Ο Δον Κιχώτης είχε περισσότερες πιθανότητες με τη Δουλτσινέα, αλλά γιατί όχι;...

Οποιος ήθελε κι άλλες αποδείξεις ότι η Ελλάδα είναι προτεκτοράτο τις πήρε με όσα ακολούθησαν της παραίτησης του γενικού γραμματέα Δημοσίων Εσόδων τού υπουργείου Οικονομικών. Η Κομισιόν, ούτε λίγο ούτε πολύ, εξέδωσε ανακοίνωση στήριξης του Χ. Θεοχάρη, του σκληρού διώκτη δηλαδή του κάθε μικρομεσαίου, ο οποίος ταυτοχρόνως σφύριζε αδιάφορα στη μεγάλη φοροδιαφυγή των διαφόρων λιστών Λαγκάρντ. Αυτό είναι εν μέρει λογικό: δεν βρίσκεις εύκολα πάντοτε τόσο καλούς υποτακτικούς, διατεθειμένους να είναι Δράκοντες απέναντι στους βιοπαλαιστές και "γατάκια" όταν έχουν να κάνουν με την ελίτ. Αν, όμως, πιστεύει η κυβέρνηση ότι μπορεί να μας εξαπατήσει ρίχνοντας όλη την ευθύνη σε ένα απλό πιόνι τού συστήματος είναι βαθιά γελασμένη. Πόσω μάλλον όταν είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο περιλάλητος ανασχηματισμός πρώτα θα πάρει την έγκριση του Βερολίνου και ύστερα θα ανακοινωθεί και στους ιθαγενείς...

Δεν το αισθάνεστε κι εσείς πως ύστερα από τις εκλογές επανερχόμαστε στην "κανονικότητα" της τελευταίας τετραετίας; Σας είχαν πει, για παράδειγμα, πριν πάτε στην κάλπη πως οι επικουρικές συντάξεις θα μειωθούν κι άλλο; Πως θα χρειαστεί νέο "κούρεμα" του δημόσιου χρέους γιατί δεν είναι βιώσιμο; Πως θα έκλειναν την Ολομέλεια της Βουλής νωρίτερα για να παραγραφούν μια ώρα αρχύτερα όλα τα αδικήματα των κυβερνήσεων Παπανδρέου-Παπαδήμου (για παράδειγμα μνημόνια, PSI, υποβρύχια)  ή για να μη συζητηθεί η νέα εσοδεία σκανδάλων, από την υπόθεση Μπαλτάκου έως τη δωροδοκία Μιχελάκη από τον εφοπλιστή δίχως καράβια Αν. Πάλλη; Πως τα δημόσια έσοδα δεν πηγαίνουν και τόσα καλά γι' αυτό και θα εξαναγκαστεί σε παραίτηση ο καθ' ύλη αρμόδιος γενικός γραμματέας; Το μόνο που σας έλεγαν οι κυβερνώντες και τα μιντιακά τους παπαγαλάκια ήταν πως πετύχαμε πρωτογενές πλεόνασμα, πως βγήκαμε στις αγορές, πως θα δημιουργηθούν εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, πως τα δύσκολα πέρασαν. Εν μέρει, εξάλλου, η προπαγάνδα τους πέτυχε αφού τρεις στους δέκα ψηφοφόρους πείστηκαν ότι δεν ζουν σε καθεστώς οικονομικής γενοκτονίας ή, τέλος πάντων, πως αυτό πνέει τα λοίσθια χάρη στην ακάματη προσπάθεια των σαμαροβενιζέλων. Η ανθρώπινη βλακεία είναι αήττητη και δυστυχώς παίρνει μαζί της στην άβυσσο κι όσους επιμένουν να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά κι όχι χωμένα στην άμμο όπως η στρουθοκάμηλος...

Το γράφω με πολύ μεγάλη θλίψη, αλλά η σημερινή Ελλάδα δεν πληγώνει απλώς τα παιδιά της, τα σκοτώνει. Οπου κι αν στρέψω το βλέμμα μου δεν αντικρίζω τίποτα άλλο από σαπίλα, μιζέρια, αναξιοκρατία, αδιαφάνεια, λαμογιά, την ίδια που υπήρχε και προ μνημονίων, "απλώς" γιγαντωμένη. Και το ακόμα χυδαιότερο; Τα σάπια, μίζερα, ανίκανα αρπακτικά που λαθροβιούν στους υπονόμους των παράνομων κι ανήθικων δοσοληψιών τους προσπαθούν να βυθίσουν όλο και περισσότερο στη δική τους λάσπη τις οάσεις δημιουργικότητας κι εντιμότητας σε αυτόν τον τόπο ή τις εξωθούν στο να πάρουν το δρόμο τής μετανάστευσης. Ακουγα τις προάλλες την κρατικοδίαιτη δημοσιογράφο Μ. Πυργιώτη, η οποία είναι και πρόεδρος του Ιδρύματος Καραμανλή, να ισχυρίζεται με τον ίδιο ενθουσιασμό που οι ιδεολογικοί της πρόγονοι αποκαλούσαν τις Μακρονήσους νέους Παρθενώνες πως είναι θετικό που η νεολαία ξενιτεύεται γιατί αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει στην Ελλάδα και θα κομίσει στη γλυκιά μας πατρίδα τις εμπειρίες της προς όφελος της ελληνικής οικονομίας. Οχι κυρία Πυργιώτη μου. Οι έλληνες που θα φύγουν από την Ψωροκώσταινα, αηδιασμένοι από τη ζωή που τους "προσφέρετε" εσείς και οι νταβατζήδες σας, και πετύχουν στην αλλοδαπή δεν πρόκειται να επιστρέψουν ποτέ παρά μόνο αν εμφιλοχωρήσει στον εγκέφαλό τους το μικρόβιο της αυτοκαταστροφής...

Ποιός λογικός άνθρωπος θα εγκατάλειπε μια πετυχημένη καριέρα στο εξωτερικό για να έχει την "τιμή" να συναλλάσσεται με ένα σύστημα το οποίο ευνοεί τη λαθροχειρία, την οικογενειοκρατία, τον κομματισμό, τη ρεμούλα και τη μετριότητα σε ένα καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα; Αν ζούσε σήμερα ο Σαρτρ δεν θα ισχυριζόταν πως η κόλαση είναι οι άλλοι, αλλά πως αυτή βρίσκεται στην Ελλάδα. Κι όσο αν έχουμε χρέος απέναντι στην ιστορία τής πατρίδας μας και στα γεννημένα ή αγέννητα παιδιά μας να πολεμούμε για μια καλύτερη χώρα, οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι ο Δον Κιχώτης είχε περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει τους ανεμόμυλους και την καρδιά τής αγαπημένης του Δουλτσινέας. Αυτό δεν κάνει τον αγώνα μας άσκοπο, απλώς του δίνει τις πραγματικές, ηρωικές του διαστάσεις...