που δίνει στην έξοδο από την ευρωζώνη, βρίσκεται εκεί για να χτυπά καμπανάκια σε εκείνους που έχουν γλυκαθεί από την εξουσία πριν καν την κατακτήσουν και οι οποίοι συμπεριφέρονται σα Ναπολέοντες δίχως στράτευμα.

Είναι αλήθεια ότι η πολυφωνία έχει παίξει στο παρελθόν αυτοκαταστροφικό ρόλο στην Αριστερά. Αλίμονο, όμως, αν με την προοπτική τής κατάληψης των χειμερινών ανακτόρων φιμώνεται κι οποιαδήποτε άποψη η οποία δεν συμφωνεί με το ότι ο αρχηγός Αλέξης είναι ένα υπέρλαμπρο, δίχως ελαττώματα αστέρι με θεϊκά κι όχι γήινα χαρακτηριστικά. Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και οι συνοδοιπόροι του οφείλουν να παραμείνουν στο ΣΥΡΙΖΑ και, πολύ περισσότερο, να μη διαγραφούν έστω ως μια συμβολική κίνηση πως η Κουμουνδούρου δεν πρόκειται να ξεχάσει τις ρίζες της μετακομίζοντας στο μέγαρο Μαξίμου. Δεν ταιριάζει η προσωπολατρία στην Αριστερά κι ας έχει υποπέσει κι εκείνη σε αυτό το αμάρτημα ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν...