Τί συμβαίνει, όμως, όταν ακόμα κι αυτή η σικέ νομιμότητα επιστρέφει μπούμεραγκ σε αυτούς που την εγκατάστησαν και δήθεν την περιφρουρούν σαν κόρη οφθαλμού; Τί γίνεται, για παράδειγμα, όταν οι υπουργάρες μας δεν σέβονται δικαστικές αποφάσεις κι όχι μόνο δεν γκρεμίζουν τα παράνομα "Mall" των Λάτσηδων και δεν επαναπροσλαμβάνουν παρανόμως απολυθείσες καθαρίστριες, αλλά χαρίζουν στους νταβατζήδες τους ακόμα και τα ευτελέστατα πρόστιμα τα οποία τους έχουν επιβάλει και στέλνουν τις δυνάμεις καταστολής τους για να βιαιοπραγήσουν σε βάρος των γυναικών που φροντίζουν να έχουν τουλάχιστον καθαρές τις χέστρες τους αφού έχουν βρόμικη τη συνείδησή τους; Οταν η από τη φύση της ατίθαση Αριστερά αψηφά τους άδικους νόμους απαιτώντας κοινωνική δικαιοσύνη, αυτό βαφτίζεται αναρχία. Οταν το κάνει η "νομοσεβούμενη" δεξιά μήπως λέγεται φαρισαϊσμός;...
Τα δύο μέτρα και δύο σταθμά ήταν πάντοτε μια αποτελεσματική μέθοδος διαιώνισης της άνισης κατανομής τού πλούτου και της δικαιολόγησης της μικροδιαφθοράς. Οσο οι πλούσιοι δεν πληρώνουν τα εγκλήματά τους και οι μικρομεσαίοι αφήνονται να υποδύονται το ρόλο των φτωχοδιαβόλων προκειμένου να κάνουν τα στραβά μάτια στη λεηλασία τής ελίτ, μην περιμένετε αυτός ο τόπος να αλλάξει. Πόσω μάλλον όταν το "αφοπλιστικό" επιχείρημα του συστήματος σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πως είτε θα χάσουν τις θέσεις τους χιλιάδες εργαζόμενοι είτε δεν θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Αφήνω στην άκρη τη χυδαιότητα που έχουν αυτά τα λόγια όταν προέρχονται από "συμπονετικούς" εργοδότες που έχουν τους υπαλλήλους τους ανασφάλιστους, να τους δουλεύουν ατέλειωτες ώρες για ένα καρβέλι ψωμί, το οποίο μάλιστα τους το δίνουν με καθυστέρηση. Θα χρησιμοποιήσω το παράδειγμα του "Mall" για να αποδείξω ότι το πρόβλημα δεν είναι ότι η κυβέρνηση αναγνωρίζει μεν την παρανομία, αλλά δεν μπορεί να κάνει κάτι γιατί θα χάσουν τη δουλειά τους όσοι εργάζονται σε αυτό, αλλά το ότι δεν έχει την πολιτική βούληση να τα βάλει με τους κεφαλαιοκράτες, όπως ένας σκύλος δεν θα δαγκώσει ποτέ το χέρι τού αφεντικού του που τον ταΐζει. Οι υπάλληλοι του "Mall", για παράδειγμα, θα μπορούσαν να αποζημιωθούν με τα εκατομμύρια ευρώ που θα έπρεπε να πληρώσουν οι Λάτσηδες ως πρόστιμο. Από εκεί και πέρα, ο χώρος θα μπορούσε να δοθεί ξανά στους ίδιους ή σε άλλους επιχειρηματίες για εμπορική αξιοποίηση, αλλά με τήρηση της νομιμότητας αυτήν τη φορά, με την ψήφιση νόμου που θα τους υποχρέωνε να επαναπροσλάβουν τους ίδιους εργαζόμενους. Τόσες φωτογραφικές διατάξεις έχουν περάσει για τους προστάτες τους, ας περάσουν και μία για τους υπηκόους τους...
Το ίδιο ισχύει και για τους διαβόητους νόμους με τους οποίους οι διάφοροι αεριτζήδες απαλλάσσονται σχεδόν κάθε νομικής και φορολογικής υποχρέωσης προκειμένου να αρπάξουν κοψοχρονιά ακόμα και τον αέρα που αναπνέουμε. Κι όλα αυτά στο όνομα των επενδύσεων και της ανάπτυξης, λες και ο καιροσκόποι έχουν στο μυαλό τους το μακροπρόθεσμο κέρδος και το τί θα αφήσουν πίσω τους για την ελληνική κοινωνία. Είναι νεοφιλελεύθερο μύθευμα πως η οικονομία για να επανεκκινήσει οφείλει να ξεπουληθεί η περιουσία τού ελληνικού λαού κι αυτός να παραδώσει γη και ύδωρ στους λεφτάδες σωτήρες του. Πλούτος υπάρχει μπόλικος σε αυτήν τη χώρα κι επιδεικνύεται ανερυθρίαστα στις τηλεοπτικές μας οθόνες και στις σελίδες των κουτσομπολίστικων και λάιφσταϊλ περιοδικών. Μόνο που είναι άδικα διανεμημένος. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, πόσα θα μπορούσαν να είχαν συμβεί αν τα διάφορα ΕΣΠΑ δεν μοιράζονταν αποκλειστικώς στους ίδιους και στους ίδιους αετονύχηδες κολλητούς τής εξουσίας, αλλά δίνονταν σε ανθρώπους με καινοτόμες ιδέες, βιώσιμα επιχειρηματικά σχέδια και διάθεση για δημιουργία κι όχι για αρπαχτές, όπως και τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που έχουν δοθεί για τις τραπεζικές ανακεφαλαιοποιήσεις. Δεν έχω κάτι προσωπικό με τους σεΐχηδες με τις κελεμπίες που μοστράρουν τα πετροδολάριά τους στους ευρωπαίους λιγούρηδες. Δεν τους έχουμε ανάγκη ωστόσο για να ορθοποδήσουμε οικονομικώς. Δικαιοσύνη, από αυτή χρειαζόμαστε και είναι ακριβώς αυτή που μας στερούν εκείνοι που μετέτρεψαν τη ζωή μας από γιορτή σε βασανιστήριο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου